Były to czasy wczesnej młodości mojej mamy, gdy nie raz późnymi godzinami można było spotkać bardzo smutną kobietę, która chodziła i wydawało by się, że cierpi.
Pewnego dnia odezwał się do niej młodzieniec
-Dlaczego Pani tu tak sama spaceruje?
Odrzekła : - To kara za grzechy mojej córki, nie mogę iść do nieba przez moje najukochańsze dziecko.
Młodzieniec zbladł i rzekł : Za pare dni stanie tutaj kapliczka, każdy kto będzie przechodził będzie się żegnał. Czy to wystarczy byś odnalazła spokój? W myślach miał tylko to hasło : "NIE ODPUSZCZAJ"
Uśmiechnęła się lekko, podziękowała i zniknęła.
Choć ludzie mówią, że można było jeszcze ją spotkać przy kapliczce, to było to rzadko.

Były to czasy wczesnej młodości mojej mamy, gdy nie raz późnymi godzinami można było spotkać bardzo smutną kobietę, która chodziła i wydawało by się, że cierpi.
Pewnego dnia odezwał się do niej młodzieniec
-Dlaczego Pani tu tak sama spaceruje?
Odrzekła : - To kara za grzechy mojej córki, nie mogę iść do nieba przez moje najukochańsze dziecko.
Młodzieniec zbladł i rzekł :...

,,Ludzie wciąż mu mówią: Nie odpuszczaj!’’

Sprawca nadal pozostaje bezkarny. Policja uważa, że gwałciciel pochodzi z lokalnego miasteczka. Mieszkańcy są jednak przekonani, że jest to ktoś z zewnątrz i nie dają się przekonać. Każda z jego ofiar została zaatakowana tuż przy domu a sprawca mimo to uchodził bez szwanku. Jak to możliwe, że nikt niczego nie słyszał ani nie widział? Miejscem przestępstwa były lokalne miejsca na odpady.
Wśród koszów i ludzkiego brudu dokonywał się czyn jeszcze brudniejszy. Młode kobiety zostały na zawsze zbrudzone dotykiem bezlitosnego oprawcy. Nie pozostawił żadnego śladu, żadnej poszlaki. Zadziwiający jest fakt, że zawsze działa w taki sam sposób. Czyżby ten fakt był zbyt trudny do rozszyfrowania dla lokalnej policji? Atak ma miejsce zawsze z piątku na sobotę i zawsze w okolicy śmieci. Miejscowa społeczność pozostaje sparaliżowana, ale młodzi ludzie nie chcą rezygnować z jedynej chwili dla odsapnięcia po tygodniu pracy.
Wokół sprawy wytworzyła się nawet legenda. Gwałcicielem ma być człowiek monitujący miasteczko, znający każdą mieszkającą w nim osobę. Starsi mieszkańcy dopatrują się w nim samego diabła, który zabiera grzeszących nieczystością. Młodzi boją się, że gwałciciel jest psychopatą i ostatecznie posunie się do morderstwa. Okrucieństwo mężczyzny narasta a wraz z nim lęk mieszkańców. Czy policja pozostanie bezradna?

,,Ludzie wciąż mu mówią: Nie odpuszczaj!’’

Sprawca nadal pozostaje bezkarny. Policja uważa, że gwałciciel pochodzi z lokalnego miasteczka. Mieszkańcy są jednak przekonani, że jest to ktoś z zewnątrz i nie dają się przekonać. Każda z jego ofiar została zaatakowana tuż przy domu a sprawca mimo to uchodził bez szwanku. Jak to możliwe, że nikt niczego nie słyszał ani nie...

„UKRYTE W LOKALNYCH PARÓWKACH”

Wszyscy mieszkańcy ulicy G. w mieście O. wydają się znać przyczynę wątpliwych zapachów, jakie od czasu do czasu wydobywały się z nieistniejących już dziś Zakładów Mięsnych, zlokalizowanych przy tej ulicy. Zawsze jednak mówili o tym szeptem. W celu zbadania sprawy udałam się więc na ulicę G. Moje pierwsze pytanie: „Czy pamięta Pan/Pani Zakłady Mięsne?” spotkało się ze sporą nieufnością. Powoli jednak, zachęceni okazją do wspomnień, mieszkańcy stawali się coraz bardziej rozmowni. I oto, jaką historię usłyszałam.
Owe budzące wątpliwość zapachy rzeczywiście miały swoją przyczynę. Rzecz dotyczyła jednego z pracowników zakładu, pracującego przy maszynie do rozdrabniania mięsa. Podobno pewnego dnia ten roztargniony pracownik został przypadkowo wciągnięty w ową maszynę i w rezultacie… znalazł się w parówkach! Stąd właśnie ten podejrzany zapach. Nie jest także pewne, czy ktoś drugi nie pomógł mu znaleźć się w tejże maszynie. Byli bowiem pracownicy, którzy twierdzili, że duch tego człowieka pojawiał się w zakładzie i szeptał do nich dziwnie brzmiące słowa: „NIE ODPUSZCZAJ, NIE ODPUSZCZAJ”. Pani też nie powinna odpuścić tej sprawy – słyszę teraz od jednej z mieszkanek ulicy, która pragnie pozostać anonimowa. Zapewniam ją, że zrobię wszystko, co w mojej mocy, by rozwikłać tę zagadkę. Jedno jest pewne, mieszkańcy miasta O. nigdy nie odpuszczali, ani nie odpuszczą sobie parówek, choć pewnie nieraz zastanawiali się, co też tkwi w ich środku.
Anne_Joy

