W pewien letni dzień wybrałem się z bratem na spacer. Szliśmy polną drogą, która po 200 metrach wbijała się w las. Drogę otaczały łany zboża, które intensywnie targał wiatr. Wspólnie rozmawialiśmy o wydarzeniach zeszłego dnia oraz o tym co czeka nas dzisiaj i czy będzie on równie mało ekscytujący jak wczoraj.
Kiedy byliśmy 50 metrów od lasu zatrzymaliśmy się i zaczęliśmy nasłuchiwać. Naszą rozmowę przerwał szum. Dziwny i nieustannie narastający. Spojrzeliśmy na siebie ze zdziwieniem ale żaden z nas nie wiedział co to takiego. Szum stale narastał i ciągle się zbliżał. Patrząc na ścianę lasu widzieliśmy tylko tańczące drzewa, które przepychały się między sobą.
Nagle z lasu wyszedł mrok. Piaszczysta droga w szybkim tempie zaczęła zmieniać barwę z jasnej szarości w postępującą czerń. Nie mieliśmy pojęcia co się do nas zbliża bowiem z takim zjawiskiem nie dane nam było się wcześniej spotkać. Zaczęliśmy się cofać. Mnie związało żołądek i poczułem się wolniejszy niż zwykle. Pierwsza myśl jaka przyszła do głowy to – szarańcza. Ja rzuciłem nieśmiesznie, że to Langoliery po nas idą.
Kiedy tak cofaliśmy się niepewnie w sekundę mrok nas dopadł. Zaczęło padać. Były to największe krople jakie w życiu widziałem. Kilka sekund wystarczyło aby nas przemoczyć. Oczywiście zaczęliśmy biec, chcieliśmy uciec przed deszczem. Ale to był próżny trud. Instynkt samozachowawczy to coś wspaniałego i przedziwnego. Nie pobiegliśmy w stronę lasu tylko zawróciliśmy. Zaczęliśmy biec na otwarte pole. Uciekaliśmy

W pewien letni dzień wybrałem się z bratem na spacer. Szliśmy polną drogą, która po 200 metrach wbijała się w las. Drogę otaczały łany zboża, które intensywnie targał wiatr. Wspólnie rozmawialiśmy o wydarzeniach zeszłego dnia oraz o tym co czeka nas dzisiaj i czy będzie on równie mało ekscytujący jak wczoraj.
Kiedy byliśmy 50 metrów od lasu zatrzymaliśmy się i zaczęliśmy...

Było lato ,a Ja jechałam autobusem,a słońce oświetlało zakurzone wnętrze tego transportu. Ledwo wysiadłam z pojazdu ,a spadł grad. Nieforemne bryły lodu spadały z nieba jak piłki. Nie byłam w stanie podnieść głowy do góry a co dopiero patrzeć w górę. Nie było szans na obserowanie. Czułam ekscytację. W biegu wwróciłam do domu cała mokra. Była to przygoda,dlaetgo czułam się zdziwiona, szcześliwa i mokra. Byłam pozłacana gradem jak królowa gradu.

Było lato ,a Ja jechałam autobusem,a słońce oświetlało zakurzone wnętrze tego transportu. Ledwo wysiadłam z pojazdu ,a spadł grad. Nieforemne bryły lodu spadały z nieba jak piłki. Nie byłam w stanie podnieść głowy do góry a co dopiero patrzeć w górę. Nie było szans na obserowanie. Czułam ekscytację. W biegu wwróciłam do domu cała mokra. Była to przygoda,dlaetgo czułam się...

