Najtrudniej było mi się wydostać z "Harry'ego Pottera i Czary Ognia". Czytałam to po raz pierwszy dobrych kilka lat temu, byłam tak zafascynowana historią czarodzieja, że dosłownie pożerałam tomiszcza o nim. W dzień, w którym rodzice obdarzyli mnie kolejną częścią, mieliśmy tradycyjnie odwiedzić babcię, to była oczywiście niedziela. Oczy aż mnie bolały od czytania, a z samej wizyty pamiętam tylko tyle, że nawet nie patrzyłam na obiad, który miałam na talerzu, odruchowo sięgałam ręką i widelcem nabierałam porcje. To chyba w tym dniu moja rodzina zaczęła wątpić, czy to całe czytanie, to naprawdę dobra sprawa...

Najtrudniej było mi się wydostać z "Harry'ego Pottera i Czary Ognia". Czytałam to po raz pierwszy dobrych kilka lat temu, byłam tak zafascynowana historią czarodzieja, że dosłownie pożerałam tomiszcza o nim. W dzień, w którym rodzice obdarzyli mnie kolejną częścią, mieliśmy tradycyjnie odwiedzić babcię, to była oczywiście niedziela. Oczy aż mnie bolały od czytania, a z...

Istnieje wiele powieści, które oczarowują nas, wciągają bez reszty i już nigdy nie pozwalają opuścić świata, który opisują. Każdy z nas zapewne ma ten jeden, szczególny, do którego zawsze wraca w chwilach słabości. Być może są to miejsca magiczne, w których elfy i magowie pomagają dzielnym herosom? Ciepła opowieść o miłości i rodzinnym domu, czy raczej historia pełna przygód, w której dobro zawsze zwycięża nad złem?

Kiedy zamykam oczy czuję podmuch wiatru, który wieje znad jeziora. Widzę soczystą, zieloną trawę, która aż prosi się, by odpocząć na niej, kiedy temperatura przekracza dwadzieścia stopni. W zasięgu wzroku widzę gęsty, ciemny las, w którym żyje mnóstwo fascynujących stworzeń. Gdzieś za mną stoi ogromny zamek, na którego błoniach spędza czas gromada zupełnie niezwyczajnych dzieciaków.

Kto z nas nie chciałby uczyć się zaklęć powodujących lewitację, czy przemieniać szczury w dzbanki, zamiast pisania kartkówek z algebry? Jestem przekonana, że Hogwart, jak i cały świat przedstawiony w cyklu powieści o Harry'm Potterze, jest tym, który zmienił w nas coś na zawsze i sprawił, że już nigdy nie opuścimy jego terenów.

Wypad do Hogsmead czy zakupy w Biedronce? Herbatka u Hagrida czy spotkanie z marudną krewną? Lekcja eliksirów z profesorem Snapem czy może... A, przepraszam, może tylko ja marzyłam o zostaniu jedną z faworyzowanych przez niego Ślizgonek. Być może Ty, czytelniku, wybrałbyś zupełnie inny dom i inną lekcję? Zielarstwo, opieka nad magicznymi stworzeniami czy zwyczajne mugoloznawstwo: nie ma to najmniejszego znaczenia, kiedy jesteś kimś zupełnie wyjątkowym: czarodziejem!

Tak, nadal czekam na swój list. Na pewno gdzieś się zawieruszył!

Istnieje wiele powieści, które oczarowują nas, wciągają bez reszty i już nigdy nie pozwalają opuścić świata, który opisują. Każdy z nas zapewne ma ten jeden, szczególny, do którego zawsze wraca w chwilach słabości. Być może są to miejsca magiczne, w których elfy i magowie pomagają dzielnym herosom? Ciepła opowieść o miłości i rodzinnym domu, czy raczej historia pełna...

