Podróżowanie stanowi dla mnie esencję życia, którą w miarę możliwości, staram się nasycać coraz to nowszymi doznaniami. Jednym z piękniejszych doznań, był wyjazd w góry, których wprawdzie nie lubię, ale czego nie robi się dla przyjaciół.
Wyprawa miała miejsce pięć lat temu i nie była zaplanowana nawet w najmniejszej części. Ot, wieczorem poprzedniego dnia oznajmiłam koledze, że będę u niego z rana i… byłam zwarta i gotowa. Zabraliśmy jeszcze jednego kolegę i ruszyliśmy samochodem a potem już pieszo. Planowaliśmy – jako, że nie jesteśmy zbyt zaprawieni w bojach – wrócić wieczorem do domu, ale los chciał inaczej. Około południa, mieliśmy za sobą niemal pół trasy za sobą, zaś siły nasze malały niesamowicie szybko. Śnieg w niektórych miejscach nie był zbyt wysoki, choć jako, że nie mam zbyt długich nóg, sięgał mi i tak wyżej niż kolegom, dla których taki śnieg, to pikuś i zdecydowali, że pójdziemy inną trasą. Takim sposobem, śnieg sięgał mi połowy ud. Nie mogłam jednak się poddać i okazać słabości, więc szłam z nimi prawie na równi. Co z tego, że wszystko miałam mokre i że wciąż się zapadałam. Przygoda to przygoda i trzeba się jej poddać. Brnąc w śniegowym puchu, zachwycałam się oblepionymi choinami, podziwiałam nie poddające się śnieżnemu naporowi świerczki. Co jakiś czas w oddali można było dostrzec zwierzynę, która przyzwyczajona do obecności człowieka, nie była tak płocha, jak w zwykłym lesie.
Będąc na szczycie, nieco odpoczęliśmy i… podziwialiśmy zachód słońca. Tak, tak. Ściemniło się i już dawno nie powinniśmy tkwić między śniegiem a śniegiem. Od tej chwili, tropiliśmy własne ślady, które jednak przez nasze wcześniejsze wygłupy, mieszały się. Kluczyliśmy nieco w miejscu, ale dotarliśmy w końcu do schroniska, gdzie zmrożona na kość, siedziałam z gorącą herbatką z cytryną wtulona w ramiona kolegi.
Będąc nad ranem w domu kolegi, piłam kolejną herbatę, tym razem z malinami, zaparzoną przez jego mamę, a on zmieniał moje mokre skarpetki na swoje, ogromne, ale suche.

Podróżowanie stanowi dla mnie esencję życia, którą w miarę możliwości, staram się nasycać coraz to nowszymi doznaniami. Jednym z piękniejszych doznań, był wyjazd w góry, których wprawdzie nie lubię, ale czego nie robi się dla przyjaciół.
Wyprawa miała miejsce pięć lat temu i nie była zaplanowana nawet w najmniejszej części. Ot, wieczorem poprzedniego dnia oznajmiłam...

To było w Gdańsku, latem 2013 r. Po wielu latach wróciłem do tego miasta, aby poznać je na nowo, wydeptać kilka chodników, zaczerpnąć innego powietrza i zrobić kilka zdjęć. Klasyczna jednodniówka. Na tę wyprawę namówiłem swojego najlepszego kumpla, z którym niejednokrotnie zwiedzaliśmy Polskę. We dwóch zawsze raźniej, jest przynajmniej do kogo gębę otworzyć. Po całodziennym przebywaniu na słońcu, zmęczeni, znaleźliśmy schronienie na ocienionej ławce nieopodal pomnika Heweliusza. Z naprzeciwka sunął w naszą stronę osobliwy duet żuli. Obaj grubo po 40-ce. Pech chciał, że szukali przyjaciół i ten sam pech sprawił, że padło na nas.