„Nie pójdę, boję się” – takie myśli krążyły mi po głowie. Do żywiołów trzeba mieć szacunek. Ale podałam mu rękę i powoli mnie przeprowadził najpierw przez rozgrzany piasek, później przez ostre kamienie, a następnie zanurzyłam się w ciepłym morzu. „Nie bój się, jak widzisz falę, to delikatnie podskocz”. Tak też zrobiłam przy najbliższej okazji, kiedy spieniona woda zmierzała w moim kierunku. Zamknęłam oczy, podskoczyłam i poczułam jak woda delikatnie mnie unosi, żeby za chwilę znów odstawić na dno. Poczułam ogromną radość, frajdę i zaczęłam się śmiać jak szalona. Moja pierwsza kąpiel w morzu, pierwszy raz miałam okazję tak blisko przebywać z takim ogromem wody. Czasem poczułam słony smak w ustach, ale w moim wnętrzu przebiegła cała masa emocji. Radość, zabawa, czas się zatrzymał, delektuję się chwilą w kreteńskim morzu. Odpoczywam, wpatrując się w błękit nieba schodzącego się na widnokręgu z błękitem morza. Cieszę się jak małe dziecko, smakuję chwilę. Daleko od brzegu nie poszłam, boję się siły żywiołu, ale tamto spotkanie z morzem pozostawiło w moim sercu znamię cudownej zabawy.

„Nie pójdę, boję się” – takie myśli krążyły mi po głowie. Do żywiołów trzeba mieć szacunek. Ale podałam mu rękę i powoli mnie przeprowadził najpierw przez rozgrzany piasek, później przez ostre kamienie, a następnie zanurzyłam się w ciepłym morzu. „Nie bój się, jak widzisz falę, to delikatnie podskocz”. Tak też zrobiłam przy najbliższej okazji, kiedy spieniona woda zmierzała...

To było tego lata, jeden z ważniejszych dni w moim życiu - ślub i wesele mojej przyjaciółki (ja w roli druhny). O świcie dzień zapowiadał się fantastycznie, słońce, rześkie powietrze i zero chmurki. Wchodząc do kościoła pogoda nadal była idealna tak samo jak wygląd pani młodej - piękne loki, profesjonalny makijaż, naprawdę wyglądała perfekcyjnie. Podczas mszy słyszeliśmy, że za murami dzieje się coś dziwnego, jednak nie spodziewaliśmy się, że zobaczymy to po otwarciu drzwi. Pisząc TO mam na myśli ulewę, wichurę i burzę w jednym. Sala weselna zaledwie 300m dalej, młoda para już kilka miesięcy wstecz postanowiła, że razem z gośćmi chcą przejść ten kawałek na uroczystość. Byłam załamana - tyle starań, które pogoda po prostu za chwilę zepsuje całkowicie. Jaki był mój szok, gdy zobaczyłam moją przyjaciółkę, która razem ze swoim (już) mężem z uśmiechami na twarzy biegnie w stronę sali wołając do gości: GOŃCIE NAS.
Nie spodziewałam się, że można mieć w sobie tyle luzu w tak ważny dzień, może było to spowodowane ,,zjechaniem'' wszystkich nerwów po ceremonii, a może w mojej Sarze obudziła się wariatka. Tego nie wiem do teraz, ale uwierzcie, że nikt nie przebije zdjęć ze ślubu i wesela (a raczej chwili pomiędzy) tej pary.

To było tego lata, jeden z ważniejszych dni w moim życiu - ślub i wesele mojej przyjaciółki (ja w roli druhny). O świcie dzień zapowiadał się fantastycznie, słońce, rześkie powietrze i zero chmurki. Wchodząc do kościoła pogoda nadal była idealna tak samo jak wygląd pani młodej - piękne loki, profesjonalny makijaż, naprawdę wyglądała perfekcyjnie. Podczas mszy słyszeliśmy,...

Jeśli zimę można uznać za żywioł...