"Miasto ślepców" J.Saramago
Bardzo trudno było mi pozbierać myśli, po przeczytaniu tej książki, ponieważ książka mną wstrząsnęła. Tematyka niby nie taka oryginalna, bo o nagłych epidemiach, kataklizmach, pisał już Camus w "Dżumie" albo Golding we "Władcy much". Tutaj mamy epidemię ślepoty, ale...
Saramago zastosował w swojej powieści parę chwytów. Po pierwsze to bezimienność bohaterów. Nikt nie ma imienia i nazwiska. Tu jest lekarz, jego żona, złodziej samochodów, prostytutka-kobieta w ciemnych okularach, zezowaty chłopiec, stary człowiek w czarnej opasce na oku, pokojówka i tak dalej. Ta bezimienność sugeruje to, że ślepcem może być każdy z nas i każdego to może spotkać, bez względu na wiek i wykształcenie…
Drugi chwyt to miasto, również bez nazwy. Stary człowiek w czarnej opasce oślepł, gdy oglądał obrazy w muzeum. Widział obraz przedstawiający kruki w zbożu, a to z pewnością "Pole pszenicy z krukami" van Gogha w Amsterdamie, ale widział również psa zagrzebanego w piachu, a to na pewno "Pies zagrzebany w piachu" Goyi w Madrycie. Oglądał też wóz z sianem przejeżdżający przez rzekę i miał na myśli obraz Constble'a w Londynie, a kobieta stojąca w otwartej muszli to "Narodziny Wenus" z Florencji. Znowu kilka miast, a to świadczy o tym, że epidemia ślepoty może wybuchnąć wszędzie, w każdym miejscu. U naszym mieście też…
Co więc należy zrobić, aby się przed nią ochronić? I czy w ogóle można się jej wystrzyc? Jeden z bohaterów stwierdza: "Jeśli kiedykolwiek odzyskam wzrok, będę z większą uwagą zaglądał ludziom w oczy, szukając w nich duszy". Właśnie! Może wystarczy tak niewiele, może nie dostrzegamy tego, co widzimy na co dzień. A może trzeba zamknąć na chwilę oczy, otworzyć i zobaczyć coś, czego do tej pory nie widzieliśmy. Może trzeba stracić wzrok, aby znaleźć miłość swojego życia? Może trzeba nazwać pewne uczucia, których się nie chciało widzieć i wyzbyć się na chwilę egoizmu, który przesłania wszytko, aby sięgnąć do dna serca. Szczególnie teraz, przed ŚWIĘTAMI.

"Miasto ślepców" J.Saramago
Bardzo trudno było mi pozbierać myśli, po przeczytaniu tej książki, ponieważ książka mną wstrząsnęła. Tematyka niby nie taka oryginalna, bo o nagłych epidemiach, kataklizmach, pisał już Camus w "Dżumie" albo Golding we "Władcy much". Tutaj mamy epidemię ślepoty, ale...
Saramago zastosował w swojej powieści parę chwytów. Po pierwsze to...

Znajduję się właśnie w największym budynku, jaki kiedykolwiek istniał. Sięga on chmur, może nawet dalej, aż do kosmosu, albo do końca wszechświata! Pałac Wyobraźni- tak się właśnie nazywa owa budowla. Znajdują się tu strefy pokarmowe, wypoczynkowe i oczywiście strefy umysłu. Te ostatnie są dla wszystkich tajemnicą, bo nikt, kto tam nie był nie wie, co się znajduje za tajemniczymi tunelami.
Docieram na 61 piętro. Drzwi, które wyglądają, jakby były utkane z mgły rozstępują się płynnie przede mną w nieskazitelnej ciszy. Po przekroczeniu progu wita mnie niska kobieta, która prosi o zmienienie obuwia na takie, które nie będzie przeszkadzało stukaniem innym gościom. Potem wręcza mi kubek herbaty. Ruszam przed siebie i zatrzymuję na rozwidleniu. Wielki napis: "Kraina Wyobraźni" zaprasza mnie kusząco. Poniżej znajduje się malutki, prawie niedostrzegalny regulamin z tylko jednym punktem: "Wybieraj mądrze". Przede mną są cztery tunele: Romans, Obyczaj, Kryminał, Fantastyka i Horror. Nie mogąc wybrać siadam na podłodze i zastanawiam się, pamiętając o nakazie regulaminu. Na ratunek przychodzi mi inna klientka: "Nie wiesz, co masz wybrać? Za pierwszym razem też miałam ten problem. Za każdym tunelem kryje się powieść, która cię wciągnie. Spędzisz z nią wspaniałe chwile. Masz tylko jedną szansę, jeżeli wybierzesz źle, nic się nie stanie. Dlatego właśnie został stworzony ten punkt w regulaminie. Słuchaj swojego serca. Każdy z nas ma własne pragnienia, dlatego jeżeli dokonasz złego wyboru, nie zostaniesz wciągnięta. Tylko uważaj, aby nie przesadzić, bo już nigdy nie wrócisz!". Podziękowałam jej, a ona odeszła z uśmiechem do tunelu z napisem Romans. Wstałam i nie zastanawiając się już zbytnio wybrałam Kryminał. Nie mogę jednak powiedzieć, co się działo ze mą dalej, bo jest to surowo zakazane, ale zdradzę tylko, że przeżyłam niezwykłe chwile z Sherlockiem Holmesem, który za nic w świecie nie chciał się ze mną rozstać. I ja z nim też.

