Czy życie we Francji naprawdę było aż tak cudowne w XIX wieku? Jak to by było trafić na nowo do czasów napoleońskich i raz jeszcze przeżyć skutki wielkiej rewolucji nie tylko w w kraju, ale i we wnętrzu ludzkiego serca? Wraz z powieścią Stendhala "Czerwone i czarne" jest to jak najbardziej możliwe.

Julian Sorei nie ma łatwego życia. Jest synem właściciela tartaku i w przeciwieństwie do swojej ograniczonej rodziny odczuwa pociąg do literatury i sztuki. W dodatku posiada on wrodzoną inteligencję, wrażliwość oraz fenomenalną pamięć, co zamierza w przyszłości wykorzystać w drodze do wymarzonego zawodu. Główny bohater pragnie zostać oficerem. Jednakże po klęsce Napoleona musi pogodzić się z faktem, iż jego ambitna droga zostaje zamknięta. Dlatego też postanawia zostać księdzem i w tym celu zaprzyjaźnia się z miejscowym proboszczem, który poleca go merowi na guwernera synów. Tam też poznaje starszą od siebie o kilka lat matkę chłopców, w której szczerze się zakochuje - ze wzajemnością. Lecz ich uczucie nie ma prawa bytu...

Czerwone i czarne to najbardziej znana powieść autorstwa Stendhala. Wydana pierwszy raz w 1831 r. we Francji. Z powodu zawartych w powieści treści krytycznych wobec Kościoła w 1864 r. umieszczona na indeksie ksiąg zakazanych

Przyznam, że nie wiedziałam, czego mogę spodziewać się po francuskim klasyku. Nie jest to prosta książka, a to dlatego że autorowi zależało na przekazaniu jak najpełniejszego obrazu XIX-wiecznej Francji wraz z ówczesnymi poglądami na świat Francuzów. To właśnie na to czytelnik powinien zwrócić szczególną uwagę. Realia zostały ukazane w jak najdrobniejszych szczegółach, co niewątpliwie się docenia.

W "Czerwonych i czarnych" odnajdziemy także dobrze znany trójkąt miłosny - bardzo skomplikowany, burzliwy i jakże zaskakujący! Główny bohater nie ma łatwych związków z kobietami, przez co często powieść tę uważa się właśnie głównie za romans z historią w tle. Dla mnie jednak uczucie Juliana było przede wszystkim dodatkiem, choć nie wątpię, że ktoś inny nałoży na ten wątek więcej uwagi.

Książkę czyta się naprawdę dobrze, jeżeli tylko przebrnie się przez pierwsze rozdziały, w których autor dopiero kreśli świat przedstawiony, przedstawia rzeczywistość wraz z bohaterami. Stendhal zadbał o jak najdokładniejsze oddanie Francji i jej miasteczek, przez co co i raz powieść może nieco zanudzać niezainteresowanego czytelnika.

"Czerwone i czarne" to klasyka i jak to klasyka niesie ze sobą wartościowy przekaz. Według mnie warto zawsze poznawać dawne dzieje, poszerzać swą wiedzę o historii, by przekonać się, iż ludzie tak bardzo nie zmienili się na przestrzeni lat. Polecam!

http://wymarzona-ksiazka.blogspot.com/2015/06/czerwone-i-czarne-stendhal.html

Czy życie we Francji naprawdę było aż tak cudowne w XIX wieku? Jak to by było trafić na nowo do czasów napoleońskich i raz jeszcze przeżyć skutki wielkiej rewolucji nie tylko w w kraju, ale i we wnętrzu ludzkiego serca? Wraz z powieścią Stendhala "Czerwone i czarne" jest to jak najbardziej możliwe.

Julian Sorei nie ma łatwego życia. Jest synem właściciela tartaku i w...