Kto pomylił się zamawiając sygnaturę akt? Ta informacja zelektryzowała całą kancelarię. W takim miejscu nie ma mowy o pomyłce, nawet jeśli dotyczy tylko jednej cyferki. Na pierwszy ogień poszła sekretarka Klara.

- Ty zamawiałaś akta?
-Ja, ale wszystko zgodnie z wytycznymi.- Kala była pewna siebie. I pokazała karetluszkę z syganturą. Faktycznie, już tam był błąd.
-Kto Ci ją dał?
-Aplikant Matuszyński.

Kolejną osobą był aplikant Matuszyński. Młody, zagubiony, ciut pryszczaty w za duzym garniturze.
-Ty dałeś tą kartkę Klarze?
-Ttttaaak. -I ten dygocący klusek ma być orłem palestry? Bogowie...
-Tu jest błąd.
-Tak podyktowała Pani Mecenas.
-Która?
Milczał co oznaczało, że boi się konsekwencji.
- I tak dostaniesz po dupie. Każdy dba o siebie.- wyszeptałam, a on napisał na karteluszce nazwisko.

Mecenas Bąk siedziała zadowolona. Młoda, dopiero po egzaminie, a już mająca poważanie. I ojca właściciela kancelarii.
-Pani Mecenas, to Pani wprowadziła błąd do zamówienia akt.
-Nonsens. To ta niedouczona sekretarka, której największym autetm są cycki.
-To Pani podała mylną sygnaturę.
-Powtarzam, że myli się Pan. Zresztą to nie akta dla mnie. Co ja tu robie? Mam pracę.- uśmiechnęła się kpiąca. Bogata wiedźma.
-Wiem, że Pani to zrobiła. I wiem czemu. Na ostatniej imprezie to Klara wyszła z Majewskim od fuzji. Pani walczy o niego od dwóch miesięcy, a on woli ją: niedouczoną i bez kontaktów. Bolało?
-Jak cholera. Ale i tak ojciec ją zwolni. A Panu radzę zachować odkrycie dla siebie. - wyszła szybkim krokiem. I tak jej się upiecze.

Kto pomylił się zamawiając sygnaturę akt? Ta informacja zelektryzowała całą kancelarię. W takim miejscu nie ma mowy o pomyłce, nawet jeśli dotyczy tylko jednej cyferki. Na pierwszy ogień poszła sekretarka Klara.

- Ty zamawiałaś akta?
-Ja, ale wszystko zgodnie z wytycznymi.- Kala była pewna siebie. I pokazała karetluszkę z syganturą. Faktycznie, już tam był błąd.
-Kto Ci...

Środa wieczór
-Ona musi być w domu! Wydaję mi się, że jak rozpalałem w piecu widziałem ją... błysnęła przed oczami.
-Jesteś pewny, że nie zostawiłeś jej w pracy?
-Nie zostawiłem, po co?
-To może zgubiłeś jak wracałeś do domu.
-Nie, jestem pewny, że widziałem ją podczas rozpalania. Przeszukam kotłownię.
-Nie ma jej, ale znalazłem ulubioną piłeczkę psa… Po rozpalaniu poszedłem umyć ręce, może jest w łazience!?
-Czemu rozbierasz syfon zlewu?
-Może tam wpadła, wiem że jest większa niż otwór odpływu, ale w tym domu dzieją się cuda, więc w jakiś cudowny sposób mogła się tam znaleźć. Cholera! Nie ma!
-Spokojnie, co jeszcze robiłeś?
-Byłem w kuchni obierałem Ci grejpfruta… przeszukam śmieci.
-Zawsze się brzydziłeś grzebać w śmieciach, a teraz ryjesz w nich jak dziecko w piaskownicy.
-Nie ma, ale zjedz grejpfruta, może jest w miseczce! No już, na co czekasz to bardzo ważne dla mnie!
-Nie ma, a może Ci wpadła do pieca jak rozpalałeś, tyle razy powtarzałeś że musisz ją zwęzić bo jest za luźna.
-Teraz się nie dowiemy, dopiero z rana jak piec wygaśnie, teraz tam hulają ognie piekielne, a cała komora jest załadowana.
-Daj spokój tak walnęłam żebyś odpuścił, kupisz nową.
-Nie mogę, muszę ją odnaleźć ma dla mnie wartość sentymentalną, nie mogę znieść myśli, że ktoś ją znalazł lub ukradł!
Czwartek rano
-Sprawdzę ten piec i tak trzeba wybrać popiół.
-Jak chcesz i tak pewnie jeśli tam była to ją stopiło
Głośny krzyk z kotłowni.
-Jest! Cała czarna, ale jest! Może się doczyści była w piecu, moja obrączka!

