Co prawda dyskusja nieco odbiegła od tematu;) Prawdę mówiąc nie popadałabym jednak w melancholię z powodu braku amatorów czytania. Statystyki rzeczywiście wskazują dość dobitnie, że jesteśmy narodem, który nie lubi czytać, tyle że osobiście ani w to nie wierzę, ani tego nie widzę. Obserwuję za to ludzi czytających w drodze do pracy... na ławkach (bo sezon na czytanie "pod chmurką" już się zaczął), wertujących książki w kolejkach do lekarza, a czasem nawet idących ulicą. W antykwariatach oraz punktach sprzedaży "tanich książek" pozycje zmieniają się szybciej, niż trwa tasowanie kart. Być może faktycznie nie kupujemy dużo nowych książek w empikach i innych sieciówkach z wiadomego powodu... Swoją drogą, to również uważam, że kanon lektur powinno się mocno zweryfikować, w taki sposób, żeby tych najmłodszych czytelników nie zniechęcić już całkowicie do lektury;) Może jestem w tym wszystkim jednak wielką optymistką...:) Również pozdrawiam cieplutko:)

Co prawda dyskusja nieco odbiegła od tematu;) Prawdę mówiąc nie popadałabym jednak w melancholię z powodu braku amatorów czytania. Statystyki rzeczywiście wskazują dość dobitnie, że jesteśmy narodem, który nie lubi czytać, tyle że osobiście ani w to nie wierzę, ani tego nie widzę. Obserwuję za to ludzi czytających w drodze do pracy... na ławkach (bo sezon na czytanie...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Problem poziomu czytelnictwa w naszym kraju ma dwojakie źródło. Pierwsze i widoczne gołym okiem to cena książek w odniesieniu do zarobków. Około 80% kosztu książki to koszta reklamy. (Czy to słusznie wydane pieniądze, czy reklama dobrze wpływa na sprzedaż, czy wręcz przeciwnie - w ujęciu długofalowym, to inny temat)
Dużo groźniejszy, bo realizowane na skalą ogólnokrajową źródło problemu tkwi w programie nauczania. Przypatrując się temu elementowi układanki widzimy, że od samego początku edukacji, dzieci nie dostają skutecznej motywacji do czytania książek. Bardzo często (nie chcę powiedzieć, że zawsze) uczniowie dostają ok miesiąca na przeczytanie lektury. Nawet jeśli ktoś postanawia czytać systematycznie to wychodzi czasem 10, a czasem mniej stron dziennie do przeczytania. powstaje pytanie - czy takie rozwiązanie pomaga wciągnąć czytelnika, zwłaszcza początkującego w akcję, czy w konsekwencji zachęci do ponownego sięgnięcia po książkę? Z drugiej strony, gdy lektura zostaje przeczytana szybko i w większych kawałkach. Czy czytelnik/uczeń zapamięta dobrze treść i szczegóły niezbędne w analizie lektury, analizie która zacznie się za miesiąc? W każdym przypadku książka przegra batalię z komputerem i tabletem. Tak to trzeba nazwać. Na naszych oczach toczy się batalia o umysły naszych przyszłych lekarzy, prawników i polityków. Oczywiście o przyszłych nauczycieli również. Pomijam w tym miejscu kwestię doboru lektur, którego nie rozumiem. Bo dlaczego akurat "Książę Kaspian" znalazł się w kanonie? Czy to miał być zabieg zachęcający do czytania? Raczej marny, bo nauczyciele wolą zabrać młodzież do kina na marną, hollywódzką adaptację, niż zachęcić do przeczytania książki.
Pozdrawiam wszystkich ciepło i świątecznie.

