Widziałam nieprzychylne opinie. Mimo to postanowiłam wyrobić swoje zdanie o książce "Mój przyjaciel wilk". Po przeczytaniu długo nie mogłam dojść do siebie. Dlaczego?
Mniej by mnie bolało, gdyby historia Christophera Rossa była przewidywalna, ale według mnie autor prezentuje w niej tak naiwne myślenie kompletnie niepoparte jakąkolwiek logiką czy chociażby faktami. Ewidentnie wciska mi ciemnotę, a tego nie toleruję. Opowieść też jest zasobna w dość specyficzne postaci- typ osamotnionych dziwaków, do których nie koniecznie żywiłam przyjazne nastawienie tak jak główna bohaterka.
Alyssa zostawia męża i postanawia się z nim rozwieść. Ten z kolei zaczyna ją prześladować. Jednak ona nieodwracalnie zrywa z przeszłością i wyjeżdża do Ely. Tam zakochuje się w biologu Joshu zajmującym się wilkami. Przez cały czas los sprzyja tej (nie wiadomo z jakich to powodów) wyjątkowej kobiecie, a troskliwe środowisko nie daje jej skrzywdzić. Alyssa w moim mniemaniu jest zbyt "spontaniczna" i trochę mi to przeszkadzało.
Osobiście również występujące w książce zwroty typu: dziecko, córko, ojczulku w odniesieniu do dorosłych niespokrewnionych ludzi uważam za nieuzasadnione i drażniące, podobnie jak określenie "dzieci" w stosunku do psów. Wałkowanie stwierdzenia: "Wilk to nasz brat" bez jakichkolwiek argumentów nie sprawi, że w to uwierzę. Tak samo w to, że wilczyca "nie porwała żadnego cielaka" jeśli mogła mieć ku temu sposobność.
Zaletą jest mała objętość lektury, krótkie rozdziały oraz to, że zbytnio nie zanudza. Da się przeczytać w jeden wieczór. Jednak ostatecznie: NIE POLECAM

Widziałam nieprzychylne opinie. Mimo to postanowiłam wyrobić swoje zdanie o książce "Mój przyjaciel wilk". Po przeczytaniu długo nie mogłam dojść do siebie. Dlaczego?
Mniej by mnie bolało, gdyby historia Christophera Rossa była przewidywalna, ale według mnie autor prezentuje w niej tak naiwne myślenie kompletnie niepoparte jakąkolwiek logiką czy chociażby faktami....