Miłość i przyjaźń, w połączeniu tworzą idealny przepis na życie. Razem w równoważni sprawiają, że słowo szczęście wylatuje z naszych ust każdego dnia. Lecz co się stanie, gdy jedno z nich zacznie tracić równowagę, buntować się... W moim przypadku była to miłość. Z wyżyn ponad przeciętności wbiła mnie w ziemie, odwracając się i odchodząc. Zwariowałem! W rozpaczy porzuciłem przyjaźń, oddalając się na wiele kilometrów. Stojąc na granicy życia i tuląc do serca jakże jadowitą nadzieje, czekałem na koniec. Czując ciepły powiew wiatru otworzyłem oczy, ku mojemu zdziwieniu ujrzałem przyjaźń. Stała przede mną w postaci kilku osób. Przyjaźń silna jak nigdy, dająca mi nowe życie. Dziękuje Przyjaciele, to dzięki wam znów emanuje szczęściem. Kocham was.

Miłość i przyjaźń, w połączeniu tworzą idealny przepis na życie. Razem w równoważni sprawiają, że słowo szczęście wylatuje z naszych ust każdego dnia. Lecz co się stanie, gdy jedno z nich zacznie tracić równowagę, buntować się... W moim przypadku była to miłość. Z wyżyn ponad przeciętności wbiła mnie w ziemie, odwracając się i odchodząc. Zwariowałem! W rozpaczy porzuciłem...

W zeszłym roku szkolnym byłam kompletnie zagubiona. Nowa szkoła, nowi ludzie, a do tego ja, mój charakter i miłość do książek nie pomagała w nawiązaniu przyjaźni. Jestem jednym z wyjątków, osób, które nie klną, starają się być miłe i szanować innych. Ale nikt tego nie dostrzega, wszyscy patrzą na swoją wygodę i samopoczucie. Jakoś w maju poznałam dziewczynę, przez przypadek zaczęłyśmy pisać przez internet, chodziło o stronkę na Facebook'u itp. No i na tym miało się skończyć, ale jakoś tak wyszło że zaczęłyśmy rozmawiać no i, że tak powiem zaprzyjaźniłyśmy się. Wiem, nie znamy się osobiście, więc powiecie, że nie mogę nazwać tego przyjaźnią, ale rozmawiamy przez telefon, a w wakacje ma przyjechać do mnie. To wszystko było zwykłym przypadkiem, ale stało się w momencie, kiedy najbardziej tego potrzebowałam. Nie wiem, co bym bez niej zrobiła, jest jedyną osobą, z która mogę porozmawia szczerze i nie muszę się bać, że moje poglądy zostaną wyśmiane. Przyjacielem jest osoba, która nas akceptuje, po prostu zwyczajnie jest dla nas, bez względu na to, czy się z nią zgadzamy, czy nie. Akceptuje nas i to, co myślimy. Troszczy się o nas. Każdy potrzebuje takiej osoby, choć czasem. Można sobie mówić, że nikogo nie potrzebujemy, ale tak nie jest. A ja potrzebowałam i wciąż potrzebuję osoby, z którą mogę pośmiać się, pożartować, ale też porozmawiać poważnie, kiedy muszę. Przyjaźń jest najważniejsza na świecie, to też rodzaj miłości. Jednej z najsilniejszych, jeśli jest prawdziwa.

W zeszłym roku szkolnym byłam kompletnie zagubiona. Nowa szkoła, nowi ludzie, a do tego ja, mój charakter i miłość do książek nie pomagała w nawiązaniu przyjaźni. Jestem jednym z wyjątków, osób, które nie klną, starają się być miłe i szanować innych. Ale nikt tego nie dostrzega, wszyscy patrzą na swoją wygodę i samopoczucie. Jakoś w maju poznałam dziewczynę, przez przypadek...

