„O wychowaniu” to pierwsza praca z zakresu pedagogiki, którą w latach dwudziestych zeszłego wieku żywo zainteresował się Bertrand Russell i wciągnął w swój niesamowicie płodny dorobek naukowo-literacki. W naszym kraju ukazała się ona nakładem Biblioteki Dzieł Pedagogicznych w roku 1932, w przekładzie Janiny Hosiassonówny, wybitnej przedstawicielki warszawskiej szkoły filozoficzno-logicznej, która w niewiele lat później poniosła tragiczną śmierć poprzez rozstrzelanie przez nazistowskich barbarzyńców w osławionych Ponarach pod Wilnem.
Myliłby się każdy, kto by zakładał, że spotka się tutaj z książką napisaną na wzór podręcznika dla studentów kierunków pedagogicznych. Niewątpliwie w niczym by nie stracił student, który zechciałby jednak zapoznać się z koncepcjami wychowawczymi angielskiego myśliciela, które pomimo swego prawie stuletniego wieku, nawet dzisiaj w wielu aspektach są bardzo śmiałe, nowoczesne i aktualne. Jak zawsze, Russell w swych poglądach społecznych i filozoficznych nie liczy się z nabrzmiałymi konwenansami i zmurszałą tradycją. Przedstawia swe idee w duchu wolności, miłości i kultu wiedzy, które razem wziąwszy, mają doprowadzić w idealnym założeniu do ukonstytuowania się człowieka otwartego na świat, potrafiącego zużytkować swą inteligencję i zdobyte wiadomości dla dobra społeczeństwa oraz do podniesienia ogólnego poziomu jego dobrobytu. Najważniejszym w tym wszystkim było to, iż autor nie był oderwanym od realiów prawdziwego życia teoretykiem, lecz wspólnie z małżonką założył szkołę z internatem, gdzie postanowił wprowadzać swoje pomysły w życie. W trakcie pisania książki posiadał także dwójkę własnych dzieci, które od wczesnego dzieciństwa wychowywał w duchu głoszonych wartości, a raz po raz efekty swoich doświadczeń wplatał umiejętnie w tok narracji „O wychowaniu”. Wszystko to w większym stopniu uwierzytelnia wywody autora, gdyż czym innym jest czysta spekulacja na dany temat, a czym innym wiedza poparta doświadczeniem.
Jak każda z książek Russella, także i ta o wychowaniu stanowi połączenie wyjątkowego stylu autora, głębokiej erudycji i całkowitego zaangażowania w przedstawianie własnych założeń. Jedynym czego można mu zarzucić, to wysuwanie zbyt wielu wizji, które są zbyt piękne, aby mogły stać się prawdziwe. W pewnym miejscu myśliciel nawet zauważył, iż gdyby zastosować realnie wszystkie jego zalecenia, to „można by w ciągu jednego pokolenia wychować społeczeństwo tworzące raj na ziemi”. Nadzieje takie, choć bardzo płonne, były zawsze lepsze od stagnacji i marazmu w którym tkwił ówczesny system. Przyszłość miała pokazać, że wiele z dawnych rozwiązań odeszło szybko do lamusa, a nowoczesna nauka psychologii i pedagogiki, której rzecznikiem był Russell, znalazła w wielu miejscach zastosowanie, choć nie w takim zakresie w jakim sobie tego życzył autor.

„O wychowaniu” to pierwsza praca z zakresu pedagogiki, którą w latach dwudziestych zeszłego wieku żywo zainteresował się Bertrand Russell i wciągnął w swój niesamowicie płodny dorobek naukowo-literacki. W naszym kraju ukazała się ona nakładem Biblioteki Dzieł Pedagogicznych w roku 1932, w przekładzie Janiny Hosiassonówny, wybitnej przedstawicielki warszawskiej szkoły...

Russell nie przestaje mnie zaskakiwać. Swoim talentem zarówno literackim jak i intelektualnym. Za jego słowem pisanym stoi powaga i pewność wygłaszanych tez bez względu na przedmiot, o którym się wypowiada. Lubię go czytać, lubię myśleć o tym co napisał a ja przeczytałem. W tej książce jest wiele inspirujących tez i porad. mimo upływu czasu wciąż aktualnych. Ciekawe jest innowacyjne podejście do wychowania Russella biorąc pod uwagę epokę jego dzieciństwa i kulturę wychowawczą XIX wieku.

Russell nie przestaje mnie zaskakiwać. Swoim talentem zarówno literackim jak i intelektualnym. Za jego słowem pisanym stoi powaga i pewność wygłaszanych tez bez względu na przedmiot, o którym się wypowiada. Lubię go czytać, lubię myśleć o tym co napisał a ja przeczytałem. W tej książce jest wiele inspirujących tez i porad. mimo upływu czasu wciąż aktualnych. Ciekawe jest...