Znajduję się właśnie w największym budynku, jaki kiedykolwiek istniał. Sięga on chmur, może nawet dalej, aż do kosmosu, albo do końca wszechświata! Pałac Wyobraźni- tak się właśnie nazywa owa budowla. Znajdują się tu strefy pokarmowe, wypoczynkowe i oczywiście strefy umysłu. Te ostatnie są dla wszystkich tajemnicą, bo nikt, kto tam nie był nie wie, co się znajduje za...

Jedyne co pamiętam, to to, że była wtedy noc, ciepłe światło małej lampki padało na strony grubego, ciężkiego tomiszcza. A potem? Potem moje życie się zmieniło. Otaczał mnie przenikliwy chłód, w powietrzu wisiało jakieś poczucie zagrożenia... Ogromny Mur wznosił się przede mną, dla wielu oznaczający koniec znanego im świata. Gdy tak obserwowałam ośnieżony las, z nieprzyjemnym skurczem strachu kotłującym się gdzieś w moim brzuchu, zdawało mi się, że kątem oka dostrzegam chowających się pośród drzew Innych, czyhających na Czarną Straż w mroku i mrozie. Nadchodziła Zima. Wiedziałam, że muszę się wydostać, ale jak? Powieść miotała mną z miejsca na miejsce, z Muru do Winterfell, z Winterfell do Księżycowej Przystani, bym następnie pojawiła się u boku Daenerys, Tyriona i innych bohaterów "Pieśni Lodu i Ognia". Nie byłam w stanie opuścić tego miejsca, które wcale do najprzyjemniejszych nie należało - a wiedziałam, że trochę czasu minie, nim przeczytam całą serię. Jestem pewna, że każdy na moim miejscu bałby się o swoje życie. W końcu kto gra w Grę o Tron, albo zwycięża, albo ginie. Książka wciągnęła mnie jak labirynt, w którym na pęczki jest bohaterów, zawiłości i wydarzeń... Czasem nawet nie sposób się w tym połapać, ale mimo to nie da się odstawić tej powieści na półkę, bo zwyczajnie wciąga. Świat przedstawiony w "Pieśni Lodu i Ognia" nie jest lepszy od naszego. Nie chciałabym znaleźć się na miejscu którejś z postaci. Więc dlaczego wciąż tylu jest fanów, nawet jeśli nie książek, to serialu Gra o Tron? Może to jest właśnie powieść, z której najtrudniej byłoby się wydostać - bo przecież nawet jeśli wiedzielibyśmy, jak to zrobić, to kolejną przeszkodą byłoby zagrożenie naszego życia.

Jedyne co pamiętam, to to, że była wtedy noc, ciepłe światło małej lampki padało na strony grubego, ciężkiego tomiszcza. A potem? Potem moje życie się zmieniło. Otaczał mnie przenikliwy chłód, w powietrzu wisiało jakieś poczucie zagrożenia... Ogromny Mur wznosił się przede mną, dla wielu oznaczający koniec znanego im świata. Gdy tak obserwowałam ośnieżony las, z...

A ja stawiam na "Cień wiatru" Zafóna. Dlaczego?
Książka ta ma niesamowity klimat. Zatrzymałyby mnie w niej wszelkie perypetie, uniesienia miłosne, tragiczne zakończenia. Jestem pewna, że po jednym dniu pracy w księgarni Sempere i Synowie nie chciałabym stamtąd odejść. Jeśli na dodatek Daniel czy nawet sam pan Sempere pokazaliby mi Cmentarz Zapomnianych Książek... Już czuję, że czas spędzony z przezabawnym Fermínem Romero de Torres leciałby tak szybko! A ja pochłonięta tym wspaniałym, pełnym przygód i książek życiem nie myślałabym o opuszczeniu powieści. Wisienką na torcie byłby codzienny spacer uliczkami Barcelony, którą tak wspaniale obrazuje Zafón w swojej powieści...

A ja stawiam na "Cień wiatru" Zafóna. Dlaczego?
Książka ta ma niesamowity klimat. Zatrzymałyby mnie w niej wszelkie perypetie, uniesienia miłosne, tragiczne zakończenia. Jestem pewna, że po jednym dniu pracy w księgarni Sempere i Synowie nie chciałabym stamtąd odejść. Jeśli na dodatek Daniel czy nawet sam pan Sempere pokazaliby mi Cmentarz Zapomnianych Książek... Już...

Cykl książek, z którego się wyrwać, jest zdecydowanie autorstwa Sherrilyn Kenyon. Seria "Mroczny łowca" pochłania be reszty. Już po początkowych zdaniach pierwszego tomu, zapomina się o otaczającym świecie. Nagle wokoło pojawiają się zatłoczone ulice Nowego Orleanu, ciemne piwnice pełne drapieżców, a nawet bagna z aligatorami pilnującymi domu. Cała seria pełna jest humoru, przyjaźni, miłości, erotyzmu, wampirów, wilkołaków, świrów i niestabilnych emocjonalnie bogów. Gdy kończy się czytać ostatni tom, śmiało można zacząć czytać od początku, bo prześmieszne przekomarzania się bohaterów można czytać wkoło.

Cykl książek, z którego się wyrwać, jest zdecydowanie autorstwa Sherrilyn Kenyon. Seria "Mroczny łowca" pochłania be reszty. Już po początkowych zdaniach pierwszego tomu, zapomina się o otaczającym świecie. Nagle wokoło pojawiają się zatłoczone ulice Nowego Orleanu, ciemne piwnice pełne drapieżców, a nawet bagna z aligatorami pilnującymi domu. Cała seria pełna jest humoru,...

Czytam opis konkursu i od razu przed oczami pojawia się książka Waltera Moersa "Miasto Śniących Książek", której kontynuacją jest właśnie "Labirynt Śniących Książek".
Jest to swego rodzaju labirynt, bo gdy już zdecydujemy się zacząć czytać to bardzo trudno jest tak po prostu odłożyć lekturę.
Jest napisana genialnym językiem, jest wciągająca, nieszablonowa.
Zachwyca i zaskakuje od okładki do okładki, i to dosłownie, bo są one ozdobione niesamowitymi ilustracjami Moersa.


Książka - labirynt, to książka idealna i przykładem tutaj może być właśnie "Miasto Śniących Książek". Mam nadzieję, że "Labirynt...", który oczywiście mam zamiar przeczytać, zachwyci mnie równie mocno.

Czytam opis konkursu i od razu przed oczami pojawia się książka Waltera Moersa "Miasto Śniących Książek", której kontynuacją jest właśnie "Labirynt Śniących Książek".
Jest to swego rodzaju labirynt, bo gdy już zdecydujemy się zacząć czytać to bardzo trudno jest tak po prostu odłożyć lekturę.
Jest napisana genialnym językiem, jest wciągająca, nieszablonowa.
Zachwyca i...

Najtrudniej było by mi się wydostać z książek Dana Browna.Książki ,które za każdym wyciągnięciem dłoni wciągają do tego stopnia,że staje się bohaterką powieści."Kod Da Vinci","Inferno",Znikający punkt"to tylko niektóre tytuły bez których nie wyobrażam sobie mojej biblioteczki.Książki ,gdzie autor umiejętnie łączy teorie spiskowe w stylu Roberta Ludluma z erudycja Umberto Eco oraz talentem Harlana Cobena do konstruowania skomplikowanych intryg i piętrzących się na każdej stronie zagadek.Książki wciskają w fotel do tego stopnia,że zatracam się w czasie,wprost nie mogę się oderwać do kartek ,które sklejone niczym klej na mej dłoni nie mogę odłożyć na potem.Bo to mój czas,moje oddanie się całkowite do tego stopnia,że ostatnia kartka sprawia mi przykrość,że to już koniec

Najtrudniej było by mi się wydostać z książek Dana Browna.Książki ,które za każdym wyciągnięciem dłoni wciągają do tego stopnia,że staje się bohaterką powieści."Kod Da Vinci","Inferno",Znikający punkt"to tylko niektóre tytuły bez których nie wyobrażam sobie mojej biblioteczki.Książki ,gdzie autor umiejętnie łączy teorie spiskowe w stylu Roberta Ludluma z erudycja Umberto...