Opieram się plecami o szorstki pień płaczącej wierzby i patrzę na rzekę. Zachodzące słońce odbija się w lustrzanej tafli, mieniąc się złocisto. Wiem, że albo dzisiejszego wieczora zdobędę się na decydujący krok, albo już nigdy nie odnajdę w sobie tak wielkich pokładów odwagi.
- Anno, wyjdź za mnie. - mówię. - Nie, nie, nie! Pomyśli, że to zbyt stanowcze... - pocieram ręką o czoło i wstaję, patrząc na rzekę, moją milczącą towarzyszkę.
- Anno, proszę cię, uczyń mi ten honor i wyjdź za mnie. - zamykam oczy. - Nie, nie mogę jej o to błagać, przecież nie oczekuję od niej litości...
- Anno, jesteś dla mnie wszystkim. Moje dni bez ciebie są szare i puste, a noce – zimne i samotne. - zaczynam się zastanawiać, czy jej tym nie speszę. Nigdy nie sądziłem, że oświadczyny mogą okazać się tak trudne, ale... Nie wyobrażam sobie życia bez Anny. Nie mogę dopuścić do siebie mojej nieśmiałości i braku pewności siebie. Jestem zdeterminowany, by to zrobić. Patrzę w stronę pobliskich zabudowań.
- Anno, szaleję za tobą. Każdego dnia budzę się z uśmiechem na ustach, licząc, że cię zobaczę. Każdego wieczora modlę się do Boga o twoje szczęście. Skradłaś moje serce, gdy pierwszy raz cię ujrzałem. Wyjdź za mnie, a uczynisz mnie najszczęśliwszym mężczyzną na całej ziemi. Kocham cię.
Ostatni rzut oka na rzekę. Wiem, że te słowa wystarczą. Postawiłem na szczerość i jestem pewny, że miłość zwycięży wszystko. Uśmiecham się do siebie i przekraczam rzekę. Idę na spotkanie ukochanej.

Opieram się plecami o szorstki pień płaczącej wierzby i patrzę na rzekę. Zachodzące słońce odbija się w lustrzanej tafli, mieniąc się złocisto. Wiem, że albo dzisiejszego wieczora zdobędę się na decydujący krok, albo już nigdy nie odnajdę w sobie tak wielkich pokładów odwagi.
- Anno, wyjdź za mnie. - mówię. - Nie, nie, nie! Pomyśli, że to zbyt stanowcze... - pocieram ręką o...

Tego dnia byłam wyjątkowo smutna. Minęły już 3 miesiące, odkąd straciłam moje maleństwo, a ja wciąż nie mogę się pozbierać. Nie potrafiłam pojąć tego,że świat idzie do przodu mimo wszystko.
Postanowiłam pójść nad rzekę. Tam odnajdywałam spokój. Spacerowałam bardzo długo brzegiem rzeki, gdy nagle usłyszałam dziwny dźwięk, coś jakby płacz lub pisk. Już miałam nadzieję,że to jakiś porzucony bobas, którym zajmę się choć przez chwilę.
Poszukałam źródła dźwięku. Na trawie leżał mały, bezbronny kociak, owinięty w starą szmatkę.
- Biedactwo, co Ci się stało? - zapytałam.
Postanowiłam,że się nim zaopiekuję. Powędrowaliśmy do domu, w stronę lepszego jutra...

Tego dnia byłam wyjątkowo smutna. Minęły już 3 miesiące, odkąd straciłam moje maleństwo, a ja wciąż nie mogę się pozbierać. Nie potrafiłam pojąć tego,że świat idzie do przodu mimo wszystko.
Postanowiłam pójść nad rzekę. Tam odnajdywałam spokój. Spacerowałam bardzo długo brzegiem rzeki, gdy nagle usłyszałam dziwny dźwięk, coś jakby płacz lub pisk. Już miałam nadzieję,że to...

To miał być jego pierwszy samodzielny połów. Do tej pory zawsze tylko obserwował jak robiła to matka. Teraz to ona stała na urwisku, nieruchoma jak posąg. W milczeniu obserwowała każdy jego ruch. Odwrócił od niej wzrok, w pełni koncentrując się na tym co działo się tuż pod taflą krystalicznie czystego strumienia. A działo się całkiem sporo. Wygładzone kamienie odbijały się od niego w swojej chaotycznej wędrówce napędzanej silnym nurtem. Niewielkie wodne ślimaki opierały się tej mocy, ze spokojem podróżując po wyszlifowanym dnie. Obserwował to wszystko, ale interesowało go coś innego. W końcu dostrzegł obiekt swojego pożądania. Nie czekał. Napięte mięśnie ruszyły bez zastanowienia, tak jak uczyła go matka. Gdy wynurzył z wody łeb, w paszczy tkwiła jeszcze żywa, próbująca się wydostać nagroda. Uradowany spojrzał w górę, by pochwalić się zdobyczą. Nim zdążył dostrzec błysk zadowolenia w oczach matki, z wody wynurzył się jakiś kształt. Mokry policzek wymierzony śliskim ogonem tak go zaskoczył, że wypuścił z pyska zdobycz, która - choć lekko ranna, błyskawicznie odpłynęła wraz ze swoim wybawcą. Spojrzał na urwisko. Stała tam dalej bez ruchu, nie pokazując żadnych emocji. Wiedział, że zadanie musi zostać wykonane. Ponownie zajął pozycję. Tym razem nie da się zaskoczyć.

To miał być jego pierwszy samodzielny połów. Do tej pory zawsze tylko obserwował jak robiła to matka. Teraz to ona stała na urwisku, nieruchoma jak posąg. W milczeniu obserwowała każdy jego ruch. Odwrócił od niej wzrok, w pełni koncentrując się na tym co działo się tuż pod taflą krystalicznie czystego strumienia. A działo się całkiem sporo. Wygładzone kamienie odbijały się...

Dorota i Jan byli idealna parą. Poznali się na studiach w Warszawie. Oboje jednak nie lubili zgiełku dużych miast i od razu po szkole wyprowadzili się na wieś. W małej miejscowości nad Bugiem założyli gospodarstwo agroturystyczne. Wzięli szybki ślub i chwilę później na świecie pojawił się mały Jaś. Wydawało się, że nic nie jest w stanie zniszczyć ich sielskiego życia. Do czasu... Gdy Janek miał 4 lata, wydarzył się wypadek, który zmienił wszystko. Chłopiec ganiał małe kózki na łące położonej wzdłuż rzeki. Rodzice spuścili go z oka dosłownie na kilka minut. Niestety to wystarczyło- chłopiec potknął się o kamień, wpadł do wody. Utonął. Od tego momentu wszystko szło nie tak. Na skutek doznanej traumy Dorota straciła mowę, żyła w swoim świecie, nie było z nią kontaktu. Jadła, spała i całymi dniami siedziała nad brzegiem rzeki.Jak mogła patrzeć na miejsce, gdzie zginął jej syn?- dziwił się Jan. Ale ona tak tego nie widziała. To miejsce było dla niej czymś mistycznym. Wpatrywała się w lustro wody i uśmiechała się. Nie widziała tego co inni, lecz to co chciała zobaczyć -ukochanego syna. Dorota po latach żałoby odzyskała mowę, próbowała wrócić do normalnego życia, zajęła się gospodarstwem, lecz nadal w tajemnicy przed mężem uciekała nad brzeg rzeki, aby się wypłakać i pobyć w miejscu gdzie tak silnie odczuwała obecność, kogoś, kogo z nią już nie było.

Dorota i Jan byli idealna parą. Poznali się na studiach w Warszawie. Oboje jednak nie lubili zgiełku dużych miast i od razu po szkole wyprowadzili się na wieś. W małej miejscowości nad Bugiem założyli gospodarstwo agroturystyczne. Wzięli szybki ślub i chwilę później na świecie pojawił się mały Jaś. Wydawało się, że nic nie jest w stanie zniszczyć ich sielskiego życia. Do...