Środa wieczór
-Ona musi być w domu! Wydaję mi się, że jak rozpalałem w piecu widziałem ją... błysnęła przed oczami.
-Jesteś pewny, że nie zostawiłeś jej w pracy?
-Nie zostawiłem, po co?
-To może zgubiłeś jak wracałeś do domu.
-Nie, jestem pewny, że widziałem ją podczas rozpalania. Przeszukam kotłownię.
-Nie ma jej, ale znalazłem ulubioną piłeczkę psa… Po rozpalaniu...

Dziś miałam naprawdę ciężki dzień w pracy. Zdecydowanie potrzebuję odstresowania. Postanowiłam. Wracam do domu, szybki obiad i koniecznie kieliszek czegoś mocniejszego. Mocniejszego, dzisiaj nawet moje ukochane winko nie pomoże. Na szczęście mam jeszcze nalewkę z pigwy własnego wyrobu. Tak to jest to na co mam dziś ochotę!
Wszystko już ogarnęłam i czas na mój relaks. Sięgam do barku, a tam pusta karafka!
- Co do cholery!?!? Gdzie moja pigwówka??? Kto ją ruszył i to w dodatku bez mojej wiedzy??
Moje pierwsze podejrzenie pada na mamę, siostrę lub męża. Oczywiście mąż jest głównym podejrzanym w tej sprawie, niemniej jednak w końcu to nalewka, a nie piwo. Staram się podejść do tematu na chłodno, aby znaleźć winowajcę.
- Kochanie, miałam dziś taki ciężki dzień dzień. Może nalejesz mi kieliszek pigwówki. Inaczej chyba dziś nerwy mi nie przejdą. - Widzę zmieszanie na jego twarzy. - A więc mam winnego. Kiedy? Dlaczego i jakim prawem ruszyłeś moją nalewkę, ja dziś jej potrzebuję.
- No wiesz, Adam był na meczu w środę. Mieliśmy cztery piwka, ale była dogrywka i nam zabrakło. A ta nalewka była całkiem niezła i tak mieliśmy wypić po kieliszku, ale poszła cała. Przepraszam, miałem Ci powiedzieć.
- Ale nie powiedziałeś! Teraz się zbieraj do sklepu, ja naprawdę miałam ciężki dzień...

Dziś miałam naprawdę ciężki dzień w pracy. Zdecydowanie potrzebuję odstresowania. Postanowiłam. Wracam do domu, szybki obiad i koniecznie kieliszek czegoś mocniejszego. Mocniejszego, dzisiaj nawet moje ukochane winko nie pomoże. Na szczęście mam jeszcze nalewkę z pigwy własnego wyrobu. Tak to jest to na co mam dziś ochotę!
Wszystko już ogarnęłam i czas na mój relaks....

