W szeregach Suicide Squad zdrajca. Od samego początku i to taki, że nikt nie wie, kto nim jest, a wszyscy podejrzewają wszystkich, chcą rzucić się sobie do gardeł, ale nie mogą, bo trzeba pracować pod groźbą śmierci.

Klasyk, ale z tego rodzaju klasyków, które jednak się nie nudzą. Zagadka "kto robi całą resztę w konia" jest naprawdę zajmująca. Bo w tej właśnie drużynie podstawy do zdrady i zabijania ma każdy; niestety wszyscy są na tyle sympatyczni, że najlepiej by było, gdyby tak naprawdę nikt nie działał na dwa fronty i już na zawsze pozostali w tym samym składzie. Wskazówki co do tej tajemnicy podrzucane są naprawdę rzadko, pozwalając żeby czytelnik męczył się praktycznie do ostatniego numeru. Ale im bliżej zakończenia tym więcej mylnych tropów, więcej zaskoczeń, zagadka goni zagadkę, a odpowiedzi jak na przysłowiowe lekarstwo. Ba, nawet sama końcówka nie daje nic a nic satysfakcji, rzuca po prostu cliffhangerami, no bo niby czemu nie? A wszystko to wciąż utrzymane w stylu czarnej komedii, w której tym razem nie musi nawet prowadzić Harley Quinn, każdy dokłada tu po równo makabrycznego humoru.

Serio, ciężko mi uwierzyć, że to akurat SS okazało się tak świetną serią, prawdopodobnie najlepszą w New 52, zaraz po snyderowym Batmanie (a to już coś znaczy!!!). Zastanawia mnie tylko, czemu ostatecznie została dość wcześnie zakończona, mam nadzieję, że nie oznacza to spadku formy, bo delikatnie rzecz biorąc się wciągnąłem...

W szeregach Suicide Squad zdrajca. Od samego początku i to taki, że nikt nie wie, kto nim jest, a wszyscy podejrzewają wszystkich, chcą rzucić się sobie do gardeł, ale nie mogą, bo trzeba pracować pod groźbą śmierci.

Klasyk, ale z tego rodzaju klasyków, które jednak się nie nudzą. Zagadka "kto robi całą resztę w konia" jest naprawdę zajmująca. Bo w tej właśnie drużynie...