„UKRYTE W LOKALNYCH PARÓWKACH”

Wszyscy mieszkańcy ulicy G. w mieście O. wydają się znać przyczynę wątpliwych zapachów, jakie od czasu do czasu wydobywały się z nieistniejących już dziś Zakładów Mięsnych, zlokalizowanych przy tej ulicy. Zawsze jednak mówili o tym szeptem. W celu zbadania sprawy udałam się więc na ulicę G. Moje pierwsze pytanie: „Czy pamięta Pan/Pani...

W moim miasteczku krążą opowieści o podziemnym tunelu, który zaczyna się na terenie byłego klasztoru, a kończy... tego nie wie nikt. Mniszki uciekały nim w przypadku najazdu wrogich wojsk. Podobno raz tunel się zawalił, grzebiąc siostry żywcem. Potem klasztor zlikwidowano, ale legendy o tunelu przetrwały. Do dziś nikt go nie odnalazł. Szef lokalnej gazety zlecił mi napisanie reportażu o nim. Następnego ranka poszłam do poklasztornych ogrodów. Przeszłam przez resztki ceglanego muru. Wąska ścieżka prowadziła przez plątaninę krzaków i chwastów, a ciszę przerywał jedynie mój przyspieszony oddech i szelest liści. Gdzieś zakrakał kruk. Aż podskoczyłam. Nagle w oddali zabrzmiał cichy śpiew. Myślałam, że się przesłyszałam, ale po chwili śpiew zabrzmiał znów, głośniej. Chór wysokich, kobiecych głosów śpiewał coś po łacińsku. Wyłapałam słowa: "Domine" i "gloria". Ciarki przeszły mi plecach. Chciałam wracać. Wszędzie wkoło była jednak tylko gęsta plątanina krzaków. Żadnej ścieżki. Na oślep przedzierałam się przez krzewy róż, raniąc sobie ręce o ciernie. Nagle drogę zagrodził mi porośnięty mchem grobowiec, w którym ziało czarne wejście. Chór śpiewał bardzo głośno. Zrobiło się ciemno, jakby zapadł wieczór. Mrok. Czyjeś kroki. I szept: "NIE ODPUSZCZAJ". Na oślep rzuciłam się do ucieczki. Po paru minutach - a może godzinach - zdyszana dobiegłam do ruin muru. Dźwięk klaksonu wydał mi się najpiękniejszym dźwiękiem na świecie. Szefowi powiedziałam, że niczego nie znalazłam. I odpuściłam.

W moim miasteczku krążą opowieści o podziemnym tunelu, który zaczyna się na terenie byłego klasztoru, a kończy... tego nie wie nikt. Mniszki uciekały nim w przypadku najazdu wrogich wojsk. Podobno raz tunel się zawalił, grzebiąc siostry żywcem. Potem klasztor zlikwidowano, ale legendy o tunelu przetrwały. Do dziś nikt go nie odnalazł. Szef lokalnej gazety zlecił mi...

Mroczna legenda okazała się prawdą!

Wczoraj lokalny oddział policji odkrył masowy grób w piwnicy jednej ze starych, od lat nieużywanych kamienic. Ciała były ponoć zamurowane w ścianie. „To makabryczne odkrycie było możliwe dzięki pani Rozalii Kownackiej” – powiedział nam komendant. Rzeczona pani Kownacka od wielu lat próbowała przekonać władze, że kamienica kryje w sobie pochówek pani Ilony Strawińskiej i jej córeczki. Wszyscy w okolicy uważali jednak jej słowa za kuriozalny wymysł staruszki. „Temu panu Strawińskiemu zawsze źle z oczu patrzyło. – mówi pani Kownacka. – Wszyscy w kamienicy bardzo się przejmowali, gdy wraz z rodziną postanowił się stąd wyprowadzić. Zebrali się wczesnym rankiem, aby ich nikt nie zobaczył. Ja jednak obserwowałam ich przez okno. Kobieta, jego żona, miała kapelusz na głowie, ale i tak dostrzegłam, że to wcale nie była pani Strawińska! Od razu zrozumiałam, że dziecko w wózku też nie jest jego córeczką. Nikt nie chciał mi wierzyć, gdy twierdziłam, że pan Strawiński próbował coś ukryć.” Przez lata historia pani Rozalii stała się lokalną legendą. „Nie odpuszczaj, Rozalka, mówiłam sobie. Pani Strawińska i jej dziecko zasługują na to, by poznać ich prawdziwy los. Modliłam się, aby nie przytrafiło im się nic złego…” W końcu historią zainteresował się reporter kryminalny, nagłaśniając sprawę, aż policja nie mogła udawać obojętnej. Pogrzeb pani Strawińskiej i jej córeczki odbędzie się we wtorek. Losy pana Strawińskiego pozostają nieznane.