Problem poziomu czytelnictwa w naszym kraju ma dwojakie źródło. Pierwsze i widoczne gołym okiem to cena książek w odniesieniu do zarobków. Około 80% kosztu książki to koszta reklamy. (Czy to słusznie wydane pieniądze, czy reklama dobrze wpływa na sprzedaż, czy wręcz przeciwnie - w ujęciu długofalowym, to inny temat)
Dużo groźniejszy, bo realizowane na skalą ogólnokrajową...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Krytyki literackiej może i brakuje, ale przede wszystkim brakuje... czytelników. Statystyki są zatrważające: 11% przeczytało 3 książki rocznie, statystyczny Polak wydał 19 pln na książki rocznie (i to wliczając podręczniki szkolne dla dzieci). I z tym trzeba coś zrobić! Rozkręcać kampanie społeczne, budować ultra pozytywny obraz czytających, by nie-czytający zapragnęli do tej grupy dołączyć (choćby i z pozytywnego snobizmu). Biadolenie nad tym, że za mało przeintelektualizowanej krytyki, i że ktoś nie sięgnął po powieść z Zimbabwe nie dotyka istoty problemu. Bo prawdziwym problemem jest to, że Polacy w swej masie nie sięgają po ŻADNE książki, a nie tylko po "wybitne debiuty z Korei, Mongolii, czy innego Sudanu". Dużo większą rolę ma do odegrania taki portal jak LubimyCzytac, bo pozwala w pewien sposób wymienić się opiniami, polecić lektury, poczuć się częścią czytającej społeczności. Samotny guru w bocianim gnieździe? Nie, dziękuję...

Krytyki literackiej może i brakuje, ale przede wszystkim brakuje... czytelników. Statystyki są zatrważające: 11% przeczytało 3 książki rocznie, statystyczny Polak wydał 19 pln na książki rocznie (i to wliczając podręczniki szkolne dla dzieci). I z tym trzeba coś zrobić! Rozkręcać kampanie społeczne, budować ultra pozytywny obraz czytających, by nie-czytający zapragnęli do...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Książki są drogie, czytelników mało, wydawcy rzucają na rynek teksty łatwe, proste, bo trudne i dające do myślenia się nie sprzedadzą. Zróbmy sobie NAJLEPSZY SELLER, mówią i pakują kasę w kampanię takiego badziewia bo może jedna pani drugiej pani powie, że to takie życiowe dzieło, no po prostu jakby o moim życiu ktoś napisał. Dno i wodorosty rosną nam na rynku księgarskim - 80% kosztu to marketing! Rzetelna recenzja jest niezastąpiona, bo notki na okładkach ZAWSZE wprowadzają w błąd rozbudzając tylko nadzieje na dobre "danie". Dobry recenzent, który "zapali czerwoną lampkę" przed decyzja o zakupie beznadziejnego chłamu wyeksponowanego na plakacie i regale, dla mnie jest i zawsze będzie kimś ważnym. Szczególnie gdy jest do swojej roli dobrze przygotowany. Chociaż nie piszę recenzji "fachowo krytycznych", a jedynie krótkie notki z lektury, zdaję sobie sprawę jak trudno jest się przebić dobrej (nie "poważnej") krytyce w natłoku codziennych informacji. A przecież, bez tego czeka nas dalszy zalew tandety i kultury ordynarnej i obrazkowej. Samodzielne myślenie i odczuwanie, bez frazesów, reklamowych sloganów i niedbalstwu w stylu "Jestę słonię" przejdzie do historii.

Książki są drogie, czytelników mało, wydawcy rzucają na rynek teksty łatwe, proste, bo trudne i dające do myślenia się nie sprzedadzą. Zróbmy sobie NAJLEPSZY SELLER, mówią i pakują kasę w kampanię takiego badziewia bo może jedna pani drugiej pani powie, że to takie życiowe dzieło, no po prostu jakby o moim życiu ktoś napisał. Dno i wodorosty rosną nam na rynku księgarskim...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Dzisiejszy świat idzie na łatwiznę: zamiast zająć się porządną, światową lekturą, która może okazać się książką wpływającą na zmianę naszej postawy, światopoglądu czy też wartości (rzecz jasna mówię z pozytywnego punktu widzenia), lepiej ściągnąć zza Oceanu tanie romansidło i wydać. Okej, tanie romansidła też mają prawo bytu, bo przecież ciągłe jechanie na poważnych książkach czasami może ścisnąć mózg, ale sprawa ma się gorzej, kiedy właśnie te romansidła nie pozwalają dobrym książkom pojawić się na polskim rynku wydawniczym.