Pędził przed siebie ślizgając się w błocie, nie myśląc o niczym innym jak o pogoni – serce boleśnie tłukło mu się o żebra, oddech wiązł w gardle. Ledwo widział, deszcz zacinał i bił go po twarzy, zmuszając do zasłaniania oczu dłońmi. Nie miał pojęcia, która mogłaby być godzina – wiedział tylko, że słońce zaszło już dawno temu.
Niespodziewanie poślizgnął się i upadł, ryjąc palcami w błocie. Przed nim nagle wyrosła rzeka, wcześniej nie słyszał jej szumu z powodu ulewy; teraz jednak wyraźnie ją widział, szeroką i wartką, niczym niekończący się dowcip z jego osoby.
Obejrzał się, zagryzając do krwi wargę. Nie mógł się poddać, nie teraz.
Podniósł się i ruszył przed siebie, wchodząc w nurt rzeki. Czuł jak woda próbuje przewrócić go i porwać.
- Książe! – rozległ się głos, głośniejszy od deszczu i szalejącej rzeki. Chłopak zacisnął powieki, czując gulę w gardle; mimo że nawet nie dotarł do środka potoku, woda już teraz sięgała mu piersi.
Obrócił się, patrząc na mężczyznę stojącego na brzegu – z tyłu czaili się jego ludzie, gotowi wykonać każdy jego rozkaz; z powodu nocy i nieustającego deszczu, chłopak widział jedynie ich zarysy.
- Nie chcesz opłakać swojego ojca? – zapytał jego stryj.
Chciał. Niczego innego nie pragnął.
- Nie oddam ci tronu! – odkrzyknął.
Stryj zaśmiał się.
- Właśnie to robisz! Chodź, bo porwie cię nurt!
Chłopak nie mógł zawrócić – jeśliby to zrobił, spotkałaby go śmierć. Jedynym wyjściem było przeć naprzód, mimo że nie miał pojęcia, co czeka go po drugiej stronie rzeki.
Ruszył.

Pędził przed siebie ślizgając się w błocie, nie myśląc o niczym innym jak o pogoni – serce boleśnie tłukło mu się o żebra, oddech wiązł w gardle. Ledwo widział, deszcz zacinał i bił go po twarzy, zmuszając do zasłaniania oczu dłońmi. Nie miał pojęcia, która mogłaby być godzina – wiedział tylko, że słońce zaszło już dawno temu.
Niespodziewanie poślizgnął się i upadł, ryjąc...

Nie było już powrotu. Nie w tym momencie. Rzeka, która płynęła pod moimi stopami, niespokojnie uderzała falami o brzeg. Jakby wyczuwała, że coś się stanie. Zawsze tłumaczyłam sobie, że jestem słaba. Jednak tu stoję, a tak postępuje odważny człowiek. Podeszłam krok bliżej. Byłam zdeterminowana, żeby to robić. Zrzucić niepotrzebny balast, z którym musiałam się zmierzać co dzień. To była właśnie ta chwila. Zrobiłam mały krok, a moje ciało zaczęło bezwładnie spadać, aż pochłonęła go rzeka.

Nie było już powrotu. Nie w tym momencie. Rzeka, która płynęła pod moimi stopami, niespokojnie uderzała falami o brzeg. Jakby wyczuwała, że coś się stanie. Zawsze tłumaczyłam sobie, że jestem słaba. Jednak tu stoję, a tak postępuje odważny człowiek. Podeszłam krok bliżej. Byłam zdeterminowana, żeby to robić. Zrzucić niepotrzebny balast, z którym musiałam się zmierzać co...

"W Twoim życiu wiele rzeczy nie powinno się wydarzyć. Dorosłeś, jednak wciąż jesteś zbyt młody, by zrozumieć słowa, które chciałabym Ci przekazać. Jednak mój koniec się zbliża i spełnij mą ostatnią wolę, przyjdź i przytul swoją matkę, z uczuciem, o którym marzę od wielu lat. Tylko ja mogę zdradzić Ci sekret, który pomoże Twej ukochanej odkryć tajemnice rodzinne, na których tak bardzo jej zależy."
Idąc brzegiem rzeki, trzymał zwinięty list w ręku, który kilka sekund wcześniej przeczytał. Nienawidził jej. Obiecywał sobie, że nigdy więcej nie będzie musiał z nią rozmawiać. Lecz teraz jego determinacja jest tak wielka, że postanawia się przełamać. Biegnie do szpitala, musi zdążyć.
Zabrakło czasu. Zabrała z sobą tajemnicę do grobu.
Kilka dni później otrzymuje paczkę, a w niej krótka wiadomość: "Miałam nadzieję, że się zjawisz. Myliłam się. W pudełku masz wszystko czego potrzebujesz. Żegnaj."

"W Twoim życiu wiele rzeczy nie powinno się wydarzyć. Dorosłeś, jednak wciąż jesteś zbyt młody, by zrozumieć słowa, które chciałabym Ci przekazać. Jednak mój koniec się zbliża i spełnij mą ostatnią wolę, przyjdź i przytul swoją matkę, z uczuciem, o którym marzę od wielu lat. Tylko ja mogę zdradzić Ci sekret, który pomoże Twej ukochanej odkryć tajemnice rodzinne, na których...

