Kolejny dramat, w którym Schiller głównym bohaterem czyni postać historyczną, realia historyczne traktując jednak dość luźno, czerpiąc z nich, ale kształtując je wedle własnego uznania...

W dramacie tym czytelnik poznaje losy Joanny d'Arc - od momentu jej przyłączenia się do wojsk francuskich, by stawić czoła angielskiemu najeźdźcy, aż do jej śmierci (?) na polu bitwy. Jej niezłomność, żarliwa wiara, ślepe poddanie się woli Boga, by wspomóc swoją ojczyznę w walce, od początku stawiają ją w roli romantycznego wzoru do naśladowania. Schiller musiał jednak przerobić jej historię po swojemu, pogłębiając jeszcze ten romantyczny ideał: sprawił, że ta przysięgająca Bogu dozgonne dziewictwo kobieta, zapałała miłością do jednego z angielskich dowódców. To zabronione uczucie stało się przyczyną dramatu Joanny: musiała zmagać się z wyrzutami sumienia, czując, że zdradza wolę Boga, że sprzeniewierza się złożonej Mu obietnicy, że nie jest godna roli, którą nadał jej francuski król oraz społeczeństwo - zafascynowane i szczęśliwe ze zwycięstwa, którego stała się przyczyną. Oskarżona o konszachty ze złymi mocami, została wypędzona z kraju, wzgardzona. Dopiero gdy siły angielskie ponownie uderzyły, a ona wyzwoliła się w nadludzki sposób z więzów i wspomogła swoich krajan w zwycięskiej bitwie - piętno czarownicy zostało z niej zdjęte. Pozwoliło jej to na spokojne oddanie ducha po odniesionej śmiertelnej ranie.

I właśnie fakt, że postać Joanny została tu potraktowana czysto symbolicznie, sprawia, że utwór jest raczej przeciętny w odbiorze. Wątek jej zakochania w angielskim wodzu działa raczej na jej korzyść: zrywając nimb niezłomności i posągowości, przywracając jej ludzkość, kobiecość, podkreślając rozdźwięk, jaki powodowało jej niezwykłe duchowe powołanie z duchem prostej, młodej pasterki. Gdyby rzecz doprowadzić do końca zgodnie z prawdą historyczną, wówczas dopiero powstałaby piękna tragedia, ukazująca zakłamanie władców, ich niewdzięczność i stronniczość, hipokryzję - gdy niedawną swoją bohaterkę i anioła krótko potem skazali na męczeńską śmierć. Ale u Schillera akcja musiała potoczyć się w stronę wzniosłości i patosu: błądzący musieli zrozumieć swój błąd, Joanna musiała odzyskać dobre imię, a następnie zginąć na polu bitwy, w obronie swej ojczyzny. Przez to wszystko ostateczny wydźwięk jest raczej mdły, a całość wydaje się dość ckliwym dramatem ku pocieszeniu serc. Choć ten patos budzi raczej niesmak, a nie wzruszenie... Szkoda, bo temat bardzo wdzięczny, aż się prosi o pomnik w postaci dobrego dzieła literackiego...

Kolejny dramat, w którym Schiller głównym bohaterem czyni postać historyczną, realia historyczne traktując jednak dość luźno, czerpiąc z nich, ale kształtując je wedle własnego uznania...

W dramacie tym czytelnik poznaje losy Joanny d'Arc - od momentu jej przyłączenia się do wojsk francuskich, by stawić czoła angielskiemu najeźdźcy, aż do jej śmierci (?) na polu bitwy....