Zasadniczym celem tej książki jest odtworzenie – na ile to możliwe –
panoramy wielojęzycznej literatury wileńskiej wczesnego modernizmu. O tym
zróżnicowaniu historia literatury litewskiej jak dotąd wie niewiele.
Wielojęzyczna literatura Wilna (i szerzej – całej Litwy) początku XX wieku
jest najmniej rozpoznanym przejawem tak w badaniach nad
dziewiętnastowiecznym modernizmem, jak i nad literaturą litewską w ogóle.
W początkach prac nad tą książką nie było modelu historycznego zjawisk
literackich w Wilnie, tablicy synchronicznej, według której można byłoby
się orientować – należało ją stworzyć: zgromadzić i usystematyzować dane
historii kilku literatur, a także uzupełnić braki, dzięki podstawowym
kwerendom źródłowym oraz badaniom prasowym i księgoznawczym. W trakcie
pisania nowym doświadczeniem były powtarzające się spotkania z nieznanymi,
mało albo prawie nie omówionymi tekstami, które wynurzały się niby z mgły
i a priori było całkowicie niejasne, do jakich znaczeń kulturowych i
symbolicznych oraz do jakich świadectw przeszłości się odnoszą. Twórczość
i biografia wielu wileńskich autorów – np. Lejba Najdusa, Urii
Kacenelenbogena, Nikołaja Krainskiego, Jerzego Jankowskiego, Maksima
Bahdanowicza – okazała się zadziwiającym odkryciem, ale było niejasne,
jakie są jej związki ze znaną litewską literaturą wileńską (np. z tekstami
Sofii Kymantaite-Ciurlioniene, Ignasa Šeiniusa),czy istnieje podstawa dla
interpretacji porównawczej.