Jaka miła niespodzianka! Dziękuję :)

Jaka miła niespodzianka! Dziękuję :)

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Edyta Sawicka
dzidek99
Monika
old_vertue
Labyrinthe

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Edyta Sawicka
dzidek99
Monika
old_vertue
Labyrinthe

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Cóż, jeśli chodzi o współczesne konwenanse, które sobie cenię, to z pewnością uprzedzanie mnie o spóźnieniu. Z zasady sama się nie spóźniam i nie lubię, gdy inni się spóźniają, ale różnie bywa. Dlatego bardzo doceniam, kiedy ktoś informuje mnie SMS-em o spóźnieniu, a nawet o MOŻLIWOŚCI spóźnienia (zwłaszcza gdy ostatecznie delikwent przybywa na czas). Wtedy mogę łaskawie odpisać, że oczywiście, nic się nie stało, rozumiem - i czekać na spóźnialskiego z poczuciem, że mimo wszystko szanuje się mnie i mój czas. Współczesna technologia umożliwia takie drobne uprzejmości i przejawy szacunku do drugiej osoby, więc dlaczego wyłączyć ją z kręgu konwenansów?

Cóż, jeśli chodzi o współczesne konwenanse, które sobie cenię, to z pewnością uprzedzanie mnie o spóźnieniu. Z zasady sama się nie spóźniam i nie lubię, gdy inni się spóźniają, ale różnie bywa. Dlatego bardzo doceniam, kiedy ktoś informuje mnie SMS-em o spóźnieniu, a nawet o MOŻLIWOŚCI spóźnienia (zwłaszcza gdy ostatecznie delikwent przybywa na czas). Wtedy mogę łaskawie...

Mój ulubiony współczesny konwenans? To zdecydowanie mówienie do siebie per Pan i Pani. Jest to popularne szczególnie w naszej kulturze, wszak w Anglii czy Ameryce zawsze zwracamy się na "ty". Nie ważne czy nowo poznana osoba, do której się zwracamy jest starsza, młodsza czy też w naszym wieku... kultura wymaga tego, by najpierw zwracać się do niej per Pan/Pani. Podoba mi się to szczególnie, gdy poznajemy osobę płci przeciwnej, do której poczuliśmy chemię. Takie mówienie do siebie w sposób oficjalny jest dość pociągające, a przełamywanie lodów jest nieco trudniejsze gdy z naszej pozycji wyjściowej jesteśmy dość oficjalni. Jest to dla mnie dostojne, wyjątkowe i podoba mi się to, że szczególnie w Polsce zwracanie się do siebie Pan/Pani dalej obowiązuje i jest na początku znajomości rzeczą naturalną. :)

Mój ulubiony współczesny konwenans? To zdecydowanie mówienie do siebie per Pan i Pani. Jest to popularne szczególnie w naszej kulturze, wszak w Anglii czy Ameryce zawsze zwracamy się na "ty". Nie ważne czy nowo poznana osoba, do której się zwracamy jest starsza, młodsza czy też w naszym wieku... kultura wymaga tego, by najpierw zwracać się do niej per Pan/Pani. Podoba mi...

Zasiadanie przy stole, odsuwanie krzeseł kobiecie - to jeden z najlepszych zwyczajów, który pozwala na okazanie kobiecie szacunku przez mężczyznę...
Panowie dziś czuję się zbyt pewnie siebie - świat kreuje wizję, że to kobieta powinna walczyć i dbać o mężczyznę by ten z nią był. To jednak często prowadzi do braku szacunku do nich. Proste gesty jak własnie odsuwanie kobiecie krzesła, czy wspomniane przepuszczanie w drzwiach rodzi u mężczyzny pewne przeświadczenie i uczy dbania o kobiety.

Zasiadanie przy stole, odsuwanie krzeseł kobiecie - to jeden z najlepszych zwyczajów, który pozwala na okazanie kobiecie szacunku przez mężczyznę...
Panowie dziś czuję się zbyt pewnie siebie - świat kreuje wizję, że to kobieta powinna walczyć i dbać o mężczyznę by ten z nią był. To jednak często prowadzi do braku szacunku do nich. Proste gesty jak własnie odsuwanie...