Nigdy nie miałam szczęścia do "przyjaciół", zawierania przyjaźni czy nawet nowych znajomości. Wszystko kończyło się źle, czasem nawet dobrze się nie rozpoczynało.
Przez to wszystko mam dość realistyczne, a czasem nawet pesymistyczne podejście do życia. Słyszałam nie jedną opinię na swój temat, kiedyś nawet taką, że jestem aspołeczna. A coraz bardziej brakowało mi kogoś bliskiego, z mamą czy siostrą nie mogłam o wszystkim porozmawiać. Byłam coraz bardziej samotna. Nie potrafiłam otwierać się wśród ludzi, w tłumie zupełnie gubiłam się.
I wtedy ją poznałam.
Może to dziwnie zabrzmieć, bo przecież znałam ją od dawna, chodziłyśmy już ponad rok do jednej klasy, ale tak jest.
Połączył nas pewnego rodzaju bunt przeciw reszcie klasy. Przeżyłyśmy go razem i razem trwamy do dziś.
Czasem wydaje mi się, że moja przyjaciółka (bo tak chyba mogę ją nazwać) jest ode mnie po prostu lepsza, inteligentniejsza, bardziej atrakcyjna. Ale przecież to nieważne! Najważniejsze jest to, że odnajdujemy się w sobie nawzajem.
Ona jest mi bardzo potrzebna. Najśmieszniejsze w tym wszystkim jest to, że najbardziej pomaga mi codziennie rano. Każdego dnia sprawia, że znika mój pesymizm. Potrzebuję jej. Potrzebuję jej, aby móc patrzeć na świat poprzez jasne barwy.
To zamienia się w codzienny rytuał. Czasem nic nie mówiąc, potrafi pokrzepić moje serce, może nawet o tym nie wie. Wystarczy jej obecność .
Oto, czego potrzebuję w przyjacielu – obecności. A swojego przyjaciela potrzebuję każdego dnia, nie w określonych sytuacjach.

Nigdy nie miałam szczęścia do "przyjaciół", zawierania przyjaźni czy nawet nowych znajomości. Wszystko kończyło się źle, czasem nawet dobrze się nie rozpoczynało.
Przez to wszystko mam dość realistyczne, a czasem nawet pesymistyczne podejście do życia. Słyszałam nie jedną opinię na swój temat, kiedyś nawet taką, że jestem aspołeczna. A coraz bardziej brakowało mi kogoś...

Był okres w moim życiu, kiedy bardzo potrzebowałam przyjaciela; trudny czas, gdy czułam, że cały świat wali mi się na głowę; że mnie przygniata, a ja zapominam jak się oddycha i tonę w otchłaniach samotności i bólu… Wszystko zaczęło się rok temu, kiedy dowiedziałam się, że mój chłopak umiera… że zostało mu niewiele czasu, bo leczenie nie przynosi efektów i nic nie da się już zrobić. Gdy Michał mi to powiedział, rozpłakałam się. Marzyłam, żeby to był zły sen, z którego się obudzę, ale rzeczywistość była zbyt brutalna… Niewyobrażalny do opisania ból rozrywał na kawałki moje serce, gdy patrzyłam na niego każdego dnia i widziałam jak cierpi. W tym okresie rzadko chodziłam do szkoły. Nie spotykałam się z ludźmi, bo chciałam spędzić jak najwięcej czasu z Michałem. Ale potrzebowałam rozmowy, wsparcia przyjaciela. Jasne, dostawałam jakieś telefony pełne litości, ale nie podnosiły mnie na duchu. Przyjaciela znalazłam w starszej siostrze Michała. W tym trudnym okresie zbliżyłyśmy się do siebie. Były dni, kiedy siedziałyśmy obok siebie i nie zamieniłyśmy ani słowa, ale to dodawało mi otuchy. Wiecie co było najgorsze? Kiedy Michał się poddał, przestał walczyć i poddał się, a potem… umarł. To był najgorszy okres w moim życiu. Nie mogłam spać, nie mogłam jeść, nie wychodziłam z domu. Chciałam, żeby on żył… W tym czasie siostra Michała często do mnie przychodziła. Nie pocieszała mnie. Po prostu siadała obok i przytulała do siebie, a potem razem płakałyśmy. Tak bardzo bolało mnie to, że ja żyję, a on nie. Zamknęłam się w sobie i przestałam odzywać do kogokolwiek. Mimo to, Paula była przy mnie cały czas. Pamiętam, jak zabrała mnie ze sobą nad rzekę i powiedziała: „Nie chcesz mówić, to nie mów nic, ale musisz żyć dalej. On by tego chciał. Dlatego weź się w garść i wykrzycz z siebie cały ten cholerny ból!” i zaczęła krzyczeć; po chwili ja dołączyłam do niej. Dzięki Pauli znów zaczęłam funkcjonować i chociaż to nadal boli, wspieramy się. Nigdy nie miałam lepszej przyjaciółki.

