Marcel na wstępie uczciwie charakteryzuje swój światopogląd w kilku punktach: naturalizm, jako coś przekraczającego materializm, oraz ateizm... a raczej w miejsce należne Bogu umiejscowienie ślepej, chaotycznej i nieskończonej Natury.

Dalej przywołuje różnych filozofów z różnych epok i polemizuje z nimi w kontekście zagadnienia nieskończoności i natury. Jak na dłoni możemy zaobserwować powszechne dla każdego zjawisko "wyciągania z różnych filozofów własnych poglądów". I tym właśnie jest to dzieło: prezentacją budowania własnego światopoglądu.

Platon, Arystoteles, Chryzyp, Epikur, Montaigne, Pascal i Bergson.

Zaskoczył mnie rozdział o Omarze Chajjamie, muzułmaninie odrzucającym Boga i pochwalającym pijaństwo.

Na plus zaliczyć mogę również ambiwalentny stosunek do Nietzschego "lubię odnajdować u niego moje własne poszczególne myśli, ale nie mógłbym go nazwać autorytetem" (cytat niedokładny).

Choć Marcel Conche nie jest filozofem z mojej bajki, muszę go pochwalić za uczciwe podejście, czyniącym go filozofem przez duże F.

"Dlatego Montaigne tak wypowiada się na temat cudów:[...] rozum pouczył mnie, iż potępiać tak stanowczo jakąś rzecz jako fałszywą i niemożebną znaczy przypisywać samemu sobie, iż posiada się w głowie kresy i granice woli Boga i potęgi przyrody".

Marcel na wstępie uczciwie charakteryzuje swój światopogląd w kilku punktach: naturalizm, jako coś przekraczającego materializm, oraz ateizm... a raczej w miejsce należne Bogu umiejscowienie ślepej, chaotycznej i nieskończonej Natury.

Dalej przywołuje różnych filozofów z różnych epok i polemizuje z nimi w kontekście zagadnienia nieskończoności i natury. Jak na dłoni możemy...