To była owa mroźna zima, ferie 2010, gdy tak wiele miejscowości było odcięte od prądu. W tym moja. Miałem 17 lat, w domu byłem sam (rodzice zagranicą), jeszcze bez prawa jazdy, a najbliższy sklep oddalony o ponad 3km.
To była prawdziwa szkoła życia - 2 tygodnie bez prądu, tydzień bez wody, śnieg po uda. Bez prądu nie działało centralne ogrzewanie (mieliśmy stary piec) -ciepło było tylko bezpośrednio przy nim. Więc większość czasu spędzałem w kotłowni. Chodziłem spać niemal od razu, gdy zachodziło słońce i wstawałem skoro świt. Od rąbania na mrozie drewna przemroziłem sobie dłonie (nie czułem, że roztopiony śnieg wpłynął mi za rękawice), czego skutki odczuwam do dziś. Spałem w ubraniu, pod trzema kołdrami, a i tak nos mi zamarzał. Raz postanowiłem zrobić sobie gorącą kąpiel w wannie. Topiłem śnieg w garnku na piecu i przelewałem do wanny. Woda wystygła w kilka minut po przelaniu do wanny, a ja się dodatkowo przeziębiłem. Parę razy byłem u siostry w Krakowie - przynajmniej mogłem chwilę posiedzieć w cieple, umyć się i zrobić zakupy. Gdyby nie to, że codziennie ktoś musiał zapalać w piecu, żeby rury nie zamarzły, to przekoczowałbym u niej cały ten przeklęty czas.
Kiedy w końcu przyszedł prąd czułem się jak najszczęśliwszy człowiek na ziemi. A kąpiel brałem chyba z 3 godziny.

Jeśli zimę można uznać za żywioł...

To była owa mroźna zima, ferie 2010, gdy tak wiele miejscowości było odcięte od prądu. W tym moja. Miałem 17 lat, w domu byłem sam (rodzice zagranicą), jeszcze bez prawa jazdy, a najbliższy sklep oddalony o ponad 3km.
To była prawdziwa szkoła życia - 2 tygodnie bez prądu, tydzień bez wody, śnieg po uda. Bez prądu nie działało centralne...

Jako młoda dziewczyna mieszkałam w Beskidach. Były to czasy, kiedy zimą bardzo często nie tylko nas zasypywało, ale i przez silne wiatry nie było prądu. O dostępie do Internetu, czy w ogóle o komputerze, jeszcze wtedy nikt nie marzył. Doskonale pamiętam okres świąteczny, po którym mieliśmy mieć bardzo trudny sprawdzian z chemii. Niestety w Wigilię wysiadł nam prąd i choć minęły już 3 dni, wciąż go nie mieliśmy. Oznaczało to, że mogłam się uczyć tylko do godziny 16.00, albo wieczorami przy świecy lub lampie naftowej. Ponieważ oczywiście mieliśmy w domu gości, a wokół leżało pełno śniegu i chcieliśmy jeździć na sankach i nartach, miałam czas tylko popołudniu. Siedziałam wtedy godzinami przy stole w kuchni, przy słabym świetle świecy i kułam chemię organiczną. Zeszyt i książki nosiły ślady wosku, mama robiła mi herbatę z sokiem malinowym, a ja byłam zdeterminowana do nauki. Reszta rodziny spędzała razem wieczory przy choince i grała w różne gry, tudzież śpiewała kolędy i opychała się z nudów ciastem. Sprawdzian poszedł mi bardzo dobrze, ale dziś kiedy pomyślę, że straciłam takie klimatyczne chwile z bliskimi z powodu nauki chemii, to nie mogę uwierzyć, że tak źle wykorzystałam tamten czas.

Jako młoda dziewczyna mieszkałam w Beskidach. Były to czasy, kiedy zimą bardzo często nie tylko nas zasypywało, ale i przez silne wiatry nie było prądu. O dostępie do Internetu, czy w ogóle o komputerze, jeszcze wtedy nikt nie marzył. Doskonale pamiętam okres świąteczny, po którym mieliśmy mieć bardzo trudny sprawdzian z chemii. Niestety w Wigilię wysiadł nam prąd i choć...

Doświadczyłam kiedyś siły natury i odczułam jej władzę.To było niezwykłe przeżycie, którego nigdy nie zapomnę! Najpierw przerażające, a potem budujące . Pozostał wielki respekt i szacunek. I wiara, że zawsze jest nadzieja. I radość z ocalenia! Kilka lat temu zapaliło się dojrzałe zboże rosnące opodal naszego domu. Kłosy pełne ziarna, suche i gotowe do zbioru. W ciszy i spokoju u oczekiwaliśmy żniw. I... jedna iskra zmieniła wszystko! Trzask i szum palącego się zboża, gryzący dym wokół, płomienie i straszny syk ściany ognia, która bardzo szybko zbliżała się do zabudowań. Sprzyjający wiatr gonił płomienie w stronę domu.Strach, panika rozpacz i poczucie bezradności - bo wszystko trwało kilkanaście minut. Ogień szybko się zbliżał, a my modliliśmy się ze świadomością naszej małości wobec żywiołu. Ratunkiem okazał się mały zagonik ziemniaków, oddzielający zboże od siedliska. Zielone liście nie uległy językom ognia. Dom ocaliły przydomowe świerki przyjmując na siebie palące iskry...Poczuliśmy się nic nie znaczącymi ludzikami. W kwadrans przeżyliśmy strach, przerażenie i bezradność oraz ulgę i radość z ocalenia. A szacunek dla natury pozostał do dziś...

