„Koreański buddyzm zen” Pawła Karpowicza to publikacja, która sprawia wrażenie skryptu studenckiego. Próżno szukać tutaj daty wydania, dopiero lektura całości treści książki pozwala ustalić, że napisana została ona w roku 1989. Poza bezpośrednim odniesieniem do tej daty uczynionym przez samego autora, na zbliżony czasokres wskazują tu także inne elementy, chociażby wspominanie autora o ZSRR, Phenianie, RFN, Czechosłowacji i Jugosławii. Książka pod względem przywoływanych danych statystycznych, pochodzących między innymi z połowy lat 80. XX wieku, na chwilę obecną w oczywisty sposób utraciła na aktualności, jednakże główną osią publikacji jest rozwój koreańskiego buddyzmu zen, a ten w kontekście historycznym nie uległ zmianom. Czytelnikom pragnącym zgłębić rozwój tego zagadnienia po roku 1989 nie pozostaje jednak nic innego, jak poszukiwać zupełnie innych opracowań. Paweł Karpowicz przedstawił rozwój koreańskiego buddyzmu zen niemal od samego początku. Wyraźnie zwrócił uwagę, że historia buddyzmu w Korei to okres około 1600 lat. Buddyzm dotarł do Korei z Chin w roku 372, a dopiero w roku 572 został niejako przeniesiony do Japonii z koreańskiego królestwa Pekdze. Autor przedstawił rozwój omawianego zagadnienia chronologicznie. Nawiązał do okresu Zjednoczonego Królestwa Shilla zwanego złotym wiekiem buddyzmu koreańskiego i powstania pod koniec tego okresu Dziewięciu Górskich Szkół Zen, w języku koreańskim Son. Następnie przedstawił sytuację buddyzmu za panowania dynastii Koryo, kiedy to buddyzm nadal pełnił rolę religii narodowej i stworzono pierwszą Tripitakę Koreańską. Dynastia Li sprawiła, że buddyzm stał się religią odsuniętą od władzy i jej wpływów, ponieważ władcy należący do tej właśnie dynastii zdecydowanie bardziej cenili filozofię konfucjańską. W czasie aneksji Korei przez Japonię buddyzm ponownie zyskał na uznaniu, jednakże Japończycy starali się zdominować koreański buddyzm swoimi praktykami. Na tle historycznego rozwoju koreańskiego buddyzmu zen wyróżniała się działalność niektórych mnichów, którzy po doświadczeniu oświecenia i jego potwierdzeniu stawali się Mistrzami Zen. Paweł Karpowicz wymienił ich zaledwie kilku, przybliżając naprawdę najważniejsze wydarzenia z ich duchowego życia. Pierwszego wymienił Won Hyo (617 – 686),który jest uznawany za twórcę podstaw koreańskiego buddyzmu. Twierdził on, że cała rzeczywistość jest kreowana przez myślenie. Drugi to Chinul Pojo (1158 – 1210),który głosił, że najważniejsze to zrozumieć swój umysł. Namawiał on także do porzucenia życia materialnego i poświęcenia się drodze wewnętrznej praktyki. Kolejny Mistrz to Taego Pou (1301 – 1382),który doprowadził do połączenia dziewięciu górskich szkół zen w ramach zakonu Chogye. Następny Mistrz Zen to Sosan Taesa (1520 – 1604),bohater narodowy Korei, który w roku 1592, podczas ataku wojsk japońskich, zorganizował ponad czterotysięczną armię mnichów. Ostatni nauczyciel kształtujący oblicze koreańskiego buddyzmu zen to Kyong Ho (1849 – 1912),który w świątyni Haein-sa nadzorował druk i wydanie buddyjskiego kanonu Tripitaka Koreana. Paweł Karpowicz nie poprzestał jedynie na przedstawieniu krótkich biografii duchowych mistrzów, niejednokrotnie przytoczył także fragmenty z ich dzieł, cytaty z nauk czy przypowieści odnoszące się do osiągania przez nich oświecenia. Czyni to tę publikację wartościową i bardzo atrakcyjną dla czytelnika, zwłaszcza takiego, który dopiero poznaje tajniki koreańskiego buddyzmu zen. Godny uwagi jest fakt, że autor zwrócił uwagę na rozwój tego buddyzmu, już w wieku XX, na terenie naszego kraju. Wspomniał przy tym o Mistrzu Seung Sahn, zwanym przez swych uczniów Soen Sa Nim, który po raz pierwszy przybył do Polski w roku 1978. Odbyło się wówczas pierwsze wspólne odosobnienie medytacyjne w domu Andrzeja Czarneckiego, który w późniejszym czasie stał się mnichem Do Am Su Nim i otrzymał tytuł Mistrza Dharmy. W tym kontekście książka Pawła Karpowicza jest, przynajmniej dla mnie, bardzo dużym zaskoczeniem, ponieważ przystępując do lektury, byłam przekonana, że autor poprzestanie na kwestiach dotyczących Półwyspu Koreańskiego. Jako osoba, która nie praktykuje buddyzmu, przyjęłam tę część książki z dużym zainteresowaniem. To, jak dawno doszło do recepcji koreańskiego buddyzmu zen w Polsce i na jak długo przed komercyjną falą hallyu, może zadziwiać, ale jak się okazuje, siła Korei Południowej nie tkwi jedynie w k-dramach i k-popie, ale także w k-buddyzmie zen. Książka Pawła Karpowicza nie jest zbyt obszerna, napisana jest językiem przystępnym, co stanowi jej wielką zaletę. Dzięki temu zrozumienie duchowej drogi poszczególnych Mistrzów nie stanowi żadnego problemu, nawet dla czytelnika początkującego w tym temacie. Polecam lekturę tej książki, ale tylko osobom szczególnie zainteresowanym buddyzmem lub historią Korei. W przeciwnym razie czytelnik, według mnie, szybko się zniechęci i zagubi w faktach, które nie są mu bliskie.

https://www.facebook.com/literackakorea/posts/pfbid0GiHGSRDacW9ifPWMcQXQC1XZX25Tt8E4n6Pay5qBtZo9XE1cAsusoFRNshRwyTupl

„Koreański buddyzm zen” Pawła Karpowicza to publikacja, która sprawia wrażenie skryptu studenckiego. Próżno szukać tutaj daty wydania, dopiero lektura całości treści książki pozwala ustalić, że napisana została ona w roku 1989. Poza bezpośrednim odniesieniem do tej daty uczynionym przez samego autora, na zbliżony czasokres wskazują tu także inne elementy, chociażby...

Książka bardzo krótka, ponieważ ma tylko 70 stron, ale bardzo ładnie przedstawia historię koreańskiego buddyzmu - od czasów jego pojawienia się na Półwyspie po lata '80 ubiegłego wieku, kiedy to została wydana. Pochłonęłam w jeden dzień.

Książka bardzo krótka, ponieważ ma tylko 70 stron, ale bardzo ładnie przedstawia historię koreańskiego buddyzmu - od czasów jego pojawienia się na Półwyspie po lata '80 ubiegłego wieku, kiedy to została wydana. Pochłonęłam w jeden dzień.