To nie jest przecież pierwszy taki przypadek w Polsce - podobnie było z Sekretnym życiem motyli[bookLink]105879|Sekretnym życiem motyli[/bookLink]. Poza tym, o ile sięgam pamięcią, to pan Żuławski nie ma najlepszej reputacji i słynie z tego typu skandali i coś podobnego zdarzyło mu się już z Manuelą Gretkowską (choć tu akurat w drugą stronę), zatem pani Rosati mogła się trzy razy zastanowić, zanim zaangażowała się w ten związek.

To nie jest przecież pierwszy taki przypadek w Polsce - podobnie było z Sekretnym życiem motyli[bookLink]105879|Sekretnym życiem motyli[/bookLink]. Poza tym, o ile sięgam pamięcią, to pan Żuławski nie ma najlepszej reputacji i słynie z tego typu skandali i coś podobnego zdarzyło mu się już z Manuelą Gretkowską (choć tu akurat w drugą stronę), zatem pani Rosati mogła się...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Nie czytałam książki Żuławskiego, bo nie odpowiada mi jego styl. Nie widzę w tym nic żenującego.
Co więcej, w swojej wypowiedzi zaznaczyłam, że wypowiadam się teoretycznie, bo z prawnego punktu widzenia jest to bowiem bardzo ciekawy problem. Dotyczy on zresztą nie tylko wspomnianego pisarza - podobnych postępowań jest bardzo dużo, tylko nie wszystkie są takie medialne.
Ponieważ większość osób komentujących uważa wyrok za kuriozalny i absurdalny, postanowiłam we wcześniejszej wypowiedzi dla przeciwwagi wskazać na argumenty, które mogłyby przemawiać za stwierdzeniem naruszenia dóbr osobistych w przypadku książki stylizowanej na biograficzną. Nie w każdym wypadku można bowiem takie naruszenie wykazać. To jest naprawdę skomplikowana prawnie materia, bardzo trudna dowodowo, ale takie naruszenie co do zasady może mieć miejsce.
Sądy wydając wyroki naprawdę nie wróżą z fusów. Każdy wyrok musi być oparty na przepisach, a w uzasadnieniu musi znaleźć się wyjaśnienie, jakie dowody sąd uznał i dlaczego. Są oczywiście wyroki nieprawidłowe-po to został stworzony system instancji. Od wyroku można się zawsze odwołać.
W omawianej sprawie na razie mamy tylko nieprawomocny wyrok pierwszej instancji. Nie wiemy, w jaki sposób będzie rozpatrzona apelacja (albo apelacje, bo obie strony mają do wyroku zastrzeżenia). Niemniej, skoro sąd stwierdził naruszenie, to znaczy, że znalazł do tego jakąś podstawę i jakimś dowodom dał wiarę. Nie przesądzam kto ma rację, bo tego nie wiem. Nikt z nas nie wie - nie znając uzasadnienia wyroku możemy tylko teoretycznie dywagować. Niemniej nie uważam, aby z tego względu dyskusja była bezprzedmiotowa. Problem jako taki jest bowiem szczególnie ciekawy - nie tylko dla prawników, ale też dla pisarzy.

Nie czytałam książki Żuławskiego, bo nie odpowiada mi jego styl. Nie widzę w tym nic żenującego.
Co więcej, w swojej wypowiedzi zaznaczyłam, że wypowiadam się teoretycznie, bo z prawnego punktu widzenia jest to bowiem bardzo ciekawy problem. Dotyczy on zresztą nie tylko wspomnianego pisarza - podobnych postępowań jest bardzo dużo, tylko nie wszystkie są takie medialne.
...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Dla mnie symbolicznym znakiem czasów jest fakt, że zarówno święcie oburzony autor komentowanego artykułu, jak i większość osób tenże artykuł komentujących, książki Żuławskiego zwyczajnie nie czytało i jeszcze się do tego bez żenady przyznają. Masakra jakaś. Już sama ta okoliczność powoduje, że artykuł i dyskusja pod nim jest całkowicie bezprzedmiotowa.
Może najpierw panie Pindel przeczytaj Pan książkę, a potem się na jej temat wypowiadaj? Taki elementarz.