Zaczęli zagadywać kumpla. Zainteresowali się jego tatuażami na rękach i karku. Jeden z gości też zaczął pokazywać swoje dziary. Mówił, że zrobiono je w więzieniu… długopisem. Z ich oczu bił jakiś nieznany mi obłęd. Nie miałem wątpliwości, że wystarczyłoby jedno źle wypowiedziane słowo, aby to spotkanie zakończyło się mordobiciem, albo jeszcze gorzej. Jeden z tych gości, który nie wiedzieć czemu, szczególnie upodobał sobie moje towarzystwo, po kilku kolejnych przybitych „żółwikach”, postanowił zdobyć się na szczerość i mamrocząc wyznał, że ma dość takiego życia. Powiedział: „Mam dość szlajania się z tymi kur…mi, chlania, wciągania kresek i okradania ludzi”. Po czym zadał mi pytanie, na które nie znałem odpowiedzi. Zapytał: „Jak mam zmienić swoje życie?”. Skąd miałem to wiedzieć? Nie znam się na psychice degeneratów, nie jestem też Jezusem roztaczającym wokół siebie samo dobro. Zapadła więc cisza, którą przerwał jego kompan. Poprosił, abyśmy kupili im czteropak piwa. Nie mam w zwyczaju poić upitych. Po kilku odmowach, obaj zaczęli naciskać coraz bardziej. Teatralnym gestem spojrzałem na zegarek. „Panowie – powiedziałem – sorki, ale na nas już czas. Za piętnaście minut mamy pociąg.” Pożegnaliśmy się uściskami dłoni. I szybko poszliśmy w stronę dworca. Tak naprawdę odjeżdżaliśmy za godzinę autokarem, ale o tym ci dwaj nie musieli wiedzieć.

To było w Gdańsku, latem 2013 r. Po wielu latach wróciłem do tego miasta, aby poznać je na nowo, wydeptać kilka chodników, zaczerpnąć innego powietrza i zrobić kilka zdjęć. Klasyczna jednodniówka. Na tę wyprawę namówiłem swojego najlepszego kumpla, z którym niejednokrotnie zwiedzaliśmy Polskę. We dwóch zawsze raźniej, jest przynajmniej do kogo gębę otworzyć. Po całodziennym...

Wyprawa do Rumunii.
Nowy Sołoniec
Przyćmił wszystko, co zobaczyliśmy do tej pory.Przygarnęła nas gospodyni ze złotym zębem, posługująca się przedwojenną polszczyzną.Jej najmłodsze dziecko- 10-letni Karol zachwycił mnie niezmiernie.Chłopiec o jasnych, złotych włosach, obciętych na garnek, z szerokim, szczerym uśmiechem i ufnym spojrzeniem.Poważny a jednocześnie dziecinnie radosny, w którym brak wielkomiejskiego zepsucia.Został naszym przewodnikiem po bukowieckich terenach zielonych.Nie zapomnę chwili, gdy podczas wspólnej wędrówki, Karol wraz z przyjacielem Gabrielem Aleksandrowiczem, poczęstowali nas zimną wodą z górskiego źródła, abyśmy mogli ukoić pragnienie.Odcięte dno z plastikowej butelki czeka tam na każdego, kto przysiądzie zmęczony.W sąsiedniej wsi Kaczyce istnieje do dziś kopalnia soli.Postanowiliśmy zabrać chłopca na wycieczkę.Był podekscytowany.Ubrał swoje najlepsze ciuchy, kupione przez rodziców na bazarze.W kopalni czuł lęk, trzymał mnie więc mocno za rękę i co chwilę spoglądał ufnie, czy na pewno jestem.Gdy przejeżdżaliśmy przez Nowy Sołoniec, dumnie siedział wyprostowany, aby inni mogli go zobaczyć i pomachać.W kopalni każde z nas wrzuciło monetę do słonego jeziora, która miała być gwarancją spełnienia przywołanego na myśl życzenia.Chłopiec myślał w głębokim skupieniu.Pod wpływem kontaktu z Karolem i możliwością przebywania w tej prawie już zapomnianej, pradawnej wsi, poczułam nieposkromioną chęć spłodzenia tutaj potomka.Nie potrafię opisać słowami atmosfery jaka tutaj panuje.Trzeba poczuć ten zapach obory, skorzystać z wychodka w podwórzu, pogadać z babami na drodze i zjeść kurze jajo sadzone.Krowy i konie wychodzą same na łąki i same, najedzone do syta wracają do domu.Ludzie chodzą spać z kurami i z kurami wstają.W sklepie wszyscy biorą na „krechę”, bo bieda wszędzie piszczy, ale dobrze się żyje, spokojnie.Tęsknią za Polską i dbają, aby tradycja przekazywana z pokolenia na pokolenie – przetrwała.To dobre miejsce by się narodzić i dobre miejsce by umrzeć.