W czasach codziennego biegu, wyścigu szczurów moja rodzina jak tylko może siada po obiedzie do popołudniowej kawki/herbaty. Piejemy ją w filiżankach po naszej prababci z drobne różyczki z złotą obramówką. Na talerzyku muszą być ciasteczka i mleczko w małym dzbanuszku. Czas się wtedy zatrzymuje. My możemy posiedzieć, porozmawiać, nacieszyć się sobą. Nie ma wtedy telewizji, telefonu. Jesteśmy tylko my i to jest najważniejsze.

W czasach codziennego biegu, wyścigu szczurów moja rodzina jak tylko może siada po obiedzie do popołudniowej kawki/herbaty. Piejemy ją w filiżankach po naszej prababci z drobne różyczki z złotą obramówką. Na talerzyku muszą być ciasteczka i mleczko w małym dzbanuszku. Czas się wtedy zatrzymuje. My możemy posiedzieć, porozmawiać, nacieszyć się sobą. Nie ma wtedy telewizji,...

Konwenans, który pielęgnuję wiąże się z ubiorem. Nie chodzi co prawda o suknie, kapelusiki czy rękawiczki, ale o to, by ubierać się adekwatnie do sytuacji. Szczególnie będąc za granicą (w Wielkiej Brytanii) zaobserwowałam niepokojącą tendencję - ludzie przestają zwracać uwagę na ubiór. Przychodzą na rozmowę o pracę w jeansach i wyciągniętym t-shircie albo swetrze, do pracy zakładają co popadnie. O gustach się niby nie dyskutuje ale...
No właśnie.
Dla mnie to czy toś włoży wysiłek by wyglądać schludnie świadczy o szacunku do drugiej osoby. Na każde spotkanie, bardziej czy mniej oficjalne, ubieram się trochę bardziej elegancko niż zazwyczaj. Czy to rozmowa kwalifikacyjna, mimochodem zaniesienie CV, rozmowa z doradcą finansowym czy w banku. Nie chodzi tutaj o "mundurkowy" strój złożony z białej wykrochmalonej koszuli i prostej jak od linijki spódnicy za kolano. Ani o to, żeby spędzić godzinę przed lustrem i wyglądać jak milion dolarów.
Niech będą i te jeansy, ale w zestawieniu z jakąś koszulą, nawet luźniejszą. Nie wiem, jak wy, ale ja od razu czuję się wtedy po prostu lepiej i pewniej.

Konwenans, który pielęgnuję wiąże się z ubiorem. Nie chodzi co prawda o suknie, kapelusiki czy rękawiczki, ale o to, by ubierać się adekwatnie do sytuacji. Szczególnie będąc za granicą (w Wielkiej Brytanii) zaobserwowałam niepokojącą tendencję - ludzie przestają zwracać uwagę na ubiór. Przychodzą na rozmowę o pracę w jeansach i wyciągniętym t-shircie albo swetrze, do pracy...

Osobiście bardzo lubię konwenanse, choć zdaję sobie sprawę, że niektórzy ludzie uważają je za conajmniej niemodne, albo co gorsza "obciachowe". Moim ulubionym jest uroczystość zaręczyn. Wiem, że we współczesnym świecie pary chętniej zaręczają się gdzieś na osobności, często podczas wymyślnych wycieczek. Ja pod tym względem jestem jednak tradycjonalistką i bardzo lubię, gdy przyszły mąż najpierw pyta rodziców dziewczyny o jej rękę (co nie zmienia faktu, że uważam, że kobieta sama powinna decydować o swojej przyszłości, a nie jej rodzice). Klęknięcie przed wybranką to kolejny "obowiązkowy" akcent tego wydarzenia. A już z kwiatami dla narzeczonej i przyszłej teściowej to według mnie prawdziwy whole package . Takie tradycyjne zaręczyny uważam za wyraz zaufania, szacunku i przywiązania do rodzinnych wartości. Myślę, że istnieją jeszcze osoby, które właśnie tak wyobrażają sobie tę wyjątkową chwilę. Nie zawsze to co staromodne jest gorsze!

Osobiście bardzo lubię konwenanse, choć zdaję sobie sprawę, że niektórzy ludzie uważają je za conajmniej niemodne, albo co gorsza "obciachowe". Moim ulubionym jest uroczystość zaręczyn. Wiem, że we współczesnym świecie pary chętniej zaręczają się gdzieś na osobności, często podczas wymyślnych wycieczek. Ja pod tym względem jestem jednak tradycjonalistką i bardzo lubię, gdy...