Ostatnio często natykam się na trupy. W literaturze trupy, w telewizji trupy, w prasie trupy. Martwe trupy i chodzące trupy. Trupy także w książce dotyczącej leczenia, co już samo w sobie daje do myślenia. Jej mottem, myślą przewodnią i jednocześnie zwięzłą charakterystyką, mogłoby być stwierdzenie „Pacjent zmarł”.
Książka przedstawia sposoby leczenia różnych dolegliwości i chorób na przestrzeni wieków, od starożytności po wiek XIX, stosowanych na terenie Europy oraz w Ameryce (ów XIX wiek). Ma charakter przewodnika prezentującego poszczególne choroby i dolegliwości, ich przyczyny oraz odpowiednią kurację. Dużą zaletą są cytaty ze starych ksiąg, książek i czasopism medycznych, czy też wspomnienia lekarzy lub świadków leczenia (czy raczej „leczenia”). Uzupełniają one tekst o dodatkowe informacje przy okazji ukazując sposób myślenia medyków i ich podejście do pacjentów.
Książka napisana jest przystępnym prostym językiem bez specjalistycznej terminologii. Każde zagadnienie jest przedstawione krótko i konkretnie - rzadko trafia się choćby opis długi na dwie kartki. Jest to spora zaleta, zwłaszcza dla osób o słabszych nerwach – dzięki temu mogą dawkować sobie te makabrę w przystępniejszych dawkach, czasem więcej, czasem mniej, ile kto w danej chwili wytrzyma.
„Jak dawniej leczono” według mnie bije na głowę niejeden współczesny horror. Równie dobrze pacjenci mogli od razu iść w odwiedziny do szalonego psychopatycznego mordercy zamiast do medyka. Efekty byłyby podobne. Przyżeganie, puszczanie krwi, celowe jątrzenie ran, spożywanie przez pacjentów zwierząt oraz ciała ludzkiego w różnej postaci. Oprócz tego publiczne sekcje zwłok, walka o trupy wisielców pod szubienicami, samodzielne pozyskiwanie trupów (czyli bez pośrednictwa kata) i inne. Oto niewielka próbka dawnych praktyk medycznych.
Trochę brakowało mi w tej książce informacji o metodach leczenia, które były skuteczne i pomagały pacjentom (o ile oczywiście były). Przydałyby się tak dla równowagi, bo czytając te książkę można dojść do wniosku, że lepiej było od razu palnąć sobie w łeb niż dać się leczyć.
Rzadko zdarza się sytuacja, gdy zgadzam się z notkami na tylnej okładce, ale tym razem przyznaję wydawcy rację - rzeczywiście po lekturze tej książki człowiek inaczej zaczyna patrzeć na współczesnych lekarzy. Jak na dar z niebios.

Ostatnio często natykam się na trupy. W literaturze trupy, w telewizji trupy, w prasie trupy. Martwe trupy i chodzące trupy. Trupy także w książce dotyczącej leczenia, co już samo w sobie daje do myślenia. Jej mottem, myślą przewodnią i jednocześnie zwięzłą charakterystyką, mogłoby być stwierdzenie „Pacjent zmarł”.
Książka przedstawia sposoby leczenia różnych dolegliwości i...