Mroczna legenda okazała się prawdą!

Wczoraj lokalny oddział policji odkrył masowy grób w piwnicy jednej ze starych, od lat nieużywanych kamienic. Ciała były ponoć zamurowane w ścianie. „To makabryczne odkrycie było możliwe dzięki pani Rozalii Kownackiej” – powiedział nam komendant. Rzeczona pani Kownacka od wielu lat próbowała przekonać władze, że kamienica kryje w sobie...

Chociaż nie ma już żadnych dowodów potwierdzających tę historię, wciąż żyją ludzie, którzy rzekomo uczestniczyli akcji poszukiwania w 1966 roku, dlatego warto ją krótko przybliżyć.
Zaraz po wojnie, w 1946 roku, dzieci z naszej miejscowości lubiły bawić się w chowanego na pobliskich bagnach. Pewnego dnia ta skończyło się to tragicznie. Jedno z dzieci, siedmioletni chłopiec zaginął. Gdy po kilku dniach nie udało się go odnaleźć, uznano, że utonął. W miejscu, gdzie widziano go po raz ostatni postawiono, prosty drewniany krzyż. Matka chłopca, samotna kobieta, nalegała na dalsze poszukiwania, lecz bez skutku, choć wielu mówiło "Nie odpuszczaj", nikt nie wierzył, że chłopiec może jeszcze żyć. Nie odpuściła. Po jakimś czasie, ludzie zaczęli opowiadać, że nocą, wzdłuż bagien słychać czyjeś wołanie, a między zaroślami, można dostrzec światło jakby od świecy. Szybko skojarzono fakty, lecz nagle wszystko ustało, a sama obłąkana zaginęła. Niedługo zapomniano o całej sprawie, aż do roku 1966, gdy jeden z mężczyzn przechodząc późnym wieczorem obok bagien zobaczył starszą kobietę. Ta zapytała go, czy mógłby pomóc jej choremu dziecku. Dopiero, gdy się zbliżył, dostrzegł, że niesie ona coś na rękach, dziecko, chłopca, całego pokrytego błotem... martwego od dawna. Przerażony pobiegł powiadomić o wszystkim miejscowy komisariat. Nazajutrz zarządzono poszukiwania, ale nie było ani śladu po kobiecie, ani po dziecku.
Jedynie na bagnach w miejscu dawnej tragedii zobaczono nie jeden, a dwa krzyże.

Chociaż nie ma już żadnych dowodów potwierdzających tę historię, wciąż żyją ludzie, którzy rzekomo uczestniczyli akcji poszukiwania w 1966 roku, dlatego warto ją krótko przybliżyć.
Zaraz po wojnie, w 1946 roku, dzieci z naszej miejscowości lubiły bawić się w chowanego na pobliskich bagnach. Pewnego dnia ta skończyło się to tragicznie. Jedno z dzieci, siedmioletni chłopiec...

W parku Planty w Białymstoku jest rzeźba psa Kawelina. Ja kiedyś w Teatrze Dramatycznym wygrałam książkę Spacer z Kawelinem. Przewodnik po Białymstoku. Co do tej rzeźby to są dwie genezy. Jedna mówi, że Kawelin to nazwisko stróża Hotelu Ritz, a druga, że nazwa psa to nazwisko Mikołaja Kawelina carskiego pułkownika osiadłego na Białostoczyźnie.

W parku Planty w Białymstoku jest rzeźba psa Kawelina. Ja kiedyś w Teatrze Dramatycznym wygrałam książkę Spacer z Kawelinem. Przewodnik po Białymstoku. Co do tej rzeźby to są dwie genezy. Jedna mówi, że Kawelin to nazwisko stróża Hotelu Ritz, a druga, że nazwa psa to nazwisko Mikołaja Kawelina carskiego pułkownika osiadłego na Białostoczyźnie.

