Michał Bułhakow (1891-1940), z zawodu lekarz, z powołania pisarz, zaliczany jest dziś do grona najwybitniejszych twórców współczesnej literatury rosyjskiej. Debiutował w 1925 r., a jego powieści, opowiadania i dramaty przyniosły mu znaczny rozgłos. W ślad za popularnością rosła wszakże nieprzychylność ówczesnych prominentów komunistycznych: autorowi zarzucano m.in „niezrozumienie" celów rewolucji oraz krytycyzm w stosunku do nowego ładu społecznego. Po opublikowaniu w tymże 1925 r. znanych dziś powszechnie utworów, np.: „Biała Gwardia", „Fatalne jaja" czy tomu opowiadań „Diaboliada" – w których Bułhakow ujawnił swój talent satyryka i bystrego obserwatora rzeczywistości – pisarz miał coraz więcej kłopotów z wydawaniem swoich dzieł, a jego nazwisko znikało stopniowo z życia literackiego kraju. Prawdziwą sławę przyniosła jednak Bułhakowowi opublikowana w ponad trzydzieści lat po jego śmierci powieść „Mistrz i Małgorzata", uważana dziś za jedno z arcydzieł literatury światowej. Tu właśnie w pełni ujawnił się demaskatorski w stosunku do porewolucyjnej rzeczywistości rosyjskiej talent pisarza, a niezwykły efekt przyniosło groteskowe i głęboko metaforyczne zderzenie elementów świata nadprzyrodzonego z realiami ówczesnego życia. Kpina z usilnie wówczas propagowanego zwulgaryzowanego światopoglądu materialistycznego była zbyt jawna, by książka mogła się ukazać. Powieść Bułhakowa w chwili jej opublikowania w ówczesnym Związku Radzieckim (wersja książkowa 1973) naznaczona była jeszcze piętnem cenzury; obecnie zarówno w wydaniach oryginalnych, jak i w przekładzie polskim ukazuje się w pełnym brzmieniu.