Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Agattta
Gosia
Major_Kaczka
Bury
Shino11

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Agattta
Gosia
Major_Kaczka
Bury
Shino11

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

- Jakie one były? - zapytała dziennikarka.
- Kapłanki Czasu? - komisarz śledczy wzdrygnął się na samo wspomnienie. - Jeszcze nigdy nie spotkałem się z takim przypadkiem. Okrucieństwo najwyższego stopnia, umysł owładnięty szaleństwem. Ich rytuały... - komisarz tylko pokręcił głową.
- Właśnie, jak to się dokładnie odbywało?
- Cóż, cała maszyneria przypominała ogromny wahadłowy zegar – zaczął komisarz rzeczowo - Jednak w miejscu zwykłego wahadła znajdowało się ogromnych rozmiarów półokrągłe ostrze, a bezpośrednio pod nim taśmociąg. Kapłanki Czasu kładły na nim swoją ofiarę, której przedtem wstrzykiwały do żył specjalną paraliżująco-pobudzającą substancję. Ofiara pozostawała unieruchomiona, lecz cały czas w pełni przytomna. Sama maszyneria zaś była niezwykle precyzyjna. Taśmociąg zatrzymywał się co centymetr, dokładnie na pół minuty. W tym czasie ostrze przecinało ofiarę raz z lewej, raz z prawej strony.
- One... kroiły ofiary w cienkie paski – dziennikarka aż pobladła.
- Lepiej bym tego nie ujął – odparł gorzko komisarz. - Jak może się Pani domyślać, czas trwania rytuału był zmienny, zależał od wzrostu ofiar. Przykładowo na rytuał z mężczyzną mierzącym sobie 180 cm, potrzebowały 90 minut.
- Co robiły w tym czasie?
- W trakcie całego rytuału nieprzerwanie śpiewały w głębokiej ekstazie stare pogańskie pieśni niewiadomego pochodzenia ku czci upływającego czasu, przekazywane z pokolenia na pokolenie. A na koniec obsypywały szczątki kwiatami niezapominajek.

- Jakie one były? - zapytała dziennikarka.
- Kapłanki Czasu? - komisarz śledczy wzdrygnął się na samo wspomnienie. - Jeszcze nigdy nie spotkałem się z takim przypadkiem. Okrucieństwo najwyższego stopnia, umysł owładnięty szaleństwem. Ich rytuały... - komisarz tylko pokręcił głową.
- Właśnie, jak to się dokładnie odbywało?
- Cóż, cała maszyneria przypominała ogromny...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Poruszali się w okropnych warunkach atmosferycznych. Lało i grzmiało, a do tego była noc. W markowym, turystycznym plecaku taszczyli potrzebny im sprzęt. Zdecydowali że wejdą na Giewont od strony słoweńskiej, pozostaną bardziej anonimowi. Dopiero podczas przechodzenia przez Kondracką Przełęcz poczuli się jakoś dziwnie, zbierał się im na wymioty. Normalna reakcja. Nie codziennie przecież dokonuje się krwawej ofiary, pod krzyżem na Giewoncie. Właśnie. Ofiary. Nawet dla 3 mężczyzn ciężko było nieść po zmroku kobietę, na którą działał właśnie Kwas 4-hydroksybutanowy. Dotarli do celu podróży. Plan wyglądał następująco: po każdej stronie krzyża należy rozpalić pochodnie, symbolizujące cztery strony świata, następnie niewiadomą niewiastę rękoma przywiazać do stalowej konstrukcji. W najwyższy punkt na górze piorun w trakcie burzy uderzał średnio 12 razy. Im wystarczył raz. Czekali i czekali. W końcu zobaczyli to, czego chcieli. Wykonali zadanie bez światów. Ich "szefostwo" będzie zadowolone. Nie jak ostatnio, kiedy przegrali z czasem i nawałnica się skończyła. Aby pozostali niewykryci, musieli liczyć, żeby do sprawy nie przydzielono komisarza,znanego z takich trudnych przypadków