Wchodzę do domu. Mijam dziadka. Rzucam na szafkę telefon. Biegnę do toalety.
Wychodzę. Nie widzę telefonu. Starzec siada zadowolony przed telewizorem.
- Dziadziu, widziałeś mój telefon?
- Ależ wnusiu, przecież ja tu od godzinki oglądam bardzo interesujący film.
Zerkam na ekran telewizora. Skąpo ubrana pani wymachuje nogami. Babcia budzi się i podnosi głowę.
- Wnusiu, zostaw dziadka w spokoju.
- Ależ babciu, przed chwilą położyłam na szafce telefon i nie ma go. Przecież wiem jeszcze, co zrobiłam pięć minut temu.
- Mam rozumieć, że to ja z dziadkiem nie wiemy, co robiliśmy pięć minut temu? Ja tu cały czas mam na niego oko.
- Ależ babciu.
Bezradnie patrzę na dwoje staruszków. Idę sprawdzić w łazience. Może faktycznie w pośpiechu wzięłam telefon ze sobą.
- Widzisz Kazik! Jaka ta młodzież roztargniona.
- Ależ babciu. Dziadek musiał go schować.
- Kazik, to prawda?
Babcia patrzy groźnym wzrokiem na męża.
- Czy ja wiem - odpowiada dziadek.
Babcia próbuje mnie pocieszyć.
- Basiu, przykro mi. Z pewnością się znajdzie.
Spogląda na dziadka.
- Oj Kazik, ty zawsze coś zmajstrujesz.
- Kochanie, nie mów tak. Przyniosłem nam smakołyk.
Mówiąc to, dziadek wskazuje na dwa talerzyki z roztopionymi lodami.
Mam dziwne przeczucie. Otwieram zamrażalnik. Obok lodów leży mój telefon.
Babcia poprawia się na fotelu.
- Co za roztargnione dziecko. Chowa telefon do zamrażalki, a nas posądza, że go gdzieś zapodzialiśmy. Dobry ten budyń ci dzisiaj wyszedł kochanie.

Wchodzę do domu. Mijam dziadka. Rzucam na szafkę telefon. Biegnę do toalety.
Wychodzę. Nie widzę telefonu. Starzec siada zadowolony przed telewizorem.
- Dziadziu, widziałeś mój telefon?
- Ależ wnusiu, przecież ja tu od godzinki oglądam bardzo interesujący film.
Zerkam na ekran telewizora. Skąpo ubrana pani wymachuje nogami. Babcia budzi się i podnosi głowę.
- Wnusiu, zostaw...

- Kto wylał na dywan syrop?! – krzyknęła moja mama rano.
- Syrop? – zdziwiłam się i wymieniłam spojrzenia z siostrami, dziesięcioletnią Zosią i czternastoletnią Marysią.
- Nie wiem! Syrop, miód, sok… cokolwiek!
- Skąd wiesz, że to to?
- Bo się klei i jest słodkie.
- Ja byłam u Kasi – odparła Zosia.
- A ja na treningu – dodała Maria.
- To nie ja - powiedziałam.
- Byłaś jedyna w domu! To musiałaś być ty! Nie kłam, bo wiem, że to ty! Co wylałaś lub rozbiłaś? Ja się tego dowiem!
- Ale mamo… ja nic nie wiem.
- Nie kłam i odpowiedz mi. Nic się nie stanie…
- Ale to nie ja…
- Przestań kłamać!
Załamałam ręce. Praktycznie w ogóle nie wychodziłam z pokoju. Ponad cztery godziny oglądałam „Potop”. Robiłam sobie tylko przerwy, aby pójść do toalety. I nie wiedziałam, co się dzieje na dole. Dom był zamknięty, aż rodzice wrócili od wujka… A kotłownia też kleista. Mama krzyczała na mnie, że w końcu się dowie, co zrobiłam i jak. Wyprzedziłam ją.
Zosię zaprowadziłam do Kaśki o 15 i u niej nocowała. To nie ona…
- O której wróciłaś do domu? – zapytałam Marysię.
- O 18, po rodzicach.
- Co potem zrobiłaś?
- Zjadłam obiad i robiłam lekcje.
- Wychodziłaś później?
- Żeby się umyć.
- Schodziłaś na dół?
- Nie.
Zadałam podobne pytania tacie.
- Oglądałem telewizję i zobaczyłem, że Jerzy przyjechał. Wziąłem wór i postawiłem go na dywanie, a później dałem do kotłowni.
Winowajcą był pan Jerzy – pszczelarz. Prawdopodobnie wylał mu się słoik miodu w samochodzie, a tata tego nie zauważył. Układanka się rozwiązała. Mama mnie przeprosiła.

