Popularność kolorowej serii Marvela przyniósł „niebieski” Spider- Man z WKKM. Mucha umiejętnie wykorzystując brak pozostałych części serii Loeba i Sale’a od Hachette wydała „żółtego” Daredevila”. Kwestią czasu więc było wydanie trzeciej, lecz nie ostatniej, opowieści opowiadającej o szarym Hulku. Szarym dosłownie i w przenośni.
Parker nagrywał dla zmarłej Gwen kasety. Murdock kierował do Karen Page listy. Banner zaś poszedł do psychiatry. A konkretniej do samego dr Samsona. Który również gra w zielone. Ale jaki związek ma to z poprzednimi częściami ? Postacią kluczową w rozmowie z Leonardem jest bowiem ukochana Bruce’a- Betty Ross. Akcja wyznań Bannera dzieje się między pierwszym, a drugim zeszytem przygód Hulka. Gdy ten był bardziej zagubionym gigantem niż wściekłą bestią. Gdy zieleń ustępowała szarości.
Kolor ten zresztą gra tu niebagatelną rolę. Nic tu nie jest bowiem do końca białe czy czarne. Hulk nie jest niszczycielem i potworem, a istotą która chce po prostu spokoju. Nawet Ross w kilku momentach wydaje się mieć ludzką twarz. Późniejszy Czerwony Hulk tutaj jest głównie jednak typowym wojakiem który na wiadomość iż jest otoczony reaguje uśmiechem. W końcu może atakować we wszystkie strony. Gościnnie pojawia się też Iron Man. Ale skoro Stark dostał bęcki od Hulka nawet w specjalnie przygotowanej na niego zbroi, to czy w swoim topornym, złotym pancerzu miał jakiekolwiek szanse ?
Relacje Hulk- Betty- generał Ross są nader dziwne. Hulk nie kuma, że Ross’ówna boi się wielkiej, szarej kupy mięśni bardziej od swojego ojca. Ale w swojej prostocie widzi, że tatulko to despota i człek z przerostem ego. Ross nie wie, że Banner i Hulk to jedna osoba, więc obwinia o śmierć naukowca Szarego. Nie jest to jednak troska spowodowana żalem po śmierci ukochanego córki, a po stracie dobrego wyrobnika, jajogłowego który wynajdzie mu jeszcze silniejszą bombę. Istnieje wiele odcieni szarości. Potwór nie zawsze jest potworem. Ojciec nie zawsze zasługuje na miano ojca. A Hulk to Hulk.
Sposób w jaki przedstawiony jest przez Sale’a Hulk oddaje wspaniale tutaj jego charakter. Nie do końca pojmujący samego siebie, nie zdający sobie sprawy z własnej siły ( kolega królik… ) i mimo wszystko – pocieszny i sympatyczny szary gigant. Jeśli tymi dwoma epitetami można określić kogoś rozdzierającego pancerz czołgu gołymi rękoma. Rysownik wzorował nieco beczułkowatą sylwetkę szarego jeszcze Hulka na krótkich komiksach Marie Severin „Not Brand Echh „, gdzie Sałata był uroczo destrukcyjny. Sam zamysł siejącego nie zawsze celowo wyrządzone szkody ma swoje źródła zaś w „Frankenstein’ie” z 1931 roku.

Podsumowanie: Duet Loeb/ Sale tworzy zgrabne historie niemal ocierając się o wydarzenia oryginalne autorstwa Stana Lee i Jack’a Kirby’ego. Wplatają swe wątki w klasyczne i kluczowe opowieści nie zmieniając niczego, może czasem pokazując nieco inny punkt widzenia. „Hulk; Szary” jest inny niż kolory z udziałem Pajęczaka i Człowieka Bez Strachu, ale też sam Hulk jest kompletnie inną postacią niż dwaj herosi z NY. Parker i Murdock to bohaterowie uliczni, ze swoimi namiętnościami i demonami. Hulk to czysta, niepohamowana destrukcja. A jednocześnie dobra bestia która ma ogromne serducho ( odsyłam do „Planety Hulka” ) i być może jest ono bardziej ludzkie niż niejednego cywilizowanego bohatera.

http://superbook.blog.pl/2016/01/16/192-jeph-loeb-tim-sale-hulk-szary/

Popularność kolorowej serii Marvela przyniósł „niebieski” Spider- Man z WKKM. Mucha umiejętnie wykorzystując brak pozostałych części serii Loeba i Sale’a od Hachette wydała „żółtego” Daredevila”. Kwestią czasu więc było wydanie trzeciej, lecz nie ostatniej, opowieści opowiadającej o szarym Hulku. Szarym dosłownie i w przenośni.
Parker nagrywał dla zmarłej Gwen kasety....