Książka jest pełna refleksji na temat historii Polski. Jest pełna pasji i małości do Ojczyzny przemieszana goryczą i bólem. Z jednej strony autor przedstawia nam rzeczy, sytuacje, okresy w dziejach naszego Narodu, z których możemy (powinniśmy) być dumni, ale zaraz sprowadza nas na ziemie ponieważ albo tło tych wydarzeń albo dalsze ich rozwinięcie napawa smutkiem, a czasem rozpaczą i wstydem. Ta ambiwalencja towarzyszy czytelnikowi od początku do końca książki.

W książce znajdziemy całą paletę postaci historycznych od bohaterów po zdrajców. Mimo, że książkę czyta się dość trudno, to doszukamy się w niej mnóstwo ciekawych anegdot, które ubarwiają przesłanie autora. A przesłanie jest dość wyraźne: historia lubi się powtarzać, a obecna sytuacja Polski znajduje wiele analogi w przeszłości, a my Polacy nie potrafimy uczyć się na wlanych błędach. Jeżeli w porę się nie ockniemy to możemy stracić Polskę definitywnie, nie koniecznie terytorialnie, ale przede wszystkim duchowo - a bez ducha Narodu nie ma.

Książka jest w pewien sposób propozycją spojrzenia na historię, która może być skuteczna albo nieskuteczna. Nasza historia jest garbata i nosi ślady wielu błędów. Każdy myślący patriota powinien umieć wyciągać z tych błędów wnioski. Jednak bardzo ważny jest kontekst tych błędów. Z książki może wynikać taka o to myśl, że mogliśmy stworzyć imperium i utrzymać je po dziś dzień ale przez marnych przodków utraciliśmy taką szansę. Zbyt mało, moim zdaniem, jest odniesień geopolitycznych, które niejako tłumaczą pewne wydarzenia, na które ze względu na położenie geograficzne, nie mogliśmy mieć wpływu. Postawa Polaków względem tych wydarzeń to już inna sprawa.

Ja jednak dostrzegam pozytywny przekaz tej książki. Historia, mimo wciąż popełnianych błędów, dawała nam wiele okazji do stworzenia silnego państwa. Konstytucja 3 maja, która mogła wyprowadzić nas na prostą, czy odrodzenie w postaci II Rzeczpospolitej. W obu przypadkach zabrakło nam czasu, gdyż brutalnie sąsiedzi nie pozwolili nam rozwinąć skrzydeł. Jednak obecnie znów mamy szansę, którą w moich oczach marnujemy, ale możemy jeszcze wszystko naprawić. Tylko uszanujmy naszą tradycję, wyciągnijmy wnioski z popełnionych błędów i brońmy naszej kultury, która stanowi ducha naszego Narodu.

Mimo pewnych ułomności i dużej dawki pesymizmu, książkę warto przeczytać. Ważne aby nie traktować jej jako usprawiedliwienia dla obecnie biernej postawy, tylko jako zachętę do sięgania po mądrość zapisaną na kartach naszej historii i przemyślanego działania. Nie dajmy sobie wmówić, że zastępując konserwatyzm liberalizmem stworzymy lepszą i nowocześniejszą Polskę. Paradoksalnie (zacytuję autora) konserwatyzm rodzi postęp, bo jednoczy dorobek przeszłości, uwolniony od wynaturzeń cywilizacyjnych, z dążnościami współczesności. Natomiast liberalizm nastawiony jest na bezduszną i egoistyczną ekonomię, która pod modnym hasłem tolerancji , nowoczesności i wolności niszczy tradycje i kulturę - wynarodawia społeczności i pozostawia je nagie, bezdomne i uzależnione.

Książka jest pełna refleksji na temat historii Polski. Jest pełna pasji i małości do Ojczyzny przemieszana goryczą i bólem. Z jednej strony autor przedstawia nam rzeczy, sytuacje, okresy w dziejach naszego Narodu, z których możemy (powinniśmy) być dumni, ale zaraz sprowadza nas na ziemie ponieważ albo tło tych wydarzeń albo dalsze ich rozwinięcie napawa smutkiem, a czasem...