Gdy nadeszły TAMTE DNI, TAMTE NOCE
zbieraliśmy w kroplach deszczu owoce
Na skórze swej czułam ciepło słońca
On obejmował mnie dłońmi bez końca

Razem tańczyliśmy krótkimi nocami
Na brzegu okryci skompymi szatami
Wtopieni w czarne tło, niewidzialni
Czuliśmy się wtedy nierozróżnialni

Smętnymi ścieżkami podążaliśmy
A jednak się razem uśmiechaliśmy
W blasku księżyca objęci
Zupełnie jak przez wiedźmę zaklęci

Pierwszy żółty liść pojawił się na ziemi
Kres lata, początek jesieni
Epilog nasz już w tych liściach się mieni

Gdy nadeszły TAMTE DNI, TAMTE NOCE
zbieraliśmy w kroplach deszczu owoce
Na skórze swej czułam ciepło słońca
On obejmował mnie dłońmi bez końca

Razem tańczyliśmy krótkimi nocami
Na brzegu okryci skompymi szatami
Wtopieni w czarne tło, niewidzialni
Czuliśmy się wtedy nierozróżnialni

Smętnymi ścieżkami podążaliśmy
A jednak się razem uśmiechaliśmy
W blasku księżyca objęci
...

Byłam jeszcze dzieckiem, bo jak inaczej można nazwać kogoś, kto skończył dopiero dwanaście lat i nic nie wie o życiu? To się zresztą nie liczyło. Najważniejsze było to, że spędzałam czas z przyjaciółką, że mogłam robić dokładnie to co chciałam, że nikt nie mówił mi kiedy mam wstawać, kiedy się kłaść, że powinnam już coś zjeść albo że nie wolno biegać nigdzie w deszczu. Polska wieś rządzi się w końcu innymi prawami, tam każdy zna każdego, a dzieciakom biegającym od jednego pola do drugiego nie może stać się nic wielkiego. Parę razy na dzień przemknie tutaj z hukiem pociąg obok starej stacji, ktoś pójdzie kopać ziemniaki, ktoś inny wybierze się do lasu, a jeszcze inni będą zajmowali się pszczołami uwijającymi się w swoim ulu. Nikt nie przejmuje się tym, że brudna od piasku, z którego właśnie budowałaś wspaniałe miasto wspinasz się na drzewo, żeby po chwili potajemnie sięgnąć po mirabelki rosnące w ogrodzie sąsiada. Nikt nie pyta, czy dasz radę doglądać kur, czy poradzisz sobie z pieleniem truskawek, nikogo nie obchodzi również to, dlaczego siedzisz w krzakach z długim kijem i pomalowaną w wojenne barwy twarzą. Czasem ktoś zaśmieje się widząc twój zachwyt krową czy kozą, która chwilę później uparcie goni cię po pastwisku. Innym razem ktoś pozdrowi cię, gdy siedząc obok roweru rzuconego na ziemię zajadasz dzikie jeżyny prosto z krzaka albo ambitnie grzebiesz w mrowisku, żeby sprawdzić co się stanie. Trudno też spotkać kogoś, kto robi ci problemy, gdy po zmroku wybierasz się na ściernisko, by położyć się na nim i patrzeć w niebo. Patrzeć na gwiazdy, których nigdy w życiu nie widziałaś, które zapierają dech w piersi i powodują, że jeszcze bardziej chcesz zostać tutaj, na wsi, w tym magicznym miejscu, gdzie nawet wiatr smakuje inaczej, a słońce świeci odmiennie.
TAMTE DNI, TAMTE NOCE są tym, czego nigdy nie zapomnę. Czymś nieuchwytnym, czymś do czego już nigdy nie powrócę, ale gdy zamknę oczy słyszę jeszcze cykanie cykad, oddalający się huk nocnego pociągu, czuję chłodny wieczorny wiatr na policzkach i czuję ciepło pierwszych słonecznych promieni, które lizały moją twarz na powitanie. Czuję smak owoców zjadanych wprost z drzew i krzewów, czuję zadrapania na nogach i rękach po tym, jak przedzierało się przez leśne ostępy. Czuję ekscytację każdą niemądrą zabawą. I tęsknię do tego, co przenosiło mnie w moją własną, prywatną, krainę marzeń.

Byłam jeszcze dzieckiem, bo jak inaczej można nazwać kogoś, kto skończył dopiero dwanaście lat i nic nie wie o życiu? To się zresztą nie liczyło. Najważniejsze było to, że spędzałam czas z przyjaciółką, że mogłam robić dokładnie to co chciałam, że nikt nie mówił mi kiedy mam wstawać, kiedy się kłaść, że powinnam już coś zjeść albo że nie wolno biegać nigdzie w deszczu....