Wyprawa do Rumunii.
Nowy Sołoniec
Przyćmił wszystko, co zobaczyliśmy do tej pory.Przygarnęła nas gospodyni ze złotym zębem, posługująca się przedwojenną polszczyzną.Jej najmłodsze dziecko- 10-letni Karol zachwycił mnie niezmiernie.Chłopiec o jasnych, złotych włosach, obciętych na garnek, z szerokim, szczerym uśmiechem i ufnym spojrzeniem.Poważny a jednocześnie dziecinnie...

Mój pierwszy pobyt w Danii, a zarazem pierwszy samodzielny wypad za granicę, który pozwolił mi zastanowić się nad sobą i nad swoim miejscem w świecie. Swoje przemyślenia ubrałam w nienajlepszy, ale szczery wiersz:

"Pocztówka z Lønstrup"
spokojne morze w złotym świetle
od wysokiego brzegu po sam horyzont
łagodnie faluje jak skrzela płaszczki

z cienia umarłej latarni
do połowy zakopanej w piasku
najlepiej widać baśniowe popołudnie

czekam na małą syrenę
zgaduję gdzie drzemie wąż morski
na kwarcu plaży tropię Calineczkę

odległy jest Ragnarök od takich chwil
gdy biel krzyża na makowym tle
łopoce wbrew martyrologii kolorów

Mój pierwszy pobyt w Danii, a zarazem pierwszy samodzielny wypad za granicę, który pozwolił mi zastanowić się nad sobą i nad swoim miejscem w świecie. Swoje przemyślenia ubrałam w nienajlepszy, ale szczery wiersz:

"Pocztówka z Lønstrup"
spokojne morze w złotym świetle
od wysokiego brzegu po sam horyzont
łagodnie faluje jak skrzela płaszczki

z cienia umarłej latarni
...

W studenckich czasach dużo podróżowałam, ale głównie po Europie. obecnie z małym dzieckiem dalsze wojaże nie wchodzą w grę, więc badam mapy wodząc po nich palcami i namiętnie czytam literaturę podróżniczą. Potem zamykam oczy, uruchamiam wyobraźnię i już bliższe są mi widoki Kilimandżaro czy meksykańska prowincja.

Mimo że najbardziej egzotyczną podróż odbyłam do Maroka, z sentymentem wspominam wakacyjne rejsy. Raz wybraliśmy z narzeczonym Chorwację i trasę Split- Dubrownik-Zadar. Cała eskapada zaczęła si e pechowo bo mający nas zawieźć do Chorwacji busik zepsuł się już na Widzewie. Zamiast ruszyć o szóstej w trasę, do dziesiątej czekaliśmy w coraz skwarniejszym ranku gdy jakiś zapoznany mechanik reperował nasz środek transportu. Na szczęście po paru godzinach jednak opuściliśmy Łódź i po dwudziestu godzinach dotarliśmy nad Adriatyk. Choć nieźle bujało, od razu pokochałam otwartą przestrzeń morza, jego szmaragdową toń, panująca wokoło ciszę. Przybijaliśmy do mniejszych i większych wysepek, kupowaliśmy domowej produkcji wino, pod rozgwieżdżonym niebem konsumowaliśmy sałatkę z ośmiornicy. Najbardziej zapadło mi w pamięć upajające poczucie wolności gdyż nic nas nie goniło, nie musieliśmy się spieszyć. Gdy mieliśmy ochotę na kąpiel, na środku malowniczych zatoczek rzucaliśmy kotwicę i pluskaliśmy się do woli. Nigdy nie zapomnę, jak sobie baraszkowaliśmy w wodzie i nadpłynęły towarzyskie delfiny, które towarzyszyły nam w kąpieli i od czasu do czasu demonstrowały skłonność do figli wyskakując wysoko w powietrze. Przepływały obok nas, w niewielkiej odległości, by po chwili przyzywać się i kręcić w powietrzu swoje ewolucje. Ta kąpiel z delfinami z pewnością była najlepsza przygodą podczas całego rejsu, bo gdy wypłynęliśmy przez kilkanaście minut jeszcze płynęły przy boku łodzi, prowadząc z nami ożywione dysputy w swoim intrygującym języku.

W studenckich czasach dużo podróżowałam, ale głównie po Europie. obecnie z małym dzieckiem dalsze wojaże nie wchodzą w grę, więc badam mapy wodząc po nich palcami i namiętnie czytam literaturę podróżniczą. Potem zamykam oczy, uruchamiam wyobraźnię i już bliższe są mi widoki Kilimandżaro czy meksykańska prowincja.

