Moja żona ceni mnie bardzo za kwiaty bez okazji, od lat zawsze jest do dla niej miłym zaskoczeniem. A ja już nie jednemu znajomemu powiedziałem jakim wielkim kluczem do sukcesu jest własnie bukiet,czy choć jeden, symboliczny, i nie jeden potem mi dziękował, bo w końcu w dzisiejszych czasach to już tak odległa prehistoria, że aż smutne ! Drugim oczywiście jest pomoc w założeniu kurtki czy płaszcza. Uważam że jest to naprawdę męskie zachowanie.

Moja żona ceni mnie bardzo za kwiaty bez okazji, od lat zawsze jest do dla niej miłym zaskoczeniem. A ja już nie jednemu znajomemu powiedziałem jakim wielkim kluczem do sukcesu jest własnie bukiet,czy choć jeden, symboliczny, i nie jeden potem mi dziękował, bo w końcu w dzisiejszych czasach to już tak odległa prehistoria, że aż smutne ! Drugim oczywiście jest pomoc w...

Generalnie trudno w obecnych czasach o konwenanse, choć jestem w stanie wymienić parę takich zachowań, które zawsze wywołują uśmiech na mojej twarzy. Uwielbiam, kiedy mężczyzna otwiera przed kobietą drzwi, całuje ją w rękę na przywitanie, czy nonszalancko zabiera bagaże, czy torby z zakupami z jej rąk.
Jeśli chodzi o rodzinne uroczystości to tak, eleganckie i odświętne ubranie jak najbardziej wchodzi w grę. Myślę, że strój wiele wnosi do estetyki i klimatu danego spotkania. Pomyślałam teraz o zbliżających się świętach Bożego Narodzenia, podczas których uwielbiam zasiadać do stołu w eleganckiej sukience, rajstopach, oraz subtelnym koku i dostojnych kolczykach.

Generalnie trudno w obecnych czasach o konwenanse, choć jestem w stanie wymienić parę takich zachowań, które zawsze wywołują uśmiech na mojej twarzy. Uwielbiam, kiedy mężczyzna otwiera przed kobietą drzwi, całuje ją w rękę na przywitanie, czy nonszalancko zabiera bagaże, czy torby z zakupami z jej rąk.
Jeśli chodzi o rodzinne uroczystości to tak, eleganckie i odświętne...

Konwenanse są sztywnymi ramami naszego zachowania i niekoniecznie ścisłe ich przestrzeganie jest dobre. Ale konwenanse określają też pewne normy zachowania. Moja rodzina jest dość nowoczesna ale jednocześnie przestrzegamy pewnych konwenansów. Na większe uroczystości żadne z nas nie przyjdzie w dresach czy jeansach. Jesteśmy nauczeni szacunku wobec starszych. Na pewno, nawet w dzisiejszych czasach ważna jest chociaż podstawowa zasada savoir-vivre. Prawda stara jak świat - jak cię widzą, tak cię piszą. Ale ta szczerze - większość z kobiet lubi, kiedy mężczyzna poda jej okrycie czy przytrzyma jej drzwi. Chociaż czasami to peszy. Pamiętam, że kiedyś nie wiedziałam jak mam się zachować gdy jeden z panów przywitał sie ze mną cmoknięciem nad dłonią.

Konwenanse są sztywnymi ramami naszego zachowania i niekoniecznie ścisłe ich przestrzeganie jest dobre. Ale konwenanse określają też pewne normy zachowania. Moja rodzina jest dość nowoczesna ale jednocześnie przestrzegamy pewnych konwenansów. Na większe uroczystości żadne z nas nie przyjdzie w dresach czy jeansach. Jesteśmy nauczeni szacunku wobec starszych. Na pewno, nawet...

