Dziubki, zadziwiają mnie dziubki, selfie i buziaczki i ten fałsz koleżaneczek pod 20 identycznym zdjęciem na profilu(a co wygadują te kochane koleżaneczki na korytarzach!?) i jeszcze te kretyńskie podlizuchy w postaci wiecznego oznaczania, zaczepiania - a rozmawiać nie potrafią.
A ja siedzę i patrzę i zastanawiam się czy to ze mną jest coś nie tak, czy jest tak jak mi się wydaje i to wszystko jest zwyczajnie chorobą mojego pokolenia, która mnie jakoś pominęła...

Dziubki, zadziwiają mnie dziubki, selfie i buziaczki i ten fałsz koleżaneczek pod 20 identycznym zdjęciem na profilu(a co wygadują te kochane koleżaneczki na korytarzach!?) i jeszcze te kretyńskie podlizuchy w postaci wiecznego oznaczania, zaczepiania - a rozmawiać nie potrafią.
A ja siedzę i patrzę i zastanawiam się czy to ze mną jest coś nie tak, czy jest tak jak mi się...

Lista zadziwień pokoleniem rówieśników, urodzonych w latach pięćdziesiątych i sześćdziesiątych, wg jooli:
1. Urodzeni w zniewolonej Polsce, zaznawszy wyzwolenia, przemy ku kolejnej niewoli z uporem godnym stada baranów
2. Znamy mechanizmy manipulacji i ich konsekwencje, ale udajemy ślepych, głuchych, upośledzonych społecznie
3. Jednak - potrafimy się odnależć w skomercjalizowanym świecie, jakbyśmy połowy życia nie przeżyli w "kołchozie" zwanym Demoludami
4.Jak zwykle mobilizujemy się tylko w sytuacjach ekstremalnych
5. Wciąż zajmuje nas świat polityki, choć, jak nikt młodszych, orientujemy się w niekompatybilności owego z rzeczywistością
6. Ogarniamy technologie, język, kody i modę pokolenia naszych dzieci, a nawet wnuków. Co więcej potrafimy ją stosować na co dzień.
7. Jednakowoż: zadziwia nas bierność, tumiwisizm, zdolności przystosowawcze najmłodszych pokoleń. Obojętność.
8. Mimo mniejszych doświadczeń w namacalnym poznawaniu świata - wiemy o nim więcej niż młodzi, znacznie więcej
8. Pomimo obeznania z nowymi przekaźnikami - ciągle czytamy papierowe książki, filmy oglądamy w kinie lub tv, dzwonimy zamiast esemesować, bo tak wolimy!
9. Bardzo rajcuje nas bezpośredni kontakt z innymi ludźmi, ze słowem mówionym, pisanym na papierze, z dyskusjami live, biesiadowaniem tzw. "intelektualnym" - w domach zaprzyjaźnionych ludzi
10. Jesteśmy ostatnimi z ostatnich, którzy rozumieją cytaty, przysłowia, odniesienia historyczne, literackie, alegorie ...

Fajni jesteśmy, my pokolenie 50/60, pokolenie "trzech Polsk" :)

Lista zadziwień pokoleniem rówieśników, urodzonych w latach pięćdziesiątych i sześćdziesiątych, wg jooli:
1. Urodzeni w zniewolonej Polsce, zaznawszy wyzwolenia, przemy ku kolejnej niewoli z uporem godnym stada baranów
2. Znamy mechanizmy manipulacji i ich konsekwencje, ale udajemy ślepych, głuchych, upośledzonych społecznie
3. Jednak - potrafimy się odnależć w...