Mimo że najbardziej egzotyczną podróż odbyłam do Maroka, z...

Kilka lat temu, na zakończenie studiów licencjackich odbywaliśmy praktyki terenowe na Węgrzech, w Rumunii oraz w Serbi. Kiedy wyjeżdżaliśmy z Polski pogoda nie była zbyt ciekawa i dochodziły do nas głosy o licznych podtopieniach na trasie naszej wycieczki.

Drugiego dnia, kiedy zbliżaliśmy się do granicy słowacko-węgierskiej musieliśmy kilka razy zmieniać wytyczone wcześniej trasy, gdyż część dróg była już nieprzejezdna z powodu zalania.

Zatrzymaliśmy się na przejściu granicznym i wtedy nasz profesor dowiedział się, że po drugiej stronie granicy, czyli na Węgrzech może być problem z dalszą jazdą i policja zamknęła drogę. Jako jedyny z całego autokaru umiał powiedzieć kilka zdań po węgiersku i koniec końców dogadał się z węgierskimi policjantami, że pomogą nam przejechać w bezpieczne miejsce, gdyż w przeciwnym razie musielibyśmy albo wrócić do Polski, albo nie dotarlibyśmy w większość zaplanowanych noclegów.

Nie zapomnę twarzy zdziwionych Węgrów z przygranicznego miasteczka, kiedy wjeżdżaliśmy do ich kraju w eskorcie dwóch wozów policyjnych, a nasi koledzy wywiesili w oknach autokaru szaliki i flagi polskie - wyglądaliśmy jak jakiś autokar z ważną reprezentacją Polski...

Kilka lat temu, na zakończenie studiów licencjackich odbywaliśmy praktyki terenowe na Węgrzech, w Rumunii oraz w Serbi. Kiedy wyjeżdżaliśmy z Polski pogoda nie była zbyt ciekawa i dochodziły do nas głosy o licznych podtopieniach na trasie naszej wycieczki.

Drugiego dnia, kiedy zbliżaliśmy się do granicy słowacko-węgierskiej musieliśmy kilka razy zmieniać wytyczone...

To był upalny dzień na Gran Canarii. Razem z narzeczoną, Rafał spacerował po wielkim parku. Łazili już ładnych parę godzin. Zwiedzili już orchidearium i delfinarium, kiedy Monia zaczęła narzekać na nogi. Bardzo się starała być dzielna dla ukochanego, zwłaszcza, że uwielbiał takie miejsca, ale już nie dawała rady. Rafał niespodziewanie wsadził ją sobie na ramiona. Monia przyczepiła się do niego kurczowo jak koala, jednak już po chwili się rozluźniła. Dla prawie dwumetrowego faceta, czterdziestokilowy bagaż z małej blondynki, to pikuś. Tak też spacerowali kolejnych kilka godzin. Co jakiś czas kupowali świeży sok z papai. Był naprawdę obrzydliwy. Najgorsza rzecz jaką w życiu pili, ale przynajmniej był zimny i mokry. Wspaniale zwilżał wyschnięte gardło.
W pewnym momencie ich oczom ukazała się karawana z wielbłądami. Na ten widok najbardziej ucieszył się Rafał, zwłaszcza, że już jakiś czas temu stracił czucie w ramionach. Usadowili się na siedzonkach z obu stron garba wielbłąda. Moni było trochę niewygodnie, bo musiała siedzieć na cegle, aby zrównoważyć ciężar, siedzącego z drugiej strony Rafała. Ich wielbłąda prowadził Ismahir. Uroczy bezzębny staruszek, który ich podróż zaczął od…
- O Placy! Wiatam pikne Panje! – Podrapał się po głowie – Panjom i…i…i Mister – Wyraźnie odzyskał rezon – Zapraszam na wcieczkę…
W sumie na tym kończyła się jego znajomość Polskiego. Na szczęście Monia znała hiszpański…
***
Monia spała na kocu, a obok niej Rafał. Słońce chyliło się ku zachodowi, Niedługo zaczną zamykać park. Rafał otworzył oczy. Śpiąca Monia opierała swoją głowę o powalony pień. Kilka centymetrów od jej głowy spała maleńka zielona papużka. Rafał się zadumał. Natura jest niezwykła. Jeszcze chwilę wcześniej Ismahir opowiadał o swojej ojczyźnie Kubie i o tym, co się tam dzieje. Że musiał stamtąd uciekać. Z drugiej strony natura. Piękna, niewzruszona, bez względu na nieustanne zmiany i ludzkie okrucieństwo.
Po chwili papużka otworzyła swoje oczka, przeciągnęła się i odleciała…

