Ja chyba najlepiej wspominam odpusty. Lata 90. to jeszcze nie był czas wielkich sklepów z zabawkami, wyprzedaży. Moi rodzice zarabiali mało, do miasta za często nie jeździliśmy, a w sklepach na wsi zabawek nie było. I to na odpusty właśnie czekałam z bratem cały rok. Kolorowe stragany zapełnione cukierkami, podróbkami lalek barbie, szczekającymi pieskami (w całym życiu miałam z pięć takich - z różowymi kokardkami przy uszach, biegających i szczekającymi), plastikowymi samochodzikami, balonami w kształcie postaci z bajek (najbardziej pamiętam duszka Kacpra i Myszkę Mickey). Do tego zapach waty cukrowej i... kiszonych ogórków, które można było kupić prosto z beczki. I kolorowe wiatraczki oraz plastikowa biżuteria. Po odpuście zawsze miałam mnóstwo nowych zabawek (jedną lalkę i kilka maskotek mam do dziś), którymi bawiłam się do grudnia - bo wtedy nadchodził święty Mikołaj. :)

Ja chyba najlepiej wspominam odpusty. Lata 90. to jeszcze nie był czas wielkich sklepów z zabawkami, wyprzedaży. Moi rodzice zarabiali mało, do miasta za często nie jeździliśmy, a w sklepach na wsi zabawek nie było. I to na odpusty właśnie czekałam z bratem cały rok. Kolorowe stragany zapełnione cukierkami, podróbkami lalek barbie, szczekającymi pieskami (w całym życiu...

Lata 90-te to prawie całe moje nastoletnie życie. Pamiętam głównie dwa wydarzenia, które ukształtowały w pewnym stopniu moją osobowość i zainteresowania. Jedno to tragiczna śmierć księżnej Diany, rok 1997, miałam 15 lat. Akurat słuchałam radia, kiedy o tym powiedzieli. Od tamtej pory zaczęłam interesować się światem, polityką, wydarzeniami. I tak zostało do dziś. Zamiast na pudelka zaglądam na strony z regionalną prasą czy dzienniki z wiadomościami. Czytam i słucham o tym co dzieje się na świecie, lubię wiedzieć i mieć swoje zdanie na temat aktualnych wydarzeń.
Drugie wydarzenie, nie pamiętam dokładnie kiedy, wiem jedynie, że wcześniej niż pierwsze. Wiem, że była wtedy niedziela. Mój brat oglądał mecz w tv. Grała polska liga, nie bardzo mnie to interesowało ale jakoś przypadkiem zerknęłam jednym okiem na chwilę i akurat Maciej Szczęsny, ówczesny bramkarz Legii, w końcowych minutach wbiegł na boisko aby pomóc swojej drużynie w ataku. Nie mam pojęcia dlaczego i jakim cudem ale od tamtej chwili pokochałam piłkę nożną. Ta postawa bramkarza coś we mnie poruszyła, zaczęłam interesować się sportem, szczególnie piłką nożną i to zainteresowanie trwa oczywiście do dnia dzisiejszego.

Lata 90-te to prawie całe moje nastoletnie życie. Pamiętam głównie dwa wydarzenia, które ukształtowały w pewnym stopniu moją osobowość i zainteresowania. Jedno to tragiczna śmierć księżnej Diany, rok 1997, miałam 15 lat. Akurat słuchałam radia, kiedy o tym powiedzieli. Od tamtej pory zaczęłam interesować się światem, polityką, wydarzeniami. I tak zostało do dziś. Zamiast na...

