Jest taka osoba w moim życiu, która nierealne zamieniła w realne. To moja babcia. W wieku 9 lat straciła rodziców, w wyniku mordowania ludności polskiej na Wołyniu przez bandy ukraińskie. Widziała na własne oczy jak jej bliscy ginęli, jak zostawali rozszarpywani przez widły i jeszcze gorsze sceny. Już będąc dzieckiem musiała stać się dorosłą. Będąc już starszą osobą przeżyła II wojnę światową. W swoim życiu widziała niejedno, a jednak pozbierała się po tej tragedii jaka ją dosięgła. Wyszła za mąż i urodziła trójkę dzieci, w tym moją mamę. Gdyby nie babcia, mnie nie byłoby na tym świecie. To przez co przeszła moja babcia nie mieści mi się w głowie, a opowieści które snuje po dzień dzisiejszy przyprawiają ciarki na ciele. Niejedna osoba, która przeżyła to samo załamała się, nie potrafiła sobie z tym poradzić. Babcia miała w sobie silną wolę walki. Niemożliwe może stać się możliwe.

Jest taka osoba w moim życiu, która nierealne zamieniła w realne. To moja babcia. W wieku 9 lat straciła rodziców, w wyniku mordowania ludności polskiej na Wołyniu przez bandy ukraińskie. Widziała na własne oczy jak jej bliscy ginęli, jak zostawali rozszarpywani przez widły i jeszcze gorsze sceny. Już będąc dzieckiem musiała stać się dorosłą. Będąc już starszą osobą...

Nikt bliski, ot kolega ze studiów. Pomimo tego, że nigdy nie był kimś, kto się przykładał do nauki, to jakoś mu szło. Zawsze na luzie, zawsze uśmiechnięty i generalnie przez wszystkich lubiany. Co mi w nim na swój sposób imponowało? Dla niego świat nie miał i nadal nie ma granic. Każdy ma marzenia, ale ich niespełnianie tłumaczy brakiem pieniędzy, a może i czasu. Mój kolega nie wiedzieć skąd i jak zawsze miał czas na podróże. Finanse nigdy nie były problemem, bo miał dar zjednywania sobie ludzi, co owocowało fantastycznymi przygodami, znajomościami i smakołykami:) I gdy skończyliśmy studia, wszyscy poszli do pracy, zakładali rodziny, brali kredyty, a on założył bloga i pojechał w świat. Taki styl życia ewidentnie nie jest dla mnie, bo cenię sobie to, że mogę wrócić do swoich czterech kątów, ale i tak podziwiam go za to, że w kwestii podróżowania nie zna określenia "nie da się".

Nikt bliski, ot kolega ze studiów. Pomimo tego, że nigdy nie był kimś, kto się przykładał do nauki, to jakoś mu szło. Zawsze na luzie, zawsze uśmiechnięty i generalnie przez wszystkich lubiany. Co mi w nim na swój sposób imponowało? Dla niego świat nie miał i nadal nie ma granic. Każdy ma marzenia, ale ich niespełnianie tłumaczy brakiem pieniędzy, a może i czasu. Mój kolega...

znamy się od wczesnego dzieciństwa. Wtedy też, w szkole podstawowej, wykryto u niego chorobę układu neurologicznego. Pamiętam, że często opuszczał szkołę, gdyż co chwilę rodzice jeździli z nim do specjalistów. Gdy chłopak miał około 16-stu lat, trafił do lekarza, który kazał jego mamie likwidować progi w domu, lub najlepiej zamieszkać na parterze, bo syna z pewnością czeka wózek inwalidzki. Chłopak oczywiście się załamał, zaczął popijać, palić i żyć tak, jak nie życzy sobie tego żaden rodzic.
Po kilku latach koszmaru udało mu się wyjść na prostą. Lekarstwem okazał się sport. Dziś jest po trzydziestce i nadal chodzi o własnych siłach...

znamy się od wczesnego dzieciństwa. Wtedy też, w szkole podstawowej, wykryto u niego chorobę układu neurologicznego. Pamiętam, że często opuszczał szkołę, gdyż co chwilę rodzice jeździli z nim do specjalistów. Gdy chłopak miał około 16-stu lat, trafił do lekarza, który kazał jego mamie likwidować progi w domu, lub najlepiej zamieszkać na parterze, bo syna z pewnością czeka...

