Monografia jest próbą usytuowania współczesnej fotografii jako sztuki w obszarzere fleksji kulturowej. Punktem wyjścia jest pojęcie foto-tekstu, wskazującena ścisły i niejednoznaczny związek pomiędzy znaczeniami wizualnymii kontekstem narracyjnym obrazów. Przedstawiono trzy najciekawsze, zdaniem autorki, miejsca styku fotografii i narracji: pierwsze – inspirowane teoriami strukturalnymi (koncepcje R. Barthes’a i J. Bergera),drugie – prezentowanewe współczesnych studiach wizualnych (np. M. Bal),traktujących równorzędnie obraz i tekst w teoriach, trzecie – w refleksji nad historią i pamięcią (P. Ricoeur),w której wizualne świadectwo pozwala stawiać pytania o sposób konstruowania narracji o przeszłości. Pokazano, jak narracyjne koncepcje badania obrazów mogą posłużyć do analizy współczesnej sztuki, a zwłaszcza trzech narracji kulturowych, których punktami zainteresowania są kolejno: natura w percepcji kulturowej, tożsamość w spojrzeniu fotografa-obcego oraz historia w pamięci społecznej.