Sierpień 1993 roku. Oboje byliśmy pełnoletni – on ciut młodszy. Dobrze się prezentował, nie miał dużych wymagań-podobnie jak rozmiarów. Dawał poczucie drzemiących w nim możliwości, chociaż podszytych elementami zaskoczenia. Ze względu na kolor dostał ksywkę „Żółtek”. Kosztował 6.000.000 zł (słownie: sześć milionów złotych) i był moim pierwszym autem :-) Ludzie! Co to były za emocje, gdy „spacerkiem” (5km/h) wybrałam się w pierwszy rajd po osiedlowych uliczkach. Ja widziałam, mnie widzieli; miałam ochotę królewskim gestem pozdrawiać wszystkich mijanych. „Maluch”, „Kaszlak”, „Toczydełko”, dla mnie „Żółtek” – czyli Fiat 126p –ten wehikuł czasu i przestrzeni oferował mi możliwości wyjazdów na biwaki, w odwiedziny do rodziny, na zakupy mniejsze i większe (nawet po materiały budowlane). I mimo, że był przedstawicielem poprzednich dekad, to dla mnie na zawsze już będzie tą jedyną rzeczą nieodłącznie kojarzącą się z szalonymi latami 90-tymi. Cały czas przechowuję umowę kupna, chociaż przedmiotu tej umowy już nie ma…

Sierpień 1993 roku. Oboje byliśmy pełnoletni – on ciut młodszy. Dobrze się prezentował, nie miał dużych wymagań-podobnie jak rozmiarów. Dawał poczucie drzemiących w nim możliwości, chociaż podszytych elementami zaskoczenia. Ze względu na kolor dostał ksywkę „Żółtek”. Kosztował 6.000.000 zł (słownie: sześć milionów złotych) i był moim pierwszym autem :-) Ludzie! Co to były...

Tylko jedna rzecz, która kojarzy mi się z latami 90-tymi ? Nie wiem co wybrać, tyle wspomnień, zdjęć, rzeczy na strychu z którymi tak trudno się rozstać.
Może kolory ? Po latach szarości i buro-beżowych ubrań zalała nas fala barw. Kolorowo było wszędzie – w domach królowały fototapety przedstawiające zachód słońca, wodospad, plażę z palmami, jelenia na rykowisku, a najlepiej to wszystko razem. Oczywiście nie muszę dodawać, że na tych „obrazach” dominowały wyraziste barwy: morska zieleń, czerwień i kolor znany dzisiaj jako blue electric (wtedy to był po prostu niebieski).
Panowie nosili koszule we wzory, które dzisiaj trudno mi opisać. To były takie jakby rozmyte plamy, albo obłoki. Na porządku dziennym były też koszule hawajskie, z palmami, albo parasolkami. I wreszcie klasyk – ortalionowy dres. Sama miałam niebieski, z białymi pasami i czerwoną wstawką.
Kolorowo było wszędzie: w domu, na ulicy, w telewizji, nawet na talerzu bo rozpoczął się import towarów do tej pory niedostępnych (egzotycznych owoców, ryb, itd.). Dzisiaj żyjemy i wyglądamy już inaczej, czasem przy takich wspomnieniach pojawia się jednak tęsknota za tym co było i jacy wtedy byliśmy.

Tylko jedna rzecz, która kojarzy mi się z latami 90-tymi ? Nie wiem co wybrać, tyle wspomnień, zdjęć, rzeczy na strychu z którymi tak trudno się rozstać.
Może kolory ? Po latach szarości i buro-beżowych ubrań zalała nas fala barw. Kolorowo było wszędzie – w domach królowały fototapety przedstawiające zachód słońca, wodospad, plażę z palmami, jelenia na rykowisku, a...

