Marek Ławrynowicz podbił moje serce powieścią "Diabeł na dzwonnicy". Sięgając po "Patriotów 41" miałam nadzieję na podobnie udaną lekturę, zwłaszcza, że i tematyka obu utworów jest zbieżna. I nie zawiodłam się!
Pochłonęłam całość jednym tchem, żałując, że książka ma zaledwie 226 stron, bo chciałoby się przeczytać co najmniej drugie tyle.

Gdy wzięłam do ręki "Patriotów 41", moją uwagę zwróciła okładka (a to zdarza się rzadko). Na pewno jest to jedna z najpiękniejszych i najcelniejszych okładek, jakie miałam okazję widzieć.

Treść i forma ujęły mnie od pierwszych zdań. Autor pisze gawędziarskim stylem, łącząc liryzm z dowcipem i z dosadnością; niezwykle barwnie opowiada o losach mieszkańców kilkurodzinnego domu, ubarwiając narrację elementami groteski, czarnym humorem i ironią.

Opowieść o perypetiach ludzi mieszkających pod tytułowym adresem jest przejmująca i zapada w pamięć.
Z zapartym tchem śledzi się życie garstki ludzi, od czasów przedwojennych, poprzez wojenny koszmar, aż po czasy stalinizmu i odwilży.
Najwięcej miejsca autor poświęca latom powojennym. Świat oglądamy tu oczyma narratora, który był wówczas dzieckiem i z tej perspektywy opisuje własną rodzinę, kolegów oraz sąsiadów.

Każdemu z domowników poświęcony jest odrębny fragment, dzięki czemu dokładnie poznajemy ich losy, charaktery i różne sekrety. Autor nie zdradza jednak wszystkiego od razu - tajemnice kilkorga mieszkańców wychodzą na jaw stopniowo, co bardzo buduje napięcie.

Ławrynowicz daje się poznać jako mistrz tworzenia postaci i ich historii; bardzo umiejętnie i pomysłowo splata losy bohaterów, sprawiając, że nie sposób nie identyfikować się z nimi.

Powieść świetnie i obrazowo oddaje klimat powojennych lat, zwłaszcza stalinizmu i związanych z nim absurdów. Jest i śmieszno, i straszno, zwłaszcza, że w domu narratora mieszka ubecka rodzina. Powoduje to wiele konfliktowych, ale i zabawnych sytuacji.

Ławrynowicza często określa się jako "polskiego Hrabala" i jest w tym dużo racji, gdyż pisarz w podobny sposób opisuje rzeczywistość, lubując się w grotesce, wisielczym humorze i sarkazmie. Jego bohaterowie i ich świat są barwni, budzą w czytelniku wielkie emocje, raz skłaniając do zadumy, innym razem bawiąc do łez.

I ten cudowny język! Trzeba przeczytać, by zrozumieć.

Marek Ławrynowicz podbił moje serce powieścią "Diabeł na dzwonnicy". Sięgając po "Patriotów 41" miałam nadzieję na podobnie udaną lekturę, zwłaszcza, że i tematyka obu utworów jest zbieżna. I nie zawiodłam się!
Pochłonęłam całość jednym tchem, żałując, że książka ma zaledwie 226 stron, bo chciałoby się przeczytać co najmniej drugie tyle.

Gdy wzięłam do ręki "Patriotów...