Katedrę Marii Panny zaczynałam i porzucałam kilka lub kilkanaście razy. Zazwyczaj odbywało się to w ten sposób, że przechodziłam przez tę beztroska i rubaszną część, w której autor zapoznaje nas z głównymi bohaterami swej powieści, a następnie jak docierałam do tego miejsca, gdzie autor zaczytał swój opis Katedr z XV wieku, jak zaplątywał się w ówczesne uliczki i rozwodził się nad rozwojem Paryża ogarniał mnie totalny ziew i senność. O ile bardzo cenię u autorów szczegółowość i dbałości o szczegóły, to cóż mnie może obchodzić, jak biegły w owym czasie ulice w Paryżu czy też ile wieżyczek miała Katedra. Wszak to nie przewodnik turystyczny ani żadne “Piórkiem i węglem” profesora Zina. Ja pragnęłam powieści, bohaterów, namiętności, o której wiedziałam, ze będzie, bo kiedyś przeczytałam Nędzników i to przepiękna powieść jest.
Tym razem jednak uparłam się i przebrnęłam przez ten nużący opis. W nagrodę dostałam przepiękną opowieść, pełną dramatycznych losów, bohaterów, takich jak Piotr Grin­go­ire - postać o tyleż tragiczną co komiczną, piękną i tajemniczą Esmeraldę i nieszczęśnika Qu­asi­mo­do. Wbrew głównym wątkom, tej powieści, które osnuwają się w okół miłości, nieszczęśliwej miłości, poplątanych losów dla mnie ta powieść jest bardzo trafna satyrą na władzę, przede wszystkim sądownictwo, gdzie wyroki wydawane uzależnione były w wielu przypadkach od humoru sędziego. Dość przytoczyć jeden mały cytat: "A może było to mgli­ste prze­czu­cie trzy­stu sie­dem­dzie­się­ciu grzy­wien, szes­na­stu so­li­dów i ośmiu de­na­rów, któ­re przy­szły król Ka­rol VIII miał w na­stęp­nym roku okro­ić z do­cho­dów sta­ro­stwa? Czy­tel­nik może sam wy­brać, my zaś skłon­ni je­ste­śmy są­dzić, że był w złym hu­mo­rze dla­te­go, że był w złym hu­mo­rze. Był to zresz­tą dzień po świę­cie, dzień przy­kry dla wszyst­kich, szcze­gól­nie zaś dla urzęd­ni­ka, któ­ry musi wy­mia­tać wszel­kie śmie­cie, w do­słow­nym i prze­no­śnym zna­cze­niu, ja­kie zo­sta­wia po so­bie świę­to w Pa­ry­żu. Prócz tego miał w tym dniu po­sie­dze­nie w Wiel­kim Châte­let. A otóż za­uwa­ży­li­śmy, że sę­dzio­wie tak się na ogół urzą­dza­ją, by dzień by móc wy­god­nie wy­ła­do­wać go na kimś w imie­niu kró­la, pra­wa i spra­wie­dli­wo­ści" Takich perełek znajdziemy w tej książce więcej, niektóre budzą smiech, inne strach. Sama historia jest ckliwą, żeby nie powiedzieć chwytającą za serce opowieścią, w każdym razie niewątpliwie jest to kawał dobrej literatury.

Katedrę Marii Panny zaczynałam i porzucałam kilka lub kilkanaście razy. Zazwyczaj odbywało się to w ten sposób, że przechodziłam przez tę beztroska i rubaszną część, w której autor zapoznaje nas z głównymi bohaterami swej powieści, a następnie jak docierałam do tego miejsca, gdzie autor zaczytał swój opis Katedr z XV wieku, jak zaplątywał się w ówczesne uliczki i rozwodził...