Są cztery powody, dla których sięgnęłam po niewielkich rozmiarów książkę Vitala Voronau Szeptem. Po pierwsze, jest to książka z pogranicza, z okolic, w których się wychowałam i mieszkam. Po drugie, wstyd się przyznać, ale nie słyszałam do tej pory o tym autorze, a skoro to nasze pierwsze spotkanie – to, czemu nie? Po trzecie książka porusza zagadnienie, które jest dla mnie tematem trochę z pogranicza magii i wiary, tematyka dotycząca tzw. „szeptuch”. I po czwarte to dwujęzyczna pozycja, polsko-białoruska.

Już Paula na swoim blogu wspominała o jej pierwszej lekturze w tym zagadnieniu, a mianowicie chodzi tu o Szeptuchę Iwony Menzel, którą ja również miałam okazję czytać, i zgadzam się z Paulą, że ten temat tam został w trochę inny sposób poruszony, jest jakby obok, natomiast w wypadku Szeptem, jest główny.

Vital Voronau, białoruski pisarz, wydawca, tłumacz i wykładowca akademicki urodzony w mińsku w 1983 roku. Współzałożyciel i przewodniczący „Białoruskiego Kulturalno-Naukowego Centrum” w Poznaniu i wydawnictwa „Bieły Krumkacz”. Absolwent UAM w Poznaniu i Uniwersytetu im. Masaryka w Brnie. Współpracuje z polskimi „Zeszytami Literackimi”, dla których przygotowywał antologię współczesnej poezji białoruskiej „Pocztówki z Atlantydy”. Przetłumaczył na język białoruski Czekając na Godota Samuela Becketta i Kubusia Puchatka Alana Milne`a.

Szeptem to zbiór krótszych i dłuższych opowiadań z pogranicza zafascynowania tymi kobietami. Autor wie, o czym pisze, i należy mu wierzyć gdyż sam skorzystał kiedyś z tych praktyk, które przywróciły mu zdrowie. Mamy tu okazję uszczknąć trochę wiedzy z zamawiania chorób i odczyniania uroków. Jednak nie jest to pozycja, która pokaże wam, czy wręcz nauczy tej umiejętności. Z tym trzeba się urodzić i z tego, co wiem ta wiedza jest dziedziczona.

Autor skupia się na pokazaniu umiejętności szeptuch i przede wszystkim na oczekiwaniach ich klientów. Nie raz przestrzega przed tym, aby zastanowić się nad rzucaniem może trochę nieświadomie tzw. słów na wiatr, gdyż te mogą się spełnić i nie raz obrócić przeciwko nam.

Skąd się wzięło określenie „szeptucha”? Mianowicie stąd, że te kobiety pochylając się na osobą zaczynają szeptać najczęściej modlitwy. Jak wspomniałam wcześniej mieszkam na Podlasiu i tu takich kobiet jest kilka, jeśli nie kilkanaście. W mojej okolicy wiem o trzech. Zdarzyło mi się kiedyś być u takiej osoby, z problemem, który mnie nurtował od jakiegoś czasu. Jeśli uwierzymy, to wszystko potoczy się po naszej myśli.

Szeptem przeczytałam najpierw w języku polskim, a po kilku dniach w białoruskim, gdyż znam ten język dość dobrze, ucząc się jeszcze przed laty w liceum z obowiązkowym tym językiem.

Trudno mi powiedzieć jak ta pozycja może być odebrana przez czytelników. Ci, którzy mieli możliwość obcowania z szeptuchą, lub taka mieszka w ich okolicy, przyjmą tę pozycję całkiem inaczej, bardziej realnie od tych, którym ten temat jest nieznany.

Niemniej polecam serdecznie Szeptem, czyta się ją bardzo szybciutko dzięki dość dużemu drukowi i przede wszystkim prostemu i plastycznemu językowi, jakim operuje autor.

Są cztery powody, dla których sięgnęłam po niewielkich rozmiarów książkę Vitala Voronau Szeptem. Po pierwsze, jest to książka z pogranicza, z okolic, w których się wychowałam i mieszkam. Po drugie, wstyd się przyznać, ale nie słyszałam do tej pory o tym autorze, a skoro to nasze pierwsze spotkanie – to, czemu nie? Po trzecie książka porusza zagadnienie, które jest dla mnie...