To był upalny dzień na Gran Canarii. Razem z narzeczoną, Rafał spacerował po wielkim parku. Łazili już ładnych parę godzin. Zwiedzili już orchidearium i delfinarium, kiedy Monia zaczęła narzekać na nogi. Bardzo się starała być dzielna dla ukochanego, zwłaszcza, że uwielbiał takie miejsca, ale już nie dawała rady. Rafał niespodziewanie wsadził ją sobie na ramiona. Monia...

Znowu patrzyłam na tą odrapaną fasadę dworca. Jak to koszmarnie wyglądało. Nie zliczę ile razy wjeżdżałam pod ten brudny i obdrapany mur z łuszczącą się farbą. Z wielką uwagą przyglądałam się szarej ścianie pomimo że ten sam widok witał mnie prawie każdego dnia. Nie mogłam nadziwić się że można cieszyć się mając przed oczami tak okropną panoramę. Dzisiaj dworzec wygląda już zupełnie inaczej. Teraz, już po gruntownym remoncie, może budzić autentyczny zachwyt. Ja jednak nigdy nie będę na niego patrzeć z większym zachwytem niż przy moich powrotach do domu. Te momenty właśnie najbardziej utkwiły mi w pamięci. Dziwne połączenie obrzydzenia brudną fasadą z równoczesnym zachwytem powrotu do domu. Aby uczynić tą mieszankę dziwniejszą dodam że moje pozytywne emocje towarzyszące tym powrotom nie wynikały z niechęci do miejsca z którego wracałam. Wprost przeciwnie. Nigdy nie zachwyciłabym się tą brudną fasadą gdybym nie miała okazji opuszczać na dłużej tych moich brudnych murów. Co więcej miasto do którego jeździłam stało się bardziej moim miastem niż miasto w którym się urodziłam i wychowałam. Powroty nie były ulgą powrotu z miejsca z którego chciało się uciec tylko zwykłą radością na widok swojego rodzinnego miasta. Nie ma już osoby która się urodziła w tych szarych murach. Z miasta do którego jeździłam przyjechał pewnego dnia jakiś nowy człowiek. Wspominał ze wzruszeniem osobę która została na zawsze tutaj, w tych rodzinnych murach i równocześnie cieszył się mogąc ugościć przyjezdnego z innego sąsiedniego miasta, czyli nowego siebie. Dwie różne osoby, chociaż w okazanych konduktorowi dokumentach wciąż jedno i to samo imię i nazwisko. Nie opiszę pysznych potraw jakie miałam okazję spróbować podczas moich wyjazdów. Nie opiszę ładnych miejsc albo ciekawych zabytków. Te wszystkie elementy są ważne, ale nie jako pojedyncze obrazy. Ważny jest wpływ jaki łącznie razem wywierają na podróżującego człowieka. Nie mam na myśli wyłącznie nabywania nowych informacji. Przesuwamy horyzont.

Znowu patrzyłam na tą odrapaną fasadę dworca. Jak to koszmarnie wyglądało. Nie zliczę ile razy wjeżdżałam pod ten brudny i obdrapany mur z łuszczącą się farbą. Z wielką uwagą przyglądałam się szarej ścianie pomimo że ten sam widok witał mnie prawie każdego dnia. Nie mogłam nadziwić się że można cieszyć się mając przed oczami tak okropną panoramę. Dzisiaj dworzec wygląda już...

Wszyscy opisują wyjazdy zagraniczne, dalekie podróże lub te bliskie po Polsce. A ja z różnych względów nie wyjeżdżam zbyt daleko, a nawet bliskimi wypadami mam problem. Czy się tym jakoś bardzo przejmuję??? Raczej nie.