Dzisiejszy świat idzie na łatwiznę: zamiast zająć się porządną, światową lekturą, która może okazać się książką wpływającą na zmianę naszej postawy, światopoglądu czy też wartości (rzecz jasna mówię z pozytywnego punktu widzenia), lepiej ściągnąć zza Oceanu tanie romansidło i wydać. Okej, tanie romansidła też mają prawo bytu, bo przecież ciągłe jechanie na poważnych...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Krytyka literacka jest sztuką samą w sobie i oddzielnym bytem... Dlatego jest w zaniku, żeby napisać taką krytykę trzeba posiadać swój własny styl, oraz olbrzymią wiedzę na różne tematy. Krytykując bowiem czyjeś dzieło łatwo o napiętnowanie samego siebie. Sama krytyka literacka jest o tyle wartościowa, o ile budzi emocje w czytelniku i wyciąga z dzieła własne wartości. Przyznam szczerze, że recenzja składająca się z opisu fabuły, lub też spisu błędów stylistycznych i językowych książki nie wydaje mi się wyczerpująca... I chociaż bardzo lubię czytać o gustach osób mi nieznajomych, to z najwyższą przyjemnością przeczytałabym również najprawdziwszą krytykę literacką:) Nie może być ona jednak rażąco gorsza od dzieła, które opisuje. Dlatego Kochane Tuby i Tubeczki obudźcie się proszę, byśmy mogli poczytać o tych literackich dziełach, które gdzieś nam ulatują nie tylko z innych stron świata, ale również z rodzimego gniazda... Wiem, że tam jesteście:)

Krytyka literacka jest sztuką samą w sobie i oddzielnym bytem... Dlatego jest w zaniku, żeby napisać taką krytykę trzeba posiadać swój własny styl, oraz olbrzymią wiedzę na różne tematy. Krytykując bowiem czyjeś dzieło łatwo o napiętnowanie samego siebie. Sama krytyka literacka jest o tyle wartościowa, o ile budzi emocje w czytelniku i wyciąga z dzieła własne wartości....

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Krytyka literacka jest dobra dla literatów i dyskusji wszelakich, nie czytelników - dlatego cenię to miejsce, bo poznaję opinie "ludzi takich ja my", a nie rozdmuchane analizy. I wiem - niskie to podejście - słabe - beznadziejne, ale przyjemne i proste :)

Krytyka literacka jest dobra dla literatów i dyskusji wszelakich, nie czytelników - dlatego cenię to miejsce, bo poznaję opinie "ludzi takich ja my", a nie rozdmuchane analizy. I wiem - niskie to podejście - słabe - beznadziejne, ale przyjemne i proste :)