Poruszali się w okropnych warunkach atmosferycznych. Lało i grzmiało, a do tego była noc. W markowym, turystycznym plecaku taszczyli potrzebny im sprzęt. Zdecydowali że wejdą na Giewont od strony słoweńskiej, pozostaną bardziej anonimowi. Dopiero podczas przechodzenia przez Kondracką Przełęcz poczuli się jakoś dziwnie, zbierał się im na wymioty. Normalna reakcja. Nie...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Lekkie księżycowe śwaitło przebijało przez firany i oświetlały mały pokój. Na podłodze bardzo starannie ułożyłam figurki i podpisałam runami, które znalazłam w jednej ze starych książek na strychu tego tajemniczego domu. Moja dwa lata młodsza siostra wpatrywała się we mnie z nieskrywanym zaciekawieniem.
- Musimy złożyć ofiarę, kiedy wybije za kwadrans północ.
Nic nie powiedziała, jedynie przytaknęła głową. Minuty mijały jedna za drugą. Wpatrywałam się uporczywie w runy i figury, jakby miały ożyć i się ze mną przywitać. Większy problem stanowiła siostra, która zaczynała się nudzić.
- Mówiłam ci, żebyś wzieła lalkę.
- Nie. Jeszcze chciałabyś złożyć ją w ofierze, a to moja ulubiona.
Przewróciłam oczami. Jeszcze tylko sześć minut!
- A co się stanie?
- Nie doczytałam do tego momentu.
- Elka, ale przecież ty nie umiesz czytać.
- Oglądałam obrazki. Pasuje?
- Co tobza rozmowy?
Do pokoju weszła mama.
- Wy jeszcze nie w łóżkach?
- Mamo! Sprawujemy ważny obrzęd.
- Coście zrobiły z tą podłogą!
- Mamo! To są magiczne runy.
- Jutro je zmyjecie, a teraz spać.
- Jak tylko wypełni się czas i dokonamy tego obrzędu. Kosmiczna energia nie może czekać.
Mogłabym długo przekomarzać się z mamą, ale Kasia (moja młodsza siostra) załatwiła sprawę. Odkręciła sok pomidorowy, który był naszą ofiarą i wylała go na runy, figurki i ogólnie pojętą podłogę. Mamę i mnie zamurowało.
- Skoro obrządek został dopełniony, to mogę iść spać? - zapytała Kasia, ale nie odpowiedziałyśmy. Jedynie wzruszyła ramionami na brak odpowiedzi. - Dobranoc. - powiedziała i wyszła.

Lekkie księżycowe śwaitło przebijało przez firany i oświetlały mały pokój. Na podłodze bardzo starannie ułożyłam figurki i podpisałam runami, które znalazłam w jednej ze starych książek na strychu tego tajemniczego domu. Moja dwa lata młodsza siostra wpatrywała się we mnie z nieskrywanym zaciekawieniem.
- Musimy złożyć ofiarę, kiedy wybije za kwadrans północ.
Nic nie...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Ewa była wysoką, szczupłą brunetką, miała męża i pracowała w pobliskim biurze. Była zawsze wesoła i uśmiechnięta, ale miała w sobie coś tajemniczego. Nikt nie potrafił tego nazwać ale czuć było wokół niej jakąś magiczną aurę.
Prowadziła normalnie życia, poza jednym wyjątkiem. Zawsze znikała podczas nowiu księżyca. W tę najciemniejszą noc Ewa cicho wymykała się z domu i zabierała ze sobą kilka rzeczy. Wracała przed wschodem słońca, tak, że nawet mąż nie wiedział o jej wycieczkach.
Jej regularne zniknięcia były związane z tym, że w połowie była wampirem, a ponieważ chciała prowadzić normalne ludzkie życie znalazła sposób by zatrzymać przemianę. Co miesiąc podczas nowiu przychodziła na leśną polanę. Na jej środku rósł wiekowy dąb. Siadała pod nim, zapalała woskową świecę i odliczała. Po upływie 10 minut odrywała z drzewa gałąź, zaostrzała jej koniec i nasączała specjalnym wywarem z ziół. Dokładnie po 15 minutach gdy drzewo pochłonęło ziołowy wywar równo o północy Ewa wbijała sobie kołek w klatkę piersiową. Musiała to zrobić idealnie, na tyle daleko by kołek dotkną serca, ale jednocześnie go nie uszkodził. Po wypowiedzemiu odpowiedniego zaklęcia wyciągała kołek. Rana goiła się w szybkim tępie, ale było to bardzo bolesne. Ten rytuał pozwalał Ewie uniknąć przemiany.
Życie Ewy było podporządkowane odliczaniu od jednego nowiu do następnego.

Ewa była wysoką, szczupłą brunetką, miała męża i pracowała w pobliskim biurze. Była zawsze wesoła i uśmiechnięta, ale miała w sobie coś tajemniczego. Nikt nie potrafił tego nazwać ale czuć było wokół niej jakąś magiczną aurę.
Prowadziła normalnie życia, poza jednym wyjątkiem. Zawsze znikała podczas nowiu księżyca. W tę najciemniejszą noc Ewa cicho wymykała się z domu i...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Julia narysowała na podłodze okrąg. Linię wyznaczoną białą kredą dokładnie zasypała solą. Sól to magia. Sól to życie. Sól to ochrona.
Na okręgu postawiła 12 świec. 12 na każdą godzinę. 4 świece w kolorze zielonym - dla zdrowia i nadziei, 4 w niebieskim - dla ducha i spokoju, 4 w czerwonym - dla miłości i wieczności, 4 w białym - dla czystości i niewinności. Kolory świec nawiązywały także do żywiołów, które miały jej pomóc w osiągnięciu celu. Następnie na środku okręgu postawiła czarną świecę oraz klepsydrę, która miała dopełnić rytuał. Wszystko robiła zgodnie ze wskazówkami szeptunki, która obiecała przywrócić jej ukochanego zza grobu.Julii drżały ręce, gdy zapalała ostatnią świecę. Wszystko musiało przebiec zgodnie z planem, musiała zmieścić się w czasie. Obróciła klepsydrę i zaczęła odczytywać łacińskie zaklęcie przygotowane jej przez szeptunkę.
Julia patrzyła, jak ostatnie ziarenka piasku opadają na dno klepsydry. Rozległ się dzwonek do drzwi.

Julia narysowała na podłodze okrąg. Linię wyznaczoną białą kredą dokładnie zasypała solą. Sól to magia. Sól to życie. Sól to ochrona.
Na okręgu postawiła 12 świec. 12 na każdą godzinę. 4 świece w kolorze zielonym - dla zdrowia i nadziei, 4 w niebieskim - dla ducha i spokoju, 4 w czerwonym - dla miłości i wieczności, 4 w białym - dla czystości i niewinności. Kolory świec...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

- Pięć! Już płomyczek z knotem tańczy, kołysani w pięknym walcu -zaintonowała piętnastoletnia dziewczyna, zapalając zwykłą świeczkę zrobioną z pszczelego wosku. Miała na sobie czarne dżinsy i ciemnogranatową bluzkę.
Przed nią na podłodze leżało coś, co tylko z pozoru przypominało człowieka. Miał to być jej martwy brat, którego próbowała wskrzesić metodą znalezioną w starej księdze, dotychczas leżącej na strychu babci.
- Cztery, oddam me włosy, złote jak słońce, miękkie jak trawa na zielonej łące...
Mówiąc to, ścięła pasemko włosów, zaraz przy samej głowie, przystawiając je do płomienia. Gdy zajęły się ogniem, wzięła do ręki nóż. Ze łzami skierowała go w stronę swojego oka.
- Trzy, dam ci oko, cienie samotnie naprzód prą, będziesz widział świat wraz ze mną.
Krzyknęła z bólu, gdy wbiła nóż. Odkaziła go jeszcze przed rozpoczęciem rytuału, żeby nie wdało się żadne zakażenie.
- Dwa, dam ci twoje ciało, dam ci wszystko, lecz to ciągle mało.
Rozcięła skórę na ręce, pozwalając, by krew spłynęła do ust trupa. Płakała, zaciskała zranione oko, próbując powstrzymać krwotok. Przewiązała głowę i rękę bandażem, lecz ot niewiele dało. Zebrała się na odwagę, by wykonać ostatnią część rytuału.
- JEDEN! Oddam ci mą duszę, tylko wróć do mnie, o nic więcej nie proszę.
Upadła na kolana, trzęsąc się. Poczuła, jak uchodzi z niej życie, wraz z duszą. Ciało leżące na wznak poruszyło się. Coś, co kiedyś było jej starszym bratem, otworzyło całkowicie czarne oczy. Jego skóra zrobiła się czarna, spękana, z ran wypływało coś przypominającego lawę.

Dziewczyna patrzyła na to z przerażeniem w oczach. Unosiła się z dala od swojego pozbawionego życia ciała. Co ona zrobiła...?

- Pięć! Już płomyczek z knotem tańczy, kołysani w pięknym walcu -zaintonowała piętnastoletnia dziewczyna, zapalając zwykłą świeczkę zrobioną z pszczelego wosku. Miała na sobie czarne dżinsy i ciemnogranatową bluzkę.
Przed nią na podłodze leżało coś, co tylko z pozoru przypominało człowieka. Miał to być jej martwy brat, którego próbowała wskrzesić metodą znalezioną w starej...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Elizabeth właśnie się obudziła. W namiocie panował półmrok. Do świtu zostało 12 minut. Pośpiesznie ubrała się i opuściła schronienie. Udała się na pobliską polanę, aby dopełnić mistycznego rytuału. Na środku polany stał kocioł, z którego buchała fioletowa para. Dziewczyna zaczęła kreślić dokoła niego krąg szepcąc:

Pierwsza minuta wszechrzeczy początkiem
Druga minuta potwora zaczątkiem
Trzecia minuta doskonałości wydźwiękiem
Czwarta minuta rozkosznym marzeniem
Piąta minuta energii fundamentem
Szósta minuta ładem i spokojem
Siódma minuta cudnym objawieniem
Ósma minuta nieskończoności symbolem
Dziewiąta minuta planetarnym rozwiązaniem
Dziesiąta minuta świętym przykładem

Elizabeth zamilkła. Podniosła głowę i spojrzała w tarczę zachodzącego księżyca.
- Zachodzisz mój drogi, lecz nim to się stanie przysługę mi oddasz i na wezwanie się stawisz. Wzywam Cię i proszę, życie tchnij w ten kocioł!
Luna powoli zniknęła za horyzontem.
Nagle rozbłysną pierwszy promień słońca, a z kotła wydobył się przerażający ryk. Parę rozwiały skrzydła fioletowego smoka.

Elizabeth właśnie się obudziła. W namiocie panował półmrok. Do świtu zostało 12 minut. Pośpiesznie ubrała się i opuściła schronienie. Udała się na pobliską polanę, aby dopełnić mistycznego rytuału. Na środku polany stał kocioł, z którego buchała fioletowa para. Dziewczyna zaczęła kreślić dokoła niego krąg szepcąc:

Pierwsza minuta wszechrzeczy początkiem
Druga minuta...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

- Pamiętaj, że każda kropla jest ważna!- warknął do niej. Zignorowała go, jak zawsze. Przygotowywali się długo na ten moment i wszystko było dopięte na ostatni guzik. Dwunastu ludzi wisiało na nimi, niczym gałązki ziół do wysuszenia. Zwisali spokojnie, zupełnie bez ruchu. Jedyną żywą częścią ich ciał była krew, która powoli kapała do miseczek. Miseczki były ze sobą połączone i prowadziły do zbiornika.
- To…to jest piękne!- uśmiechnął się pokazując swój rozszczepiony język. Thomas wyglądał jak świt, jak typowy satanista bawiący się w przeciwnika Boga. Natalia była inna, zupełnie inna. To ona była prawdziwym mózgiem operacji, to ona układała wzory i przygotowała salę. Ciała wisiały nad okręgiem, który zawierał w sobie pentagram. Oboje stali w środku i przyglądali się.
- Jeszcze parę godzin i nadejdzie kolejne wspomnienie narodzin tego parszywca! Jak ja go nienawidzę!- splunął na ziemię i pokręcił głową. Nat westchnęła jedynie. Patrzyła ze spokojem na zegarek.
- Można już powoli przynieść ofiarę. Skąd weźmiemy kogoś oddanego Panu, w tak odludnym miejscu? Przecież powinniśmy…- nie dokończył. Nóż wszedł dokładnie tam, gdzie miał trafić. Natalia spędziła wiele czasu na przyglądaniu się fizjonomii jej kolegi.
- Tak! Tak! To dobry pomysł…Godzinę wytrzymam- odpowiedział śmiejąc się szaleńczo.
- Wytrzymasz- potwierdziła kiwając głową. Mieli czas. A krew powoli napełniała, lecz nieubłaganie napełniała zbiorniczek.

- Pamiętaj, że każda kropla jest ważna!- warknął do niej. Zignorowała go, jak zawsze. Przygotowywali się długo na ten moment i wszystko było dopięte na ostatni guzik. Dwunastu ludzi wisiało na nimi, niczym gałązki ziół do wysuszenia. Zwisali spokojnie, zupełnie bez ruchu. Jedyną żywą częścią ich ciał była krew, która powoli kapała do miseczek. Miseczki były ze sobą...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

To miał być zwykły dzień. Wstałam o 5.30 i zebrałam się szybko na studia. W czasie podróży autobusem uczyłam się z niestarannie napisanych notatek na kolokwium, co jakiś czas zasypiając z zanudzenia. Przed laboratoriami wstąpiłam do biblioteki uczelnianej po kilka książek. Nagle usłyszałam głośną przemowę:
- Nikt stąd nie wychodzi! Będziecie naszymi zakładnikami!
Słowa wzbudziły we mnie poczucie ogromnego strachu. Czułam bezradność. Nie wiedziałam, czy napisać rodzicom pożegnalną wiadomość, czy próbować się jakoś uratować. Pobiegłam za pierwszy regał, potem za następny. Przypomniałam sobie, że biblioteka ma na zewnątrz okienko do oddawania książek, zatem musiał istnieć tunel, którym oddane książki były transportowane do magazynów. Gdy próbowałam dostać się na drugie piętro, poczułam jak ktoś łapie mnie od tyłu, wiąże ręce i wbija igłę w szyję...
Gdy się obudziłam, zobaczyłam jak jeden z podejrzanych kreślił w powietrzu znak nieskończoności przed dużym zegarem. Dostrzegł moje zdziwienie i wytłumaczył mi, pokazując symbol Illuminati, że to ich rytuał- rysowanie znaku nieskończoności o godzinie wskazującej datę urodzenia. Była godzina 22.10, a on urodził się 22 października. O godz. 23.05 ktoś znowu wykreślił znak. Powiedziano nam, że jesteśmy zakładnikami, by oznajmić coś ważnego światu... Następnego dnia musiałam stanąć przed zegarem i o godzinie 11.02 wykreślić znak nieskończoności. I tak już przez cały czas rysowałam leżącą ósemkę w powietrzu, bo nikt nas nie mógł uratować...

To miał być zwykły dzień. Wstałam o 5.30 i zebrałam się szybko na studia. W czasie podróży autobusem uczyłam się z niestarannie napisanych notatek na kolokwium, co jakiś czas zasypiając z zanudzenia. Przed laboratoriami wstąpiłam do biblioteki uczelnianej po kilka książek. Nagle usłyszałam głośną przemowę:
- Nikt stąd nie wychodzi! Będziecie naszymi zakładnikami!
Słowa...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej