Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Tina
nikolsosna
Szarlotka
Sofia
mitomo

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Tina
nikolsosna
Szarlotka
Sofia
mitomo

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Gdy przekroczyłem próg pokoju, w powietrzu jeszcze unosił się puch z poduszek.
Obu podejrzanych zastałem na miejscu zbrodni. Siedzieli i uśmiechali się do mnie.
Ten z lewej merdał ogonem. Może nawet trochę zbyt energicznie. Z drugiej strony ten z prawej nie miał czym merdać. Ciężko było stwierdzić jego poziom podekscytowania. Albo zdenerwowania.
Pan wrócił, jest zły i rozczarowany. Taki przekaz chciałem im posłać.
Spojrzałem na obu podejrzanych spode łba, prosto w oczy. Ich uśmiechy dalej były szerokie, lecz oczy zaczęły wyrażać zaniepokojenie. Jeden, czy obaj? Ta myśl nagle zaczęła kołatać mi w głowie. Próbowałem zlokalizować drobiny poduszek w kącikach ich pysków lub pod pazurami. Patrzyłem uważnie, lecz nie dostrzegłem niczego. Postanowiłem obrać kurs kolizyjny, dobry i zły policjant. Oskarżyłem jednego z nich o zbrodnie i obserowałem reakcje ich obu.
"Ares, czemu to zrobiłeś? Zły pies!" - powiedziałem patrząc mu prosto w oczy.
Twardy zawodnik, wytrzymał spojrzenie, choć jego uśmiech trochę się zmniejszył. Spojrzałem na Remusa - podobna reakcja. A przecież jego o nic nie oskarżałem..
Postanowiłem spojrzeć na całą sytuację z ich perspektywy.
Usiadłem między nimi i spojrzałem na miejsce gdzie stałem. Wtem go dostrzegłem. Na framudze nad drzwiami siedział kot sąsiadów. Obaj go nie znoszą.. No i wszystko jasne. Pewnie wszedł przez okno, wylegiwał się na poduszcze, gdy go znaleźli..

Gdy przekroczyłem próg pokoju, w powietrzu jeszcze unosił się puch z poduszek.
Obu podejrzanych zastałem na miejscu zbrodni. Siedzieli i uśmiechali się do mnie.
Ten z lewej merdał ogonem. Może nawet trochę zbyt energicznie. Z drugiej strony ten z prawej nie miał czym merdać. Ciężko było stwierdzić jego poziom podekscytowania. Albo zdenerwowania.
Pan wrócił, jest zły i...

Wiedziałam, że tak będzie! Na chwilę tylko człowiek spuści coś z oczu i od razu znajdują się chętni do "opieki". Żadnych śladów! Chyba jednak trzeba rozważyć ten monitoring w garderobie... Muszę zrobić listę podejrzanych, którzy byli w tym czasie w domu:
• mąż
• Aśka
• Magda
• dziadek
• Filemon
Filemona chyba wykreślę, bo co też kot zrobiłby z moją torebką? Dziadek w sumie też jest poza podejrzeniem. Mąż... niby nie miałby powodu, ale może coś po kryjomu uszkodził i oddał do naprawy? A córki, no cóż: dwie pannice, małe sroczki, coś wspominały o jakiejś imprezie...  I to jest motyw! Zacznę od nich, tylko muszę przesłuchać je oddzielnie, żeby nie ustaliły wersji. No dobrze, czas na Aśkę.

Jak to nie masz pojęcia o czym mówię? Przecież mówiłaś, że ci się podoba. I że pasowałaby ci do tej nowej sukienki. Lepiej od razu się przyznaj, będzie mniejsza kara! Już dobrze, przecież nie krzyczę... Tyle, że torebka nie wyparowała! Przecież mówię, że nie krzyczę. Niech ci będzie, wierzę ci. Zawołaj mi tu Magdę... Świetnie! Jeszcze dzwonek do drzwi. Zobacz szybciutko kogo tam niesie. Kto przyszedł? Ciocia Kasia? I że co przyszła oddać? Aaaa tak... Pamiętam... Jak tam Kasiu randka? Udana? Cieszę się. Tak, tak, nie ma sprawy, wpadaj pożyczać cokolwiek kiedy tylko zechcesz! Pa! A Ty Asiu czemu tak na mnie patrzysz? Na szczęście zostajesz oczyszczona z zarzutów. Już, już, nie dąsaj się tak, przepraszam, możesz już iść. I zabierz proszę ze sobą Filemona, bo jakoś tak dziwnie na mnie patrzy...

Wiedziałam, że tak będzie! Na chwilę tylko człowiek spuści coś z oczu i od razu znajdują się chętni do "opieki". Żadnych śladów! Chyba jednak trzeba rozważyć ten monitoring w garderobie... Muszę zrobić listę podejrzanych, którzy byli w tym czasie w domu:
• mąż
• Aśka
• Magda
• dziadek
• Filemon
Filemona chyba wykreślę, bo co też kot zrobiłby z moją torebką? Dziadek w sumie...

Sięgnęłam po portfel, otwarłam go i...zaraz, zaraz, gdzie moj dowód osobisty??!! Poczułam, że moje kolana zrobiły sie nagle dziwnie miękkie i osunęlam się całkiem zgrabnie, jak na mnie, na stojący obok fotel. Z reguły przy siadaniu trafiałam na poręcz, a i też zdarzyło mi sie już usiąść obok, lądując na podłodze. Mój mąż siedzący na tym samym sprzęcie, tylko naprzeciwko, spojrzal na mnie z lekkim niepokojem. Pewnie zauważył, że w sekundzie pobladłam.
- Jezus Maria! Ukradli mi dowód! Zaraz, zaraz, a może gdzieś go zostawiłam?? Tak, to napewno w banku. Jak płaciłam ratę za pralkę! A taka ta wypindrzona pracownica była miła. Proszę, proszę, wiedziałam, że jak ktoś tak dobrze wygląda, to mózgu używa bardzo rzadko, a już napewno nie po to, żeby pomyśleć, iż dowód osobisty oddaje się klientowi...A jak ktoś już wziął na mnie coś na raty, albo jakiś kredyt!!??
Serce zaczęlo walić mi jak oszalałe:
- Cholerna baba!! Że też zatrudniają takie niekompetentne osoby, ładny wygląd i zero pomyślunku...
Rozkręcałam sie coraz bardziej, dając upust swoim emocjom. Tymczasem mój mąż nie zmieniając swojej pozycji fotelowej patrzył na mnie z coraz większym niepokojem. Po niepokoju nastąpiła faza spoglądania na mnie z troską, która to niespodziewanie zamieniła się w faze politowania.
- Przecież wczoraj byliśmy na wyborach. Wkładałaś dowód do kieszeni kurtki. Sam to widziałem.

Sięgnęłam po portfel, otwarłam go i...zaraz, zaraz, gdzie moj dowód osobisty??!! Poczułam, że moje kolana zrobiły sie nagle dziwnie miękkie i osunęlam się całkiem zgrabnie, jak na mnie, na stojący obok fotel. Z reguły przy siadaniu trafiałam na poręcz, a i też zdarzyło mi sie już usiąść obok, lądując na podłodze. Mój mąż siedzący na tym samym sprzęcie, tylko naprzeciwko,...

- Możemy już wyjść? - spytała już po raz setny mama.
- Skarbie daj już spokój - powiedział błagalnym tonem tata.
- Nikt stąd nie wyjdzie dopóki nie dowiem się kto wpadł na pomysł, abym to ja sama jechała w odwiedziny do nadopiekuńczej i wiecznie gadającej ciotki Krysi.
- My naprawdę nic o tym nie wiedzieliśmy dopóki ty nam nie powiedziałaś - przekonywała mama.
- Zabawne - prychnęłam - to dlaczego, dzisiaj rano zadzwoniła do mnie ciocia z informacją, że mam do niej pojechać na cały weekend, wspominając, że ktoś podsunął jej ten pomysł!
- Trzeba się było jej zapytać...
- Pytałam, ale nie chciała nic powiedzieć, więc pewnie was kryje, ale ja nie jestem taka głupia i...
- Co ty tu jeszcze robisz? - zapytała siostra, która właśnie weszła do pokoju - nie pakujesz się?
- Zaraz, skąd wiesz, że wyjeżdżam? Nic ci przecież nie mówiłam... - zaczęłam, ale nagle wszystko stało się dla mnie jasne - to ty smarkulo!
- Nie gniewaj się na mnie, ale ciocia chciała się z nami spotkać, a ja nie mam czasu. Zresztą zapraszam na noc parę koleżanek, więc musiałam zwolnić trochę miejsca sama rozumiesz ... Czemu tak się trzęsiesz? Wszystko ok?
- Już nie żyjesz...

- Możemy już wyjść? - spytała już po raz setny mama.
- Skarbie daj już spokój - powiedział błagalnym tonem tata.
- Nikt stąd nie wyjdzie dopóki nie dowiem się kto wpadł na pomysł, abym to ja sama jechała w odwiedziny do nadopiekuńczej i wiecznie gadającej ciotki Krysi.
- My naprawdę nic o tym nie wiedzieliśmy dopóki ty nam nie powiedziałaś - przekonywała mama.
- Zabawne...

15.11.2018 r.
Zeszłam rano po schodach,oczywiście jak zwykle w biegu pokonując każdy stopień, aby zdążyć na autobus, który odjeżdżać miał za dziesięć minut.
Wpadłam do kuchni, zakładając po drodze kurtkę. Udałam się w kierunku lodówki, aby zabrać z niej przygotowane poprzedniego dnia śniadanie.
Cierpię na ogrom nietolerancji pokarmowych, więc sama przyrządzam sobie posiłki, aby uniknąć późniejszych skutków ubocznych zjedzenia czegoś nieodpowiedniego.
Otwieram drzwiczki, przeglądam zawartość każdej półki, ale po moim posiłku ani śladu.
Zaczynam się irytować. "Spokojnie, na pewno mama gdzieś ją przełożyła"- powtarzam sobie. Przetrząsam całą kuchnię w poszukiwaniu domniemanego pudełka. Nic! Patrzę na zegarek.
-Cholera!- dwie minuty do autobusu.
Przetrząsam kieszenie, nie mam żadnych pieniędzy.
W myślach przeklinam wszystkich i biegnę w moich wysokich obcasach na autobus. Po drodze chce wyrzucić gumę do kosza na dworze.
Gdy podnoszę pokrywkę widzę dowód zbrodni, mianowicie opakowanie w które zapakowałam posiłek. Poziom mojego zdenerwowania jest bliski szału.
Biegnę na autobus.
Po powrocie do domu udaję niewzruszoną. Wszyscy członkowie mojej ukochanej rodzinki zdążyli już wygodnie zadomowić się w salonie. Wkraczam dumnym krokiem do salonu, wyłączam telewizor i staję na wprost familii.
-I jak wam smakowało moje śniadanie?- pytam, próbując ukryć irytację w głosie. Oczywiście podejrzewam, kto jest sprawcą tego haniebnego uczynku, jednak chcę, żeby się sam przyznał.
Tata z bratem robią miny typu "o co ci znowu chodzi kobieto?!", a mama nawet nie patrzy mi w oczy.
-Pytałam się wczoraj, czy ktoś chce, abym mu również przygotowała coś do jedzenia, ale NIKT się nie zgłosił. Dodam także, że wystarczyło mi chociaż zostawić pieniądze na cokolwiek, abym mogła sobie coś kupić, jak już się zeżarło moje jedzenie! Oczekujecie od nas żebyśmy przyznawali się do swych uczynków, a sami jakoś się do tego nie garniecie- powiedziałam wbijając oskarżycielski wzrok w mamę, która w tym samym momencie podniosła głowę.
-W S T Y D! Oznajmiłam, po czym wyszłam z pokoju.
Po dwóch godzinach rodzicielka zapukała do moich drzwi, pytając, czy jestem głodna, bo zrobiła moje ulubione danie.
Ha! Wiedziałam, że to ona !

15.11.2018 r.
Zeszłam rano po schodach,oczywiście jak zwykle w biegu pokonując każdy stopień, aby zdążyć na autobus, który odjeżdżać miał za dziesięć minut.
Wpadłam do kuchni, zakładając po drodze kurtkę. Udałam się w kierunku lodówki, aby zabrać z niej przygotowane poprzedniego dnia śniadanie.
Cierpię na ogrom nietolerancji pokarmowych, więc sama przyrządzam sobie posiłki,...

Mój pamiętnik! -wrzasnęłam wybiegając z pokoju. Po raz kolejny ktoś odważył się go ukraść i przeczytać. Niewątpliwie najczęściej przyłapywaną osobą na tej haniebnej czynności był mój brat.
Podczas przesłuchania brata postanowiłam być bezlitosna. Włączyłam latarkę, złapałam go mocno za poły bluzy i przycisnęłam do ściany jednocześnie świecąc mu prosto w oczy.
-Mów co wiesz w tej sprawie - wysyczałam
-Daj mi spokoj, to nie ja!- nie uwierzyłam mu.
-Powiedz, albo zaraz odłączę internet!
- Ale to naprawdę nie ja! Przysięgam! Nawet nie wchodziłem do twojego pokoju! - był bardzo przekonujący i tym razem postanowiłam mu uwierzyć. Weszłam do salonu zasłaniając ciałem telewizor.
-Ale co ty robisz?- zbulwersował się tata
-Gdzie mój pamiętnik??
-Nie mam pojęcia!
-I tak ci nie wierzę Lepiej powiedz, gdzie schowałeś
-Dajże mi spokój, nic nie wiem w tej sprawie, dopiero wróciłem z pracy!- Faktycznie, wrócił dopiero 15 minut temu. To zdecydowanie zbyt mało na szybkie zakradnięcie się do mojego pokoju i wyciągnięcie pamiętnika spod materaca.. Właśnie, ktoś zmienił mi pościel! Chyba już wiem, kto jest sprawcą
-Gdzie jest mama?- spytałam tatę
-Poszła coś plewić..
Plewić? W połowie listopada?! Od razu wybiegłam przed dom i ruszyłam w kierunku szklarni. Tam, oparta o ścianę, siedziała moja mama i z wypiekami na twarzy coś czytała.
-Jesteś aresztowana za naruszenie mojej prywatności! – wrzasnęłam. Z rąk wystraszonej mamy wypadł mój pamiętnik- Skazuję cię na miesiąc pieczenia moich ulubionych babeczek!

Mój pamiętnik! -wrzasnęłam wybiegając z pokoju. Po raz kolejny ktoś odważył się go ukraść i przeczytać. Niewątpliwie najczęściej przyłapywaną osobą na tej haniebnej czynności był mój brat.
Podczas przesłuchania brata postanowiłam być bezlitosna. Włączyłam latarkę, złapałam go mocno za poły bluzy i przycisnęłam do ściany jednocześnie świecąc mu prosto w oczy.
-Mów co wiesz...