Zdecydowanie Janka. Moja nauczycielka historii. Tak ją między sobą nazywaliśmy. Lata osiemdziesiąte XX wieku. W czasach, gdy obowiązywała legalnie tylko jedna wersja historii. Nim ustawiono Okrągły Stół i nim runął mur w Berlinie. Kiedy mówienie prawdy nie było w cenie. Kiedy głoszenie  zabronionych treści nauczania mogło skończyć się źle. Odważna Janka uczyła nas prawdy. Wraz z nią przenosiliśmy się na barykady powstańczej Warszawy, przeżywaliśmy tragedię katyńską. Życiorys marszałka Piłsudskiego nie miał przed nami tajemnic. Nauczyła nas bezbłędnie odróżniać zło od dobra. Patriotyzm od zdrady narodowej. A wszystko to czyniła niczym siłaczka Żeromskiego, nie pytając, za ile. I wychowała kilka pokoleń Polaków,  dla których do dziś prawda i poczuczucie wolności należą do najważniejszych wartości życiowych. I tak to właśnie niemożliwe zmieniała w realne. Każdego dnia.

Zdecydowanie Janka. Moja nauczycielka historii. Tak ją między sobą nazywaliśmy. Lata osiemdziesiąte XX wieku. W czasach, gdy obowiązywała legalnie tylko jedna wersja historii. Nim ustawiono Okrągły Stół i nim runął mur w Berlinie. Kiedy mówienie prawdy nie było w cenie. Kiedy głoszenie  zabronionych treści nauczania mogło skończyć się źle. Odważna Janka uczyła nas prawdy....

Niemożliwe zmieniłam w realne!
Zakochałam się! Miałam 16 lat, gdy poznałam swojego aktualnego męża. Wpadł mi w oko od pierwszego spotkania, ale niestety nie tylko mi. Początkowo wybrał moją najlepszą przyjaciółkę. Spotykali się dwa miesiące, z czego miesiąc on był w pracy za granicą, po czym on stwierdził, że związki nie są dla niego. Ale później to był były przyjaciółki, więc jedynie się kumplowaliśmy. Ja często spotykałam się z jakimiś chłopakami, ale żadne związek nie był na dłużej, natomiast nasza przyjaźń się rozwijała. Byliśmy ze sobą blisko, choć nasze stosunki kończyły się na przyjaciel-przyjaciółka. Nigdy nic więcej między nami nie było. Był zatwardziałym kawalerem, któremu zwyczaje starego kawalera coraz bardziej wchodziły w krew. Po jednej z imprez siedzieliśmy o rana i rozmawialiśmy. Właśnie wtedy postanowiliśmy spróbować stworzyć związek. Było to po około 10 latach naszej przyjaźni. Chodziliśmy ze sobą również długo, ponad pięć lat, nim zdecydowaliśmy się na ślub.
Niemniej jednak dokonałam niemożliwego rozkochałam w sobie zatwardziałego kawalera, który zawsze twierdził, że nigdy się nie ożeni, a sam, bez moich namów uklęknął z pierścionkiem podczas romantycznej walentynkowej kolacji, na którą mnie zaprosił.

Niemożliwe zmieniłam w realne!
Zakochałam się! Miałam 16 lat, gdy poznałam swojego aktualnego męża. Wpadł mi w oko od pierwszego spotkania, ale niestety nie tylko mi. Początkowo wybrał moją najlepszą przyjaciółkę. Spotykali się dwa miesiące, z czego miesiąc on był w pracy za granicą, po czym on stwierdził, że związki nie są dla niego. Ale później to był były przyjaciółki,...