Dla mnie symbolicznym znakiem czasów jest fakt, że zarówno święcie oburzony autor komentowanego artykułu, jak i większość osób tenże artykuł komentujących, książki Żuławskiego zwyczajnie nie czytało i jeszcze się do tego bez żenady przyznają. Masakra jakaś. Już sama ta okoliczność powoduje, że artykuł i dyskusja pod nim jest całkowicie bezprzedmiotowa.
Może najpierw panie...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Ja bardzo chciałbym stać się pierwowzorem jakiejś postaci literackiej, nawet najbardziej odpychającej. Niestety jestem chyba za mało inspirujący, bo choć znam parę osób, które w pisanie się bawią, to żadnej nie przyszło to do głowy.

Ja bardzo chciałbym stać się pierwowzorem jakiejś postaci literackiej, nawet najbardziej odpychającej. Niestety jestem chyba za mało inspirujący, bo choć znam parę osób, które w pisanie się bawią, to żadnej nie przyszło to do głowy.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Tylko czekać aż ktoś z celebrytów rozpozna się w postaci Makbeta czy Raskolnikowa - ciekawe czy w ferworze walki o swoje dobre imię także zażąda procesu i ukarania autora;-) I straszno i śmieszno...

Tylko czekać aż ktoś z celebrytów rozpozna się w postaci Makbeta czy Raskolnikowa - ciekawe czy w ferworze walki o swoje dobre imię także zażąda procesu i ukarania autora;-) I straszno i śmieszno...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Bardzo ciekawy temat. I mimo, że na pierwszy rzut oka trąci absurdem, to pamiętajmy, że skoro sąd orzekł naruszenie, to coś musi być na rzeczy. Nie czytałam książki i nie śledziłam procesu, dlatego mogę się wypowiadać tylko teoretycznie.
Moim zdaniem, jeżeli sąd stwierdził naruszenie, to musiały być w książce zawarte takie elementy opisu osoby, które nie pozostawiają wątpliwości co do jej tożsamości. Z tego, co wyczytałam, to książka ma formę niby dziennika, co już może sugerować prawdziwość zawartych w niej zdarzeń. Normalnie taki zabieg nie powoduje, że mamy do czynienia z prawdziwym pamiętnikiem, ale jeżeli okoliczności i osoby odpowiadają rzeczywistym i rozpoznawalnym pierwowzorom, to łatwo ulec złudzeniu, że zdarzenia te są prawdziwe (zwłaszcza, jeżeli część zawartych w książce wydarzeń naprawdę miała miejsce i można to łatwo zweryfikować).
Przykład - Wyobraźcie sobie, że wasz były partner/ka po waszym zerwaniu publikuje książkę, gdzie was totalnie obsmarowuje. Na podstawie opisów zdarzeń (zwykle część jest prawdziwych) i charakterystycznego wyglądu rozpoznać was może tylko krąg znajomych i rodzina. Wstyd jak diabli, zwłaszcza jeżeli kompromitujące są okoliczności, których nie sposób zweryfikować (np. dziwne upodobania seksualne). Ale jakby nie było wstydzicie się tylko w obrębie rodziny i znajomych, bo rzesza czytelników czyta książkę i nie ma pojęcia o kim mowa. Zakres naruszenia jest zatem niewielki (chociaż wy się ze wstydu palicie;).
W omawianej sprawie problem polega na tym,że osobą poszkodowaną jest osoba publiczna (bo trzeba założyć, że aktorka-celebrytka jest taką osobą). W książce musiały się znaleźć zatem takie zdarzenia i opisy, które nie pozostawiają wątpliwości, że obiektywne chodzi o tę osobę, a przeciętny czytelnik jest w stanie ją rozpoznać (tak, wiem, nikt tu na LC nie czyta Pudelka itp., ale zakładamy, że chodzi o odbiorców popularnej literatury spod znaku pikantnych nieautoryzowanych biografii, którzy takie magazyny czytają). Ponieważ związek pisarza i celebrytki był publiczny i komentowany przez media, wiele zdarzeń z ich życia pokazanych w książce musi być łatwa do obiektywnego potwierdzenia. Tym samym czytelnik znający tło powstania książki i rozpoznający bohaterkę może mieć przeświadczenie, że wydarzenia opisane w książce naprawdę się wydarzyły (zwłaszcza jeżeli część faktycznie miała miejsce). I prawdopodobnie to najbardziej celebrytkę zdenerwowało- samo obiektywne ukazanie faktycznych zdarzeń jej dóbr nie narusza, ale zestawienie tych prawdziwych zdarzeń z wymyślonymi i nieweryfikowalnymi dla przeciętnego człowieka (a do tego niepochlebnymi) może być dla niej obraźliwe.
Tak naprawdę to najbardziej na tej aferze korzysta sam pisarz, bo teraz wszyscy chcą tę książkę przeczytać i jej wartość rynkowa rośnie. Prawda jest taka, że bez procesowej promocji mogłaby przejść bez większego echa (bo jednak wybitny pisarz to nie jest). Co gorsza, proces tę książkę pozornie uwiarygadnia. Czytelnicy się na nią rzucą właśnie dlatego, że skoro aktorka wytoczyła proces, to te wszystkie zberezieństwa muszą być przecież prawdziwe. A że bohaterka jest znana, to zberezieństwa są jeszcze bardziej atrakcyjne niż gdyby chodziło o nieznaną nikomu postać. Dlatego trudno orzec, czy proces nie wyrządził aktorce więcej wizerunkowej szkody niż pożytku.
Zaznaczam, że nie opowiadam się o słuszności stanowiska żadnej ze stron, bo nie znam szczegółów procesu. Chciałam tylko przedstawić inny punkt widzenia.

