Bardzo dobra praca poświęcona obecności Ukrainy w schyłkowym okresie polskiego romantyzmu. Nie Zaleski, nie Goszczyński, nie Malczewski, ale zapomniani już chyba dziś Michał Czajkowski czy Zenon Fisz. Autor bardzo fachowo podszedł do zagadnienia i poddał analizie różne literackie obrazy Ukrainy rozumianej czy to w perspektywie arkadyjskiej, czy to kozackiej, czy hajdamackiej. Ukształtowany w latach dwudziestych XIX w. topos Ukrainy jako szczególnego dla Polaków miejsca został w kolejnych dekadach przetworzony oraz wykorzystany politycznie, choćby w "Wernyhorze" Czajkowskiego. Właśnie tej powieści (i tej postaci) Kwapiszewski poświęcił najwięcej miejsca. Jest zupełnie zapomniana, a przecież ma swój urok. Choćby z tego względu warto przeczytać tę monografię. Na pewno nie jest to studium wyczerpujące, ale jego niewątpliwym walorem jest przypomnienie kilku zapomnianych już mocno twórców, w swoim czasie cenionych.

Tomasz Babnis

Bardzo dobra praca poświęcona obecności Ukrainy w schyłkowym okresie polskiego romantyzmu. Nie Zaleski, nie Goszczyński, nie Malczewski, ale zapomniani już chyba dziś Michał Czajkowski czy Zenon Fisz. Autor bardzo fachowo podszedł do zagadnienia i poddał analizie różne literackie obrazy Ukrainy rozumianej czy to w perspektywie arkadyjskiej, czy to kozackiej, czy...