Pani Małgorzata. Ekscentryczna. Przeprowadziła się w Bieszczady z Poznania. Przeszła depresję, raka piersi zakończonego mastektomią, ma mnóstwo codziennych problemów. Ale spełnia się mieszkając w pobojkowskiej chyży ze stadem kotów, psów i rozmaitego innego czworonożnego tałatajstwa. I potrafi autostopem przyjechać do biblioteki, w której pracuję, żeby pożyczyć kolejne książki. I wrócić do siebie najczęściej na piechotę, bo tam, gdzie mieszka rzadko jeżdżą autobusy. Nie narzeka. Mówi, że jakoś to będzie.

Pani Małgorzata. Ekscentryczna. Przeprowadziła się w Bieszczady z Poznania. Przeszła depresję, raka piersi zakończonego mastektomią, ma mnóstwo codziennych problemów. Ale spełnia się mieszkając w pobojkowskiej chyży ze stadem kotów, psów i rozmaitego innego czworonożnego tałatajstwa. I potrafi autostopem przyjechać do biblioteki, w której pracuję, żeby pożyczyć kolejne...

Tomasz Mackiewicz to postać niezwykła, ale nie do końca do mnie przemawiająca - to taki idealista lekkoduch.
W ostatnim czasie zapoznałam się z książką "Spod zamarzniętych powiek" o Adamie Bieleckim, który, tak jak p. Tomasz wspina się w najwyższych górach świata, również w zimie. Dla mnie to coś nieosiągalnego i niewyobrażalnego. Pan Bielecki już jako młody chłopiec marzył o wspinaczce i wytrwale dążył do tego, by kiedyś zdobywać ośmiotysięczniki. I osiągnął swój cel - siłą woli i ciała, samozaparciem dokonał, dla mnie, niemożliwego. Czytając wspomnianą książkę miałam wrażenie, że to w sumie proste- ubrać się ciepło, wziąć trochę liny, jedzenia i pójść - co tam minus 30 stopni, co tam wiatr wiejący z prędkością 120 km/h - to jest do osiągnięcia... Ale nie, to jest ogromny wysiłek, ogromne ryzyko, dla mnie jest On wielkim człowiekiem. Chciałoby się w taki sposób zmieniać swoje marzenia w rzeczywistość. Wielcy tak potrafią.

Tomasz Mackiewicz to postać niezwykła, ale nie do końca do mnie przemawiająca - to taki idealista lekkoduch.
W ostatnim czasie zapoznałam się z książką "Spod zamarzniętych powiek" o Adamie Bieleckim, który, tak jak p. Tomasz wspina się w najwyższych górach świata, również w zimie. Dla mnie to coś nieosiągalnego i niewyobrażalnego. Pan Bielecki już jako młody chłopiec marzył...

Kołowałam myślami po tym świecie, w przeszłości i w teraźniejszości i nic! A raczej nikt nie przychodził mi do głowy tak naturalnie jak moi Rodzice.
Przecież bez nich byłabym niemożliwa i tylko dzięki nim moje życie jest realne.
Nie tylko ochraniali mnie jak byłam dzieckiem, oklejali plastrami, żeby nic mi nie odpadło po kolejnym dniu zabaw, wspierali na każdym etapie, a teraz imponują i motywują do pracy nad sobą.
Mama studiowała w tym samym czasie, kiedy ja, bo jak mówi - nigdy na nic nie jest za późno! I zdobyła tę górę dla siebie.
Tata, zbiór tacinych cnót, zaraził mnie molizmem książkowym oraz pasją do majsterkowania. Jak trzeba postawi dom jedynie za pomocą swych spracowanych dłoni - to są ludzie przez duże L! Dzięki nim też chcę być kiedyś L :)

Kołowałam myślami po tym świecie, w przeszłości i w teraźniejszości i nic! A raczej nikt nie przychodził mi do głowy tak naturalnie jak moi Rodzice.
Przecież bez nich byłabym niemożliwa i tylko dzięki nim moje życie jest realne.
Nie tylko ochraniali mnie jak byłam dzieckiem, oklejali plastrami, żeby nic mi nie odpadło po kolejnym dniu zabaw, wspierali na każdym etapie, a...

