Pierwszą moją własną decyzją było zakupienie książki pt."Skazany na trening". Rodzice nie chcieli żebym inspirował się zbirami odsiadującymi wynik,którzy odsiadują 20 lat.Lecz nie przejmowałem się tym i dokonałem zakupu.To była pierwsza samodzielna decyzja w życiu,której nie żałuję.Akurat ta książka stała się przewodnikiem po moim życiu z czego jestem bardzo zadowolony,ponieważ pomogło mi to osiągnąć sukces na wielu płaszczyznach życiowych. Jeżeli kiedykolwiek chcecie podjąć jakieś ryzyko to zacznijcie od książek na które ktoś się nie zgadza , jest to tysiąc razy lepsze niż jakieś używki czy coś w tym stylu.Książki rozwijają i to się w nich ceni.

Pierwszą moją własną decyzją było zakupienie książki pt."Skazany na trening". Rodzice nie chcieli żebym inspirował się zbirami odsiadującymi wynik,którzy odsiadują 20 lat.Lecz nie przejmowałem się tym i dokonałem zakupu.To była pierwsza samodzielna decyzja w życiu,której nie żałuję.Akurat ta książka stała się przewodnikiem po moim życiu z czego jestem bardzo...

Pierwszą, samodzielnie podjętą i ważną decyzją było zrezygnowanie przeze mnie z wymarzonych studiów na drugim końcu kraju z powodu ciężkiej choroby mojej mamy. Opieka nad nią była dla mnie ważniejsza niż spełnianie własnych marzeń. Nigdy nie żałowałam tej decyzji i pomimo upływu lat uważam ją za słuszną i jedyną właściwą jaką mogłam podjąć.

Pierwszą, samodzielnie podjętą i ważną decyzją było zrezygnowanie przeze mnie z wymarzonych studiów na drugim końcu kraju z powodu ciężkiej choroby mojej mamy. Opieka nad nią była dla mnie ważniejsza niż spełnianie własnych marzeń. Nigdy nie żałowałam tej decyzji i pomimo upływu lat uważam ją za słuszną i jedyną właściwą jaką mogłam podjąć.

Moja pierwsza samodzielna decyzja, była chyba ta najtrudniejsza w moim życiu.
Była zima, tata w pracy, mama wyskoczyła na zakupy i zostawiła mnie z moją młodszą siostrą. Miałam około 10 lat, siostra 6. Przed wyjściem mama przygotowała nam obiad- nasze ulubione kluski śląskie. Podczas jedzenia moja siostra zaczęła się śmiać i ... kluska stanęła jej w gardle. Od razu zorientowałam się, że się zadławiła. Musiałam działać szybko. Miałam do wyboru: dzwonić po pogotowie, iść do sąsiadki albo działać samodzielnie. Jako 10-latka byłam przerażona ale podjęłam decyzję, że trzeba działać jak najszybciej i udało mi się uratować siostrę.

Moja pierwsza samodzielna decyzja, była chyba ta najtrudniejsza w moim życiu.
Była zima, tata w pracy, mama wyskoczyła na zakupy i zostawiła mnie z moją młodszą siostrą. Miałam około 10 lat, siostra 6. Przed wyjściem mama przygotowała nam obiad- nasze ulubione kluski śląskie. Podczas jedzenia moja siostra zaczęła się śmiać i ... kluska stanęła jej w gardle. Od razu...

Moja pierwsza decyzją jaka podjąłem w dzieciństwie było za otrzymane wtedy sto złoty takie czerwone z Ludwikiem Waryńskim zakup samochodu. Cała sytuacja wyglądała tak, że wujek dał mi stówę i powiedział żebym poszedł do miasta i kupił sobie samochód. Mieszkaliśmy na wsi a najbliższe miasto było 6km od nas. Miałem wtedy z 5 lat. Nie myśląc długo poszedłem w stronę miasta, dobrze że po przejściu ok 800 metrów znalazła mnie na idącego samego po drodze dyrektorka szkoły i zabrała mnie do domu dała ciastka i herbatę. Po jakimś czasie rodzina zaczęła mnie szukać, byli w niezłym strachu bo nigdzie mnie nie było. Na szczęście wszyscy się znają w takich małych miejscowościach i po ok godzinie dotarłem powrotem do domu. Wujkowi się zrobiło bardzo głupio. Niestety z zakupu samochodu nici, ale historie pamiętam do dziś a mam już 34 lata. To była moja pierwsza decyzja, którą bez wahania chciałem zrealizować. Kto wie co by było gdyby nie dyrektorka.

