W ostatnich latach mamy do czynienia ze wzmożonym zainteresowaniem dziejami starożytnego Iranu wśród polskich historyków. Praca R.S. Wójcikowskiego jest jednym z przejawów tej bardzo pozytywnej tendencji. Autor skupił się w niej na sprawach wojskowości i to na dodatek na jednym jej aspekcie, tj. na konnicy. Książka jest bardzo fachowo przygotowana, widać obeznanie Wójcikowskiego w sprawach irańskich, w tym znajomość j. perskiego i wykorzystanie literatury powstałej w tym języku.

Podobały mi się w książce analizy materiału źródłowego, przede wszystkim zachowanych egzemplarzy broni oraz wyjątkowego typu przedstawień, jakim są sasanidzkie reliefy naskalne. Monografia ma jednak pewną poważną wadę kompozycyjną. Tytuł zapowiada okres wczesnosasanidzki, tymczasem po obszernym wstępie źródłoznawczym następuje długi rozdział o konnicy przed Sasanidami, potem zaś dość krótki rozdział o sasanidzkich wojnach w III i IV w. I to koniec. Oczywiście rozważania Autora w tych rozdziałach są bardzo wartościowe (np. podkreślenie staroperskich wpływów na konnicę Ardaszira i jego następców), ale proporcje są wyraźnie zachwiane. Umknęły mi też jakoś widoczne w podtytule aspekty społeczne.

Bardzo dobra książka R.S. Wójcikowskiego zasługuje na baczną uwagę osób zainteresowanych dziejami starożytnego Iranu, zwłaszcza jego wojskowością. Mam nadzieję, że na kwestie rozmieszczenia materiału i rozmiary poszczególnych segmentów książki będzie można inaczej spojrzeć po wydaniu tomu drugiego, na co niecierpliwie czekam.

Tomasz Babnis

W ostatnich latach mamy do czynienia ze wzmożonym zainteresowaniem dziejami starożytnego Iranu wśród polskich historyków. Praca R.S. Wójcikowskiego jest jednym z przejawów tej bardzo pozytywnej tendencji. Autor skupił się w niej na sprawach wojskowości i to na dodatek na jednym jej aspekcie, tj. na konnicy. Książka jest bardzo fachowo przygotowana, widać obeznanie...