-Panie Marku kręci pan, czy zgaduję hasło?
-Kręcę… - musiałem zaryzykować. Miałem jak na razie 8mln na koncie. I chociaż wszyscy powtarzali, że już wygrałem, bo dostałem się do programu, a na teścia mogłem spojrzeć z góry, gdyż hasło, że do „Koła Fortuny” dostają się tylko znajomi Pijanowskiego, sprawiało, że czułem się prawie jak rodzina pana Wojciecha, to miałem w tej grze swoisty cel. I nie chodziło tu o główną nagrodę, na którą sąsiedzi zzielenieli by z zazdrości. Wiedziałem, że jako pechowiec nie mam co marzyć o Polonezie Atu. Moje aspirację sięgały nie tak wysoko, lecz i do tego potrzebowałem jeszcze 4 mln. Silny ruch ręką i koło zatrzymało się na milionie – B jak Barbara – powiedziałem, by zgodnie z moim oczekiwaniem na tablicy podświetliły się dwa prostokąty
-Zgaduję pan panie Marku?
-Kręcę – zdecydowałem, ciężko wzdychając. Do celu zostało 2 mln, 2 spółgłoski, 2 szanse na zebranie sumy i 2 bankruty. Koło pokazało 500 tyś. Chodź dalej byłem w grze, to jeszcze raz musiałem zaryzykować i musiała paść konkretna kwota. Podałem literę i bez dania szansy prowadzącemu zakręciłem, by z przerażeniem spojrzeć jak wskaźnik mija 5mln i zatrzymuję się na…
-Niespodzianka – upewnił mnie Pijanowski.
Oczywiście podałem prawidłową literę, by dowiedzieć się, że pod tajemniczym polem znajduję się szwajcarski zegarek, po czym zrezygnowany odgadłem hasło. Całe moje ryzyko, by wcześniej nic nie kupować, spełzło na niczym. Do wymarzonego ŁÓŻKA WODNEGO zabrakło mi dokładnie 250 tyś zł!

-Panie Marku kręci pan, czy zgaduję hasło?
-Kręcę… - musiałem zaryzykować. Miałem jak na razie 8mln na koncie. I chociaż wszyscy powtarzali, że już wygrałem, bo dostałem się do programu, a na teścia mogłem spojrzeć z góry, gdyż hasło, że do „Koła Fortuny” dostają się tylko znajomi Pijanowskiego, sprawiało, że czułem się prawie jak rodzina pana Wojciecha, to miałem w tej...

W latach 90. byłam jeszcze małą dziewczynką, toteż moje wspomnienia nie są zbyt szczegółowe. Myślę jednak, że tym, co najbardziej rzuca mi się w oczy, to ówczesny brak Internetu. Oczywiście tak naprawdę Internet wtedy już istniał, ale nie był jeszcze aż tak rozpowszechniony, a komputery wszechobecne. Pamiętam, że gdy byłam kilkulatką, wielkie wrażenie robił na mnie telefon typu cegła z antenką, który rodzice kazali nosić ze sobą mojej koleżance z podwórka, aby zawsze mogli się z nią skontaktować i upewnić, że nic złego jej się nie dzieje. Taki telefon miał naturalnie biało-czarny wyświetlacz, a o Internecie nie było mowy – największą jego atrakcją była gra w „węża”.
Obecnie mówi się, że dzieciaki, które dorastają ze smartfonem w dłoni, mają „gorsze” dzieciństwo. Sądzę, że ludzie uważają tak, gdyż większość miło wspomina lata dziecięce, które z odległości czasu wydają się tym bardziej wspaniałe, sielankowe – i najlepsze. Nie oznacza to jednak, że współczesne dzieci cokolwiek tracą – czasy, w których żyją, są po prostu inne od tamtych. Za parędziesiąt lat też pewnie będą mówić przyszłym potomkom, że „kiedyś to było…”

W latach 90. byłam jeszcze małą dziewczynką, toteż moje wspomnienia nie są zbyt szczegółowe. Myślę jednak, że tym, co najbardziej rzuca mi się w oczy, to ówczesny brak Internetu. Oczywiście tak naprawdę Internet wtedy już istniał, ale nie był jeszcze aż tak rozpowszechniony, a komputery wszechobecne. Pamiętam, że gdy byłam kilkulatką, wielkie wrażenie robił na mnie telefon...

Lata 90-te dla mnie to koniec szkoły i czas szukania pracy, której nie było...

Lata 90-te dla mnie to koniec szkoły i czas szukania pracy, której nie było...

Lata 90-te to dla mnie, dziecka rocznik 76 przede wszystkim przejście do innego świata. Świata pełnego kolorów, neonowe szaliki i czapki sprzedawane na łóżkach polowych pamiętam do dziś. Poznawanie nowych, nieznanych dotąd smaków, słodyczy przywiezionych z zagranicy, jajka z niespodzianką, tropikalnych owoców, które nie wiadomo było jak jeść, kiwi czy ananasy. Soczki w kartonikach z rurką. Gumy do żucia na każdym kroku, w każdej budce.
Jeśli mam wybrać jedną rzecz to niech będą po prostu banany. Moim marzeniem w latach 80-tych było najeść się bananów ile tylko dam radę. To marzenie spełniło się na początku lat 90-tych. Można powiedzieć, że te lata były jak piękny sen, każdego dziecka pamiętającego lata kryzysu.