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Ale trafiłeś człowieku! Salwa burtowa w śródokręcie - trzymając się przyjętej przez Ciebie terminologii - i w zasadzie, powinno być wszystkim. Nie byłoby nawet przeciwnikom na czym białej flagi wywiesić, gdyby nie fakt, że najwspanialszy nawet literacki trójmasztowiec, sunący dumnie po czytelniczych oceanach nie ma szans w starciu z prawdziwymi wydawniczymi bestiami klasy Dreadnought .
Odbije się od ich stalowych pancerzy ta salwa, niczym groch od ściany. Pewnie nawet nie zauważą, że ktoś do nich strzela, a idąc kursem kolizyjnym narazilibyśmy się na niechybną zgubę w wyniku staranowania. Pisze „my” bo zdecydowanie widzę siebie pod żaglami a nie w stalowym pancerzu i z uwagą nasłuchuję odgłosów z bocianiego gniazda. Słusznie zauważyłeś, że wachtowych porozrzucanych tu i ówdzie, znalazło by się jeszcze sporo i co zaskakujące – również dla mnie – wciąż są chętni aby się w tym fachu szkolić. Co prawda te nasze żaglowce coraz mniejsze, maszty coraz niższe więc i zasięg obserwacji spada, ale tuby są. Może raczej tubki, tubeczki, ale one rosną – jak ten portal choćby. Rosną sobie te tuby w cieniu nieznośnie komercyjnych wydawnictw, książek „pisanych” przez polityków i różne modelko-tancerki, znane z tego, że są znane i z TVN-u. I może się okazać, że nie znajdziemy już nigdy jednej wielkiej TUBY ale zastąpią ją występujące często gęsto, małe lokalne znakomitej jakości tubki, równie albo i bardziej skuteczne.
Tym bardziej, że do ich obsługi rosną wachtowi. Rosną sobie pochowani za darmowymi egzemplarzami pulpy rozsyłanej przez wydawnictwa do domorosłych producentów streszczeń i quasi recenzji. Bolą zęby niejednokrotnie od czytania tych samych zdań i wyświechtanych fraz, od przedzieranie się przez gąszcz blogów „krytycznoliterackich”, od babrania się w przeintelektualizowanych tekstach mentalnych gimnazjalistów, ale oni tam są. Nowi Bocheńscy i Gondowicze, Czapskie i Nasiłowskie, Boy-Żeleńscy i Estraicherowie. I będą słyszalni – jestem o tym przekonany. I nie będą musieli zostać medialnymi gwiazdami i udzielać setek wywiadów do debilnych portali, żeby ich wołanie z bocianiego gniazda było słyszalne.
Rzecz większa w tym może, że słychać ich będzie, pytanie czy będzie można ich zrozumieć. To – moim zdaniem – druga część tego samego zagadnienia. Kiedyś, siedzący w gnieździe posługiwali się językiem zrozumiałym dla płynących okrętem, bo posługiwali się jednym kodem kulturowym. Krytycy literaccy wyrastali w tym samym kręgu doznań i doświadczeń co ich czytelnicy, odwoływali się do tych samych skojarzeń i symboli i znaczyły one dla niech mniej więcej to samo. Czy można uznać, że wciąż jeszcze tak jest? Czy wskazujący kierunek czytelniczej żeglugi, ostrzegający przed mieliznami i rafami grafomaństwa i tandety, może mieć pewność, że zostanie zrozumiany? Że jego słowa dotrą w nie zniekształconej formie na mostek, który wyda odpowiednie komendy a załoga sprawnie je wykona? Pierwszy z brzegu przykład: koń trojański. To chyba jeszcze dla większości zrozumiały symbol, mniejsza już o to, czy dzięki lekturze Parandowskiego albo Kubiaka czy też dzięki filmowi Petersena. Ale przywołajmy Penelopę, albo odwołajmy się do „powrotu Litwinów z wycieczki”, albo też wskażmy na „makiaweliczny” charakter bohatera… i co? Nie mam pewności, że najlepszy nawet wachtowy, w najwyższym bocianim gnieździe z tytanowo-molibdenową tubą zdołałby dotrzeć do załogi ze swoim ostrzeżeniem.

Ale trafiłeś człowieku! Salwa burtowa w śródokręcie - trzymając się przyjętej przez Ciebie terminologii - i w zasadzie, powinno być wszystkim. Nie byłoby nawet przeciwnikom na czym białej flagi wywiesić, gdyby nie fakt, że najwspanialszy nawet literacki trójmasztowiec, sunący dumnie po czytelniczych oceanach nie ma szans w starciu z prawdziwymi wydawniczymi bestiami klasy...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej