Tysiąc dwieście pięćdziesiąt słów hebrajskich stworzyło Pieśń nad pieśniami czyli „pieśń wzniosłą” miłości i życia. Krótki poemat pełen symboliki przepojonej radością potrafi uczynić wiosnę nawet w wysuszonym i spalonym słońcem palestyńskim krajobrazie. W centrum tego ogrodu są On i Ona, wieczna para, która każdego dnia wyłania się na powierzchnię ziemi, aby śpiewać, że „jak Śmierć potężna jest Miłość” (8,6).

Niniejszy komentarz opierający się na nowej wersji tekstu biblijnego, najpierw omawia literackie sekrety tej wspaniałej miniatury poetyckiej, po czym zatrzymuje się przy kolejnych scenach, zaskakujących i ekscytujących. Po skończeniu podróży w głąb tekstu biblijnego autor podejmuje wędrówkę w krainę „tysiąca Pieśni”, trzymając się złotej nici, jaką Pieśń nad Pieśniami pozostawiła w literaturze, malarstwie, muzyce i sztuce wszystkich czasów. Rozważania zamyka opisanie oryginalnej i zawsze „młodej” teologii – pochwały miłości ludzkiej, ale także mistycznej: „Mój miły jest mój, a ja jestem jego”.