Dziękuję bardzo, książka już dotarła :) Nie mogę się doczekać, kiedy skończy się sesja, żeby zacząć czytać :D

Dziękuję bardzo, książka już dotarła :) Nie mogę się doczekać, kiedy skończy się sesja, żeby zacząć czytać :D

Gratulacje dla wszystkich zwycięzców.
Dlaczego jednak wygrały 2 prace, które przekroczyły liczbę znaków?

Gratulacje dla wszystkich zwycięzców.
Dlaczego jednak wygrały 2 prace, które przekroczyły liczbę znaków?

Bardzo dziękuję :)

Bardzo dziękuję :)

Nagrody otrzymują:
Miss_Joker
Maja
magnes
Desmond18
Patrycja

Gratulujemy. Z laureatami skontaktujemy się osobiście.

Nagrody otrzymują:
Miss_Joker
Maja
magnes
Desmond18
Patrycja

Gratulujemy. Z laureatami skontaktujemy się osobiście.

Konkurs zakończony. Laureatów ogłosimy 30/12.

Konkurs zakończony. Laureatów ogłosimy 30/12.

Trafiłam parę razy na wciągające książki. Nie ma sensu ich wymieniać. Myślałam że ich moc tkwiła głównie w ilości kartek, kolejności podsuwanych scen, ujawnianiu tajemnic w odpowiednim momencie, ale diabeł tkwi w szczegółach. Jeśli powieść naprawdę zapadnie w pamięć można już się od niej nie uwolnić i siedzieć w historii po uszy. Z tego labiryntu nie ma wyjścia, bo historia trwa nadal, w nas samych. Tak jakby wcale się nie skończyła.
Paradoksalnie najtrudniej według mnie byłoby się wydostać z powieści otwartej.

Trafiłam parę razy na wciągające książki. Nie ma sensu ich wymieniać. Myślałam że ich moc tkwiła głównie w ilości kartek, kolejności podsuwanych scen, ujawnianiu tajemnic w odpowiednim momencie, ale diabeł tkwi w szczegółach. Jeśli powieść naprawdę zapadnie w pamięć można już się od niej nie uwolnić i siedzieć w historii po uszy. Z tego labiryntu nie ma wyjścia, bo historia...

Nikt nie zwraca na Ciebie uwagi, zostajesz zbywany i przekierowywany dalej. Twoje akta są stale przekazywane, przechodzą przez mnóstwo obcych rąk. Czujesz tylko bezradność, jesteś w sytuacji bez wyjścia, nieważne jak bardzo się starasz. Błądzisz po labiryntach, labiryntach gorszych od tych z fantastycznych opowieści. Gorszych, ponieważ jest to Twoja rzeczywistość. Zgubiłeś się w świecie z którego ucieczka graniczy z cudem. Jesteś w świecie stworzonym przez Franza Kafkę, a Twoją największą przeszkodą staje się biurokracja i urzędnicy.
- Przepraszam Panie Sędzio, nie powinno mnie tu być…
- Proszę się zgłosić do pokoju 5467, napisać podanie, złożyć wniosek o przeniesienie, a za kilka miesięcy może zostanie Pan przeniesiony. Następny – stuka sędziowski młotek.
Tak się składa, że wskazanego pokoju nie można odnaleźć, a pytani po drodze urzędnicy albo nie mają czasu albo rozpływają się nagle w powietrzu. Na reszcie na drugim końcu miasta udaje Ci się odnaleźć wskazany pokój, gdzie zostajesz przekierowany oczywiście do innego budynku. Iskra nadziei się jednak pojawia. Sędziwy urzędnik podjął się prowadzenia Twojej sprawy. Po cichu dowiadujesz się, że może to potrwać „zaledwie 12 lat” jeśli dobrze pójdzie. Załamany zaczynasz tracić zmysły. Zdesperowany poświęcasz wszystko. Nie możesz się wydostać Twój „Proces" trwa.
Idąc drogą łapówek, skrótów i tajnych organizacji udaje Ci się złożyć wniosek o przeniesienie. Po kolejnych walkach urzędniczych zostajesz przeniesiony.
Gdy czytasz pozwolenie Twoje serce zajmuje jeszcze większa trwoga.

Towarzysz K. zostaje przeniesiony do „Diaboliady” Bułhakowa w trybie natychmiastowym.
Teraz rozpęta się jeszcze większe piekło urzędnicze.
Zostajesz uwięziony na zawsze.