Był okres w moim życiu, kiedy bardzo potrzebowałam przyjaciela; trudny czas, gdy czułam, że cały świat wali mi się na głowę; że mnie przygniata, a ja zapominam jak się oddycha i tonę w otchłaniach samotności i bólu… Wszystko zaczęło się rok temu, kiedy dowiedziałam się, że mój chłopak umiera… że zostało mu niewiele czasu, bo leczenie nie przynosi efektów i nic nie da się...

Mam 3 wspaniałe przyjaciółki. Poznałyśmy się w szkole średniej i pomimo że szkoła już dawno się skończyła, nasza przyjaźń trwa do dziś. Mogę na nie liczyć w każdej sytuacji. Przekonałam się o tym prawie 4 lata temu, kiedy pisałam pewną książkę. Dzięki nim zaczęłam myśleć o jej wydaniu. Kiedy wszyscy wokół mowili, że to szalony pomysł, one wspierały mnie na każdym kroku. Podnosiły na duchu, kiedy miałam momenty zawahania, a kiedy książka została już wydana, pomagały mi w jej promocji, rozprzestrzeniały ją wśród swoich znajomych i rodzin. Przychodziły na każde moje spotkania autorskie, dzięki czemu stres był sporo mniejszy. Dziś śmiało mogę powiedzieć, że gdyby nie ich wsparcie, książka pewnie nigdy by nie powstała, a już na pewno nie zostałaby wydana.
Inna sytuacja. W tym roku jedna z tych przyjaciółek i ja wyszłyśmy za mąż. Tak się złożyło, że obie upatrzyłyśmy sobie tę samą datę no i co tu zrobić? Przecież każda chciała być na ślubie tej drugiej. Widzac, jak bardzo mojej przyjaciółce zależy na tej dacie, "oddałam" jej ten dzień, a datę swojego ślubu przesunęłam o tydzień. Bo czego się nie robi dla oddanych przyjaciół?

Mam 3 wspaniałe przyjaciółki. Poznałyśmy się w szkole średniej i pomimo że szkoła już dawno się skończyła, nasza przyjaźń trwa do dziś. Mogę na nie liczyć w każdej sytuacji. Przekonałam się o tym prawie 4 lata temu, kiedy pisałam pewną książkę. Dzięki nim zaczęłam myśleć o jej wydaniu. Kiedy wszyscy wokół mowili, że to szalony pomysł, one wspierały mnie na każdym kroku....

Życie waliło się Frankowi na głowę. Idealne życie bogatego milionera, z kochającą żoną i dwiema córeczkami – zaczynało mieć poważne skazy. Różowe okulary rozleciały się na miliony kawałków. Bez szansy na poskładanie ich znów w jedną całość.

Zacznijmy od początku...

Franek miał dobrze prosperującą firmę zajmującą się produkcją luksusowych samochodów. Zawsze miał wokół siebie wiecznie uśmiechniętych, pozytywnie nastawionych ludzi. Jak się okazało to „zawsze” miało niestety swój kres.

Z roku na rok było coraz gorzej. Pewnego dnia Franek spojrzał w lustro i uświadomił sobie, że ociera się o bankructwo. Piękna żona nie była z nim już taka szczęśliwa. Nie wspierała, a uciekała od problemów. Pewnego dnia powiedziała, że odchodzi i zabiera dzieci. „To nie była miłość” – pomyślał.

Franek nie wyobrażał sobie życia bez żony i córeczek, które były jego oczkiem w głowie. Gdy firma zbankrutowała, po raz pierwszy w życiu nie wiedział co ze sobą zrobić. Kalendarz, do tej pory wypełniony po brzegi spotkaniami, był pusty. „Nic nie jest dane raz na zawsze”.

Lecz wtedy, gdy był bliski wpadnięcia w depresję, gdy zaczynał widzieć świat w samych ciemnych barwach – pojawili się oni – prawdziwi przyjaciele.

Bartek i Agnieszka – małżeństwo. Znali się z Frankiem ze szkoły średniej. Polubili się jako małe dzieciaki – bez majątku, wysokiej pozycji w społeczeństwie. Polubili prawdziwych siebie, nie wykreowane wizerunki.

Gdy Franek był na skraju, gdy miał poważne problemy – oni byli obok niego. Przy nich mógł płakać jak małe dziecko, przy nich nie musiał być biznesmenem, twardym i niezwyciężonym, dumnie prężącym pierś. Przy nich czuł, że stanowi większą wartość niż czeki i przedmioty, że liczy się taki jaki jest, a nie co ma na koncie.

Wtedy też zaświeciły w jego umyśle promyczki nadziei...

Życie waliło się Frankowi na głowę. Idealne życie bogatego milionera, z kochającą żoną i dwiema córeczkami – zaczynało mieć poważne skazy. Różowe okulary rozleciały się na miliony kawałków. Bez szansy na poskładanie ich znów w jedną całość.

Zacznijmy od początku...

Franek miał dobrze prosperującą firmę zajmującą się produkcją luksusowych samochodów. Zawsze miał wokół...

Przyjaciele powinni być blisko, zawsze wspierać i być podporą. Ale mi przydarzyło coś, co pokazało, że nie każdy jest czarny lub biały, niektórzy potrzebują przyparcia do muru, by pokazać swe prawdziwe oblicze.
Był to poranek 20 lipca. Brzydki, ponury i zupełnie niepodobny do pozostałych słonecznych dni tego miesiąca. Do tej pory nie potrafię trafnie określić tego odczucia, gdy wychodziłam z domu. Ledwie wschodziło słońce, więc wszyscy mieszkańcy mojej wsi nadal spali lub nie wychodzili z domów. Moja przyjaciółka czekała na mnie w wyznaczonym miejscu. Miałyśmy silne postanowienie, że w to lato będziemy biegać, by poprawić kondycję. Dotąd szło nam świetnie. W dresach i sportowych butach truchtałyśmy w rytm bicia swoich serc. Aż dziwne, że pamiętam tak wiele. Gdy mijałyśmy dom znajomej starszej pani spostrzegłam, że kilka okiennic od frontu pozostało otwartych. Wdało mi się to bardzo dziwne, bo noc była zimna, a przeciąg nie jest raczej pożądany przez schorowane staruszki. Zaproponowałam byśmy sprawdziły, czy wszystko jest w porządku. Drzwi były uchylone, przez co doznałyśmy osobliwego osłupienia. Przebiegłam przez wszystkie pomieszczenia, aż natrafiłam na staruszkę. Leżała obok okna w swej sypialni. Ledwo oddychała, ale jednak. Pomyślałam, że musiała mieć jakiś atak. Zawołałam przyjaciółkę, by zadzwoniła po pogotowie, ale okazało się, że nigdzie jej nie ma. Wołałam bez skutku. Nie miałam przy sobie komórki, a po szybkich oględzinach domu, nie znalazłam stacjonarnego. Ostatecznie wszystko skończyło się dobrze, bo sąsiedzi usłyszeli moje krzyki, ale dotąd nie rozumiem dlaczego w takiej chwili i z jakiego powodu tak bliska mi osoba nie udzieliła mi wsparcia. Przestraszyła się, a może bała, że znajdziemy czyjeś zwłoki. Kto wie, w końcu miałyśmy wtedy tylko po 15 lat. Nasza relacja rozpadła się tego dnia, mimo iż trwała nieprzerwanie wiele lat. Moja najlepsza przyjaciółka nie udzieliła mi wsparcia, a staruszka umarła kilka dni później w szpitalu.

Przyjaciele powinni być blisko, zawsze wspierać i być podporą. Ale mi przydarzyło coś, co pokazało, że nie każdy jest czarny lub biały, niektórzy potrzebują przyparcia do muru, by pokazać swe prawdziwe oblicze.
Był to poranek 20 lipca. Brzydki, ponury i zupełnie niepodobny do pozostałych słonecznych dni tego miesiąca. Do tej pory nie potrafię trafnie określić tego...