Doświadczyłam kiedyś siły natury i odczułam jej władzę.To było niezwykłe przeżycie, którego nigdy nie zapomnę! Najpierw przerażające, a potem budujące . Pozostał wielki respekt i szacunek. I wiara, że zawsze jest nadzieja. I radość z ocalenia! Kilka lat temu zapaliło się dojrzałe zboże rosnące opodal naszego domu. Kłosy pełne ziarna, suche i gotowe do zbioru. W ciszy i...

Zawsze uważałam, że woda to mój żywioł. Od dziecka kochałam wypady nad jezioro, nad morze, szybko też nauczyłam się pływać. Do czasu… Będąc na wakacjach nad Oceanem wybrałam się z moim Ukochanym na urokliwą plażę będącą rajem dla surferów. Spacerowaliśmy rozkoszując się chwilą i widokami. Gdy doszliśmy do końca cypla i przyszedł moment, by zawrócić, po chwili okazało się, że jesteśmy odcięci od lądu! Woda wezbrała i poprzez przypływ przesłoniła plażę, musieliśmy pokonać jakieś 100 metrów zalanej powierzchni, nie wiedząc do jakiej wysokości sięgać będzie woda… Gdybym była sama nie dałabym rady pokonać tego odcinka, mój Partner wykazał się odwagą i tylko dzięki niemu nie zostałam tam pozostawiona na pastwę losu. Ostatecznie mokrzy do pasa, podmywani przez fale dotarliśmy na drugi brzeg. Od tego czasu nabrałam respektu do wody, która jest życiodajna ale potrafi też być ogromnym i śmiercionośnym żywiołem.

Zawsze uważałam, że woda to mój żywioł. Od dziecka kochałam wypady nad jezioro, nad morze, szybko też nauczyłam się pływać. Do czasu… Będąc na wakacjach nad Oceanem wybrałam się z moim Ukochanym na urokliwą plażę będącą rajem dla surferów. Spacerowaliśmy rozkoszując się chwilą i widokami. Gdy doszliśmy do końca cypla i przyszedł moment, by zawrócić, po chwili okazało się,...

Wyobraźcie sobie piękny dzień. Chłodny, ale słoneczny. Do pracy ubrałam się w eleganckie spodnie, bluzkę i szpileczki. Nałożyłam swój czarny trencz, wsiadłam do auta i wjechałam w sznur pojazdów pędzących ku roboczej codzienności. Po kilku godzinach pogoda diametralnie się zmieniła. Czarne chmury spowiły niebo, a z nich zaczął padać śnieg. Padał i padał, aż zasypał ulicę, samochody i chodniki. Można sobie tylko wyobrazić jak w bucikach na obcasie zgarniałam kilkucentymetrową warstwę śniegu z auta, otulając stopy białym puchem. Ręce miałam całe czerwone, nóg nie czułam a prowadząc trzęsłam się jak galareta. Dzięki Bogu, że nie nabawiłam się zapalenia płuc.

Wyobraźcie sobie piękny dzień. Chłodny, ale słoneczny. Do pracy ubrałam się w eleganckie spodnie, bluzkę i szpileczki. Nałożyłam swój czarny trencz, wsiadłam do auta i wjechałam w sznur pojazdów pędzących ku roboczej codzienności. Po kilku godzinach pogoda diametralnie się zmieniła. Czarne chmury spowiły niebo, a z nich zaczął padać śnieg. Padał i padał, aż zasypał ulicę,...