Kiedy patrzę przez okno widzę zabiegany świat, nowoczesność, postęp – życie w pełni i na wysokich obrotach. Zadziwia mnie, że wszyscy „młodzi, piękni, zdolni” z mojego pokolenia tak gnają do przodu, chcą rozwoju, doskonalenia siebie, wypełnienia każdej przestrzeni sobą, swoim „ja”. Lecz jakże pełno sprzeczności w tym „moim” pokoleniu… Zadziwia mnie to… Bo chcemy być kolorowi, różni od siebie, inni, wyjątkowi – a tracimy blask w ekranach smart fonów, tabletów, laptopów…. Bo dążymy do relacji i posiadania wielu przyjaciół, a martwi nas mała ilość „znajomych” na portalach społecznościowych. Ale najbardziej zadziwia mnie, że w pędzie nauki i rozwoju uczymy się wielu języków obcych, technik i sposobów komunikacji, a nie umiemy już normalnie rozmawiać. Idę do parku, na plac zabaw z córką, na rynek i patrzę jak „moje” pokolenie klika w telefon. I klika, klika… Jakby tylko tam byli przyjaciele, ludzie do rozmów. Mimo to jestem częścią tego pokolenia i gdy córka nie widzi – wyciągam telefon i piszę kilka przelotnych wiadomości do bliskich – to w końcu moje pokolenie.

Kiedy patrzę przez okno widzę zabiegany świat, nowoczesność, postęp – życie w pełni i na wysokich obrotach. Zadziwia mnie, że wszyscy „młodzi, piękni, zdolni” z mojego pokolenia tak gnają do przodu, chcą rozwoju, doskonalenia siebie, wypełnienia każdej przestrzeni sobą, swoim „ja”. Lecz jakże pełno sprzeczności w tym „moim” pokoleniu… Zadziwia mnie to… Bo chcemy być...

Ach, te pokolenie XXI wieku... czy katastrofa to za mało powiedziane? Spożywający śmieciowe jedzeniem oraz napoje energetyczne, coby nie zasnąć, bo "melanż musi trwać". W większej grupie rzucający przechwałkami na lewo, prawo i w górę, a w domu krzyczący na "starych". Chodzące machiny, których jedynym potrzebnym narzędziem jest telefon komórkowy. Milion hashtagów na Instagramie, dziesięć snapów dziennie, co najmniej jeden post na "Fejsie" codziennie, Mówiący o swych przyjaciołach na zdjęciu "kochana", a po sfotografowaniu siebie, nie rozmawiający z sobą przez następny miesiąc. Gdy przychodzi pora urodzin składający życzenia tylko na Facebooku, bo po co się z kimś zobaczyć i powiedzieć mu to w cztery oczy. Gdyby tylko jeszcze życzenia były poprawne, a nie coś w stylu: "Wszystkiego najleprzego, bóziaki!".
Panie, czuwaj nad nami!

Ach, te pokolenie XXI wieku... czy katastrofa to za mało powiedziane? Spożywający śmieciowe jedzeniem oraz napoje energetyczne, coby nie zasnąć, bo "melanż musi trwać". W większej grupie rzucający przechwałkami na lewo, prawo i w górę, a w domu krzyczący na "starych". Chodzące machiny, których jedynym potrzebnym narzędziem jest telefon komórkowy. Milion hashtagów na...

W moim pokoleniu zadziwia mnie najbardziej to, że bardzo wiele osób ukończyło studia, nie mając wiedzy i umiejętności związanych z wybranym kierunkiem. Kiedy studiowałam filologię polską, na moim roku było ok. 80 osób, dyplom uzyskało niewiele mniej. Większość otwarcie mówiła, że nie lubi czytać książek, nie przywiązywała wagi do poprawności językowej, a niektórzy robili błędy ortograficzne nawet w bardzo często używanych słowach. Oczywiście rozmaite błędy przydarzają się każdemu, ale tutaj mam na myśli totalne niechlujstwo językowe, brak jakiejkolwiek refleksji nad językiem, który podczas tych studiów powinno się badać. Zniesmacza mnie to, że wykształcenie straciło dziś na wartości, bo na studia nie dostają się wyłącznie najlepsi i najpracowitsi, tylko produkuje się na siłę całą rzeszę magistrów, wybierających swój zawód przypadkowo, bez namysłu, bez predyspozycji do jego wykonywania czy też z przeświadczeniem, że „tam będzie łatwiej zaliczyć”.

W moim pokoleniu zadziwia mnie najbardziej to, że bardzo wiele osób ukończyło studia, nie mając wiedzy i umiejętności związanych z wybranym kierunkiem. Kiedy studiowałam filologię polską, na moim roku było ok. 80 osób, dyplom uzyskało niewiele mniej. Większość otwarcie mówiła, że nie lubi czytać książek, nie przywiązywała wagi do poprawności językowej, a niektórzy robili...

Zadziwia mnie brak szacunku i kultury wobec kogokolwiek i czegokolwiek, bez względu na to czy to nauczyciel w szkole, starsza pani w autobusie, kot, pies czy rodzice, którzy powinni być wzorem do naśladowania, a nie obiektem kpin. Choć to oni powinni nauczyć dzieci szacunku. Przeraża mnie to, że nie potrafią odezwać się kulturalnie do rówieśnika, w szczególności do takiego, za którym nie przepadają. A żeby usłyszeć od nich ,,proszę", ,,dziękuję" czy ,,przepraszam" to już naprawdę musiałby nastać cud. Przeraża mnie także fakt, że ich ambicje kończą się na kupieniu alkoholu bądź fajek. Mam nadzieję, że wśród mojego pokolenia są jeszcze osoby, które mają jakieś sensowne cele, a przede wszystkim kulturę i szacunek do innych, oby tych osób było więcej niż mniej.

Zadziwia mnie brak szacunku i kultury wobec kogokolwiek i czegokolwiek, bez względu na to czy to nauczyciel w szkole, starsza pani w autobusie, kot, pies czy rodzice, którzy powinni być wzorem do naśladowania, a nie obiektem kpin. Choć to oni powinni nauczyć dzieci szacunku. Przeraża mnie to, że nie potrafią odezwać się kulturalnie do rówieśnika, w szczególności do takiego,...

Razem z chłopakiem wynajeliśmy mieszkanie w mieście w którym studiujemy. Nie było w idealnym stanie, trzeba było przy nim troszkę popracować. Wtedy właśnie na moje nieszczęście ujawniła się ta różnica międzypokoleniowa. Mój chłopak nie umiał nawet wymienić żarówki. Przyjechali znajomi i wszyscy razem próbowaliśmy przez godzinę zamontować nową lampę. Przegraliśmy. Przyjechał mój ojciec i w pięć minut poradził sobie z lampą, wymienił zawiasy w szafkach, naprawił czajnik i spłóczkę w toalecie. Patrzeliśmy przerażeni, bo do każdej z tych rzeczy musielibyśmy wzywać specjalistę. A przecież jeśli się przyjrzeć, to prawie każda z tych czynności to było tylko dokręcanie kilku śrubek. Wtedy zdałam sobie sprawę, że dla mojego dziadka czy wujka to też byłaby łatwizna. Jednak żaden z moich kolegów nie wiedział nawet, że zawiasy można kupić i wymienić w meblach. Każdy z nas po prostu uznałby, że trzeba kupić nowe.

Razem z chłopakiem wynajeliśmy mieszkanie w mieście w którym studiujemy. Nie było w idealnym stanie, trzeba było przy nim troszkę popracować. Wtedy właśnie na moje nieszczęście ujawniła się ta różnica międzypokoleniowa. Mój chłopak nie umiał nawet wymienić żarówki. Przyjechali znajomi i wszyscy razem próbowaliśmy przez godzinę zamontować nową lampę. Przegraliśmy. Przyjechał...