W znajdującej się nieopodal Torunia wsi - dokonano makabrycznego odkrycia. Krąży legenda, że dawno temu miejsce to nawiedziła zaraza, która zdziesiątkowała tamtejszą ludność. Typowymi objawami były: wysoka gorączka, duszności. Wieczorem ludzie kładli się spać i rano już nie wstawali. Ta tajemnicza choroba dotykała głównie dzieci (płci żeńskiej). Prawdopodobnie skutkiem tej zarazy jest to, że do dziś rodzą się tam chore dziewczynki, które w większości, po kilku dniach/miesiącach życia umierają. Tamtejsze, ciężarne kobiety boją się o życie swoich nienarodzonych dzieci. Nie wiadomo co to za choroba, ani jak zapobiec umieralności dziewczynek.
Drogi Czytelniku, nie opuszczaj tej strony bez refleksji i nie odpuszczaj w dążeniu do odkrycia prawdy. Jeśli wiesz jak można pomóc - napisz do nas.
M.P.

W znajdującej się nieopodal Torunia wsi - dokonano makabrycznego odkrycia. Krąży legenda, że dawno temu miejsce to nawiedziła zaraza, która zdziesiątkowała tamtejszą ludność. Typowymi objawami były: wysoka gorączka, duszności. Wieczorem ludzie kładli się spać i rano już nie wstawali. Ta tajemnicza choroba dotykała głównie dzieci (płci żeńskiej). Prawdopodobnie skutkiem tej...

Opuszczone domostwa, tajemnicze miejsca, dziwni ludzie...
W moim miasteczku, na poddaszu starej kamienicy, podobno mieszka pani, której nikt nie widział od 50 lat. Wg miejskiej legendy owa staruszka liczy (w zależności od polotu opowiadacza) od 120 do 150 lat. Żywi się konserwami i sucharami dostarczanymi jej raz w roku przez stuletniego syna mieszkającego w Niemczech. Syna oczywiście też nikt nigdy nie widział.

Sekret długowieczności Hildy, to - do wyboru:

a) fakt, że nigdy niczego nie pije (!)

b) w czasie okupacji w obawie przed rozstrzelaniem, zażyła jakiś zmutowany cyjanek z ampułki, który nie tylko jej nie zabił, ale dał moc życia wiecznego

Na zapuszczonym podwórzu owej kamienicy czasami płoną znicze, leżą kwiaty i listy do starszej pani, z prośbami o mentalne wsparcie.
Dlaczego nikt nigdy nie rozprawił się "empirycznie" z tą legendą - nie mam pojęcia!

NIE ODPUSZCZAJ, Hildo! Żyj dalej, ku pokrzepieniu naszej wyobraźni!

Opuszczone domostwa, tajemnicze miejsca, dziwni ludzie...
W moim miasteczku, na poddaszu starej kamienicy, podobno mieszka pani, której nikt nie widział od 50 lat. Wg miejskiej legendy owa staruszka liczy (w zależności od polotu opowiadacza) od 120 do 150 lat. Żywi się konserwami i sucharami dostarczanymi jej raz w roku przez stuletniego syna mieszkającego w Niemczech....

Mieszkam na wsi. I muszę przyznać, że na tej wsi krąży pewna legenda. Dotyczy ona pewnego opuszczonego domu. Znajduje się on na uboczu, gdzie jest naprawdę mało domów (nawet jak na wieś). Nie ma tam nawet lamp więc strach chodzic po nocach. Jest on w surowym stanie, tylko cegły, jakieś drzwi i okna. Nikt w nim nigdy nie mieszkał. Blacha na dachu cała zardzewiała, cześc okien wybitych, drzwi metalowe zamknięte tak że nikt nie wejdzie, balkon prawie sie zawalił. Do tego domu da sie wejść tylko od piwnicy (wiem, bo będąc 12 latka sprawdzałam). Mówią, że tam straszy. Niektórzy mówili, że widzieli kogoś w oknach i takie bla bla bla, ale oczywiscie pewnie to tylko wymyślone historie. Moim zdaniem jest to legenda stworzona przez dorosłych, żeby dzieci po prostu sie tam nie bawiły, nie wchodziły tam. jednak musze przyznać, że będąc dzieckiem bałam się tego domu, a zwłaszcza nocą. Oczywiście z biegiem lat mi przeszło.

Mieszkam na wsi. I muszę przyznać, że na tej wsi krąży pewna legenda. Dotyczy ona pewnego opuszczonego domu. Znajduje się on na uboczu, gdzie jest naprawdę mało domów (nawet jak na wieś). Nie ma tam nawet lamp więc strach chodzic po nocach. Jest on w surowym stanie, tylko cegły, jakieś drzwi i okna. Nikt w nim nigdy nie mieszkał. Blacha na dachu cała zardzewiała, cześc...