Po bardzo dobrym "Pluto" i rewelacyjnym "20th Century Boys" - spore rozczarowanie. Absurd goni absurd, główny bohater momentami zachowuje się jak dziesięciolatek; ścigający go inspektor to skończony kretyn, który nie potrafi połączyć najprostszych faktów; a główny zły jest tak zły i mrohhny, że szybko popada w śmieszność. Fabuła opiera się w gruncie rzeczy nie na łańcuchu przyczynowo-skutkowym, ale na zbiegach okoliczności, z tomu na tom coraz mniej prawdopodobnych. Dodajmy do tego całe mnóstwo postaci trzecio- czwarto- i piątoplanowych oraz jeszcze więcej wątków pobocznych, które do całej historii nie wnoszą absolutnie nic, a stanowią chyba jedynie zasłonę dymną, by czytelnik w tym chaosie nie zauważył, że mangaka nie ma pojęcia, co tak właściwie robi. Ta urocza naiwność scenariusza, która w "20thCB" była jak najbardziej na miejscu, tutaj sprawia, że czytelnik co chwila kręci głową z politowaniem. A przecież Urasawa swoim "Pluto" udowodnił, że potrafi pisać naprawdę niezłe intrygi... // ocena dla wszystkich 18 tomów. A co do wydania polskiego: Nie zdzierżę więcej mang kaleczonych przez tłumaczenia pana Bolałka (vide -> Mushishi). Nie przeczę - pan Bolałek język japoński może i zna perfect, ale jednak dobry tłumacz powinien być też dobrym LITERATEM i - co za tym idzie - znać swój język ojczysty, tymczasem mangi Hanami pełne są nienaturalnie brzmiących koślawych zdań, powtórek wyrazowych, bękartów słowotwórczych i innych temu podobnych potworków. Apeluję: drogie Hanami, panie Bolałku, może czas wreszcie schować dumę do kieszeni, przestać ignorować krytyczne komentarze na facebooku, tanuki i tym podobnych portalach, i zatrudnić w końcu tłumacza, który zna się na rzeczy? Może wtedy wasze mangi przestaną tylko ładnie wyglądać na półce, a zaczną też dostarczać przyjemności podczas lektury - bo tego z całego serca wam i sobie życzę.

Więcej o komiksach piszę na fb.com/polishpopkulture

Po bardzo dobrym "Pluto" i rewelacyjnym "20th Century Boys" - spore rozczarowanie. Absurd goni absurd, główny bohater momentami zachowuje się jak dziesięciolatek; ścigający go inspektor to skończony kretyn, który nie potrafi połączyć najprostszych faktów; a główny zły jest tak zły i mrohhny, że szybko popada w śmieszność. Fabuła opiera się w gruncie rzeczy nie na łańcuchu...