Zacznę od tego, co mi się dzisiaj nie podoba: przepuszczanie w drzwiach. Sam zwyczaj mi nie przeszkadza, uważam go za zbędny, ale też nieszkodliwy. Nie podoba mi się kompletne jego niezrozumienie przez wielu współczesnych. Nie o to chodzi, żeby kobietę puścić przodem, ale żeby ułatwić jej przejście! Czyli m.in. nie blokować otwieranych drzwi własnym ciałem. Przepuszczanie kogoś w drzwiach czasem powinno polegać na tym, że to przepuszczający przechodzi pierwszy i przytrzymuje drzwi lub toruje dalszą drogę. Nieprzemyślane wmuszanie osobie "przepuszczanej" pierwszeństwa w drzwiach bez względu na okoliczności jest wkurzająco niewygodne i zaprzecza całej idei. No ale pan trzymacz drzwi się postarał i może uważać siebie za dżentelmena... Warczę, gryzę i wychodzę na oszalałą feministkę wojującą z uroczo staroświeckim, ale zupełnie nieszkodliwym zwyczajem. Więc podkreślam: zwalczam tylko jego wynaturzoną, karykaturalną formę.

Co mi się podoba? Coraz szersze rozpowszechnianie się zwyczaju mówienia sobie wzajemnie po imieniu. Kiedyś "tykanie" było niegrzeczne, ale mieliśmy wygodną grzecznościową formę "wy". Potem "wy" źle się niektórym kojarzyło (nie rozumiem, występuje w wielu miejscach na świecie i nie z "komuną" do nas przyszło) i zostało zastąpione potwornie niewygodnym "panowaniem" i "paniowaniem". Przejście na "ty" wydaje się powrotem do normalności, a dodatkowo skraca dystans i ułatwia swobodną wymianę myśli bez oglądania się na hierarchię ważności rozmówców. I to mi pasuje.

Zacznę od tego, co mi się dzisiaj nie podoba: przepuszczanie w drzwiach. Sam zwyczaj mi nie przeszkadza, uważam go za zbędny, ale też nieszkodliwy. Nie podoba mi się kompletne jego niezrozumienie przez wielu współczesnych. Nie o to chodzi, żeby kobietę puścić przodem, ale żeby ułatwić jej przejście! Czyli m.in. nie blokować otwieranych drzwi własnym ciałem. Przepuszczanie...

Mój ulubiony, to mówienie do teściowej "mamo" - tak trudno mi się z nim zmierzyć, że osiągam istny komizm słowny podczas rodzinnych spotkań, a gdy są to zjazdy kilkudniowe, liczba dróg na okrętkę kurczy się w zastraszającym tempie:
dzień 1: "kto chce herbaty!",
dzień 2: "spytaj swoją mamę, czy chce herbatę. A! I mi też zrób!",
dzień 3: "może herbatkę?",
dzień 4: "naszykowałam dzbanek herbaty, proszę się częstować",
dzień 5: ... dzisiaj herbaty nie będzie. Czas wracać do domu!

Mój ulubiony, to mówienie do teściowej "mamo" - tak trudno mi się z nim zmierzyć, że osiągam istny komizm słowny podczas rodzinnych spotkań, a gdy są to zjazdy kilkudniowe, liczba dróg na okrętkę kurczy się w zastraszającym tempie:
dzień 1: "kto chce herbaty!",
dzień 2: "spytaj swoją mamę, czy chce herbatę. A! I mi też zrób!",
dzień 3: "może herbatkę?",
dzień 4:...

Za bardzo przydatny uważam zwyczaj poznawania swoich sąsiadów zaraz po przeprowadzce. Z sąsiadami warto dobrze żyć, bo nigdy nie wiadomo, kiedy może nam być potrzebna ich pomoc, poza tym - dobre relacje zawsze mogą przerodzić się w przyjaźń, wspólne grillowanie, itd. Myślę, że taki obyczaj łatwo zauważyć przede wszystkim w małych miejscowościach, gdzie, jak wiadomo - sąsiedzi zawsze się znają. Właśnie w ten sposób w dzieciństwie poznałam moją przyjaciółkę - mieszkałyśmy obok, nasze rodziny dobrze się dogadywały i zdarzało się, że moi rodzice zajmowali się nią lub odwrotnie - ja chodziłam do sąsiadów, gdy byłam za młoda, by zostać bez opieki. Ta znajomość przetrwała do dziś. ;)
Teraz mieszkam w bloku, w dużym mieście, nie znam moich sąsiadów tak dobrze, jak w małej miejscowości, ale i tak staramy się ze sobą witać czy uśmiechnąć - i od razu milsza atmosfera w windzie!