- Co ja tu robię? - westchnęła Adela, patrząc na stary ponton i tatarak pokrywający brzeg spokojnej rzeczki.
- Dobra, już nie ma odwrotu. Skoro powiedziałam a ... - spojrzała na wypchaną klejnotami saszetkę.
Prababka Igora podarowała jej rodową biżuterię przed ślubem z jedynym prawnukiem. Ostrzegała przed tym małżeństwem. W tej rodzinie kobiety zawsze były bogate i cholernie nieszczęśliwe. Sugerowała, że jeśli nadejdzie taki moment w życiu Adeli, że zapragnie powalczyć o swoje szczęście, niech nie ogląda się za siebie, zostawi Igora wraz z majątkiem i ucieka, gdzie pieprz rośnie. Adela popatrzyła ostatni raz na dworek, wsiadła do pontonu i odepchnęła się od brzegu wiosłem.
- Nie będzie mnie szukał, będzie myślał, że odeszłam w siną dal bez grosza przy duszy - uśmiechnęła się do siebie. Nareszcie wolna! - Popłynę tam, gdzie mnie woda poniesie!
- Nie tak szybko, kochanie - usłyszała donośny męski głos swojego niespełna trzydziestoletniego męża - Od dawna szukałem tych przeklętych klejnotów rodowych tej starej wiedźmy!
Ponton Adeli zatrzymany został przez rozłożoną sieć. Próbowała coś zrobić, przedostać się na drugi brzeg, ale on był zwinniejszy. Chwila szamotania, kilka uderzeń w twarz i przed oczami zrobiło się jej ciemno. A potem poczuła, że traci oddech i pogrąża się w ciemnej wodzie...
- Głupia gęś! Myślała, że przechytrzy mnie, MNIE, który zakopał w ogrodzie ciało Matyldy, ukrył w piwnicznej izbie na trunki w starej skrzyni plugawą Eleonorę, pozbył się niewdzięcznej Martyny dzięki posmarowanym smalcem wysokim schodom do jej sypialni! Wszystko, co moje, zostaje przy mnie... - zapakował Adelę do worka i skierował się w stronę komórki nieopodal zagajnika, gdzie trzymał wygłodniałe psy.

- Co ja tu robię? - westchnęła Adela, patrząc na stary ponton i tatarak pokrywający brzeg spokojnej rzeczki.
- Dobra, już nie ma odwrotu. Skoro powiedziałam a ... - spojrzała na wypchaną klejnotami saszetkę.
Prababka Igora podarowała jej rodową biżuterię przed ślubem z jedynym prawnukiem. Ostrzegała przed tym małżeństwem. W tej rodzinie kobiety zawsze były bogate i...

Wojtek przyjechał na Grodzieńszczyznę z aparatem fotograficznym. Robił zdjęcia i rozpamiętywał historię tej ziemi. Na skarpie nad Niemnem zobaczył zaniedbało mogiłę. Postanowił, że zrobi wszystko, aby ustalić kto tam jest pochowany i odrestauruje grób. Dla Wojtka nie ma, że nie można. Zawsze był chętny do działania, a chcieć to móc. Rozpytał się w pobliskich Bohatyrowiczach i popytał w Grodnie. I już wiedział, że to Jan Podhorski - powstaniec z roku 1863. Bardzo szybko dzięki inicjatywie Wojtka udało się odrestaurować grób. A dziś na ten grób zaglądają wycieczki z Polski. A Niemen spokojnie toczy swoje fale i wszystko tu jest jak było przed wiekami - był człowiek i była rzeka.

Wojtek przyjechał na Grodzieńszczyznę z aparatem fotograficznym. Robił zdjęcia i rozpamiętywał historię tej ziemi. Na skarpie nad Niemnem zobaczył zaniedbało mogiłę. Postanowił, że zrobi wszystko, aby ustalić kto tam jest pochowany i odrestauruje grób. Dla Wojtka nie ma, że nie można. Zawsze był chętny do działania, a chcieć to móc. Rozpytał się w pobliskich Bohatyrowiczach...

Przekroczyć rzekę[bookLink]4819856|Przekroczyć rzekę[/bookLink]

Przekroczyć rzekę[bookLink]4819856|Przekroczyć rzekę[/bookLink]

 [bookCover]4819856|Przekroczyć rzekę[/bookCover]