Nikt nie zwraca na Ciebie uwagi, zostajesz zbywany i przekierowywany dalej. Twoje akta są stale przekazywane, przechodzą przez mnóstwo obcych rąk. Czujesz tylko bezradność, jesteś w sytuacji bez wyjścia, nieważne jak bardzo się starasz. Błądzisz po labiryntach, labiryntach gorszych od tych z fantastycznych opowieści. Gorszych, ponieważ jest to Twoja rzeczywistość. Zgubiłeś...

Nie czuję już ciepła parującej obok mnie herbaty, ani nie dostrzegam wiązki światła z lampki na biurku. Jest mi zimno, moje ubrania są przemoczone. Dookoła panuje mrok, dostrzegam jedynie kontury drzew, a burczenie w brzuchu przypomina mi, że już dawno nie jadłam. Kiedy robię krok, czuję ból w nodze. Spoglądam na nią i widzę, że jest poparzona. Po chwili słyszę huk, który wstrząsa ziemią pode mną. Wszystkie elementy zaczynają do siebie pasować.
Jestem na Arenie! Jakimś cudem przeniosłam się do świata wykreowanego przez Suzanne Collins, co oznacza, że grozi mi śmiertelne niebezpieczeństwo! Jeżeli się nie postaram, mogę nie dożyć końca tej lektury.
Mam łuk, ale co mi po nim, skoro nie umiem strzelać? Katniss umiała, a ja trzymałam podobny w rękach tylko raz w życiu! Co teraz?
Słyszę szmer dobiegający z prawej strony. Nie zastanawiając się zbyt długo, wspinam się na drzewo, co przychodzi mi nadzwyczaj łatwo. Nie wiedziałam, że mam taką wprawę! Siadam na jednej z grubszych gałęzi i obserwuję. Wkrótce pojawia się pode mną grupka wrogich trybutów. Postanawiam więc spróbować swoich sił. Napinam łuk i celuję grot strzały w ramię jednej z osób. Moje zdziwienie nie znika tym bardziej, że trafiam do obranego celu. To niewiarygodne! Jestem urodzoną łuczniczką!
Grupa dostrzega mnie, lecz po licznych zmaganiach, nikomu nie udaje się wspiąć na drzewo. Zmierzcha, a sen obezwładnia moje ciało. Przykładam twarz do szorstkiej kory drzewa i momentalnie znajduję się w swoim łóżku. Leżę na własnej poduszce pod własną ciepłą kołdrą. Teraz jestem zwykłym czytelnikiem. Nie potrafię wspinać się na drzewa ani strzelać z łuku. Jestem sobą i pozostanę nią tak długo, aż jutro znów nie sięgnę po książkę i nie zagłębię się w jej fabułę, która ponownie wciągnie mnie do swojego świata, gdzie wraz z główną bohaterką walczyć będę o życie.

Nie czuję już ciepła parującej obok mnie herbaty, ani nie dostrzegam wiązki światła z lampki na biurku. Jest mi zimno, moje ubrania są przemoczone. Dookoła panuje mrok, dostrzegam jedynie kontury drzew, a burczenie w brzuchu przypomina mi, że już dawno nie jadłam. Kiedy robię krok, czuję ból w nodze. Spoglądam na nią i widzę, że jest poparzona. Po chwili słyszę huk, który...

Nie napiszę z jakiego gatunku trudno byłoby się wydostać, bo każdy z gatunków może mieć "w sobie to coś". Ja podam konkretny przykład książki, od której ciężko było mi się oderwać, a przy ostatnich stronach mój wewnętrzny mól książkowy krzyczał: "Chcę jeszcze! To nie może być koniec...". I uważam, że to właśnie z tej książki ciężko by mi było się wydostać. O jakim tytule mówię? O "Córze Lechistanu" Ewy Mazur. Wyobraźcie to sobie lądujecie niewiadomo gdzie. Gdzieś „[...] gdzie graniczą ze sobą Moscavia i Sarmacja[...]". Jesteśmy po środku niczego. Jesteśmy Gdzieś (pisane z wielkiej litery, dla podkreślenia wagi). Kraj jest ogarnięty wojną, okupowany przez wrogie narody. Ludzie radzą sobie jak mogą. Możemy stać sie wojownikiem, a możemy stać się główną bohaterką. (Wybór zależy od czytelnika, możemy być prawie jak bohater "Niekończącej się opowieści"). Wyobraźmy to sobie, stajemy się "dziką nastolatką", znającą się na ziołach i kochającą, szeroko pojętą, naturę. I mamy przed sobą zadanie. Zostaliśmy wybrani do uratowania ojczyzny. Do tego otoczka tajemniczości, można poczuć, że ma się lekką schizofrenię - niezwykłe sny, wewnętrzne głosy. No i do tego od samego początku mamy pod górkę - zostajemy pozbawieni rodziny. I jak wspomniałam na początku - jesteśmy GDZIEŚ. Nie mamy domu, rodziny. Musimy przejść próbę, uratować kraj i samą siebie. Walcząc z własnymi słabościami, przechodzimy przez kolejne kartki i nagle, bum, koniec. Nawet książka czytana jednym tchem, musi mieć swój koniec. Trudno wydostać się ze świata Kariny czytając książkę, a co trzeba byłoby zrobić, żeby się wydostać z "realnego Lechistanu"?