Dla mnie taką osobą jest moja koleżanka z pracy. Gdy miała 30 lat zaszła w ciążę. Lekarz powiedział jej, że jeżeli urodzi grozi jej kalectwo do końca życia. Musiała wybrać między swoim życiem a życiem jej córki. Wybrała życie córki. W tej chwili jest ciężko chora jeździ na wózku, ale zyskała to co zawsze chciała mieć - dziecko. Córka ma teraz 15 lat. A koleżanka dzięki swojej determinacji i siły wewnętrznej dalej pracuje chociaż siedząc na wózku. Kiedy patrzę na Nią widzę silną kobietę, która walczy każdego dnia aby dostać się do pracy. Jak pokonuje trudną drogę po schodach - widzę w niej Mackiewicza, który w trudzie i bólu pragnie osiągnąć swój cel. Udało mu się, tak jak mojej koleżance. Mimo choroby jest uśmiechnięta i pełna życia, choć w środku walka wciąż trwa. Ale ma dla kogo żyć. Ja na jej miejscu nie byłbym w stanie dokonać tego co Ona. Jestem zbyt słaby. Dzięki Niej uświadomiłem sobie, że wszystko jest możliwe, wystarczy tylko czegoś bardzo pragnąć.

Dla mnie taką osobą jest moja koleżanka z pracy. Gdy miała 30 lat zaszła w ciążę. Lekarz powiedział jej, że jeżeli urodzi grozi jej kalectwo do końca życia. Musiała wybrać między swoim życiem a życiem jej córki. Wybrała życie córki. W tej chwili jest ciężko chora jeździ na wózku, ale zyskała to co zawsze chciała mieć - dziecko. Córka ma teraz 15 lat. A koleżanka dzięki...

Przychodzi mi na myśl tylko jedna osoba: moja przyjaciółka. Życie ciągle daje jej w kość, poddaje ją okrutnym próbom, a ona ciągle się z tego podnosi. Ja już dawno bym się poddała. Ale do rzeczy.
Tak jak Czapkins w przeszłości miała problemy z narkotykami. Wydawało jej się, że w ten sposób ucieknie od problemów alkoholowych w swoim rodzinnym domu. Udało jej się wygrać i teraz sama pomaga osobom uzależnionym.
Ze swoim mężem bardzo długo nie mogli mieć upragnionego dziecka, a gdy w końcu urodziła to przy porodzie pani "doktor" niechcący przebiła jej płuco. Walczyła, bo przecież dopiero co ujrzała ukochaną córeczkę.
Szczęście nie trwało długo, bo gdy Zuzka miała ze 2 latka okazało się, że ma raka piersi i to tego najbardziej zjadliwego. Przerwała studia i walczyła, bo przecież musi żyć, bo ma dla kogo. Wygrała! Wróciła nawet dokończyć studia.
Minęło niecałe 5 lat i nastąpił nawrót choroby. Tym razem druga pierś. Okazało się, że jakieś leczenie się jej nie należy, bo nie minęło 5 lat. Zabrakło paru miesięcy. Zbiórka pieniędzy pomogła i mogła dalej walczyć.
W między czasie rozchorował się także jej mąż. Walczą razem!
Jest słaba i wykończona, ale znajduje w sobie siłę i pomaga innym: uzależnionym i kobietom w szpitalach. Jeździ do szpitali, organizuje różne spotkania, np. z kosmetyczką, żeby te kobiety poczuły się piękne mimo choroby.
Ja też wiele jej zawdzięczam. Gdy zmarł mój mąż podnosiła mnie na duchu i nawet namówiła na studia.
Wiem, brzmi to jak jakiś kiepski scenariusz, ale to życie. Chciałabym, żeby szczęście się wreszcie do niej uśmiechnęło!

Przychodzi mi na myśl tylko jedna osoba: moja przyjaciółka. Życie ciągle daje jej w kość, poddaje ją okrutnym próbom, a ona ciągle się z tego podnosi. Ja już dawno bym się poddała. Ale do rzeczy.
Tak jak Czapkins w przeszłości miała problemy z narkotykami. Wydawało jej się, że w ten sposób ucieknie od problemów alkoholowych w swoim rodzinnym domu. Udało jej się wygrać i...