Po przeczytaniu pierwszej podróżniczej książki Pawlikowskiej uznałam, że samą autorkę cenię bardziej niż jej twórczość.

Rzecz dzieje się na Kubie i dotyczy głównie podróżowania środkami transportu publicznego. Akcja zaczyna się w autobusie (i nieprędko się to zmienia), a w kolejnych rozdziałach pojawiają się obszerne relacje z przejazdów dwoma rodzajami pociągów, jeszcze jednym autobusem oraz lokalną „taksówką”. Opisy są oczywiście pełne wypadków nieobcych każdemu turyście, takich jak pomylenie kierunku jazdy, awaria czy podejrzane zachowanie kierowcy, i same w sobie nie są złe. Dziwią tylko proporcje, bo ponieważ ogółem ilość tekstu nie jest duża można odnieść wrażenie, że stanowią clue programu, a czyta się je przecież (może z wyjątkiem „taksówki”) bez większych emocji.

Co oprócz pociągów jednak? Przygody, zwiedzanie charakterystycznych miejsc? Tak, w ostatnich rozdziałach. Z pierwszych, w których przeważa krajobraz miejski, zapamiętałam dwie co ciekawsze obserwacje autorki – brak biedoty na ulicach i wszechobecne hasła propagandowe na murach. Kontakty z tubylcami? Opisywane stosunkowo rzadko, co mnie zdumiewa, bo autorka wspomina, że były liczne. Więcej, pod koniec książki zamieszcza ich podsumowanie z intrygującym komentarzem. Szkoda więc, że nie wiadomo do końca, czego ten komentarz dotyczy, bo wśród postaci towarzyszących głównej bohaterce na pierwszy plan wybija się jeden Anglik i jeden Hiszpan. A oni, choć zabawni, cóż, średnio są kubańscy…

„Blondynka na Kubie” opowiada po prostu o tym, co autorka widziała i jakie wzbudziło to w niej przemyślenia, bez ambicji, by czytelnika czymś specjalnie wstrząsnąć. Mocną stroną książki jest wydanie – gruba, czerwona okładka, błyszczący papier i naprawdę niezłe zdjęcia wykonane przez autorkę. Zastanawiając się, dlaczego książka mnie dość rozczarowała myślę sobie, że może po prostu to wydanie mnie zmyliło. Nastawiłam się na odkrywczą relację, Kubę widzianą niejako od środka, a „Blondynka…” jest jedynie łagodnie interesującą impresją z wycieczki i niczego więcej wymagać od niej nie należy.

Mówi się, że nieważne o czym się pisze, ważne jak, ale żadna siła nie wydusi ze mnie pochwały stylu Pawlikowskiej. Owszem, jest lekki, dość oryginalny, zawiera różne nietypowe określenia czy zestawienia wyrazów, ale w ogólnym rozrachunku robi wrażenie zwyczajnie infantylne. Nie mam książki przy sobie, więc trudno mi przytoczyć konkretne fragmenty, pamiętam jednak przynajmniej jedną sytuację gdy to, co chyba miało być poważne, czytałam z uśmiechem na ustach. Pobłażliwym. Tak jak się czyta szkolne wypracowania.

Bardzo ciekawym pomysłem w „Blondynce na Kubie” jest bowiem obecność problemu przewodniego – podróż to dla Pawlikowskiej próba odpowiedzi na pytanie o ocenę motywów i działań Che Guevary. Nie ulega wątpliwości, że jego szlachetne intencje nie doprowadziły do rezultatów godnych podziwu, ale czy w ogóle były to szlachetne intencje, czy jednak pęd do władzy, czy Che to romantyczny bojownik o równość społeczną czy bezlitosny morderca? Ciekawy temat, ale przede wszystkim ciekawe podejście... Idealizm i prostolinijność autorki emanują z każdej linijki. Urzekające, a tok myślenia jasny, więc to chyba styl sprawia, że całość robi wrażenie naiwnej?

Pawlikowska budzi moją dużą sympatię. Bardzo podoba mi się sposób, w jaki urządziła sobie życie, to co robi, jej niezłomność w dążeniu do realizacji własnych marzeń oraz bezpretensjonalność. By jednak zyskała mój podziw jako podróżniczka, muszę chyba jeszcze przeczytać „Blondynkę w dżungli”.

Po przeczytaniu pierwszej podróżniczej książki Pawlikowskiej uznałam, że samą autorkę cenię bardziej niż jej twórczość.

Rzecz dzieje się na Kubie i dotyczy głównie podróżowania środkami transportu publicznego. Akcja zaczyna się w autobusie (i nieprędko się to zmienia), a w kolejnych rozdziałach pojawiają się obszerne relacje z przejazdów dwoma rodzajami pociągów, jeszcze...