Pół godziny do wyjścia. Sukienka wyprasowana, kolczyki są. Zaraz, zaraz... Leżały tu.
-Kasiu, nie brałaś moich turkusowych kolczyków? - pytam siostrę.
-Nie - stanowczo zaprzecza.
-Leżały tu - wskazuję na regał - rano przygotowałam wszystko.
-Pewnie spadły za regał. Sprawdzałaś?
Przy pomocy siostry odsuwam mebel i nie znajduję tam zguby.
-A może mama spakowała je przypadkiem. Wyślę SMS-a.
-Albo babcia je gdzieś przełożyła - zastanawia się Kasia.
Biegnę do babci i pytam o zaginiony przedmiot.
-Nie kochanie, nie brałam ich.
-Ale na pewno? Babciu, ty czasem robiąc porządki przekładasz to i owo.
-Nie brałam ich - stanowczo zaprzecza.
-Dostałaś SMS-a! - krzyczy Kasia.
Szybko sprawdzam wiadomość.
-Mama też ich nie ma. To gdzie się podziały?
-Nie chcę Cię pospieszać, ale masz mało czasu. Szykuj się.
Szukam innej biżuterii, ale nic mi nie pasuhe. Sprawdzam u Kasi licząc na to, że może ona ma coś odpowiedniego.
-Ty kłamczucho! Ponoć ich nie widziałaś! - krzyczę trzymając w ręku moje kolczyki.
Do pokoju wbiega Kasia.
-Czemu grzebiesz w moich rzeczach?
-Lepiej ty mi powiedz co one tu robią?
-No bo - zaczyna Kasia - one kompletnie nie pasują do fioletowej sukienki, wyglądałabyś jak klown. Stwierdziłam, że przetrzymam je u siebie a potem oddam.
-Co zrobiłaś? - pytam z niedowierzaniem.
-Nie posłuchałabyś mnie. Zrobiłaś po swojemu, a nie chciałam żeby te plotkary wzięły cię na języki.
-Ale ja nie idę w fioletowej sukience.
-Jak to? Przecież widziałam jak...
-Pożyczam ją koleżance. Ja idę w czarnej. Kasia, tak się nie robi. Wiesz ile czasu zmarnowałam na to "dochodzenie".
-Przepraszam...

Pół godziny do wyjścia. Sukienka wyprasowana, kolczyki są. Zaraz, zaraz... Leżały tu.
-Kasiu, nie brałaś moich turkusowych kolczyków? - pytam siostrę.
-Nie - stanowczo zaprzecza.
-Leżały tu - wskazuję na regał - rano przygotowałam wszystko.
-Pewnie spadły za regał. Sprawdzałaś?
Przy pomocy siostry odsuwam mebel i nie znajduję tam zguby.
-A może mama spakowała je...

Mamy zgłoszenie: Tajemnicze zniknięcie Moreli.
Jedziemy na miejsce dokonać oględzin.
(Na miejscu) Podwórko na wsi. Obok budynku gospodarczego rośnie niewielkie drzewo - morela. Jak dowiedzieliśmy się od właścicielki drzewo pojawiło się dwa lata temu. Od tamtej pory rosło nikomu nie przeszkadzając. Wiosną tego roku, pierwszy raz zakwitło, a owocem tego zdarzenia były dwa zawiązki owoców moreli. Owoce rosły sobie w spokoju przez całe lato. Niestety jeden, był niedorozwinięty, ale drugi za to bardzo ładny i okazały. Właścicielka troskliwie doglądała owoców, ponieważ po osiągnięciu dojrzałości miały być przeznaczone na deser dla 2,5 letniej córki.
Nadszedł dzień zerwania owoców. To wtedy właścicielka odkryła przerażający fakt - duży, dorodny owoc zniknął.
Na przesłuchanie zostali wezwani prawie wszyscy mieszkańcy gospodarstwa. Każdy, kategorycznie zaprzeczał, by wiedział cokolwiek o tajemniczym zniknięciu, niektórzy byli nawet zaskoczeni, tym, że ten owoc tam rósł. W kręgu podejrzanych było nawet ptactwo domowe (kury, kaczki) jednak nie znaleziono żadnych dowodów potwierdzających tą tezę.
Pozostaje nam jeszcze przesłuchanie jednej osoby - DZIADKA...

Mamy zgłoszenie: Tajemnicze zniknięcie Moreli.
Jedziemy na miejsce dokonać oględzin.
(Na miejscu) Podwórko na wsi. Obok budynku gospodarczego rośnie niewielkie drzewo - morela. Jak dowiedzieliśmy się od właścicielki drzewo pojawiło się dwa lata temu. Od tamtej pory rosło nikomu nie przeszkadzając. Wiosną tego roku, pierwszy raz zakwitło, a owocem tego zdarzenia były dwa...