To miało być moje lato, mój sierpień, moja podróż życia. TAMTE DNI, TAMTE NOCE musiałem w końcu zostawić, porzucić i spróbować żyć na nowo – nie było już żadnych nas, tylko ja pozostałem w miejscu, nie mogąc się pogodzić z faktem, że tak łatwo zostałem zastąpiony. Spacerowałem po zapomnianej mieścinie Sausset-les-Pins, o której opowiedziała mi pani Benoit, właścicielka wilii, w której wynajmowałem pokój. Żar lał się z nieba, usiadłem więc nieopodal Anse de Boumandariel by w cieniu rozłożystej pinii napisać kilka zdań w moim pamiętniku. Próbując złapać myśli, zawiesiłem wzrok w oddali i zobaczyłem M. Nasze spojrzenia spotkały się przelotnie i zamiast rozbiec się w tym rozgrzanym i pachnącym Południem powietrzu zatrzymały się na dłużej niż powinny. Każda kolejna sekunda była czymś niedozwolonym i jednocześnie niezwykle ekscytującym. Nie zapomnę tego pierwszego uśmiechu, który sprawił, że wyrwałem kartę z dziennika i zamiast zachować na niej opis tej chwili, napisałem tylko „wspomnienie z tego dnia będę nosić w sercu” i wcisnąłem w wąską szczelinę pękniętego pnia. Nazajutrz wodzony jakąś nadludzką siłą wróciłem w to miejsce. Kartka wciąż tam była. Zrezygnowany wyciągnąłem ją, chcąc ze złością podrzeć ją na milion kawałków, lecz na odwrocie znalazłem dopisek „chcę mieć więcej wspomnień”. Serce waliło jak oszalałe, a gdy nagle poczułem czyjąś dłoń na swoim ramieniu… Znów ten uśmiech! TAMTE DNI i TAMTE NOCE z M. są moim najdroższym wspomnieniem.

To miało być moje lato, mój sierpień, moja podróż życia. TAMTE DNI, TAMTE NOCE musiałem w końcu zostawić, porzucić i spróbować żyć na nowo – nie było już żadnych nas, tylko ja pozostałem w miejscu, nie mogąc się pogodzić z faktem, że tak łatwo zostałem zastąpiony. Spacerowałem po zapomnianej mieścinie Sausset-les-Pins, o której opowiedziała mi pani Benoit, właścicielka...

TAMTE DNI, TAMTE NOCE,
gdy z drzewa szczęścia zrywaliśmy owoce.

Długie wieczory, krótkie poranki,
kiedy nawzajem robiliśmy sobie śmieszne pranki.

Wesołe rozmowy, tanie wina,
Bycie razem to szczęścia naszego przyczyna.

TAMTE DNI, TAMTE NOCE,
gdy z drzewa szczęścia zrywaliśmy owoce.

Długie wieczory, krótkie poranki,
kiedy nawzajem robiliśmy sobie śmieszne pranki.

Wesołe rozmowy, tanie wina,
Bycie razem to szczęścia naszego przyczyna.

Było lato, wakacje, ja i ona i Kołobrzeg, tamte dni i tamte noce cisną mi się wciąż na język gdy widzę jak nasz związek zastyga, nie mogąc znaleźć argumentów by żoną utwierdzić w tym że nasze małżeństwo było sukcesem cofam się myślami do wyjazdu nad morze by przypomnieć jej chwile spędzone razem i posmak tamtych dni i tamtych nocy aby choć na chwilę obudzić w niej "kochanie"

Było lato, wakacje, ja i ona i Kołobrzeg, tamte dni i tamte noce cisną mi się wciąż na język gdy widzę jak nasz związek zastyga, nie mogąc znaleźć argumentów by żoną utwierdzić w tym że nasze małżeństwo było sukcesem cofam się myślami do wyjazdu nad morze by przypomnieć jej chwile spędzone razem i posmak tamtych dni i tamtych nocy aby choć na chwilę obudzić w niej...