18 lat to niewiele by doświadczyć naprawdę trudnych chwil. Z perspektywy czasu, wszystkie ‘dramaty’ wydają się wyolbrzymione, czasem nie warte nawet uwagi. Jak wyglądać będzie moja patetyczna historia o wsparciu Prawdziwego Przyjaciela, gdy opiszę, że pocieszał mnie, kiedy wywaliłam się przed całą klasą potykając się o własne nogi. Albo, że był przy mnie, gdy opłakiwałam pływającą brzuszkiem do góry rybkę. Lub, gdy wredny Hubert wyśmiał moje warkoczyki. Gdy na obiad w przedszkolu były znienawidzone ćwikła i zjadał je za mnie, kiedy pani nie patrzyła. Jak już trochę podrośliśmy był ze mną, gdy przez nieszczęśliwą miłość (a trochę ich było ;)) chciałam płakać w poduszkę całymi dniami. Gdy zjadłam górę pączków i było mi niedobrze, to on podawał mi kubek miętowej herbaty, śmiejąc się z mojego głupiego łakomstwa. „Wspierał”, „zrobił”, „pocieszył”, „był”… Cóż, czas robi swoje. Przeprowadzka do innego miasta, daleko, też. I smutno się robi, gdy wiem, że nie weźmie ze sobą dwóch linijek do szkoły, bo jest sprawdzian z matematyki, a wie, że na pewno zapomnę. Nie przyjdzie do mnie ‘po prostu pogadać’ akurat wtedy, gdy czuję się beznadziejnie i nic mi nie wychodzi. Zdarzy się czasem, że nie odbierze telefonu, przecież ja też nie zawsze mam czas. Już nie gadamy codziennie, nawet nie co tydzień. To chyba normalne, że kontakt słabnie, gdy widzi się raz na rok. Bo czasem przyjaźń się po prostu kończy, tak sobie myślę. I wtedy On pisze „Pamiętaj, że jestem” i znowu wszystko ma sens, już nie wątpię w istnienie przyjaźni.

18 lat to niewiele by doświadczyć naprawdę trudnych chwil. Z perspektywy czasu, wszystkie ‘dramaty’ wydają się wyolbrzymione, czasem nie warte nawet uwagi. Jak wyglądać będzie moja patetyczna historia o wsparciu Prawdziwego Przyjaciela, gdy opiszę, że pocieszał mnie, kiedy wywaliłam się przed całą klasą potykając się o własne nogi. Albo, że był przy mnie, gdy opłakiwałam...

Poznałam K. w liceum. Obie byłyśmy niewidzialne, a jednak w jakiś sposób dostrzegłyśmy w sobie to, czego inni nie widzieli. Gdy się poznałyśmy nic nie wskazywało to, że zostaniemy najlepszymi przyjaciółkami. Wydaje mi się, że początkowo byłyśmy dla siebie „kołami ratunkowymi” - osobami, do których zwraca się z braku innych „lepszych” kandydatów na przyjaciół. Ot głupie myślenie nastolatki na wspomnienie, którego wybucham dzisiaj śmiechem. Znamy się od siedmiu lat i wiemy o sobie wszystko. Obserwowałyśmy jak zmieniamy się i dorastamy; z pryszczatych nastolatek z zmieniamy się w kobiety.
Myślę, że prawdziwa przyjaźń pojawia się z czasem, oplata nas powoli, prawie niezauważalnie i kiedy wreszcie ją dostrzegamy jest niczym najtrwalsza zbroja. K. jest przy mnie zawsze, wydaje mi się jednak, że to szkoła była czasem, gdy potrzebowałam jej najbardziej. Wtedy, gdy dopiero uczyłam się, kim jestem i czego pragnę w życiu K. była towarzyszem mojej podróży. Ocierała łzy, gdy było źle, dopingowała gdy starałam się walczyć, a jednocześnie spokojnie tłumaczyła, że nie niektóre problemy istnieją tylko w mojej głowie. Tak jak przed maturą ustną z języka polskiego. Był to ostatni egzamin maturalny kończący majową gehennę, a ja - znana ze swojej histerycznej natury - zwyczajnie wpadłam w panikę. Może to przez stres, może zmęczenie, w każdym razie pójście na egzamin stanęło pod znakiem zapytania. I wtedy pojawiła się K. Najpierw przez pół nocy rozmawiała ze mną i uspokajała, że wszystko będzie dobrze i przecież ten egzamin to nic ważnego, a następnego dnia pojawiła się pod salą egzaminacyjną z upieczonymi pierniczkami i przez kilka godzin czekała ze mną na wyniki. Właśnie takich chwilach poznajemy prawdziwych przyjaciół, gdy są oni w stanie poświecić dla nas swój czas i okazać wsparcie, nawet jeśli problem wydaje im się głupi i nieważny. Bo jest ważny dla nas, a my się dla nich liczmy.