Za bardzo przydatny uważam zwyczaj poznawania swoich sąsiadów zaraz po przeprowadzce. Z sąsiadami warto dobrze żyć, bo nigdy nie wiadomo, kiedy może nam być potrzebna ich pomoc, poza tym - dobre relacje zawsze mogą przerodzić się w przyjaźń, wspólne grillowanie, itd. Myślę, że taki obyczaj łatwo zauważyć przede wszystkim w małych miejscowościach, gdzie, jak wiadomo -...

Pracuję z ludźmi starszymi w Niemczech. Między nami jest różnica dwóch pokoleń. Pierwszego dnia proponują przejść na „ty”. Trudno mi sobie wyobrazić, abym w Polsce powiedziała do mojej dziewięćdziesięcioletniej sąsiadki: „Czesia, co u ciebie słychać?”. Te słowa nie przeszłyby mi przez gardło. Ona po tym wydarzeniu z pewnością długo nie mogłaby się pozbierać. W Niemczech schodząc rano do salonu mówię: „Dzień dobry Helga, jak się masz?”. Między nami istnieje nie tylko ogromna różnica wieku. Łączą nas relacje czysto zawodowe. Helga jest osobą wyższą rangą. Jestem zwolenniczką zwracania się do siebie w ten sposób. Moim zdaniem zmniejsza to dystans. W obliczu choroby podopiecznych łatwiej się tak pracuje. Niektóre opiekunki pozwalają, aby osoby starsze zwracały się do nich per „ty”, same natomiast pozostają przy formie Pan/ Pani/ Państwo. Tymczasem jeśli osoba starsza proponuje nam zwracanie się po imieniu, możemy się zgodzić na tą propozycję lub ją odrzucić. Jeśli ktoś zwraca się do nas per „ty”, a my używamy słowa „Pan/Pani/ Państwo”, nie wyraża to szacunku do starszej osoby, lecz jest to faux pas. Do tego osoba z zewnątrz może pomyśleć, że ma tu miejsce brak szacunku - w tym przypadku Niemki do Polki. Sama zaliczyłam taką wpadkę. Podopieczna zaproponowała mi zwracanie się po imieniu. Ja się na to zgodziłam, po czym nie mogłam się przełamać, by zwracać się do niej per „ty” i przeszłam z powrotem na „pani”. Staruszka po moim pierwszym „pani” również powróciła do tego zwrotu.

Pracuję z ludźmi starszymi w Niemczech. Między nami jest różnica dwóch pokoleń. Pierwszego dnia proponują przejść na „ty”. Trudno mi sobie wyobrazić, abym w Polsce powiedziała do mojej dziewięćdziesięcioletniej sąsiadki: „Czesia, co u ciebie słychać?”. Te słowa nie przeszłyby mi przez gardło. Ona po tym wydarzeniu z pewnością długo nie mogłaby się pozbierać. W Niemczech...

Konwenans kojarzy mi się przede wszystkim z tradycją, ta zaś przede wszystkim ze świętami. W mojej rodzicie jest tradycja związana z dawaniem prezentów na święta Bożego Narodzenia, która wychodzi na przeciw stereotypom oraz powszechnej opinii w niektórych kręgach społecznych mówiący o fakcie że im droższy i lepszy dasz prezent, tym lepsza będzie opinia o tobie. Mianowicie przed każdymi świętami mamy losowanie, w którym każdy członek rodziny (z wyjątkiem dzieci) losuje osobę której sprawi prezent, omawiamy również kwotę w której trzeba kupić prezent, lub materiały potrzebne do jego zrobienia, dzięki temu nikt nie "odstaje" od reszty a prezent jest tym czym powinien być, drobnym upominkiem sprawiającym radość a zarazem ukazaniem trudu jaki sprawił sobie ktoś aby go zrobić, ponieważ zmusza to często do większej kreatywności.