Moja pierwsza decyzją jaka podjąłem w dzieciństwie było za otrzymane wtedy sto złoty takie czerwone z Ludwikiem Waryńskim zakup samochodu. Cała sytuacja wyglądała tak, że wujek dał mi stówę i powiedział żebym poszedł do miasta i kupił sobie samochód. Mieszkaliśmy na wsi a najbliższe miasto było 6km od nas. Miałem wtedy z 5 lat. Nie myśląc długo poszedłem w stronę miasta,...

Pierwsza poważna decyzja w moim życiu to świadome oszczędzanie pieniędzy. Moi rodzice często nie mieli na dentystę dla mnie, dermatologa czy innych lekarzy. W wieku 18 lat powiedziałam sobie dość. Ze mną i z moimi dziećmi tak nie będzie. Nie będę ich rozpieszczać i wszystkiego kupować, ale bez przesady, na lekarzy i wyprostowanie im zębów będzie mnie stać! I co? I założyłam konto oszczędnościowe dzięki któremu po 10 latach udało mi się uzbierać kasę na wkład własny na pierwsze "M". :) Dziś mogę śmiało powiedzieć, że była to jedna z najlepszych decyzji w moim życiu. :)

Pierwsza poważna decyzja w moim życiu to świadome oszczędzanie pieniędzy. Moi rodzice często nie mieli na dentystę dla mnie, dermatologa czy innych lekarzy. W wieku 18 lat powiedziałam sobie dość. Ze mną i z moimi dziećmi tak nie będzie. Nie będę ich rozpieszczać i wszystkiego kupować, ale bez przesady, na lekarzy i wyprostowanie im zębów będzie mnie stać! I co? I założyłam...

Na pierwszą własną decyzję (to znaczy taką, która była dla mnie bardzo ważna i którą z tego powodu pamiętam; w zasadzie niekoniecznie stricte pierwszą) pozwolił mi Tato.
Jechaliśmy wtedy w odwiedziny do Dziadków, jego rodziców, i zaproponował mi, żebym sobie coś wybrała do czytania w trakcie podróży. W saloniku prasowym zauważyłam kolorowa gazetkę, która raczej dla dzieci (miałam wtedy pewnie koło 8 – 9 lat) nie była przeznaczona – był to jeden z numerów 'Kawaii', magazynu o mandze i anime.
I wpadłam jak śliwka w kompot.
Zawsze będę wdzięczna rodzicom, że zawierzyli mi na tyle, aby pozwolić na własną pasję. Oni o komiksach, mangach i filmach animowanych nie wiedzieli nic. Za to zgadzali się kupować mi kolejne numery 'kawajca', potem pierwsze tomiki mang... Nie oponowali gdy oglądałam w telewizji 'Wojowniczki z krainy marzeń' (ach, wspomnienia!), 'Yaibę' i inne takie tam – na urodziny sami z siebie kupili mi 'Spirited Away'...
Taka samowolka w kwestii własnego hobby ślicznie zaowocowała, i choć nie wiem, czy stawiali sobie za cel przekazanie dzieciom miłości do książek (komiksów także), to cel ten został osiągnięty.
Gdyby nie ta zachęta i pozwolenie na dokonanie własnego wyboru, który nigdy nie został negatywnie skomentowany albo zbyty wzruszeniem ramion ('ot, dziecięce dyrdymały!') to nie wiem, czy poznałabym fascynujący świat mangi... I z perspektywy czasu muszę przyznać, że byłaby to dla mnie ogromna strata!

Na pierwszą własną decyzję (to znaczy taką, która była dla mnie bardzo ważna i którą z tego powodu pamiętam; w zasadzie niekoniecznie stricte pierwszą) pozwolił mi Tato.
Jechaliśmy wtedy w odwiedziny do Dziadków, jego rodziców, i zaproponował mi, żebym sobie coś wybrała do czytania w trakcie podróży. W saloniku prasowym zauważyłam kolorowa gazetkę, która raczej dla dzieci...

Umycie naczyń i podłogi.Do współpracy zaprosiłam koleżankę.Miałyśmy po 6 lat.Moja mama po powrocie z pracy(opiekowała się nami siostra koleżanki) zastała potop...lodowisko,Sodomę i Gomorę i jeszcze kilka innych atrakcji.Do umycia zużyłyśmy całą butelkę płynu "Ludwik"(a w latach 70/80 chemia gospodarcza była porządna)w trakcie zapał nam minął ,więc urządziłyśmy sobie jazdę figurową po podłodze...Wcześniej wylane zostało wiadro wody.To cud,że żadna się nie zabiła, nic nie potłukłyśmy, a moja mama oprócz ataku śmiechu/ napadu złości /załamania rąk wspaniałomyślnie nam nie stłukła tyłków...A należało nam się....możecie mi wierzyć..

