Tym razem Czytelnik ma niebywałą okazję przenieść się w początkowe lata XX wieku. Przed sobą mamy Polskę tuż po I WŚ. Znajdujemy się przede wszystkim w zniszczonej Warszawie, gdzie do życia zostają powołane pierwsze teatry, na scenę wschodzą kabarety, które wdzięcznie i z wysublimowanym poczuciem humoru aktorzy, kabareciarze opowiadają o faktach w dziejach.

Co więcej, w tym samym czasie na polskiej estradzie zaczęła raczkować kinematografia, która przeszła długą drogę, aby wzbudzić zainteresowanie publiczności, która nade wszystko miała zdecydowanie wiele problemów na głowie – gospodarczych, ekonomicznych, politycznych. Przecież chwilę temu miała miejsce wojna, a jednak ludzie nie poddali ideologiom władzy wroga i postanowili na swój sposób uśmierzyć ból, wnieść nieco radości.

Książka została poświęcona przede wszystkim osobie Eugeniusza Bodo, który z buntownika i niezdecydowanego młodego człowieka stał się inspirującym pokolenia aktorem, kabareciarzem, mężczyzną pełnym uroku, później reżyserem, a na końcu celebrytą, o którym słychać było za granicami państwa.

Eugeniusz Bodo urodził się w 1899 r. Był obywatelem Szwajcarii, co też przez większość życia utrzymywał w tajemnicy. Jego rodzice pragnęli dla syna jak najlepiej, najpierw zaprowadzili go do szkoły handlowej, następnie zaproponowali mu posadę górnika, jednak ten nie potrafił się w niczym odnaleźć. Rodzice, a zwłaszcza ojciec zajmujący się rozrywką na scenie wciągnął nieświadomie małego chłopca w świat „reflektorów”, dobrej zabawy, oklasków, gry aktorskiej. Eugeniusz, który nie zyskał aprobaty rodziców odnośnie swojego wyboru, uciekł z domu i przez wiele lat nie dawał o sobie znaku życia. Postanowił wrócić z czymś, z pewnym angażem, osiągnięciem. Czekała go długa droga.

Początkiem 1919 roku jednak został zauważony. Trafił do Poznania, zaczął grać w Teatrze Apollo, co prawda jako sprzedawca biletów, ale znajdował się coraz bliżej sceny i ta praca nie zdemotywowała młodzieńca. Na chwilę powrócił do Łodzi – pracował w Teatrze Colosseum po czym wyjechał raz jeszcze, aby podbić odrodzone miasto Warszawę. Wówczas był to 1920 rok.

Eugeniusz czuł się na scenie jak ryba w wodzie. Całym ciałem oraz umysłem angażował się w otrzymywane role. Scena była jego ucieleśnieniem marzeń, niczym drugim domem, w którym czuł się nad wyraz bezpiecznie i szczęśliwie. Początkowo grywał w kabaretach, które nie tylko stanowiły formę rozrywki, ale dawał publiczności wytchnienie. Grywał również na deskach teatru ze sławnymi osobowościami: Hanka Ordonówna (warszawska pieśniarka), Minia Zimińska (aktorka komediowa), Kazimierz Krukowski Lopek, Ludwik Lawiński – zasłynęły z występów szmoncesów, Adolf Dymsza (komik).

Choć powieść jak podaje tytuł „i jego burzliwe romanse” Czytelnik spodziewa się gorących historii. Niestety, tutaj spotkał mnie zawód. Miałam wrażenie, że zderzam się z rozszerzoną lekcją kinematografii polskiej aniżeli wspomnianymi romansami. Co prawda, autorka kolejno przedstawiła osoby kobiet, z jakimi Eugeniusz Bodo mógłby mieć styczność, ale i w tym przypadku autorka skupiła się na opisie wspólnych występów, omawiając poszczególne tytuły pojawiających się na ekranie.

Eugeniusz Bodo w swoim życiu m.in. spotkał się, miał styczność, a nawet podejrzewanego go o romanse z: Zulą Pogorzelską (pierwszą w historii polskiej sceny seksbombą, która zaprezentowała charlestona, a co więcej, nadała nowy bieg w polskiej modzie); Elną Gistedt (choć miała występować na polskiej scenie tylko przez 2 tygodnie, jej pobyt przedłużył o kilkanaście miesięcy – podbiła publiczność frywolnością w zagranych rolach, niezwykła gimnastyką tańca nowoczesnego, śmiało pokazywała swoje atuty); Norą Ney (jako jedyna polska aktorka pozowała do zdjęć w eleganckich sukniach odkrywająe długie nogi; zorganizowała bal, na którym obowiązywał męski garnitur, a wśród kobiet rozszerzyła modę na spodnie); Polą Negri (pierwsza femme fatale w dziejach kinematografii, wylansowała modę na pomalowane na czerwono paznokcie u stóp).

Tę książkę można by w szczególności zadedykować pasjonatom kiełkującej sceny kabaretowej oraz teatralnej w powojennej Polsce. Kolejno, pasjonatom rodzącej się kinematografii oraz reżyserii, która pragnęła wybić się poza granice państwa, choć ze względu na głębokie problemy finansowe było to po prostu niemożliwe. Historykom, a przede wszystkim odkrywcom aktorów XX wieku. Treści można chłonąć. Atutem tej książki jest to, że pisarka chronologicznie poustawiała wydarzenia samej sceny rozrywkowej w zderzeniu z życiem słynnego Eugeniusza Bogo. Nie zapomniała również o wskazaniu jego większych muzycznych przebojów takich jak: „Już taki jestem zimny drań”, „O’key” – z filmu „Czy Lucyna to dziewczyna?”, „Takie coś” – z filmu „Jaśnie panie szofer” (1935) w reżyserii Michała Waszyńskiego; „Dwa pocałunki” – przebój pochodzący z filmu „Dwa dni w raju”, czy „Sex appeal” albo „Umówiłem się z nią na dziewiątą” – oba kawałki pochodzące z ekranizacji „Piętro wyżej”.

Recenzja dla Sztukater.pl (nick: agraaafka)

Tym razem Czytelnik ma niebywałą okazję przenieść się w początkowe lata XX wieku. Przed sobą mamy Polskę tuż po I WŚ. Znajdujemy się przede wszystkim w zniszczonej Warszawie, gdzie do życia zostają powołane pierwsze teatry, na scenę wschodzą kabarety, które wdzięcznie i z wysublimowanym poczuciem humoru aktorzy, kabareciarze opowiadają o faktach w dziejach.

Co więcej, w...