Przyzwyczaił nas już prof. Andrusiewicz do swych niezwykle barwnych opowieści o dziejach Rosji. Biografia Aleksandra I jest jedną z tych książek historycznych, które nawet przez chwilę nie pozwalają się nudzić, i to bynajmniej nie tylko wtedy gdy rzecz dotyczy wojny z Napoleonem, ale nawet wtedy, gdy tematem książki są reformy administracji państwowej. Wiek XIX był w istocie niezwykle barwną i dynamiczną epoką, rzekłbym nawet, że nie ustępującą starożytności czy średniowieczu (choć kiedyś zdanie moje było inne). Książka o carze-reformatorze, wnuku Katarzyny II,(prawdopodobnym) sprawcy śmierci cara Pawła (a więc własnego ojca...) i niewątpliwym pogromcy Napoleona Bonaparte jest zarazem książką o dziejach Polski, a ściślej o polskich aspiracjach niepodległościowych i próbach wybicia się na niepodległość pod przywództwem i w ramach unii personalnej z Rosją. Autor prowokująco stawia tezę o słuszności takiego kierunku działań. Być może nie bez racji, skoro rzecznikiem takiego porozumienia był choćby Tadeusz Kościuszko. Chodzi tu rzecz jasna o lata panowania Aleksandra I, któremu przyznać trzeba, że stosunek jego do spraw polskich był od babcinego (a więc reprezentowanego przez Katarzynę Wielką) zgoła odmienny. Był też Aleksander wielkim miłośnikiem kobiet, a pod względem ilości miłosnych podbojów mógłby pewnie zdystansować nawet najsłynniejszego kobieciarza naszych dziejów, a więc księcia Józefa Poniatowskiego. Pomimo swej chuci, a być może za jej przyczyną, był też człowiekiem niezwykle pobożnym, wykazującym daleko posuniętą skłonność do mistycyzmu (niekiedy chorobliwego). Szczerze polecam!!!

Przyzwyczaił nas już prof. Andrusiewicz do swych niezwykle barwnych opowieści o dziejach Rosji. Biografia Aleksandra I jest jedną z tych książek historycznych, które nawet przez chwilę nie pozwalają się nudzić, i to bynajmniej nie tylko wtedy gdy rzecz dotyczy wojny z Napoleonem, ale nawet wtedy, gdy tematem książki są reformy administracji państwowej. Wiek XIX był w...