Umycie naczyń i podłogi.Do współpracy zaprosiłam koleżankę.Miałyśmy po 6 lat.Moja mama po powrocie z pracy(opiekowała się nami siostra koleżanki) zastała potop...lodowisko,Sodomę i Gomorę i jeszcze kilka innych atrakcji.Do umycia zużyłyśmy całą butelkę płynu "Ludwik"(a w latach 70/80 chemia gospodarcza była porządna)w trakcie zapał nam minął ,więc urządziłyśmy sobie jazdę...

Wychowywałam się na delikatnie mówiąc "złej" dzielnicy. Aby wyjść na ludzi, trzeba było mieć swój własny rozum, nie podążać za tłumem, nie próbować przystosować się do otoczenia, który mnie otaczał i myśleć o przyszłym życiu. Będąc więc dzieckiem, które dopiero co poszło do szkoły podstawowej, bawiłam się non stop na podwórku. Koledzy z podwórka nie wiedzieć skąd, dorwali się do paczki papierosów. Oczywiście zaproponowano mi zapalenie. Tak jak wcześniej wspomniałam, mam swój rozum, więc odmówiłam. Zostałam wtedy słownie zrównana z ziemią i w następstwie bez kolegów i koleżanek. Wiecie co? Nie żałuję - nie palę, nie piję, nie zaszłam w ciążę w wieku 16 lat z pierwszym lepszym chłopakiem, studiuję, mam stałego partnera, a za rok zdobędę tytuł magistra. Zapalając tego jednego papierosa w takim wieku mogłam rozpocząć serię bardzo nieprzyjemnych zdarzeń w moim życiu, które spotkały moich ówczesnych kolegów i koleżanki.

Wychowywałam się na delikatnie mówiąc "złej" dzielnicy. Aby wyjść na ludzi, trzeba było mieć swój własny rozum, nie podążać za tłumem, nie próbować przystosować się do otoczenia, który mnie otaczał i myśleć o przyszłym życiu. Będąc więc dzieckiem, które dopiero co poszło do szkoły podstawowej, bawiłam się non stop na podwórku. Koledzy z podwórka nie wiedzieć skąd, dorwali...

Czując się już dorosłym w wieku 8 lat i mając do dyspozycji całkiem pokaźną sumę w skarbonce postanowiłem że wyjmę z niej dwie monety i zaproszę kolegów na oranżadę. Dzierżąc w ręku dwa srebrniki pobiegłem do kolegów oznajmić im wesołą nowinę że zapraszam ich na raut. Tym sposobem zmierzaliśmy już w stronę najbliższego sklepu ale po drodze natrafiliśmy na moją matkę która wracała ze sklepu i gdy tylko nas zobaczyła zapytała gdzie idziemy. Koledzy z radością oznajmili że do sklepu na oranżadę i że Darek stawia!. Matka niezezłoszczona że chcę wydawać pieniądze złapała mnie za ucho i odprowadziła do domu i tak z naderwanym uchem skończyła się ta zacna inicjatywa z mojej strony...

Czując się już dorosłym w wieku 8 lat i mając do dyspozycji całkiem pokaźną sumę w skarbonce postanowiłem że wyjmę z niej dwie monety i zaproszę kolegów na oranżadę. Dzierżąc w ręku dwa srebrniki pobiegłem do kolegów oznajmić im wesołą nowinę że zapraszam ich na raut. Tym sposobem zmierzaliśmy już w stronę najbliższego sklepu ale po drodze natrafiliśmy na moją matkę która...

Moja pierwsza poważna życiowa decyzja, pamiętam to doskonale, bo od tamtego dnia zaczęto mnie nazywać "małą panną", a nie podlotkiem. Szliśmy na chrzciny mojego kuzynka, do ceremonii zostało mało czasu, a my w domu wszyscy w proszku, do łazienki kolejka, fryzury w nieładzie, mama próbująca zapanować nad wszechobecnym chaosem, a w tle szumiąca suszarka do włosów, no istny kocioł. I tu nagle pojawiam się ja, wparowuję do pokoju mojej mamy i krzyczę na całe gardło "Mamo! Odziej mię jak gwiazdę! W tę niebieską kieckę!" Pierwszy (i ostatni jak na razie) raz wiedziałam, w co chcę się ubrać, byłam dumną z siebie pięciolatką, czułam się taka dorosła i ważna, jak prawdziwa gwiazda Hollywood! Ale i tak ubrali mnie ohydny w zielony komplet. Także no, pierwsza decyzja i już fiasko. :D

Moja pierwsza poważna życiowa decyzja, pamiętam to doskonale, bo od tamtego dnia zaczęto mnie nazywać "małą panną", a nie podlotkiem. Szliśmy na chrzciny mojego kuzynka, do ceremonii zostało mało czasu, a my w domu wszyscy w proszku, do łazienki kolejka, fryzury w nieładzie, mama próbująca zapanować nad wszechobecnym chaosem, a w tle szumiąca suszarka do włosów, no istny...