Szósty lipca dla was dzień jak co dzień, ale nie dla mnie…
właśnie tamtego dnia było gorąco chyba ze 40 stopni, a ja pokłóciłam się ze swoją najlepszą przyjaciółką, zawędrowałam do miejsca, które było przez wszystkich zapomniane, przedzierałam się przez krzaki raniąc nogi, zbiegając z górki potknęłam się i zbiłam kolano oraz łokieć, brudząc przy tym swoją nową białą sukienkę. W końcu dotarłam na pomost, usiadłam na jednej z ławek i zaczęłam płakać, krzyczeć aż zasnęłam. Gdy się obudziłam, byłam cała spocona, czerwona jak rak i wszystko mnie bolało. Nie przejmowałam się tym, bo byłam sama… to znaczy tak mi się wydawało. Kiedy oprzytomniałam zobaczyłam, że ktoś siedzi na drugiej ławce, nie wiedziałam co robić, chciałam uciekać, ale coś mnie powstrzymywało. Przystojniak zdawał się mnie nie zauważać, wyjęłam więc książkę TAMTE DNI, TAMTE NOCE i zaczęłam czytać, no dobra udawałam, że czytam, bo nie mogłam oderwać oczu od Adonisa (tak go nazwałam). Kiedy na niego zerknęłam zauważyłam, że się śmieje, myślałam, że z mojego wyglądu. Jednak twardo udawałam, że czytam, wówczas Adonis podszedł do mnie i zapytał czy książka jest ciekawa. Zbita z tropu uśmiechnęłam się i powiedziałam, że tak. Wówczas on wybuchnął śmiechem i pogratulował mi zdolności. Spojrzałam na niego pytająco, nic nie powiedział, wskazał na książkę… okazało się, że trzymałam ją do góry nogami. Seba usiadł obok i …
właśnie tak zaczęła się nasza przygoda, która trwa do dnia dzisiejszego.

Szósty lipca dla was dzień jak co dzień, ale nie dla mnie…
właśnie tamtego dnia było gorąco chyba ze 40 stopni, a ja pokłóciłam się ze swoją najlepszą przyjaciółką, zawędrowałam do miejsca, które było przez wszystkich zapomniane, przedzierałam się przez krzaki raniąc nogi, zbiegając z górki potknęłam się i zbiłam kolano oraz łokieć, brudząc przy tym swoją nową białą...

Tamtego lata wyjechałam by zapomnieć o świeżym rozstaniu z ukochanym. Pojechałam nad morze, wynajęłam pokój w prześlicznym hoteliku z pięknym ogrodem. Postanowiłam troszkę się poopalać jeszcze przed wyjściem nad wodę, kiedy leżałam na leżaczku usłyszałam pisk. Nie wiedziałam skąd dochodzi jednak dość szybko znalazłam przyczynę pisku...Prześlicznego labradorka, biszkoptowe cudo. Zaniosłam go do właścicieli hotelu jednak nie wiedzieli co z nim zrobić. Wystawiliśmy ogłoszenie i czekaliśmy aż zgłosi się właściciel, jednak przez kilka dni nic się nie działo. Wychodziłam z Maxem na spacery, uczyłam go sztuczek. Chodziłam na plażę, jeździłam rowerem... I zupełnie zapomniałam, że było źle, że ktoś mnie zranił. Cieszyłam się piękną pogodą, morską bryzą i wolnością. Na jednym ze spacerów poznałam Artura...i przepadłam w jego oczach. Zakochałam się na zabój. Noce już nie były takie... same. Nadszedł czas powrotu, właściciel psiaka nie znalazł się i postanowiłam wziąć Maxa ze sobą. TAMTE DNI I TAMTE NOCE, na zawsze zapamiętam bo zyskałam wiernego, czworonożnego przyjaciela i miłość życia, z którą właśnie planujemy ślub :)

Tamtego lata wyjechałam by zapomnieć o świeżym rozstaniu z ukochanym. Pojechałam nad morze, wynajęłam pokój w prześlicznym hoteliku z pięknym ogrodem. Postanowiłam troszkę się poopalać jeszcze przed wyjściem nad wodę, kiedy leżałam na leżaczku usłyszałam pisk. Nie wiedziałam skąd dochodzi jednak dość szybko znalazłam przyczynę pisku...Prześlicznego labradorka, biszkoptowe...

Tamte dni, tamte noce

Lato, Norwegia, miesiąc w namiocie
Kąpiele w górskich strumieniach
Suszenie ubrań na czyimś płocie
Dzielenie racji jedzenia

Przyjemna praca, górskie wędrówki
W hamaku przelotne drzemki
Stawka godzinna jak w Polsce dniówki
I Fiordy jadły mi z ręki

Ranki z gitarą, wieczory z winem
Blask słońca aż do północy
Rozświetla w górach wieczną zmarzlinę
Czar TAMTYCH DNI, TAMTYCH NOCY

Tamte dni, tamte noce

Lato, Norwegia, miesiąc w namiocie
Kąpiele w górskich strumieniach
Suszenie ubrań na czyimś płocie
Dzielenie racji jedzenia

Przyjemna praca, górskie wędrówki
W hamaku przelotne drzemki
Stawka godzinna jak w Polsce dniówki
I Fiordy jadły mi z ręki

Ranki z gitarą, wieczory z winem
Blask słońca aż do północy
Rozświetla w górach wieczną zmarzlinę
Czar...