- Kto wylał na dywan syrop?! – krzyknęła moja mama rano.
- Syrop? – zdziwiłam się i wymieniłam spojrzenia z siostrami, dziesięcioletnią Zosią i czternastoletnią Marysią.
- Nie wiem! Syrop, miód, sok… cokolwiek!
- Skąd wiesz, że to to?
- Bo się klei i jest słodkie.
- Ja byłam u Kasi – odparła Zosia.
- A ja na treningu – dodała Maria.
- To nie ja - powiedziałam.
- Byłaś...

Coś kazało jej zatrzymać się w drzwiach. Co przegapiłam?
Ręka bezwiednie sięgnęła za klamkę drzwi wyjściowych, przez ramię przewieszona jest już torebka. Stop! Muszę wrócić do punktu wyjścia- kuchnia. Zastygła tak jak ją zostawiłam. Cztery kubki w zlewie, jeden na stole z nierozpuszczonym w kawie cukrem. Okruchy przy chlebaku i nóż z zaschniętym już masłem. Wzrok zatrzymuje przy kubku na stole- czy to tu ostatnio ją widziałam? Delikatnie sprawdzam szafkę z kawą i herbatą, starając się nie zostawić dodatkowych odcisków palców. Nie ma. Spojrzałam na zegarek, czas gonił nieubłaganie. Do pomieszczenia wszedł jedyny dostępny świadek. Dwudniowy zarost, włosy rozwichrzone na wszystkie strony, wymięta koszulka i rozdarte nad kolanem spodenki. Lekko opuchnięta twarz, z której nie dało się odczytać kompletnie nic. Czy on pomoże mi rozwiązać sprawę?
- Kochanie ty jeszcze nie w pracy? Spóźnisz się.- Lekko zachrypnięty głos uprzedził moje pytanie.
- Nie, nie mogę znaleźć telefonu! Widziałeś go?
- Oho, Pani Detektyw znowu prowadzi dochodzenie. – Powiedział świadek nastawiając czajnik i zostawiając dodatkowe odciski palców. – Sprawdź na szafce nocnej.
W emocjach pędzę do sypialni, dobiegam do szafki i widzę zaginioną! Sprawa rozwiązana! Przypływ energii, radości i nagły wyrzut dopaminy sprawiają, że z uśmiechem całuje świadka w policzek i ze spokojem wychodzę z domu. Jutro może nie pójść tak łatwo. Co będzie, jeżeli świadek wyjdzie wcześniej do pracy a tym razem zaginione będą klucze?

Coś kazało jej zatrzymać się w drzwiach. Co przegapiłam?
Ręka bezwiednie sięgnęła za klamkę drzwi wyjściowych, przez ramię przewieszona jest już torebka. Stop! Muszę wrócić do punktu wyjścia- kuchnia. Zastygła tak jak ją zostawiłam. Cztery kubki w zlewie, jeden na stole z nierozpuszczonym w kawie cukrem. Okruchy przy chlebaku i nóż z zaschniętym już masłem. Wzrok...

On zaginął. W sumie nie wiadomo czy zginął czy "tylko" zaginął. W każdym razie nie ma go i to jest trudna do zniesienia rzeczywistość. Dzieci płaczą, matka z ojcem chodzą z kąta w kąt. Postanawiam w końcu, że muszę Go odnaleźć. Tak się nie da żyć. Niepewność i niewiedza dobijają. Pytam więc po kolei wszystkich potencjalnych świadków. Chcę ustalić kto Go widział ostatni. Pytam gdzie i kiedy Go widzieli. Wszystko spisuję w notesie, jak prawdziwy śledczy. Oczywiście świadkowie odżegnują się od winy. No przecież był, widzieli Go, tam gdzie zwykle. Przechodzę więc do kolejnego etapu poszukiwań. Sama, często na kolanach albo nawet czołgając się sprawdzam wszystkie znane mi miejsca w których do tej pory się ukrywał. Tu zeznania świadków okazują się wreszcie pomocne. Kryjówek jest wiele i kiedy zaglądam w którąś z nich wydaje mi się że był tu przed chwilą, że jego cień widziałam jak znikał. Sama nie wiem dlaczego ale dopiero na samym końcu zaglądam do jego ulubionej tajnej skrytki. Dlaczego od niej nie zaczęłam? Pomyślałam że to będzie zbyt proste, że raczej tu się nie schowa, bo pomyśli że tutaj od razu przyjdę. Cóż najprostsze rozwiązanie po raz kolejny okazuje się być najlepsze. On tu jest! Leży zadowolony, jak gdyby nigdy nic. Jakbyśmy nie szukali wszyscy, jakbyśmy się nie zamartwiali. Jakbyśmy nie roztrząsali w myślach jak to będzie bez niego. A On leży tam gdzie leży zazwyczaj gdy nie jest na swoim miejscu. Wciśnięty pod kanapą. Cholerny pilot od telewizora.