Nie napiszę z jakiego gatunku trudno byłoby się wydostać, bo każdy z gatunków może mieć "w sobie to coś". Ja podam konkretny przykład książki, od której ciężko było mi się oderwać, a przy ostatnich stronach mój wewnętrzny mól książkowy krzyczał: "Chcę jeszcze! To nie może być koniec...". I uważam, że to właśnie z tej książki ciężko by mi było się wydostać. O jakim tytule...

Każdy z nas to przeżywa. A jak nie to przeżyje. I zaraz wam udowodnię, że każdy, i to bez wyjątku.
To, co najbardziej wciąga w powieści to historia, która zostaje nam przedstawiona. To chyba najważniejszy powód dla którego sięgamy po treść fabularyzowaną, zamkniętą w wygodniej formule, pomiędzy dwoma okładkami i w kilku setkach stron. Książki akademickie, podręczniki, książki kucharskie, przewodniki - sięgamy po nie raczej w prozaicznym celu, by dowiedzieć się czegoś, co przyda nam się w życiu (albo na studiach). Zatracanie się w opowieść daje nam zupełnie inne doznania. Nie wpływają na naszą prozę życia, ale wzbogacają nas duchowo. Każdy potrzebuje rozrywki, emocji, oderwania od świata. Nadziei, wzruszeń i smutków. Radości, grozy i tęsknoty. Czasem życie nie jest w stanie zapewnić nam tego wszystkiego, dlatego sięgamy po życie innych ludzi (a czasem nie-ludzi też). Nieważne czy prawdziwe czy zmyślone. Liczy się, że też możemy je przeżyć, gdy chcemy.
Jest jednak pewna powieść, z której nie tak łatwo się wydostać. Każdy człowiek do niej siada. Dla niektórych zaczęła się dawno, dla innych znacznie później. Jest specyficzna. To nie jej treść przyciąga nas i nie pozwala jej porzucić, a forma. Nie zostaje nam narzucona. My sami ją kształtujemy. Czy będzie długa i obfita w nudne wydarzenia, czy krótka, ale ekscytująca i intensywna? Zależy to tylko od nas samych. Dostarcza nam szczęścia i dobrych wspomnień? Czy samych cierpień i łez? Może nienawidzimy jej z całego serca? A może kochamy nad życie? Czy są w niej ciekawi bohaterowie? Czy wręcz... nikogo prócz nas? Czy czegoś wreszcie nas nauczy? Czy tylko prowadzi nas od wydarzenia do wydarzenia, czy jednak przepełniona jest zagadką - co będzie po jej odłożeniu?
I wreszcie najważniejsze. Czy dalibyśmy komuś innemu ją przeczytać? To ważne pytanie, w końcu sami jesteśmy jej autorem.
A jaki jest jej tytuł?
Ciekawe pytanie. Czy ktokolwiek, kiedykolwiek wpadł na pomysł, żeby zatytułować swoje życie?

Każdy z nas to przeżywa. A jak nie to przeżyje. I zaraz wam udowodnię, że każdy, i to bez wyjątku.
To, co najbardziej wciąga w powieści to historia, która zostaje nam przedstawiona. To chyba najważniejszy powód dla którego sięgamy po treść fabularyzowaną, zamkniętą w wygodniej formule, pomiędzy dwoma okładkami i w kilku setkach stron. Książki akademickie, podręczniki,...