Po książkę sięgnąłem kierowany „niskimi” pobudkami – jako dodatek do powieści grozy Ligottiego, intensywnie promowanego ostatnio w polskim Internecie. Zabawne jest, że ostatecznie to „Spisek”, choć niewolny od wad, przypadł mi do gustu o wiele bardziej niż opowiadania, które uważam za stratę czasu.

Nie interesuję się szczególnie filozofią, więc podobało mi się, że treść jest podana tak, że można ją przyswoić bez sięgania po zewnętrzne źródła. Liczba cytatów jest odpowiednia – pozwala lepiej zrozumieć poglądy omawianych osób, a nie przechodzi w nadmiar. Oprócz prac filozofów i pisarzy przytaczane są też prace naukowe z dziedziny psychologii i neurobiologii, i to współczesne, niektóre publikowane w XXI wieku – dają jakieś argumenty na poparcie wymienianych hipotez, przez co książka nie jest czystym gdybaniem w oderwaniu od rzeczywistości. Przedstawione poglądy były często dla mnie nowością, więc lektura spełniła swoje zadanie w kwestii poszerzania horyzontów. Momentami Ligotti klarownie i systematycznie wykłada swoje racje w naprawdę elegancki sposób i „Spisek” mógłby być niezłym przeglądem historii myśli pesymistycznej (jako taki jest zresztą reklamowany), gdyby nie psuła tego przeważająca stronniczość i maniera autora.

Tak naprawdę w moim odbiorze książka nie jest omówieniem filozoficznego pesymizmu, ale osobistą antynatalistyczną tyradą Ligottiego. Autor miejscami wpada wręcz w patos pisząc o idei, by przez rezygnację z rozmnażania zakończyć istnienie całego rodzaju ludzkiego. Czasami wygląda to tak, że czepia się każdego argumentu na poparcie swojej tezy, choćby jeden stał w sprzeczności z drugim. Dodatkowo styl Ligottiego momentami sprowadza się do traktowania z góry filozofów o przeciwnych poglądach i ostrego dyskredytowania cudzych opinii, jakby musiał tą książką koniecznie komuś coś udowodnić, lub do używania mocnych słów i podkreśleń (NA PRZYKŁAD WIELKIMI LITERAMI), tak jakby mogły wzmocnić siłę jego argumentów. Niejednokrotnie staje w pozycji tego, który ma rację i któremu wolno twierdzić, że inni są w błędzie, a mówi o rzeczach, których nie da się rozstrzygnąć jednoznacznie, lub wręcz o rzeczach, o których najwidoczniej nie ma po prostu pojęcia (np. „żadna inna forma życia nie wie, że żyje, tak samo żadna inna forma życia nie wie, że umrze” - bardzo ryzykowne twierdzenie biorąc pod uwagę obecny stan wiedzy naukowej). Przedstawia swoje osobiste poglądy jako coś powszechnie obowiązującego („Człowieka aż skręca z niesmaku, gdy słucha naukowców gruchających między sobą na temat wrzechświata”). Jego książka, jego prawo – mnie te wszystkie zabiegi się nie spodobały. Przez treść przewija się obsesja Ligottiego na punkcie marionetek – jest to męczące wałkowanie tego samego tematu, który nic a nic do mnie nie przemawia.

Ogólnie – książka prowokuje do myślenia, jest to rozrywka umysłowa, nawet jeśli ktoś nie zgadza się z Ligottim. Sposób pisania jest natomiast momentami naprawdę irytujący i trzeba się z tym liczyć.

Po książkę sięgnąłem kierowany „niskimi” pobudkami – jako dodatek do powieści grozy Ligottiego, intensywnie promowanego ostatnio w polskim Internecie. Zabawne jest, że ostatecznie to „Spisek”, choć niewolny od wad, przypadł mi do gustu o wiele bardziej niż opowiadania, które uważam za stratę czasu.

Nie interesuję się szczególnie filozofią, więc podobało mi się, że treść...