On zaginął. W sumie nie wiadomo czy zginął czy "tylko" zaginął. W każdym razie nie ma go i to jest trudna do zniesienia rzeczywistość. Dzieci płaczą, matka z ojcem chodzą z kąta w kąt. Postanawiam w końcu, że muszę Go odnaleźć. Tak się nie da żyć. Niepewność i niewiedza dobijają. Pytam więc po kolei wszystkich potencjalnych świadków. Chcę ustalić kto Go widział ostatni....

Gdzie to cholerstwo jest? Kręcę się nerwowo po kuchni. Zdarza mi się zapodziewać różne rzeczy, ale tego nie da się zapodziać. No dobra, oddycham głęboko, wdrażamy śledztwo.

Faza 1 – przeszukanie i badanie śladów. Zaczynam od kuchni, zaglądam wszędzie, bez rezultatu. Pokój syna, Kuba ma taki bajzel, że muszę posprzątać, żeby skutecznie szukać, ale bez rezultatu. Garaż z warsztatem Marka – nic, pokój córki (choć nie wiem po co mogłaby tego potrzebować) – nic. Do kuchni zagląda nasz labrador, może to on jest złodziejem? Z lupą w ręku oglądam szufladę, śladów psich zębów nie ma, ale i tak biegnę do jego legowiska – nie ma. Wkładam kalosze i zabieram psa do ogrodu, żeby sprawdzić jego ulubione kryjówki. Nic!

Faza 2 – przesłuchanie podejrzanych. Dzwonię do męża, nie przyznaje się. Ze szkoły wraca syn, przepytuję go na okoliczność kradzieży, a on udaje niewiniątko. Córka nie odbiera telefonu, przyjaciółka nie obraża się tylko dlatego, że dobrze mnie zna. Nic!

Faza 3 – konfrontacja. Siedzimy wszyscy przy obiedzie, mąż zajada ze smakiem jajko sadzone. Informuję rodzinę o kradzieży i uważnie obserwuję ich reakcje. Córka wychodzi i wraca z...
- Gdzie to było! – wrzeszczę.
- A pamiętasz, jak dwa dni temu zabiłaś pająka w salonie – pyta moja latorośl. Mąż krztusi się ziemniakiem.
- Następnym razem przeszukaj cały dom, a nie tylko „możliwe” miejsca – radzi.
Wyciągam rękę.
- Kluczyki! – żądam. - Przecież nie będę klepać kotletów tłuczkiem, którym zabiłam pająka – tłumaczę, widząc jego zdumioną minę.

Gdzie to cholerstwo jest? Kręcę się nerwowo po kuchni. Zdarza mi się zapodziewać różne rzeczy, ale tego nie da się zapodziać. No dobra, oddycham głęboko, wdrażamy śledztwo.

Faza 1 – przeszukanie i badanie śladów. Zaczynam od kuchni, zaglądam wszędzie, bez rezultatu. Pokój syna, Kuba ma taki bajzel, że muszę posprzątać, żeby skutecznie szukać, ale bez rezultatu. Garaż z...

