Jestem zakochana w Gruzji od 25 lat. Zostawiłam tam kawałek serca i ćwierć duszy. Biorąc do reki książkę Pani Pakosińskiej liczyłam na pozytywną podróż sentymentalną...no cóż nie wiem sama jak mam ja ocenić. I nie mam tu nawet na myśli słynnej afery plagiatowej. Niby znów zobaczyłam szczyty Kaukazu o świcie, poczułam w ustach cierpko gorzkawy smak wyśmienitego ciężkiego gruzińskiego wina, znów po brodzie ściekał mi rosół z pierożków kinkali...ale jakaś ta podróż czarno biała..
Porównując tę pozycje z innymi książkami podróżniczymi o Gruzji wypada ona blado. Ani treść ani tym bardziej zdjęcia nie oddają piękna i atmosfery tego kraju. Gdybym sama nie odwiedziła Gruzji przed przeczytaniem tej książki na pewno Pani Pakosińska by mnie do tej podróży nie zachęciła. No cóż...moim zdaniem temat został zmarnowany. Lektura nie oddaje ani barwy ani zapachu ani tym bardziej smaku tego kraju...szkoda bo kraj piękny a ludzie życzliwi.

Jestem zakochana w Gruzji od 25 lat. Zostawiłam tam kawałek serca i ćwierć duszy. Biorąc do reki książkę Pani Pakosińskiej liczyłam na pozytywną podróż sentymentalną...no cóż nie wiem sama jak mam ja ocenić. I nie mam tu nawet na myśli słynnej afery plagiatowej. Niby znów zobaczyłam szczyty Kaukazu o świcie, poczułam w ustach cierpko gorzkawy smak wyśmienitego ciężkiego...