Książka ta jest dla mnie szczególna, ponieważ podarował mi ją mój bliski przyjaciel na 19. urodziny. Podczas czytania natrafiłem również na zdanie o Wilusiu E. Kojocie ze znanej kreskówki, a właśnie mój wcześniej wspomniany przyjaciel nazywa mnie żartobliwie kojotem. Książki nie czytał, więc trafienie się tego zdania akurat w tym prezencie to szczęśliwy przypadek, dlatego wartość sentymentalna rośnie. Ale to tylko taka tam dygresja.

Fabuła wydawała się ciekawa, jednak nie potrafiłem się początkowo wbić. Dopiero za drugim podejściem po przerwie kilkumiesięcznej przeczytałem od początku do końca. Pomimo tego dalej zdarzały się miejsca, kiedy musiałem odłożyć książkę i zrobić sobie przerwę na dzień lub dwa.
Była to historia niecodzienna, pseudonim literacki ożywa i rozpoczyna serię zbrodni idealnych, na które policja pozostaje bezradna. Podczas czytania zastanawiałem się, jak ta historia mogłaby się zakończyć. Przecież główny czarny charakter okazywał się zbrodniarzem idealnym. Czy więc historia się zakończy wygraną zła? Nie wiedziałem, dlatego pomimo niejednorazowego znudzenia, wciąż chciałem brnąć w fabule i dowiedzieć się.
Zakończenie lekko mnie usatysfakcjonowało, jednak pozostało wiele wątków, które nie zostały rozwiązane, co smuci. Co najmniej 3 kwestie, które mnie interesowały, nie zostały wytłumaczone czytelnikowi. Przeoczenie moje czy Kinga?
Pomimo wad, całokształt mi się spodobał. Przede wszystkim ciekawy motyw głównego antagonisty oraz jego charakter. Zabójca idealny, przebiegły, inteligentny, a w ostatnich rozdziałach można go było nawet trochę polubić, pomimo, że był z niego kawał drania.
Pomimo, że nie przeczytałem zbyt wielu powieści Stephena Kinga, odnoszę wrażenie, że król horroru nie był w szczytowej formie podczas pisania tego utworu. Wszędzie słyszę o wspaniałym "Miasteczku Salem", "Lśnieniu" czy "Wielkim marszu" (i wielu innych jego dobrych powieściach), ale nie słyszałem jeszcze dużych pochwał w stronę "Mrocznej połowy". Teraz już chyba wiem dlaczego.

Książka ta jest dla mnie szczególna, ponieważ podarował mi ją mój bliski przyjaciel na 19. urodziny. Podczas czytania natrafiłem również na zdanie o Wilusiu E. Kojocie ze znanej kreskówki, a właśnie mój wcześniej wspomniany przyjaciel nazywa mnie żartobliwie kojotem. Książki nie czytał, więc trafienie się tego zdania akurat w tym prezencie to szczęśliwy przypadek, dlatego...