Izokrates nie należy do grona autorów starożytnych szczególnie często w Polsce badanych czy tłumaczonych. Książka K. Tuszyńskiej stanowi w tym względzie jeden z wyjątków. Autorka podjęła temat parenezy, czyli pouczenia mającego na celu ukształtowanie odbiorcy zgodnie z określonym modelem. Literatura parenetyczna była na gruncie greckim obecna już w epoce archaicznej, ale dopiero retor Izokrates wprowadził ją do prozy. Dobrym przykładem parenezy są cztery "Mowy cypryjskie" ("Euagoras", "Do Nikoklesa", "Nikokles albo Cypryjczycy" i "Do Demonika"),które są przedmiotem analizy Autorki w tej monografii. Na końcu pracy zamieszczone jest także ich tłumaczenie na język polski, tak samo jak ma to miejsce w pracy o "Mowach o królestwie" Diona Chryzostoma. Muszę przyznać, że literacko ciekawsze wydały mi się utwory Diona, Izokrates był pod tym względem nudniejszy, a i poziomem moralistyki góruje nad późniejszym o kilka wieków retorem z Prusy. Książka skupia się na problemie bardzo ważnym w perspektywie historii wychowania, greckiej paidei. Rozszerza w wielu punktach wątki przedstawione wcześniej w obszernych pracach Marrou i Jaegera.

Izokrates nie należy do grona autorów starożytnych szczególnie często w Polsce badanych czy tłumaczonych. Książka K. Tuszyńskiej stanowi w tym względzie jeden z wyjątków. Autorka podjęła temat parenezy, czyli pouczenia mającego na celu ukształtowanie odbiorcy zgodnie z określonym modelem. Literatura parenetyczna była na gruncie greckim obecna już w epoce archaicznej, ale...