Podobno, gdy długo nie widzi się człowieka to staje się on dla nas obcy. Nerwowo gryzłam skórki wokół paznokci, a w głowie słyszałam głos matki „damy nie obgryzają paznokci”. Niestety nie mogłam pozbyć się tego uczucia paniki, stojąc na lotnisku i czekając na informacje, że jego samolot wylądował. Na myśl o tym, że już za parę minut staniemy znowu, po roku czasu naprzeciwko siebie, ścisnął mi się żołądek. Jak miałam opanować nerwy, kiedy TAMTE DNI, TAMTE NOCE wciąż tyle znaczyły? Uczucia były tak mocne, jakby to wszystko stało się wczoraj.
Było ciepło, wręcz nie do zniesienia, ale nie wiedziałam, czy to powoli odradzające się wspomnienia tamtego lata, czy może piekielna temperatura tego miejsca. Byłam pewna jednego. To lato będzie tak samo gorące, jak poprzednie. A dzieliło mnie od tego tylko parę minut.
Czekając na niego, mogłam tylko wspominać, jak rok temu przeżyłam najbardziej niezapomniane lato. Słońce ogrzewające nasze ciała, woda chłodząca naszą skórę i lato, które nas połączyło. Czy człowiek, z którym spędziłam tak piękną porę roku może być dla mnie obcy? Wydawało się to niemożliwe. Wszystko, na co liczyłam to kolejny raz poczuć prawdziwe lato.
A prawdziwe lato mogłam przeżyć tylko i wyłącznie z nim. I taki miałam właśnie zamiar.

Podobno, gdy długo nie widzi się człowieka to staje się on dla nas obcy. Nerwowo gryzłam skórki wokół paznokci, a w głowie słyszałam głos matki „damy nie obgryzają paznokci”. Niestety nie mogłam pozbyć się tego uczucia paniki, stojąc na lotnisku i czekając na informacje, że jego samolot wylądował. Na myśl o tym, że już za parę minut staniemy znowu, po roku czasu naprzeciwko...

W wakacje poznałam mego ukochanego narzeczonego. W lato mieliśmy dużo wolnego czasu, który spędzaliśmy ze sobą. Stawał się on dla mnie wtedy coraz bliższy, czerpałam przyjemność z bliskości z nim i ogólnie, czułam się z nim bardzo dobrze, nawiązując więź intelektualno-emocjonalną i odkrywając w nim nowe pozytywne aspekty. Codziennie było ciepło i słonecznie, nie miałam poważniejszych powodów do zmartwień, za to mnóstwo czasu na sport, który uwielbiam.
Gdy nadeszła jesień i zaczął się rok akademicki, a wraz z nim dni spędzane na bieganiu z uczelni do pracy i na odwrót, ta beztroska nagle się skończyła. Zdałam sobie wówczas sprawę, że w lato czułam trochę odrealniona, wyrwana z kontekstu dnia codziennego, wybita ze swojego zwykłego trybu życia. Mieliśmy bowiem z moim narzeczonym przestronne mieszkanie z ładnym widokiem tylko dla siebie, żadnych większych problemów czy uciążliwych obowiązków, mnóstwo wolnego czasu, wieczory spędzane przy dobrych filmach i piwie, a mnie ogarnęło poczucie jakiegoś zawieszenia w czasie, jakbyśmy mogli trwać w tej „idylli” już na zawsze.
Między nami nadal jest wspaniale, choć spotykamy się już o wiele rzadziej ze względu na to, że każde z nas ma swoje różne codzienne obowiązki. Nie pozwalamy jednak, aby natłok szarej rzeczywistości kładł się cieniem na naszej miłości. Z rozrzewnieniem wspominam TAMTE letnie DNI i TAMTE letnie NOCE, ale wiem, że przed nami jeszcze wiele wakacji do spędzenia razem.

W wakacje poznałam mego ukochanego narzeczonego. W lato mieliśmy dużo wolnego czasu, który spędzaliśmy ze sobą. Stawał się on dla mnie wtedy coraz bliższy, czerpałam przyjemność z bliskości z nim i ogólnie, czułam się z nim bardzo dobrze, nawiązując więź intelektualno-emocjonalną i odkrywając w nim nowe pozytywne aspekty. Codziennie było ciepło i słonecznie, nie miałam...