Traktuj życie jak grę, a kolejne przeszkody jak następujące po sobie poziomy trudności, których pokonanie owocować będzie punktami doświadczenia. Masz umiejętności, które możesz rozwijać tak długo aż osiągniesz ich pułap. Przyjaciele będą cię wspierać na drodze ku szczęśliwemu zakończeniu; są inni – potrafią to, czego ty nie umiesz, zaś ty masz to, czego im brakuje. Uzupełniacie się i gracie w jednej drużynie. Tak na pierwszy rzut oka może wyglądać przesłanie powieści Olivera Uschmanna „Finn nieposkromiony.”

Na szczęście autor dość wyraźnie podkreśla też, że to prawdziwe życie boli, zadaje rany i rzadko kiedy można pozwolić sobie na luksus restartu, gdy nasza egzystencja staje się nieznośna lub po prostu nudna. Szczęśliwie dla młodzieżowego odbiorcy perypetie bohaterów powieści – Finna, Flo i Lukasa – do nudnych i przewidywalnych nie należą.

O ile w poprzedniej odsłonie ich przygód (mowa o książce „Finn nieustraszony”) chłopców czekało zadanie raczej sprawnościowe, to druga część bazuje na gorzkich obyczajowych obserwacjach, które nierzadko przesłaniają pełną przygód fabułę. I chociaż całość wieńczy optymistyczny niemal wzruszający finał, mamy wrażenie, że dotknęliśmy pewnej niezbyt wesołej prawdy o współczesności i jej problemach.

Na czym polega najnowsze zadanie, z jakim muszą zmierzyć się bohaterowie? Znaleźć partnera dla matki jednego z nich, komputerowca Flo. Nie jest to proste, gdyż fanatyczna wegetarianka, ekolożka zafascynowana filozofią Wschodu ma wyjątkowo wyśrubowane kryteria, jakie musi spełniać idealny kandydat. Poszukiwanie „taty” dla przyjaciela opowiedziano z punktu widzenia młodego, zanurzonego w popkulturze człowieka, częstego gościa wirtualnego świata.

Kolejni pojawiający się na horyzoncie potencjalni wybrańcy poddawani są szeregowi wysublimowanych testów, o których istnieniu rzecz jasna nic nie wiedzą. Te przezabawne partie powieści mogą mieć jednak drugie dno.

Aż chce się zaryzykować teorię, w myśl której dałoby się odczytać tę powieść jako zakamuflowany pod warstwą dowcipu i ciekawej intrygi głos na temat miejsca ojca i mężczyzny jako takiego we współczesnym świecie. Tytułowy Finn ma szczęście – jego ojciec jest solidnym, choć nieco niezgrabnym drukarzem, dziadek stanowi ostoję spokojnej życiowej mądrości. A reszta? Kandydaci dla mamy Flo nie grzeszą ani delikatnością, ani inteligencją; wyrzeźbionymi ciałami przesłaniają wszelkie niedobory ducha.

Tak też da się odczytać tę książkę, chociaż młody czytelnik powinien raczej zwrócić uwagę na plan pierwszy – na przyjaźń nastoletnich bohaterów, którzy nie zawahają się przed niczym, by zakończyć zadanie, choćby punkty doświadczenia zdobywało się kosztem utraty wielu złudzeń.

Tomasz Fijalowski