Długo zastanawiałam się, jak zacząć tę recenzję, aby w całości ukazała moje zdanie na temat tejże książki. Po paru minutach wpatrywania się w białą kartkę w końcu napisałam: gdyby słowa miały duszę byłyby klejnotem. Powieść Marii Rodziewiczówny o tytule „Klejnot” niewątpliwie jest tego typu skarbem, ponieważ widać, iż autorka, pisząc wyraziła swoje emocje, nadając tekstom pewnego rodzaju blasku i delikatności. Początkowe mieszane uczucia względem tej powieści przerodziły się w ciekawość, zarówno życiem pisarki, jak i jej myślom, które na pewien sposób były magiczne.

Maria Rodziewiczówna przenosi czytelnika na Kresy Wschodnie, które mogłyby się kojarzyć ze spokojną wsią. Jednak nim mylnego, ponieważ pomimo tego, iż mieszkańcy tychże ziem żyją cicho i skromnie, w ich egzystencji nie brakuje intryg, szaleństwa czy też promieni słońca. Autorka przybliża nam bohaterów, którzy wytrwale walczą o dobro swoich bliskich, wybaczając przewinienia niekiedy nawet wrogom. Ludność wiejska wierzy w Boga oraz w fakt, iż dzięki niemu ich dni mają szanse nabrania kolorów. Pisarka głównie ukazuje ludzką biedę, opisując wszelkie zubożenie w sposób bardzo realny i dotykający serca czytelnika. Walki o dobrobyt, pragnienie utrzymania dworu oraz o zwykle szczęście, o którym marzy każdy człowiek, są nieodzownym elementem tej powieści. W utworze występuje wiele wątków, które na pewien sposób łączą się ze sobą, tworząc ciekawą, zharmonizowaną całość. Mogłoby się wydawać, że na wiejskich ziemiach to mężczyźni dowodzą nad całym światem, ale okazuje się, iż kobiety nie boją się mówić, znając swoją własną wartość, co nieraz prowadzi do pojawienia się uśmiechu na ustach biernego obserwatora dziejów ulubionych postaci.

„Klejnot” to książka, która niewątpliwie potrafi sprawić, że czytelnik zaczyna interesować się historią. Czytając tę powieść odnosiłam niekiedy wrażenie, że czytam lekturę, ponieważ Maria Rodziewiczówna, żyjąca na przełomie XIX i XX wieku, miała zupełnie inny światopogląd niż ja, nastolatka z XXI wieku. Jeszcze paręnaście lat temu zapewne ten utwór był bardzo imponującą pozycją, ale w obecnych czasach ciężko sprawić, aby słowa Rodziewiczówny trafiły do szerszego grona czytelników. Autorka posiada nietypowy styl, ponieważ łączy ze sobą zarazem lekkość, ale też i pewnego rodzaju hardość – niekiedy przez chwilowe zamyślenie można pominąć ważne wydarzenie, które ma wpływ na dalszą akcję. Muszę jednak przyznać, że pisarka dosyć sprawie operowała piórem, gdyż nawet jeśli książka nie trzyma w napięciu to ciężko ją odłożyć na półkę i przekreślić. Nie śledziłam losów bohaterów z zapartym tchem, lecz obserwując ich poczynania czułam się tak, jakbym sama mogła chodzić tymi samymi drogami, co oni. Jak pisałam we wstępie – widać, iż w „Klejnocie” znajduje się pewna część duszy autorki, co sprawia, że czytając te dzieło odnosi się wrażenie, że przez lekturę poznajemy żywego, mającego uczucia człowieka. Również specyficzną cechą tej powieści jest fakt, że Maria Rodziewiczówna łączy kilka negatywnych wartości z tymi najbardziej pożądanymi. Na przykładzie kilku postaci możemy zauważyć egoizm, chciwość, złość, chęć zemsty, które czasem przeplatają się z wiarą w dobro i zamiłowanie do drugiej ludzkiej istoty. Każdy z bohaterów wyróżnia się spośród tłumu postaci, z których każda ma ważną wiadomość do przekazania. Dialogi stoją na bardzo wysokim poziomie, a opis przeżyć i kolejnych działań postaci również sprawia, że książka ma w sobie cząstkę magii.

„Klejnot” to książka, którą naprawdę ciężko ocenić. Zarazem ma w sobie elementy, które sprawiają, że ciężko zrozumieć wszystkie wydarzenia, lecz z drugiej strony słowa Marii Rodziewiczówny otulają umysł czytelnika niczym ciepły szal, przez co czujemy pewnego rodzaju słodkość, płynącą z tego dzieła. Niewątpliwie, autorka była postacią niezwykłą i doskonale wiedziała, co chce przekazać swoim czytelnikom, marzących o ludzkich ideałach. „Klejnot” polecam tym, którzy nie boją się słów, które wyszły już z zużycia.

Długo zastanawiałam się, jak zacząć tę recenzję, aby w całości ukazała moje zdanie na temat tejże książki. Po paru minutach wpatrywania się w białą kartkę w końcu napisałam: gdyby słowa miały duszę byłyby klejnotem. Powieść Marii Rodziewiczówny o tytule „Klejnot” niewątpliwie jest tego typu skarbem, ponieważ widać, iż autorka, pisząc wyraziła swoje emocje, nadając tekstom...