Starsze pokolenie często powtarza, że zachowanie dzisiejszej młodzieży ich szokuje. I choć ma to zazwyczaj wydźwięk negatywny, ja chciałabym się skupić raczej na tej pozytywnej stronie młodego pokolenia. Sama należąc do ludzi urodzonych w latach 90. widzę zarówno u swoich rówieśników, jak i osób zarówno nieco starszych, jak i młodszych, z jakim zacięciem nasze pokolenie potrafi dążyć do celu. Upór z jakim walczymy o nasze marzenia jest niesamowity, to, że zamiast się poddać, wiele osób, pomimo upadków, ciągle próbuje, dopóty, dopóki nie osiągnie swojego celu.
Współcześnie młodzi ludzie nie tylko mają jakieś marzenia, ale mają też odwagę, aby mówić o nich głośno, a nawet (co może być dla niektórych sporych szokiem!) realizować je, nieważne jak nierealne by one były. Staramy się często robić rzeczy, o których mówi się, że są niemożliwe. Niczym Ikar nie boimy się przekraczać powszechnie przyjętych norm i iść jasno wytyczoną ścieżką do celu. I choć w każdym pokoleniu jakiś odsetek społeczeństwa działał z właśnie takim uporem, jednak myślę, że to wśród dzisiejszej młodzieży jest szczególnie sporo takich osób. Sama starając się podążać za marzeniami, jak najbardziej utożsamiam się ze szczególnie w dzisiejszych czasach intensywnym ,,młodzieńczym uporem" i sądzę, że to właśnie ta cecha zdecydowanie zadziwia w moim pokoleniu.

Starsze pokolenie często powtarza, że zachowanie dzisiejszej młodzieży ich szokuje. I choć ma to zazwyczaj wydźwięk negatywny, ja chciałabym się skupić raczej na tej pozytywnej stronie młodego pokolenia. Sama należąc do ludzi urodzonych w latach 90. widzę zarówno u swoich rówieśników, jak i osób zarówno nieco starszych, jak i młodszych, z jakim zacięciem nasze pokolenie...

Mnie najbardziej zadziwia jak ludzie potrafią się wzajemnie obrażać tylko dlatego,że ktoś ma inne upodobania. Przykładowo jeśli chodzi o muzykę. Wyrazisz negatywną opinię na temat piosenki dostajesz odpowiedź,że nie znasz się na muzyce itp i odwrotnie,kiedy jest się zachwyconym jakimś utworem inni komentują jakim to jest się mało obeznanym.
Każdy człowiek jest inny i lubi co innego. Jeden chętnie słucha muzyki typu disco polo,drugi poważnej,ale zawsze powinien być szacunek dla drugiego człowieka.

Mnie najbardziej zadziwia jak ludzie potrafią się wzajemnie obrażać tylko dlatego,że ktoś ma inne upodobania. Przykładowo jeśli chodzi o muzykę. Wyrazisz negatywną opinię na temat piosenki dostajesz odpowiedź,że nie znasz się na muzyce itp i odwrotnie,kiedy jest się zachwyconym jakimś utworem inni komentują jakim to jest się mało obeznanym.
Każdy człowiek jest inny i lubi...

Mnie w obecnym pokoleniu zadziwia konsumpcjonizm, i zachowania dzieci w stosunku do dorosłych. Uważają się za pępek świata, że wszystko się im należy. Nie zwracają uwagi na wyrzeczenia rodziców spłacających kredyty, aby zapewnić im dobry start w dorosłe życie. Egoizm, to kolejna zadziwiająca rzecz. Ja jestem najważniejszy i nikt więcej się nie liczy. Obserwuję takie zachowania codziennie ponieważ przebywam wśród młodzieży. Rozmowy nastolatków są przerażające, często toczą się wokół pieniędzy, licytują się, których rodzice więcej zarabiają, którzy rodzice dostali większe nagrody w pracy i co za to im kupią. Pieniądze i jaką dają moc też jest przerażającym zjawiskiem. Powiem szczerze tęsknię za czasami gdzie radość sprawiało przesiadywanie na trzepaku i zabawy na podwórku w gronie przyjaciół.

Mnie w obecnym pokoleniu zadziwia konsumpcjonizm, i zachowania dzieci w stosunku do dorosłych. Uważają się za pępek świata, że wszystko się im należy. Nie zwracają uwagi na wyrzeczenia rodziców spłacających kredyty, aby zapewnić im dobry start w dorosłe życie. Egoizm, to kolejna zadziwiająca rzecz. Ja jestem najważniejszy i nikt więcej się nie liczy. Obserwuję takie...