Są takie momenty w życiu człowieka, kiedy jedno zdarzenie wywraca jego wyobrażenia o 360 stopni. Podczas odwiedzin u moich rodziców, postanowiłam się pochwalić mojemu mężowi, jakie przepiękne grzyby znajdowałam będąc dzieckiem. Przeszukałam wszystkie rodzinne albumy w poszukiwaniu zdjęć, ale nigdzie ich nie było. Sprawa nie dawała mi spokoju, a nasza rodzinna kronikarka Mama, akurat wyszła do sklepu. Z niecierpliwością wyczekiwałam jej powrotu.Gdy tylko usłyszałam jej kroki na klatce schodowej, rzuciłam się do drzwi z zapytaniem, czy nie wie gdzie są te zdjęcia z grzybami. "Pytasz o te zdjęcia z grzybami, które najpierw kupiliśmy na rynku, a potem podrzuciliśmy do lasu?" Cisza..."Zawsze myśleliśmy, że się zorientowałaś i skutecznie udajesz przed Asią? (to moja młodsza siostra).

Są takie momenty w życiu człowieka, kiedy jedno zdarzenie wywraca jego wyobrażenia o 360 stopni. Podczas odwiedzin u moich rodziców, postanowiłam się pochwalić mojemu mężowi, jakie przepiękne grzyby znajdowałam będąc dzieckiem. Przeszukałam wszystkie rodzinne albumy w poszukiwaniu zdjęć, ale nigdzie ich nie było. Sprawa nie dawała mi spokoju, a nasza rodzinna kronikarka...

„Uwaga zaginął kot! Ma na imię Sówka. Jest szylkretką z półdługą sierścią i charakterystycznym pyszczkiem Jekyll&Hyde! Rodzina tęskni.”
Oczami wyobraźni już widziałam takie plakaty porozwieszane po okolicy. Ja i P. wróciliśmy po pracy a kota nie ma. Tzn. jeszcze nie jesteśmy pewni, ale nie przybiegła przywitać nas w drzwiach jak to ma w zwyczaju. „Sówka, kici kici”. Chyba musimy opracować plan poszukiwania zaginionej. Najpierw sprawdzamy mieszkanie: za łóżkiem, pod łóżkiem, w pudełkach, w wannie – nie ma. Oczywiście cały czas wołamy „kici, kici”. Może M. (mój brat, który z nami mieszkał na studiach) zamknął Sówkę w swoim pokoju. Sprawdzamy, nie ma. Spokojnie, następny punkt. Wyszłam na korytarz, obeszłam piętro, weszłam wyżej i niżej. Nie ma kota. Wróciłam do mieszkania. Już mieliśmy zaczynać kolejny punkt poszukiwań czyli iść na obchód po sąsiadach gdy wrócił M.
- Młody, zaginął kot musisz odpowiedzieć na kilka pytań - dopadłam go, jeszcze w przedpokoju z torbą i kurtką w ręku.
- Gdzie widziałeś…– i nagle olśnienie jak grom z nieba, M. ma kurtkę!
- Czyżbyś zamknął ją w szafie? – pyta/stwierdza śmiejąc się P.
- Nie wiem.
W przedpokoju stoi duża szafa z przesuwanymi drzwiami. Przesuwamy skrzydło a tu na szalach przeciąga się zaspany kot: najpierw przednie łapy, później tylne.
- Miau?
- Ty zołzo mała, nawołujemy a ty nawet się nie odezwiesz.
W każdym razie śledztwo zakończone sukcesem: kot się odnalazł. Usługi detektywistyczne – nazwa w trakcie opracowywania - polecają swe usługi.

„Uwaga zaginął kot! Ma na imię Sówka. Jest szylkretką z półdługą sierścią i charakterystycznym pyszczkiem Jekyll&Hyde! Rodzina tęskni.”
Oczami wyobraźni już widziałam takie plakaty porozwieszane po okolicy. Ja i P. wróciliśmy po pracy a kota nie ma. Tzn. jeszcze nie jesteśmy pewni, ale nie przybiegła przywitać nas w drzwiach jak to ma w zwyczaju. „Sówka, kici kici”. Chyba...