Konwenans kojarzy mi się przede wszystkim z tradycją, ta zaś przede wszystkim ze świętami. W mojej rodzicie jest tradycja związana z dawaniem prezentów na święta Bożego Narodzenia, która wychodzi na przeciw stereotypom oraz powszechnej opinii w niektórych kręgach społecznych mówiący o fakcie że im droższy i lepszy dasz prezent, tym lepsza będzie opinia o tobie. Mianowicie...

XXI wiek. Ogromy postęp i ogólny dostęp do wszystkiego, co ów przynosi. Łamiemy konwenanse, odchodzimy od stereotypów, porzucamy ciasne „gorsety” tego, co wypada, a co nie. A ja nadal lubię to, co może już niemodne: szacunek, atencja, uprzejmość, czego szczególnym wyrazem jest właściwy ubiór. Lubię w niedzielę, święto (państwowe, kościelne, moje prywatne jak urodziny czy rocznica ślubu) lub na czas wizyty, ubrać się inaczej niż w każdy inny dzień. Wysiłek włożony w dobór garderoby, szczególną pielęgnację ciała, a w efekcie schludny wygląd i niewymuszona elegancja poprawiają humor i samopoczucie, dodają mi pewności siebie. Są też ukłonem w stronę tych, z którymi się spotykam. W tym konwenansie, moim wręcz rytuale znajduję prawdziwość perskiego przysłowia: wygląd zewnętrzny człowieka to strona tytułowa jego wnętrza.

XXI wiek. Ogromy postęp i ogólny dostęp do wszystkiego, co ów przynosi. Łamiemy konwenanse, odchodzimy od stereotypów, porzucamy ciasne „gorsety” tego, co wypada, a co nie. A ja nadal lubię to, co może już niemodne: szacunek, atencja, uprzejmość, czego szczególnym wyrazem jest właściwy ubiór. Lubię w niedzielę, święto (państwowe, kościelne, moje prywatne jak urodziny czy...

Najbardziej podoba mi się, kiedy uczestnicy posiłku potrafią zachować się przy stole.
Uroczysty obiad, stół weselny, wieczorna kolacja w gronie znajomych i rodziny to okazje, które wiele mówią o ludzkiej kulturze.
Podoba mi się kiedy mężczyzna odsuwa kobiecie krzesło, gdy ta chce usiąść, gdy ludzie wiedzą jakie tematy można poruszać przy jedzeniu, gdy ktoś podaje komuś koszyczek z chlebem, by ta osoba nie musiała przechylać się przez pół stołu, mocząc przy tym dekolt w sałatce warzywnej.
Podoba mi się, gdy na czas posiłku wyłączony jest telewizor, gdy ktoś żuje z zamkniętymi ustami, nie siorbie, nie wydłubuje spomiędzy zębów resztek jedzenia, nie beka, nie kicha tak, że zastawa spada itd.
Podoba mi się, kiedy przy stole zostaje zachowana kultura słowa. Jeśli podejmuje się tematy optymistyczne,pozbawione wulgaryzmów i nie powodujące mdłości i kłótni między uczestnikami posiłku.
W takiej atmosferze wzajemnego szacunku i kultury nawet jedzenie smakuje lepiej.

Najbardziej podoba mi się, kiedy uczestnicy posiłku potrafią zachować się przy stole.
Uroczysty obiad, stół weselny, wieczorna kolacja w gronie znajomych i rodziny to okazje, które wiele mówią o ludzkiej kulturze.
Podoba mi się kiedy mężczyzna odsuwa kobiecie krzesło, gdy ta chce usiąść, gdy ludzie wiedzą jakie tematy można poruszać przy jedzeniu, gdy ktoś podaje komuś...