Bardzo ciekawy temat. I mimo, że na pierwszy rzut oka trąci absurdem, to pamiętajmy, że skoro sąd orzekł naruszenie, to coś musi być na rzeczy. Nie czytałam książki i nie śledziłam procesu, dlatego mogę się wypowiadać tylko teoretycznie.
Moim zdaniem, jeżeli sąd stwierdził naruszenie, to musiały być w książce zawarte takie elementy opisu osoby, które nie pozostawiają...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Przypomniały mi się wielokrotnie powtarzane przez aktorów anegdoty, że widzowie nazywają ich filmowymi/ serialowymi nazwiskami i potrafią wylać swoją frustrację "jak ty możesz tą Ankę zdradzać, przecież to złota kobieta!".
Śmieszy mnie również, co już od tematu odbiega (i tak z tematu zboczyłam, bo o świecie filmowym piszę, takie skojarzenie mi się pojawiło), że "szary Kowalski" podczas spotkania kogoś sławnego często stwierdzał "jestem pani idolem" (zamiast "fanem"). Nie wiem jak to się ma teraz, ale kiedyś wprowadzało to artystów w konsternację.

By nie było, że gderam od rzeczy. Andrzej Ziemiański ma zwyczaj umieszczania w swoich tekstach bohaterów odzwierciedlających jego najbliższe środowisko. Nie słyszałam jednak, by ktoś z tego powodu się żalił.

Przypomniały mi się wielokrotnie powtarzane przez aktorów anegdoty, że widzowie nazywają ich filmowymi/ serialowymi nazwiskami i potrafią wylać swoją frustrację "jak ty możesz tą Ankę zdradzać, przecież to złota kobieta!".
Śmieszy mnie również, co już od tematu odbiega (i tak z tematu zboczyłam, bo o świecie filmowym piszę, takie skojarzenie mi się pojawiło), że "szary...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

W moim skromnym mniemaniu przytoczony przykład to nic nowego. Ludzie nie tylko w Polsce mają problem z rozróżnieniem świata fikcji od świata rzeczywistego i próby transponowania jakichkolwiek wycinków tego, co otacza autora do literatury często spotykały się i spotykać będą z różnymi formami protestów. Zawsze znajdzie się persona, która w danym bohaterze doszuka się pierwowzoru postaci we własnej osobie.