Bo ja zaczynam swoją magiczną podróż za każdym razem, gdy otwieram nową książkę. To wtedy odbywam najpiękniejsze, najciekawsze i najbardziej ekscytujące „wypady” w swoim życiu. Dzięki takim wycieczkom zwiedziłam wspaniałe miasta, przepiękne okolice, poznałam mnóstwo wspaniałych ludzi i nie tylko. Dzięki nim poznałam czy jest głód, bieda, strach i śmierć (to z tych złych i przykrych doświadczeń). Jednak najważniejsze uczucia, które doświadczyłam to przyjaźń, miłość, oddanie, walka o ideały.
Dzięki moim książkowym podróżom dowiedziałam się także wiele o otaczającym mnie świecie, poznałam wiele nowych kultur, nauczyłam się kilku słówek w nowych dla mnie językach i „nauczyłam się” nawet sztuk walki.

Ale może jakieś przykłady. Z doktorem Langdonem przemierzyłam Rzym, Watykan, Florencję, Wenecję, Waszyngton w poszukiwaniu zaginionych i ukrytych symboli. Razem z Harrym Potterem uczyłam się magii, walczyłam ze złem i poznałam czym jest strach i śmierć. Będąc w Śródziemiu poznałam najdziwniejsze stworzenia i najbardziej nieprawdopodobne rasy żyjące na Ziemi. Oprócz tego razem z Frodem podróżowałam po najpiękniejszych zakątkach świata – Rivendell, Shire. Z Lestatem przemierzałam uliczki Nowego Orleanu, a Eberhard Mock nauczył mnie jak rozwiązywać zagadki kryminalne.

Może i nie zwiedziłam Wysp Kanaryjskich, Meksyku czy Hiszpanii, ale moich podróży nie zamieniłabym na inne. Mam nadzieję, że inni mi ich zazdroszczą.

Wszyscy opisują wyjazdy zagraniczne, dalekie podróże lub te bliskie po Polsce. A ja z różnych względów nie wyjeżdżam zbyt daleko, a nawet bliskimi wypadami mam problem. Czy się tym jakoś bardzo przejmuję??? Raczej nie.

Bo ja zaczynam swoją magiczną podróż za każdym razem, gdy otwieram nową książkę. To wtedy odbywam najpiękniejsze, najciekawsze i najbardziej ekscytujące...

To było w czwartej klasie podstawówki.
Nauczyciel przyrody, który był równocześnie moim wychowawcą pojechał z moją klasą na wycieczkę do Poznania.
Zwiedzając Cytadelę i oglądając przeróżne ciekawe rzeczy stanęliśmy na jednym ze wzgórzu i „podziwialiśmy” (tylko nauczyciel podziwiał) jakieś ruiny. Pan B. zaczął nam opowiadać historię tych ruin, kiedy niektórzy uczniowie zaczęli się śmiać co zaczęło go bardzo denerwować.
- To wcale nie jest śmieszne! Proszę się uspokoić! – powiedział oburzony, myśląc że nabijamy się albo z niego, albo z tego co nam opowiadał.
Śmiały się nawet matki moich rówieśników, a biedny pan B. nie wiedział co nas tak wszystkich rozśmieszyło. Jedna z pań wyjaśniła wychowawcy, że na drugim wzgórzu dokładnie naprzeciwko nas znajdowała się para. Leżeli oni w pozycji jednoznacznej, cali nadzy i dopiero nasze śmiechy ich rozproszyły.
Wychowawca również zaśmiał się swoim tubalnym głosem, mówiąc że świeże powietrze i słońce różnie wpływa na ludzi.
Owa para, oswajając się z naszym widokiem ponownie zajęła się sobą my zaś wróciliśmy do autobusu.
***
Będąc w jednej ze szkół w Poznaniu na noc, spaliśmy na sali gimnastycznej. Jedną bramkę zarezerwował sobie opiekun. Grając po ciemku w piłkę nożną, dostał z niej w twarz i dopiero rano zauważył śliwę pod okiem. Pytając się nas co się stało. Wzruszyliśmy ramionami, a gdy odszedł płakaliśmy ze śmiechu. (obrywając z piłki nawet się nie ocknął)

To było w czwartej klasie podstawówki.
Nauczyciel przyrody, który był równocześnie moim wychowawcą pojechał z moją klasą na wycieczkę do Poznania.
Zwiedzając Cytadelę i oglądając przeróżne ciekawe rzeczy stanęliśmy na jednym ze wzgórzu i „podziwialiśmy” (tylko nauczyciel podziwiał) jakieś ruiny. Pan B. zaczął nam opowiadać historię tych ruin, kiedy niektórzy uczniowie...