Książka nie jest typowym dziełem duchownego autora z pogranicza filozofii i etyki - jest reakcją na dezynwolturę rządzących i mediów w traktowaniu polskiej tradycji i historii, której konsekwencją jest brak identyfikacji młodzieży z własnym krajem, wyrzeczenie się rodzimych korzeni, ślepa fascynacja zagranicą. Salij przypomina, czym jest polska tradycja, co to znaczy być jej wiernym, i jak być patriotą współcześnie. Nie chodzi tu o wcale o kwestie natury politycznej. Autor sięga do literatury, ważnych tekstów kultury polskiej. Robi to wspaniale i z dużym temperamentem polemicznym. Obnaża słabości koncepcji Polski jako "brzydkiej panny na wydaniu", której przeciwstawia się wyśnioną Europę jako jedyny wzorzec do naśladowania i cel. Wbrew pozorom żartobliwemu stwierdzeniu Sapkowskigo o kulturze ("Możemy nosić chińskie ciuchy, jeździć czeskimi autami, patrzeć w japońskie telewizory, gotować w niemieckich garnkach hiszpańskie pomidory i norweskie łososie. Co do kultury, to jednak wypadałoby mieć własną.") jest bardzo blisko do tego, co stara się, z wielką erudycją i klasą, powiedzieć dominikanin. Tyle, że swoją tożsamość trzeba umieć i chcieć zachować. Salij udowadnia na licznych przykładach, że kultura polska sytuuje się w centrum europejskiej tradycji. Nie tylko nie trzeba się jej wstydzić, ale jest się czym poszczycić. Patriotyzm to nie staromodna broszka do współczesnego kożucha, lecz codzienna postawa - nieobojętność wobec życia, ludzi i mediów. I właśnie ta postawa jest źródłem wolności i podmiotowości obywateli.
Wyjątkowo ciekawa pozycja, jednak raczej dla wyrobionego czytelnika.

Książka nie jest typowym dziełem duchownego autora z pogranicza filozofii i etyki - jest reakcją na dezynwolturę rządzących i mediów w traktowaniu polskiej tradycji i historii, której konsekwencją jest brak identyfikacji młodzieży z własnym krajem, wyrzeczenie się rodzimych korzeni, ślepa fascynacja zagranicą. Salij przypomina, czym jest polska tradycja, co to znaczy być...