Książka wpadła mi w łapy dzięki mojej przyjaciółce. Powiem szczerze, że na początku podchodziłem do niej z rezerwą. Oficjalne kontynuacje (tu w zasadzie prequel), po tylu latach od śmierci autora, wypadają różnie. Wystarczy spojrzeć na gniot w postaci "Draculi nieumarłego" D. Stokera i I. Holta. Czy tym razem autorowi udało się nie zhańbić legendarnej postaci?

Sherlock Holmes Andrew Lane’a różni się od swojego pierwowzoru. Wbrew pozorom jest to zaleta. Autor nie „pomniejszył” tylko słynnego detektywa i nie wsadził go do swojej książki. Holmes nie jest idealnym młodzieńcem, który na dzień dobry popisuje się przed światem swoim genialnym intelektem. Jak na nastolatka przystało jest czasami porywczy, nie wszystko mu się udaje jednakże przejawia już cechy, które nadał Sherlockowi sir Arthur Conan Doyle. Charakter Sherlocka ewoluuje w ciągu powieści. Jesteśmy świadkami narodzin słynnego detektywa. Lane niezwykle sprawie wpłata w biografię Holmesa znane nam już motywy. Dowiadujemy się np. dlaczego zainteresował się pszczołami, boksem czy skąd wziął się u niego pomysł trzymania cygar w starym pantoflu (a nawet zalążki uzależnienia od używek). Czasami jest to tylko jedno zdanie, ale dla kogoś kto czytał wszystkie teksty o Holmesie jest to naprawdę miłe zaskoczenie. Autor zgrabnie też wybrnął z dylematu stworzenia super autorytetu na którym opierałby się młody detektyw. Ciężar ten jest rozłożony na kilka postaci, dzięki czemu nie ma się wrażenia, że Sherlock zapatrzył się w jednego idealnego człowieka i kopiuje jego charakter. Moim zdaniem bardzo dobry zabieg. Co mi trochę nie odpowiadało to zbyt widowiskowe akcje na końcu książki. Jednakże możemy to zrzucić na karb naszych czasów – wszechobecne wybuchy itp. Nie psuje to jednak całościowego obrazu, który jest bardzo dobry.

Od strony technicznej mamy narrację 3cio osobową. W oryginale przez większość opowiadań prowadził nas Doktor Watson. Oczywistym jest, że tutaj go nie ma więc narracja prowadzona jest w tym najpopularniejszym stylu. Mimo, że książka reklamowana jest jako „dla dzieci”, nie zauważyłem żadnego znaku infantylizacji tekstu czy bohaterów. Czyta się ją szybko i przyjemnie. Okładki całego cyklu są raczej młodzieżowe, na tylnej stronie widnieje informacja „wiek 9+”. Nie należy się tym kierować. Książka powinna przypaść do gustu każdemu fanowi Sherlocka Holmesa. Autor nie kopiuje stylu Doyle’a. Wypracował swój własny, który moim zdaniem idealnie zgrywa się z dzisiejszą rzeczywistością. Na końcu książki mamy też krótkie notatki na temat pisania przez autora powieści, fakty historyczne i inne ciekawe informacje.

Książka wpadła mi w łapy dzięki mojej przyjaciółce. Powiem szczerze, że na początku podchodziłem do niej z rezerwą. Oficjalne kontynuacje (tu w zasadzie prequel), po tylu latach od śmierci autora, wypadają różnie. Wystarczy spojrzeć na gniot w postaci "Draculi nieumarłego" D. Stokera i I. Holta. Czy tym razem autorowi udało się nie zhańbić legendarnej postaci?

Sherlock...