Poznałam K. w liceum. Obie byłyśmy niewidzialne, a jednak w jakiś sposób dostrzegłyśmy w sobie to, czego inni nie widzieli. Gdy się poznałyśmy nic nie wskazywało to, że zostaniemy najlepszymi przyjaciółkami. Wydaje mi się, że początkowo byłyśmy dla siebie „kołami ratunkowymi” - osobami, do których zwraca się z braku innych „lepszych” kandydatów na przyjaciół. Ot głupie...

Nie przypominam sobie chwili, w której Ola by się nudziła. Zawsze żyła w biegu, dążyła do swoich marzeń. Jeden dzień przekreślił wszystkie jej plany.
Tego wieczora była spóźniona. Pędziła do mnie, na moją imprezę. Zadzwoniłam, żeby się pospieszyła. Nigdy nie dotarła na miejsce.
Przebiegała na czerwonym świetle, a kierowca rozpędzonego auta jej nie zauważył. Gdy jej chłopak, Jurek, zadzwonił do mnie, w moich uszach rozbrzmiewało tylko jedno zdanie. „Ola miała wypadek”. Nie musiał niczego dodawać, od razu popędziłam do szpitala. Była nieprzytomna. Jej wątłe ciało otoczone piszczącymi aparaturami wyglądało tak delikatnie... Nigdy nie zapomnę tego widoku.
Momentalnie się rozpłakałam. Moja przyjaciółka leżała tam przeze mnie.
Ocknęła się trzy dni później. Okazało się, że nie ma czucia od pasa w dół. Nie jest w stanie poruszać nogami, a centymetrowa igła wbita w jej stopę nie spowodowała nawet najmniejszego odruchu. Czułam się podle. Uważałam, że to ja powinnam leżeć na jej miejscu. Gdybym była bardziej wyrozumiała! Przecież wiedziałam, że wracała z hospicjum! Pomagała umierającym dzieciom, a ja dzwoniłam do niej z pretensjami!
Przepraszałam ją, płakałam i błagałam o przebaczenie. Ani przez moment nie dawała mi powodów bym czuła się winna. To ona wspierała mnie, a przecież przechodziła najtrudniejsze chwile w swoim życiu! Ani jej rodzice, ani Jurek, ani nasi przyjaciele nie obwiniali mnie o to, co się stało. Zawsze byli dla mnie wsparciem. Ola okazała się na tyle silna, by nie okazywać swojej rozpaczy.
Od trzech lat jeździ na wózku. Stałyśmy się sobie jeszcze bliższe. Dopiero w tamtych chwilach dostrzegłam, jak cudownych mam przyjaciół. W jej zawsze radosnych oczach nie dostrzegłam nawet iskierki żalu o to, co się stało, a przecież miała powody, by nienawidzić mnie całym sercem. Przeze mnie, najwspanialsza osoba, którą znam utraciła swoje marzenia. Będę musiała żyć z tym ciężarem do końca życia, a jest to najokrutniejszą karą, jaka mogła mnie kiedykolwiek spotkać.

Nie przypominam sobie chwili, w której Ola by się nudziła. Zawsze żyła w biegu, dążyła do swoich marzeń. Jeden dzień przekreślił wszystkie jej plany.
Tego wieczora była spóźniona. Pędziła do mnie, na moją imprezę. Zadzwoniłam, żeby się pospieszyła. Nigdy nie dotarła na miejsce.
Przebiegała na czerwonym świetle, a kierowca rozpędzonego auta jej nie zauważył. Gdy jej chłopak,...