Lata 90-te to dla mnie, dziecka rocznik 76 przede wszystkim przejście do innego świata. Świata pełnego kolorów, neonowe szaliki i czapki sprzedawane na łóżkach polowych pamiętam do dziś. Poznawanie nowych, nieznanych dotąd smaków, słodyczy przywiezionych z zagranicy, jajka z niespodzianką, tropikalnych owoców, które nie wiadomo było jak jeść, kiwi czy ananasy. Soczki w...

W latach 90 tych zniknął czołg. Czołg stał przed moim blokiem na placu. Nie wiem jaki to był model czołgu, ale stał tam odkąd pamiętam. Najpierw na niskim cokole , potem na wysokim (pewnie dlatego że często bawiły się na nim dzieci ). Podczas obchodów światowych dni młodzieży w 1991 zagraniczni pielgrzymi robili sobie pod nim zdjęcia. Wkrótce potem zniknął, nawet nie wiem kiedy. Jakiś czas potem ktoś namalował wielkimi białymi literami napis "CZOŁGU WRÓĆ" na betonowych płytach w miejscu gdzie stał.
Nie mam żadnego zdjęcia z czołgiem, szkoda. Teraz w tym miejscu jest parking.

W latach 90 tych zniknął czołg. Czołg stał przed moim blokiem na placu. Nie wiem jaki to był model czołgu, ale stał tam odkąd pamiętam. Najpierw na niskim cokole , potem na wysokim (pewnie dlatego że często bawiły się na nim dzieci ). Podczas obchodów światowych dni młodzieży w 1991 zagraniczni pielgrzymi robili sobie pod nim zdjęcia. Wkrótce potem zniknął, nawet nie wiem...

Lata 90-te wprowazdiły Polskę w świat kapitalizmu. To wtedy można było zrealziować "the american dream" od pucybuta do milionera. W polskim wydaniu od handelku na stoliku do ...NO właśnie, dla jednych do nikąd, dla innych do poważnego businessu na dużą skalę, skórzanych teczek i markowych garniturów. Wtedy, kto miał jakąkolwiek grajfkę do interesu zajmował sie handlem. Sprzedawano z ciężarówek, samochodów osobowych , łóżek i stolików turystycznych, albo w wersji super przenośnej po prostu z torby turystycznej. Co? Wszystko! Kosmetyki, mięso, słodycze, narzędzia, meble... Co dusza zapragnie. Prwdziwy misz-masz, w jezyku II dekady XXI wieku można by rzec melanż. Takie samozwańcze tragowiska zagościły w centrach dużych i małych miast wprowadzając niepowtarzalną atmosferę. Atmosferę nowości, otwarcia na zachód i produkty do tej pory reglamentowane,, niedostępne. Kolorowy zawrót głowy dla zmęczonych szarością codziennego życia i pustymi półkami sklepowymi Polaków. To był niepowtarzalny element w rozowoju naszego życia publicznego, gospodarczego i społecznego. Ja myśląc lata 90-te mogę mysleć tyko o tym zachwycajacym powiewie inności, ciągle nienormalnej, ale fascynującej. Atmosfery kolorowych stoisk różnego sortu i maści. Klimat już nie do odtworzenia, nie do odnalezienia.

Lata 90-te wprowazdiły Polskę w świat kapitalizmu. To wtedy można było zrealziować "the american dream" od pucybuta do milionera. W polskim wydaniu od handelku na stoliku do ...NO właśnie, dla jednych do nikąd, dla innych do poważnego businessu na dużą skalę, skórzanych teczek i markowych garniturów. Wtedy, kto miał jakąkolwiek grajfkę do interesu zajmował sie handlem....