Żeby nie być gołosłownym warto przytoczyć przykład Klausa Manna[authorLink]31711|Klausa Manna[/authorLink] i jego powieści Mefisto[bookLink]54280|Mefisto[/bookLink] - główny bohater miał wiele cech wspólnych z ówczesnym artystą Gustafem Gründgensem, który prywatnie był szwagrem Manna, mężem jego siostry. Heindrich, bo tak brzmi imię postaci, to osobnik raczej odpychający, o paskudnym charakterze - populista, który w imię kariery skłonny jest zaprzeczyć dawnym ideałom.

Co ciekawe Klaus Mann miał spore problemy z publikacją swojego utworu nawet po wojnie - Gustaf Gründgens cieszył się sporą popularnością wśród hitlerowskiej śmietanki, ale również po wojnie uchodził za jednego z najlepszych autorów niemieckich i jakoś nikt nie kwapił się do wydania książki, która w mniemaniu ogółu oczerniała jego dobre imię. W rezultacie Mefisto, którego Mann napisał w 1936 roku, w powojennych Niemczech pojawił się 20 lat później - w 1956 roku w NRD, a kilka lat potem w RFN.

W moim skromnym mniemaniu przytoczony przykład to nic nowego. Ludzie nie tylko w Polsce mają problem z rozróżnieniem świata fikcji od świata rzeczywistego i próby transponowania jakichkolwiek wycinków tego, co otacza autora do literatury często spotykały się i spotykać będą z różnymi formami protestów. Zawsze znajdzie się persona, która w danym bohaterze doszuka się...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

W książce 'Służące' Kathryn Stockett jest taki fragment, gdy Minnie żąda, by w biograficznej, acz ze względów bezpieczeństwa, zakamuflowanej książce o murzyńskich służących z Jackson, pisząca ją Skeeter umieściła fragment o tym, jak Hilly (była 'pani' Minnie, która też ją wylała z pracy) zjadła czekoladowe ciasto z, bezpardonowo mówiąc, "gównem Minnie".
Ma to niejako zabezpieczyć wszystkie bohaterki książki przed konsekwencjami, w razie ich zidentyfikowania. Dlaczego? Bo kto jak kto, ale Hilly zdecydowanie zaprzeczy, że książka jest o ich miasteczku, o białych paniusach pogardzających swoimi pomocami domowymi, o niej samej.
Potwierdzenie byłoby przyznanie się całemu światu, że tak, to ona jest tą 'jedzącą gówno' bohaterką.

W sprawie z panną Rosati, którą równeż znam stąd, że zaszokował mnie zauważony gdzieś kątem oka tytuł o jej wygranej, jest niejako podobna sytuacja. Tylko że tu bohaterka się przyznaje :) Nie wiem, o czym jest książka pana Żuławskiego, ale jeśli to stek pomyj czy nawet w pewnym sensie pomówień, to najlepiej by było to po prostu przemilczeć, zamiast poprzez proces sądowy potwierdzać ewentualne domysły, robić sobie czarny PR, a panu Ż. dodawać swoistego splendoru.

Natomiast co do samego wyroku sądu, to jest on dla mnie kuriozalny. I to wcale nie dlatego, że jestem za totalną wolnością mówienia wszystkiego, wszędzie i za wszelką cenę.
Ale właśnie dlatego, że zastanawiam się, jak można zweryfikować to, co zrodziło się w głowie autora i to osądzić (prawomocnym?) wyrokiem?!
(zaznaczam, że to dotyczy tylko ewentualnych podobieństw)

W książce 'Służące' Kathryn Stockett jest taki fragment, gdy Minnie żąda, by w biograficznej, acz ze względów bezpieczeństwa, zakamuflowanej książce o murzyńskich służących z Jackson, pisząca ją Skeeter umieściła fragment o tym, jak Hilly (była 'pani' Minnie, która też ją wylała z pracy) zjadła czekoladowe ciasto z, bezpardonowo mówiąc, "gównem Minnie".
Ma to niejako...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Zapraszamy do dyskusji.

Zapraszamy do dyskusji.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post